84 ทากัตซูกิมาโกโตะคือรสชาติของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

84 ทากัตซูกิมาโกโตะคือรสชาติของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่

TLN สวัสดีปีใหม่ครับ

“ผู้ใช้สปิริต มอบเลือดนายให้ชั้น”

ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดกับผมระหว่างที่แสดงปลายของเขี้ยวที่คมของเธอ

เดี๋ยวก่อน!

“เดี๋ยว!” (ลูซี่)

ดูเหมือนลูซี่ได้รีสตาร์ทสำเร็จแล้ว

เธอแงะผมออกมาจากปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

“หมายความว่ายังไงที่ว่ามอบเลือดนายให้ชั้น?!” (ลูซี่)

“เธอไม่ได้ฟังเหรอ? ชั้นเป็นแวมไพร์ ไม่ใช่ว่ามันเห็นได้ชัดเหรอว่าชั้นดื่มเลือดน่ะ?”

“ถ้าคุณทำอย่างนั้น, มาโกโตะจะกลายเป็นแวมไพร์!” (ลูซี่)

อ้า, งั้นมันเป็นอย่างนั้นเหรอ?

ถ้าคุณถูกดูดเลือด, มนุษย์คนนั้นจะกลายเป็นแวมไพร์

มันเหมือนกันในโลกอื่น, หือห์

“ไม่ต้องเป็นห่วง ชั้นไม่มีแผนจะเปลี่ยนฮีโร่ของประเทศอื่นเป็นแวมไพร์ ชั้นจะออมมือ”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดเหมือนมันเป็นความน่ารำคาญและคว้าคอเสื้อผมและดึงผม

อุโอ้, แข็งแรง

ผิวสีขาวและตาดวงใหญ่สีแดงได้ใกล้เข้ามามาก

“งั้น, ขอบคุณสำหรับอาหาร”

“ป-โปรดอย่าทำให้มันเจ็บ…” (มาโกโตะ)

ไม่มีคำตอบจากข้อจากคำขอของผม

เธอยิ้ม

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอ้าปากของเธอกว้างด้วย ‘อ้านน’

ปากที่เย็นของเธอสัมผัสกับคอผมและความเจ็บเหมือนเข็มจิ้มได้ตามมา

“คุห์…!” (มาโกโตะ)

มันเจ็บ…น้อยกว่าที่ผมคาด

“ม-มาโกโตะ…” (ลูซี่)

ลูซี่ที่ดูอยู่อย่างใจจดใจจ่อ, ดังนั้นผมส่งยิ้มไปให้เธอเพื่อบรรเทาความกังวลของเธอ

เสียงกลืนของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะดังในหูของผม

อุว้าห์…เลือดผมถูกกินที่นี่, ไม่ใช่เหรอ?

“อืม…ถ้ามากกว่านั้น…หรือบางที, โปรดดื่มเลือดของชั้น!” (ลูซี่)

ลูซี่ต้องกังวลแต่, เธอได้เสนอว่าจะเปลี่ยนที่กับผม

“...มันโอเค…ลูซี่…” (มาโกโตะ)

ผมไม่อยากให้เธอเปลี่ยนที่กับผม

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะแยกปากของเธอ

“[รักษาระดับสูง]”

แผลที่คอผมรักษาในทันที

ความเจ็บได้หายไป

งั้นเธอได้ใช้เวทมนตร์รักษาหลังจากดื่มเลือด

“ฟฟฟู่ห์, นั่นอร่อย”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเลียปากของเธอด้วยแก้มที่แดงนิดหน่อยเหมือนกับพอใจ

ลิ้นที่เล็กของเธอเลียเลือดที่เหลืออยู่เล็กน้อยที่ยังห้อยอยู่ที่ปากของเธอ

…นี่มันค่อนข้างกระตุ้นอารมณ์

“มันเป็นที่คุณชอบมั้ย?” (มาโกโตะ)

ถ้าเธอพูดว่ามันรสชาติแย่, ผมจะโกรธ, โอเคมั้ย?

“เลือดที่ไม่สกปรกนั้นดี โดยเฉพาะคนต่างโลก พวกเขากินของดี, ดังนั้นรสชาติของพวกเค้าดีกว่าอีก”

“มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมได้กินแฮมเบอร์เกอร์เยอะ, มันฝรั่งทอด, และอาหารขยะแบบอื่นๆทุกครั้งไปในโลกเก่าของผมนะ

ผมมีการกินที่ค่อนข้างไม่ดีต่อสุขภาพ

กระนั้นเธอดูเหมือนชอบเลือดของผม

“...ไม่สกปรก…” (ลูซี่)

สีหน้าของลูซี่มืดลงกับคำพูดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

“มีอะไรเหรอ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)

“อย่างที่คาด, มันใช้ไม่ได้กับชั้น, หือห์…ชั้นไม่อาจแทนมาโกโตะ…” (ลูซี่)

มีอะไรเหรอ?

คำว่าเลือดไม่สกปรกเป็นบางอย่างที่กวนใจเธอเหรอ?

“เฮ้ย, นักเวทย์ผมแดง เธอมีความเข้าใจผิดนั่น”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะดูเหมือนจะรู้ว่าเธอหมายความว่าอย่างไร

“...เลือดปีศาจของชั้นมัน{สกปรก}, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)

“ไม่ เธอแน่นอนว่ามีเลือดปีศาจอยู่และมีคนที่เรียกกึ่งปีศาจว่าเลือดสกปรก, แต่ชันมีความหมายที่ต่างกันไป ตั้งแต่ทีแรก, ชั้นก็เป็นปีศาจ, เธอรู้มั้ย?”

งั้นมันมีความหมายแบบนั้น

กึ่งปีศาจเป็นเลือดสกปรก

นั่นฟังดูเหยียดเชื้อชาติ…

“งั้น, ‘เลือดไม่สปรก’ หมายความว่ายังไง?” (ลูซี่)

ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเลี่ยงตาของเธอจากคำถามของลูซี่ และพบว่ามันยากที่จะตอบ

แม้ว่าเธอเป็นพวกที่พูดอะไรออกมาตรงๆ, นี่เป็นการตอบสนองที่แปลก

“ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” “โปรดบอกเราด้วย”

ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้ ‘ฟุมุ’ และพูด

“เลือดไม่สกปรก…นั่นหมายความว่าเลือดของบางคนที่ไม่มีประสบการณ์การมีเซ็กส์”

“เอ๋?” “หือห์?”

“ผู้ใช้สปิริต-คุง เธอยังบริสุทธิ์, ใช่มั้ย?”

อะไร?!

“ผม-ผม-ผมไม่ได้บริสุทธิ์!” (มาโกโตะ)

ผมจบที่การตอบมันด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง

“เอ๋?! นายไม่เหรอ?” (ลูซี่)

ลูซี่-ซัง, โปรดอย่าตอบโต้นั่น

มันเป็นเรื่องโกหก ผมยังบริสุทธิ์

“หืมม, แต่ประเมินระดับเหนือกว่าของชั้นได้ขึ้น [สถานะ: บริสุทธิ์] นะ”

“คุณเห็นนั่นได้ด้วยสกิลเหรอ?!” (มาโกโตะ)

อย่าเล่นตลกนะ, สกิลประเมิน!

มันไม่มีความเป็นส่วนตัวเหรอ?

ผมจะฟ้อง!

“ส-สกิลประเมินบอกแม้แต่เรื่องนั้นได้?” (ลูซี่)

ลูซี่กอดตัวเธอเองแล้วถอย

“ด้วยประเมินระดับกษัตริย์, เธอเห็นได้ชัดว่าสามารถบอกจำนวนคนได้ด้วย แต่ชั้นไม่อยากรู้มันนะ”

““น่ากลัว!””

นั่นน่ากลัว

สกิลประเมินดูง่ายๆ, แต่จริงๆแล้วเป็นสกิลที่เสื่อม…

…ประเมินของฟูจิ-ยังระดับเหนือกว่า, ใช่มั้ย?

ผมหวังว่าเค้าจะไม่โตไปเป็นระดับกษัตริย์

ไม่, แต่ของผมเท่ากับศูนย์ ดังนั้นมันไม่มีผลกับผมนะ

“อืม, นั่นหมายความว่ามาโกโตะบริสุทธิ์, ดังนั้นเลือดเค้าอร่อย?” (ลูซี่)

ลูซี่-ซัง, มันไม่จำเป็นต้องยืนยันไปซะทุกครั้งนะ

“ใช่, เลือดมีชีวิตมันดีที่สุดเมือนเป็นมนุษย์และบริสุทธิ์!”

ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะตอบด้วยรอบยิ้มที่งดงาม

ลูซี่เลี่ยงหน้าของเธอและไหล่ของเธอได้สั่น

…เฮ้ย, เธอหัวเราะ, ใช่มั้ย?

“ด้วยสิ่งนี้, หนี้ของเธอที่ต้องจัดการกับเวทมนตร์สปิริตได้ถูกจ่าย…ฟุฟุ, ถ้าเธอมอบเลือดของเธอให้ชั้นตั้งแต่จอนนี้, ชั้นจะมอบความช่วยเหลือให้ทุกเวลา”

“เออ๋~, นั่นค่อนข้าง…” (มาโกโตะ)

ผมไม่อยากทำแบบนั้นจริงๆ

“ปรกติคุณทำอะไรไรเพื่ออาหาร?” (ลูซี่)

ลูซี่ถาม

ใช่, เธอจัดการมันยังไง?

“อย่างที่ชั้นพูด, ชั้นเป็นแวมไพร์คือความลับของรัฐที่มีแค่บางคนรู้ อาหารของชั้นคือเลือดที่ใช้ในการแพทย์ ที่ถูกนำมาแต่มันไม่มีรสชาตินะ…เลือดมีชีวิตกินตรงๆดีที่สุดจริงๆ”

โปรดอย่ามองมาทางนี้ระหว่างที่เลียปากของคุณ

“มันไม่จำเป็นต้องเป็นผม” (มาโกโตะ)

“ฮึ่ม! ทุกๆคนผสมพันธุ์กันเหมือนสัตว์ รสชาติของฮีโร่แห่งแสงนั้นแย่ที่สุด ชายอายุเท่าเธอที่ยังบริสุทธิ์นั้นหายาก ทั้งหมดนี้เพราะชั้นไม่กินเลือดของเด็ก”

“...”

ดูเหมือนการยังบริสุทธิ์นั้นหายาก

ผมไม่ดีใจกับสิ่งนั้น

…นี่มันอะไร?

รังแก? ลวนลาม?

“ทั้งหมดเพราะซากุไร-คุง…ไม่ขาดผู้หญิง” (มาโกโตะ)

“มาโกโตะ, เป็นกำลังใจให้นะ นายโอเคด้วย, รู้มั้ย” (ลูซี่)

“เฮ้ย, ลูซี่, มองมาทางนี้ระหว่างที่พูดนั่น” (มาโกโตะ)

ตาของเธอหัวเราะ

“นายพูดอะไรถึงเรื่องคนอื่น, นักเวทย์บริสุทธิ์?”

“อะ?!” (ลูซี่)

อ้าา, ลูซี่-ซัง

แม้เธอไม่ได้มีประสบการณ์เหมือนกัน, เธอได้ยกตัวเองขึ้นไปและหล่นลงมาด้วยความเสียหายสองเท่า

“งั้น, ผมจะกลับแล้วตอนนี้” (มาโกโตะ)

ผมรู้สึกขาดเลือด

ผมเหนื่อยในหลายๆความหมาย

“อุมุ, ถ้าเธอมีปัญหาเรื่องอะไร, มาที่นี่อีกครั้ง”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่ในอารมณ์ที่ดีเยอะมากกว่าตอนที่ผมมา

“ออ้า, ว่าแต่, ผมจบที่การเอาชนะฮีโร่ของตะกูลวาเลนไทน์, ดังนั้นผมอาจจะอยู่ในสายตาของพวกเค้า” (มาโกโตะ)

“เรื่องนั้น, หือห์ เธอคิดว่าชั้นเป็นใคร? ชั้นเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ตั้งแต่ค้นพบไฮแลนด์ ถ้าพวกเค้าพูดอะไร, ชั้นจะคำรามเค้าออกไป”

โออ้, นั่นพึ่งพาได้

เจ้าหญิงโนเอลและปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ; ด้วยทั้งสองคนเป็นมิตร, มันควรจะโอเค

“ในการแลกเปลี่ยน…เธอรู้, ใช่มั้ย?”

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดด้วยรอยยิ้ม

จ่ายด้วยเลือด, ใช่มั้ย?

ยังไงซะ, ผมควรจะคิดว่ามันเป็นการบริจาคเลือด

“ออ้า, ใช่ ถ้าเป็นไปได้, บริสุทธิ์อย่างนี้ต่อไปดังนั้นเลือดเธอไม่สกปรก”

“โปรดอย่าไร้เหตุผลสิ” (มาโกโตะ)

ผมไม่ฟังคำสั่งนั้นแม้ว่าจะเป็นคุณ, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ!

“อะไร เธอมีแผนจะเสียบัตร-บริสุทธิ์ไปเหรอ? ช่างน่าเสียดาย เลือดเธอจะรสชาติแย่ลง”

“เอ๋?! มาโกโตะ, ใครล่ะ?! อายะ? เจ้าหญิงโซเฟีย? (ลูซี่)

“ชั้นไม่มีแผนแบบนั้น” (มาโกโตะ)

เธอเป็นไอโง่เหรอ?

มากกว่านั้น, อันหลังมันเป็นไปไม่ได้

“งั้น, ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่คุณทำ” (มาโกโตะ)

“อ-อืม, ชั้นอยากจะรู้เกี่ยวกับตาทวดของชั้นอีก, ถ้าเป็นไปได้, ชั้นฟังเรื่องเค้าได้มั้ย, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (ลูซี่)

“หืม, ยังไงซะ, ชั้นไม่ถือ”

มันดูเหมือนลูซี่จะอยู่ที่นี่ต่อ

“ลูซี่, เธอจะถูกดูดเลือด” (มาโกโตะ)

“เจ้าโง่ มันไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้ ชั้นเป็นมนุษย์เก่า เลือดของเอลฟ์และปีศาจไม่เหมาะกับชั้น”

“มันมีอะไรแบบนั้นด้วย, หือห์” (มาโกโตะ)

มันมีหลายอย่างเกิดขึ้นกับแวมไพร์ด้วย, หือห์

ผมออกจากที่อาศัยของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ

◇◇

ผมเสียเลือดและเหนื่อย, ดังนั้นผมกลับมาที่ห้องในโรงแรมและหลับไปซักพัก

ในเวลาของอาหารเย็น, ผมเซไปกินอาหารเย็น

คนที่อยู่นี่คือฟูจิ-ยัง, และเขากระโดดหาผมทันทีที่เค้าเจอผม

“ทักกิ-โดโนะ! ชั้นได้ยินมา! นายปล่อยฮีโร่สายฟ้า, เกราลท์-ซามะ, ตกอยู่ในสภาพเกือบ-ตาย!” (ฟูจิ)

ไม่ใช่ว่าได้ข้อมูลมาเร็วเกินไปเหรอ?

เครือข่ายข้อมูลของพ่อค้ามันบ้าไปแล้ว

มีทวิตเตอร์ที่นี่เหรอ?

“มากก่วาจะเรียกว่าเกือบ-ตาย…” (อายะ)

“เค้าได้ตายไปแล้ว…” (ลูซี่)

คนที่โต้ตอบคือซา-ซังและลูซี่

สองคนกลับมาจากปราสาทไฮแลนด์, หือห์

อ้า, มันแค่สองคนนี้บอกเขาเกี่ยวกับเรื่องของเกราลท์-ซัง, หือห์

“ม-มาโกโตะ-ซามะ, พอมาคิดว่านายเอาชนะฮีโร่สายฟ้า-ซามะที่อยู่ระดับ 3…” (คริส)

คริส-ซังสั่น

“อย่างที่ชั้นคิด, ชั้นรู้ว่าทากัตซูกิ-ซามะไม่ใช่คนธรรมดา!” (นีน่า)

นีน่า-ซังชมผมเหมือนปรกติ

“คริส-ซัง, นี่อะไรเหรอเรื่องระดับ?” (อายะ)

ซา-ซังถามเกี่ยวกับคำที่ผมก็สนใจเหมือนกัน

“ปีละครั้ง, ครอบครัวรายวงศ์ของประเทศทั้งหกรวมถึงตัวแทนของขุนนางได้รวมตัวกัน ในเวลานั้น, นักสู้ที่แข็งแกร่งของแต่ละประเทศ ประลองกันต่อหน้าพวกเขา” (คริส)

“อันดับที่อยู่ที่นั่นเรียกว่าระดับ!” (นีน่า)

นีน่า-ซังเพิ่มคำอธิบายของคริส-ซัง

“เข้าใจแล้ว ว่าแต่, ใครเป็นหมายเลข 1?” (มาโกโตะ)

แต่ผมจินตนาการได้ว่าเป็นใครนะ

“แน่นอน, ผู้กอบกู้อาเบลที่เกิดใหม่, ฮีโร่แห่งแสง, ซากุไร-ซามะ!” (นีน่า)

นีน่า-ซังพูดด้วยรอยยิงขณะที่เธอมองไปที่ซากุไร-คุงอยู่

ใช่, มันกวนใจผมซักพักแล้ว

…ทำไมซากุไร-คุงอยู่ที่นี่

“ฟูจิวาระ-คุงเรียกชั้นมาที่นี่ ถามชั้นว่าชั้นอยากจะกินอาหารเย็นด้วยกันมั้ย ชั้นก็อยากจะคุยยามว่างกับทุกคนเหมือนกัน, นายเห็นมั้ย” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงพูดด้วยรอยยิ้มที่สดชื่น

ที่ข้างหลังเขามีคนสวย, โยโกยามะ-ซัง

ตาเราสบกัน, และเธอยิ้ม

แม้ว่าในชั้นเรียนเราจะไม่มอง-ตากัน

หรือเหมือนกับ, ผมเลี่ยงสายตามากกว่า

ไม่ใช่ว่าคุณภาพของ ชั้น 1-A สูงเหรอ

“ยังไงซะ ถ้างั้น, ทุกคน! มากินอาหารเย็นกัน การเตรียมการเสร็จแล้ว-เดสุ โซ”

เราไปที่โตะที่มีอาหารที่ฟุ่มเฟือยเรียงรายกัน

◇◇

“อาหารของไฮแลนด์นั้นฉูดฉาด” (มาโกโตะ)

การรวมจานที่ของชีสทีดู-แพงและอาหารเรียกน้ำย่อย

สลัดและเทอร์รีนใช้ผักจากฤดู

เห็ดที่มีกลิ่นหอมใส่อยู่ในซุป

กราแตงของกุ้งมังกรตัวใหญ่ที่ดูเหมือนกุ้งมังกรหนาม

สเต็กหลากหลายและซอสที่มีชีวิตชีวา

ผลไม้และของหวานหลายอย่าง

“มันเหมือนอาหารฝรั่งเศษ” (อายะ)

“ใช่, แต่แคลอรี่สูง เพราะสิ่งนั้น, ชั้นต้องระวังไม่ให้อ้วน

“อ้าา, นั่นมันมีปัญหาอย่างแน่นอน” (อายะ)

“ใช่มั้ย~?”

ซา-ซังและโยโกยามะ-ซังคุยกันแบบนักเรียนมัธยมปลาย

“ฟูจิ-ยัง, นายทำอะไรวันนี้?” (มาโกโตะ)

ชั้นไปรอบๆและทักทายบริษัทที่ช่วยชั้น ชั้นคิดว่าจะไปรอบๆเมืองซิมโฟเนีย อยากไปด้วยกันมั้ย?” (ฟูจิ)

“นั่นฟังดูดี ชั้นจะไป” (มาโกโตะ)

สำรวจเมืองหลวง

เมืองหลวงที่ใหญ่ที่สุดของทวีปนี้

ผมรอคอยมัน

“ไม่ว่ายังไง, ทักกิ-โดโนะ, นายบ้าไปอีกแล้ว” (ฟูจิ)

“จริงๆ พอมาคิดว่านายจะสู้กับเกราลท์-ซามะพูดที่พูดว่าเป็นหมาป่าคุ้มคลั่ง” (คริส)

ฟูจิ-ยังและคริส-ซังพูดนี่ด้วยสีหน้าที่ทึ่ง

“เค้าเข้ามาหาเรา, ดังนั้นชั้นไม่มีทางเลือก” (มาโกโตะ)

ผมไม่ใช่คนผิด

“แต่ทากัตซูกิ-คุง, มันโล่งใจที่ซากุไร-คุงอยู่ที่นั่นนะ, ไม่ใช่เหรอ?” (อายะ)

“จริงๆเลย, ชั้นสงสัยอยู่พักนึกว่าจะเกิดอะไรขึ้น” (ลูซี่)

ดูเหมือนซา-ซังจะเห็นว่าเกราลท์-ซังอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายจากเวทมนตร์ของผม

ลูซี่รู้สึกถึงมานาของสปิริตที่อยู่นอกการควบคุม, หือห์

แต่สองคนที่ไม่อาจหาทางหยุดผมได้นะ

และดังนั้น, ในเวลานั้น, ซากุไร-คุงเป็นคนที่หยุดผม

“ซากุไร-คุง, นายช่วยชั้นจริงๆ” (มาโกโตะ)

“ฮ่าฮ่า, แน่นอนชั้นจะช่วยนายทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)

นั่นฮีโร่แห่งแสง-ซามะ

หน้าและหัวใจของเขาคือทอง

“เรียวซุเกะและทากัตซูกิ-คังเป็นเพื่อนที่ดีกันนะ, หือห์”

โยโกยามะ-ซังพูดเหมือนเข้าใจขึ้นมากระทันหัน

แต่มันไม่เหมือนว่าเราเข้ากันได้พิเศษมากนะ

แต่มันจริงที่เรามีเวลาพูดกันมากขึ้นหลังๆนะ

“ชั้นเป็นเพื่อนกับทากัตซูกิ-คุงตั้งแต่ตอนประถม” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงพูดออกมาตรงๆ

…ไม่, พวกเราไม่ใช่เพื่อนกัน, ใช่มั้ย

พวกเราไม่คุยกันในโรงเรียนมัธยมต้นหรือมัธยมปลาย

“เอออออ๋?!” “อะไร?!” “จริงอ่ะ?!”

ซา-ซัง, ฟูจิ-ยัง, และโยโกยามะ-ซัง; เพื่อนร่วมชั้นของผมขึ้นเสียงขึ้นมาด้วยความตกใจ

“ทักกิ-โดโนะ, ชั้นไม่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!” (ฟูจิ)

“ชั้นไม่เคยเห็นนายพูดกันในโรงเรียนมัธยมต้นเลย” (อายะ)

“...ไม่ใช่นั้นโอเคแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)

มันไม่เหมือนว่าทุกคนยังคงเป็นเพื่อนกันเพราะคุณอยู่ด้วยกันในโรงเรียนประถม

เมื่ออยู่ในเกรดที่สูงกว่าอย่างโรงเรียนมัธยมต้น, มีกำแพงสูงที่เรียกว่าปราสาทสูงและต่ำ

กลางชั้นเรียนนั่นคือซากุไร-คุง, และผมผู้เล่นเกมอยู่มุมของห้อง

“ทากัตซูกิ-คุงอยู่บ้านข้างๆ เราเล่นด้วยกันบ่อยเมื่อเรายังเด็ก” (ซากุไร)

“มาโกโตะ, นายเป็นเพื่อนวัยเด็กกับฮีโร่แห่งแสง-ซามะเหรอ?!” (ลูซี่)

ลูซี่ตะโกนในความตกใจ

“ซากุไร-คุงมันก็แค่ว่าอพาร์ทเมนต์ของชั้นที่อยู่อาศัยอยู่ข้างนาย นั่นไม่ได้เรียกว่าบ้านข้างๆ” (มาโกโตะ)

“แต่เราไปโรงเรียนด้วยกันในปีหนึ่งของประถมนะ” (ซากุไร)

ยังไงซะ, นั่นก็จริง

ผมตกใจที่นายยังจำได้

“เฮ้ เฮ้, ทากัตซูกิ-คุงเป็นยังไงตอนประถม?” (อายะ)

ซา-ซังถามซากุไร-คุงด้วยความสนใจอย่างมาก

แต่ไม่มีอะไรน่าสนใจจริงๆนะ

“อ้า! งั้น, ชั้นจะเล่าถึงเวลาที่ทากัตซูกิ-คุงช่วยเรา” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงตอบด้วยรอยยิ้ม

เอ๋? เรื่องอะไรล่ะนั่น?

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน