31 ซาซากิ อายะเป็นลาเมีย

31 ซาซากิ อายะเป็นลาเมีย

แม่, พ่อ, น้องเล็ก, สบายดีมั้ย?

ฉันสบายดี

ฉันทำดีที่สุดในโลกที่ห่างไกลนี้

แต่…ฉันรู้สึกแย่ที่สุด, นะ…

ฉันเกิดใหม่เป็นงู

ฉันคิดว่านี่คือฝันร้าย, แต่ฉันไม่ได้ฝันไป

นี่เป็นบางอย่างที่ฉันเพิ่งเรียนรู้

นี่ไม่ใช่โลก

มันมีโอกาศที่ฉันจะเกิดใหม่เป็น ยูเอ็มเอที่ไม่เคยพบมาก่อน, แต่มันไม่ควรจะมีสิ่งมีชีวิตแบบนี้อยู่บนโลก

เผ่าพันธุ์ที่ฉันเป็นเห็นได้ชัดว่าเป็นเผ่าพันธุ์ลาเมีย

นี่คือที่ฉันได้ยินจากท่าน-แม่ที่เกิดฉันมา

ฉันเพิ่งจะชินกับการถูกล้อม 360° ด้วยงูเมื่อเร็วๆนี้ ฉันนี่น่าทึ่ง

ฉันดีใจที่ฉันเป็นสาวที่โอเคกับสัตว์เลื้อยคลาน

แล้ว, พระคุณที่ยิ่งใหญ่ก็คือ…

“เฮ้ เฮ้, ไม่ใช่กบนี่อร่อยเหรอ?”

“ชั้นชอบแมลงมากกว่า”

“ไส้เดือนรสชาติแย่”

พี่สาวน้องสาวที่เป็นงูเต็มตัวเมื่อเกิด, ท่อนบนของพวกเขากลายเป็นสาวน่ารัก

แต่บทสนทนาไม่น่ารักเลย

ฉันก็ไม่ใช่แค่งูอีกแล้ว

ฉันลอกคราบหลายครั้ง, และได้ร่างกายท่อนบนเหมือน-มนุษย์

“มา, น้องสาวเล็ก ได้เวลาอาหารแล้ว”

อาหารของพวกเราน้องสาวเล็กถูกนำมาโดยพี่สาวใหญ่ (ผู้หญิงงู)

ท่าน-แม่เห็นได้ชัดว่าไม่ทำงาน

ทั้งหมดนี่เพราะเธอเป็นเสาหลักของพวกเราไง!

ดูเหมือนว่ามันไม่มีพ่อ

ฉันลองถามครั้งหนึ่งกับพี่สาวว่าเรามีพ่อมั้ย, และเธอบอกฉันด้วยหน้าตาน่ากลัวว่า “ชั้นแนะนำให้เธอไม่พูดเรื่องนี้ต่อหน้าท่าน-แม่นะ”

มันต้องมีเหตุผลแฝงอยู่แน่

งั้นตอนนี้, อาหาร

ฉันอายุไม่กี่เดือน

ฉันมีความอยากอาหารมากมายเหมือนเด็กที่กำลังโต

พวกเราที่เป็นเด็กเล็กสุดท่าทางจะกินก่อน, แต่…

หนู, กบ, กิ้งก่า, แมงมุม, ไส้เดือน, นก, ปลาที่เหมือน-ปลาทอง, และมันยังมีบางอย่างที่คล้ายถั่วเป็นผูเขา

““““““เยยยย้””””””

พี่สาวน้องสาวของฉันรุมมัน

(ชั้นสงสัยว่านี่กินได้มั้ย…)

ตอนนี้, ฉันเลือกถั่วบางอันและเริ่มกิน

แต่ถ้าแค่อย่างนี้, สารอาหารที่ได้รับจะปั่นป่วน

ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากดูอย่างอื่นด้วย

(ฮ่าาาห์…มันเป็นไปไม่ได้)

ลาเมียไม่มีนิสัยชอบใช้ไฟหรือเครื่องเทศ พวกเขาปรกติแค่กลืนอาหารทั้งชิ้น

จากการมองข้างๆไปที่พี่สาวน้องสาวที่กลืนของพวกหนูและกบ, ฉันเคี้ยวปลาเล็กๆที่ดูกินได้

(เอ๋? พี่สาวใหญ่ดูเหมือนจะแบกอะไรมานี่)

พวกเขากำลังกำลังแบกบางอย่างที่ดู-หนักข้างในสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นถุงปอกระเจา*
TLN* ถุงกระดาษ

ดูเหมือนพวกเขาจะแบกมันไปสู่ท่าน-แม่

ฉันเห็นนี่มาก่อน, พวกเขาแบกอาหารที่มีค่าไปให้แม่

ไม่กี่วันที่แล้ว, มันเป็น สัตว์ที่เหมือน-วัวใหญ่

“มันเรียกว่ามิโนทอรัส! เพื่อจัดการตัวนึง, เธอต้องเก่งขนาดท่าน-พี่สาวอาวุโส

ฉันจำได้ที่พี่สาวใหญ่พูดอย่างภูมิใจเกี่ยวกับเรื่องนั้น

ท่าน-พี่สาวอาวุโสเป็นเหมือนหัวหน้าของพวกเรา, และเห็นได้ชัดว่าเป็นตำแหน่งที่สูงสุดรองจากแม่

เบอร์.2 ของครอบครัวเรา

“เชิญเลย, ท่าน-แม่”

พวกเขาเปิดถุง

(เก่ะ!)

“XXXXXXXXXXX?!!?!?!!!”

ที่ออกมาคือมนุษย์

ผู้ใส่สิ่งที่ดูเหมือนเกราะโลหะตะโกนบางอย่าง

ฉันไม่เข้าใจคำพูดของเขา

“มีแรงดีนี่”

ท่าน-แม่พันรอบมนุษย์ด้วยตัวที่ยาวของเธอ, และปัดผมเขาอย่างอ่อนโยน

หน้าของมนุษย์ซีดในความกลัวและเขากำลังสั่น

ท่าน-แม่ยิ้ม, และในเวลาต่อมา, เธอกินเขาในคำเดียว

(อ้าาาาาาาห์…!!)

ฉันจับหัวของฉัน

ฉันกำลังสงสังว่านี่เป็นโลกที่มีแต่มอนส์เตอร์หรือเปล่า, แต่มันคือโลกที่มีมนุษย์

และมันดูเหมือนว่าพวกเรากินมนุษย์

“มนุษย์รสชาติเป็นยังไง”, “ชั้นได้ยินว่าพวกมันอร่อยกว่ามอนสเตอร์นะ”, “พี่สาวใหญ่ดูเหมือนจะเคยกิน”, “ชั้นอิจฉาอ่ะ”, “ชั้นอยากออกไปล่าเร็วๆนี้แล้ว”

ฉันได้ยินเสียงที่ไร้เดียงสาของพี่น้องฉัน

แต่เนื้อหาของการสนทนามันน่ากลัวนะ

“ฮ่าาาห์… มันเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์, หือห์…”

ฉันคิดว่าถ้ามีมนุษย์อยู่ในโลกนี้, ฉันจะแอบออกไปและไปที่ถิ่นฐานของมนุษย์ได้

เพราะ รู้มั้ย, อาหารมันไม่ดี!

แต่ตัดสินจากความกลัวของมนุษย์เมื่อกี้ และจากที่แม่กลืนเขาทั้งตัว

โอกาศที่จะอยู่ร่วมกันนั้นต่ำอย่างสิ้นหัว

“เธอดูเศร้าไปนะ มีอะไรเหรอ?”

ท่าน-พี่สาวอาวุโสจับฉันได้ตอนที่ฉันถอนหายใจ

“ม-ไม่, มันแค่ชั้นคิดว่าอยากจะออกไปเหมือนกันเร็วๆนี้น่ะ”

ฉันตอบด้วยอะไรก็ได้ที่เข้ามาในหัว

“หืมม, เธอคือคนที่ฟักไข่ได้เร็วที่สุดในบรรดาน้องสาวเล็ก, ใช่มั้ย? มันก็จริงที่ว่ามันถึงเวลาที่พวกเธอจะล่าเหยื่อเองแล้ว”

โออ้! ฉันออกไปจากที่นี่ได้?

พวกเราไม่เคยก้าวออกจากรังเลย

รังของเราเป็นที่มืดเหมือนถ้ำ มันค่อนข้างกว้าง, และพวกเขาบอกว่าข้างนอกอันตราย, เราจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ออกข้างนอก

“พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เธอออกครั้งแรก, บอกพี่น้องเธอด้วย”

ท่าน-พี่สาวอาวุโสจากไปด้วยคำพูดนั้น

หืม? ฉันต้องบอกพวกเขาทั้งหมด?

ช่างเป็นอะไรที่เจ็บปวด

◇◇

“ว้าาาห์~, น่าทึ่ง”

“ข้างนอกมัน ให~ญ่”

พี่สาวน้องสาวได้ ว้าย ว้าย

และฉัน ฉันตกตะลึง

“ฟุว้าาาาาห์…”

รังของเราคือถ้ำที่อยู่ข้างหลังน้ำตก

ยิ่งใกล้ทางออกเท่าไหร่, เสียงของน้ำที่หล่นลงมาอย่างมหาศาลก็ยิ่งดังให้ได้ยินเท่านั้น

น้ำแตกออกเป็นหมอกและทำรอบข้างขาวโพลนและมองเห็นยาก

ถ้าคุณพยายามจะเดินผ่านน้ำตก, คุณจะโดนกระแทกลง, ดังนั้นเราจึงออกมาจากทางที่อยู่ด้านข้าง

“น้ำตกไนแองการา?”

ฉันไม่เคยเห็นของจริง, แต่กำแพงน้ำที่ปกคลุมด้านข้างทั้งหมดของสายตาฉัน ทำให้ฉันนึกถึงน้ำตกที่ใหญ่ที่สุดในโลกก่อน

น้ำตกยักษ์สร้างทะเลสาบใหญ่

พอมาคิดว่ามันมีทะเลสาบใต้ดินที่ใหญ่โต

นี่มันน่าทึ่ง!

“เฮ้! อย่าเหม่อแล้วมานี่ได้แล้ว”

เร่งโดยพี่สาวใหญ่, พวกเราถูกทำให้เดิน โดยไม่ให้เวลากับการเพลิดเพลินไปกับทิวทัศน์ที่ยอดเยี่ยม

“ที่นี่คือพื้นที่ล่าของพวกเธอ”

สถานที่ที่พี่สาวใหญ่ชี้คือหนึ่งในทะเลสาบที่อยู่ในพื้นที่กว่า ที่น้ำตกและน้ำกระเด็นมาไม่ถึง

“””ไไดดดดด้”””

พี่สาวนอกสาวแยกย้ายออกด้วยความเต็มใจ

“อย่าไปไกลนะ, โอเค๊?! ที่ที่มีน้ำลึกมันมีมอนสเตอร์, เข้าใจมั้ย?!”

‘พวกเราไม่ใช่มอนสเตอร์ด้วยรึ’ คือที่ฉันคิดแต่ฉันไม่พูดออกมา

ฉันไปรอบๆโดยการกระโดดจากหินก้อนหนึ่งไปสู้อีกก้อน

ฉันสงสัยว่ามันมีปลาบ้างไหม, แต่เพราะน้ำตก, น้ำได้กระเพื่อม, และฉันไม่สามารถมองเห็นในน้ำได้เป็นอย่างดี

ฉันมองขึ้นไป, และรอบๆพื้นที่ใต้ดินนี้มีน้ำตกยักษ์ที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย

มากกว่านั้น, ข้างบนนั้น, ฉันสามมารถเห็นแสงจากพระอาทิตย์ผ่านเข้ามา

ดูเหมือนว่าที่นี่จะทำงานเป็นห้องโถงใหญ่

ฉันเหม่อระหว่างดูแสงตะวันที่มันนานมาแล้วที่ฉันไม่เคยเห็น, และฉันเห็นเงาบินไป

นกรึ?

เงามืดบินเป็นวงกลม

“เฮ้ย! พวกเธอ! กลับมา!”

ฉันได้ยินเสียงที่ร้อนรนของพี่สาวใหญ่

“มันคือฮาร์พี!”

เอ๋?

ทันทีที่ฉันคิดแบบนั้น, มันก็สายเกินไป

“คิย่าาาาาา!!”

สิ่งนั้นส่งเสียงร้องแล้วกระโจนมาหาเรา

ท่อนบนเป็นผู้หญิง, และท่อนล่างเป็นมอนสเตอร์นก

“เอ๋? เอออออออ๋?!”

เมื่อฉันรู้สึก, ฉันถูกจับโดยขาของฮาร์พีและถูกแบกออกไป

“ทุกคน, กลับเร็วๆ เด็กคนนี้จบแล้ว!”

เอ๋?! เธอพูดถึงฉันเหรอ?!

เดี๋ยว, อย่ายอมแพ้สิ, ท่าน-พี่สาว

“ฮิฮิฮิฮิฮิ!”

นกหน้าผู้หญิงที่จับฉันบิดหน้าที่สวยงามของเธอด้วยรอยยิ้มที่น่าเกลียด, และกำลังหัวเราะ

ห่าเอ้ย, เธอดูถูกฉันเพราะคิดว่าฉันเป็นเด็ก

“เอ้!”

ฉันแหกกงเล็บที่จับฉันไว้

อะไรน่ะ, มอนสเตอร์นี่อ่อนแอ!

“เอ๋?!”

ในทันทีที่ฮาร์พีตกใจ, ฉันพันรอบตัวเธอ

และทั้งแบบนั้น, ฉันรัดเธอ

“อ-ออกไปนะ”

โงง่, คงจะทำหรอก

พวกเราตกลงมาระหว่างที่รัดกัน

พวกเราหล่นลงมาในน้ำทั้งแบบนั้น

มันค่อนข้างหยาบ, แต่ฉันก็สามารถลงพื้นได้อย่างปลอดภัย

โอเค, มาวิ่งหนีกัน

ฉันว่ายน้ำไปด้วยความนิ่มนวล, และเล็งไปที่ด้านหลังของน้ำตกที่รังเราอยู่

“กย้าาาาา!”

ฉันได้ยินเสียงร้องจากข้างหลัง, และเมื่อฉันมองกลับไป, ฮาร์พีก่อนหน้าถูกกินโดยมอนสเตอร์เหมือน-จรเข้ยักษ์

(เออออออ๋?! นั่นอะไรอ่ะ! น่ากลัว! มันมีอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ?)

ฉันรีบด้วยทุกอย่างที่ฉันมีและกลับไปเข้าร่วมกลุ่มพี่สาวน้องสาว

เมื่อฉันกลับมา, ทุกคนชื่นชมฉันที่จัดการฮาร์พีได้ในการล่าครั้งแรก

ไม่, ฉันไม่มีความสุขเอาซะเลย

นี่มันโล~กอะไร?!

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน