5 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกับเพื่อนของเขาอีกครั้ง

5 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกับเพื่อนของเขาอีกครั้ง

อดีตความเป็นเพื่อนของผมและฟูจิ-ยัง นั้นยาวประมาณหนึ่งปี

เราเพิ่งบังเอิญได้นั่งข้างกันในชั้นเรียน, และเป็นเพื่อนกันหลังจากคุยกันดุเดือดในเรื่องเกมส์

ผมชอบอาร์พีจี และ ฟูจิ-ยัง ชอบเกมส์จีบสาว

เราชอบแนวที่ต่างกัน, แต่เราสร้างความสัมพันธ์อันดีได้ด้วยการให้กันยืมเกมส์ที่เราชอบ

มันเป็นเก้าเดือนแล้วที่เขาออกจากวอเทอร์เท็มเพิล

ตอนนี้เขามีร้านของตัวเอง

ไต่ระดับเร็วจริงๆ

พวกเราเป็นนักเรียนมัธยมนะ, รู้มั้ย…

เรายังมีฮีโร่แห่งแสงที่ได้ไต่ขึ้นไปสุดทางจนได้เป็นกัปตันอัศวินของไฮแลนด์

เขานั้นกรณีพิเศษเกินไปแล้ว

ไม่, บางทีเพื่อนร่วมชั้นทุกคนอาจจะมีเรื่องสำเร็จเรื่องใหญ่ก็เป็นได้

ผมอาจจะเป็นคนเดียวที่ถูกทิ้งไว้ให้ฝุ่นจับ…

ผมรู้สึกแย่ละ

ผมมาถึงเป้าหมาย

ร้านฟูจิวาระ

นั่นคือสิ่งที่เขียนอยู่บนป้ายใหญ่ของร้าน

มันคือที่นี่

ผมหวังว่านิสัยของฟูจิ-ยังจะยังไม่เปลี่ยน

ผมได้แต่ฝึกเป็นนักเวทย์กับนักผจญภัยที่วัดทั้งปี

ในฐานะคนต่างโลก, เราถูกยกเว้นให้ไม่ต้องจ่ายเงินในการเรียน, ถ้าให้พูดง่ายๆ, เราใช้ชีวิตสบายโดยได้รับการดูแลจากรัฐบาล

นีท*ระดับประเทศ <ไม่ได้เรียนอยู่, ทำงาน, หรือฝึกหัด>
TLN* NEET <Not in Education, Employment, or Training.>

ฟูจิ-ยังนั้นอาจจะมีสกิลที่มีประโยชน์, แต่ถ้าเป็นในญี่ปุ่นเขาคงอายุต่ำกว่าเกณฑ์ แต่ทว่า, เขาสามารถเข้าร่วมสมาคมพ่อค้า, และไต่ไปจนถึงจุดที่ว่าเขามีร้านเป็นของตัวเองได้หลังจากเก้าเดือน

หลายอย่างคงจะเกิดขึ้น

ผมสงสัยว่าผมจะพูดกับเขาปรกติได้ไหมหลังจากหนึ่งปีที่หมกอยู่ในวิหาร

ผมกังวล

“ขอตัวด้วยครับ” (มาโกโตะ)

ผมเข้าไปในร้านอย่างช้าๆ แล้วพูดด้วยเสียงเบา

“ยินดีต้อนรับค่ะ”

ผมถูกต้อนรับโดยพนักงานผูหญิง

เมื่อผมมองดูตรงนั้น…

พนักงานหูกระต่าย?!

พนักงานมนุษย์กึ่งกระต่ายตัวเตี้ย ที่มากับผมหยักศกสีน้ำตาล ต้อนรับผม

ตาเธอโตและใสของเธอช่างน่ารัก

“คุณลูกค้า, เป็นนักผจญภัยรึเปล่าคะ? เรามีไอเท็มดีๆคัดสรรมาให้คุณค่ะ”

เธอพูดกับผมด้วยรอยยิ้ม

แต่สำเนียงเธอน่าสนใจแหะ

พนักงานหูสัตว์

ความนิยมของฟูจิ-ยังนั้นทำงานเต็มที่ที่นี่เลย

“อืม, เจ้าของร้านฟูจิวาระ-ซังอยู่ที่นี่มั้ยครับ?” (มาโกโตะ)

“โอ้, คุณเป็นพ่อค้าหรือคะ? ถ้าเป็นการตกลงธุรกิจ, ชั้นขอฟังก่อนได้มั้ยคะ”

น้ำเสียงเธอเปลี่ยน

“ไม่, ไม่ใช่แบบนั้น ผมเป็นเพื่อนกับฟูจิวาระ-ซังครับ…” (มาโกโตะ)

แววตาของเธอคมขึ้นมาทันที

“เพื่อนของนาย-ท่าน* <มาสเตอร์> งั้นเหรอ, ชั้นขอถามชื่อเธอได้มั้ย
TLN*Goshujin-sama

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ” (มาโกโตะ)

“คุณมาจากโลกคู่ขนานใช่มั้ยคะ”

“ช-ใช่, ถูกต้องแล้วครับ” (มาโกโตะ)

“โปรดรอซักพักค่ะ! ชั้นจะกลับมาโดยเร็วค่ะ!!”

เธอหายไปข้างในร้านและกลับมาพร้อมกับอุปกรณ์เล็กๆ

สิ่งนั้นขนาดเท่าซิการ์ และมีปุ่มหลายปุ่ม, และพนักงานได้กดมัน

และจากนั้น, เธอวางอุปกรณ์ไว้ใกล้กับปากของเธอ

“นาย-ท่านคะ! นาย-ท่านคะ! ท่าน-ทากัตซูกิได้มาที่ร้านค่ะ!”

“ห้ะ?! เค้าอยู่ที่นี่หรอ?!”

ผมได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“นี่ค่ะ, ท่าน-ทากัตซูกิ”

พนักงานได้ยื่นของที่ดูเหมือนอุปกรณ์สื่อสารมาให้ผม

“ฮัลโหล, นั่นนายหรอ, ฟูจิ-ยัง?” (มาโกโตะ)

“โอออ้, วิธีทีใช้เรียก, และเสียงนั้น, มันเป็นท่าน-ทักกิแน่!!” (ฟูจิวาระ)

“มันเป็นเวลานานนะ ชั้นอยู่ที่มักกาเรนตอนนี้, ชั้นเลยมาเยี่ยมนายน่ะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นกำลังรออยู่เลย! ชั้นจะกลับไปเดี๋ยวนี้แหละ, แต่น่าเสียใจที่ต้องบอกว่า, อีกไม่นานชั้นมีนัดเจรจาธุรกิจน่ะ, ไม่เป็นไรนะถ้าจะเจอกันตอน18นาฬิกา” (ฟูจิวาระ)

“เค, ได้ ถ้างั้น, แล้วเจอกันเพื่อน” (มาโกโตะ)

ผมคืนอุปกรณ์ให้พนักงาน, และบอกเธอว่าจะกลับมาภายหลัง

ฟูจิ-ยัง ยังไม่เปลี่ยน

จากที่ผมบอกได้, มันดูเหมือนไม่เป็นไรถ้ายังพูดกันเหมือนเมื่อก่อน

ผมโล่งใจ

เพราะมีเวลาเหลืออีกไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะเจอกันกับฟูจิ-ยัง, ผมตัดสินใจจะไปสำรวจด้านนอกของเมือง

พนักงานร้านบอกผมว่ามีป่าอยู่ทางเหนือของเมืองที่มีมอนสเตอร์อ่อนแอ อย่างหนูยักษ์

ผมอยากลองมีดทีผมได้มาจากเทพธิดา

◇◇

“นี่มันน่าประทับใจ” (มาโกโตะ)

ผมกีดขวางการเคลื่อนไหวของหนูยักษ์ด้วย ไอซ์ แอร์โรว์, และจัดการมันด้วยมีด

มันแทบไม่มีแรงต้าน

มีดผ่านไปเหมือนตัดผ้า

“ชั้นได้อาวุธที่ดีซะแล้วซิ” (มาโกโตะ)

มาขอบคุณเทพธิดากันเถอะ

“ท่าน-เทพธิดา, ขอบคุณครับ” (มาโกโตะ)

ผมเอามือประสานกันและอธิษฐาน

(ช่าย? สำนึกบุญคุณซะ)

ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงของเทพธิดา

ผมสามารถจินตนาการเธอพร้อมหน้าตาอิ่มใจและดันอกเธอออกมาข้างนอก

ผมถลกหนังหนูยักษ์แล้วไปขายมันที่ร้านอุปกรณ์

มันดูเหมือนว่าสามารถขายมันที่สมาคมนักผจญภัยได้เหมือนกัน, แต่เพราะมีโอกาศ, ผมเลยอยากไปดูร้านอื่นด้วย

“3,000G”

ผมขายหนังหนูยักษ์สามชิ้น

ด้วยเงินนี้, ผมซื้อปลอกเก็บมีดที่ผมได้มาจากเทพธอดา

ใจกลางเมืองเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา มันมีสิ่งที่ดูเหมือน ร้านขายของชำ, ร้านเสื้อผ้า, ร้านอาวุธ, และร้านอุปกรณ์เรียงกัน

มันมีแม้กระทั่งร้านขายสัตว์เลี้ยงเพื่อซื้อลูกน้อง

เมื่อคุณขยับออกไปจากย่านร้านค้าของถนนหลัก, คุณจะเข้าสู่ย่านร้านค้าที่คุณจะเจอร้านอาหารและบาร์

แม้แต่หลังจากนั้นออกไป, มันมีโรงแรม, และลึกกว่านั้น, มันมีย่านเริงรมย์, ที่คุณจะเจอกับร้านลามกต่างๆ ผมไม่มีเงิน, ดังนั้นมันจึงไม่เกี่ยวอะไรกับผม

ผมเชคร้านค้าอาวุธบางร้านที่ผมสนใจมากที่สุด

ผมว่ามีดของเทพธิดาจะใช้ได้ดีไปอีกนาน, แต่ถ้าเป็นไปได้, ผมอยากเล็งที่จะเป็นนักดาบเวทมนตร์

ผมมีความถนัดของเวทมนตร์, แต่ผมขาดความแข็งแรงทางกายภาพเพื่อที่จะเป็นนักดาบ

นั่นเป็นเหตุผมว่าทำไมผมจึงเหวี่ยงดาบได้ไม่ดี

ผมพยายามออกกำลังกายเพื่อจะเพิ่มความแข็งแกร่ง, แต่มันรู้สึกเหมือนว่าร่างกายไม่ได้เพิ่มอะไรมาก เหมือนกับว่าสุขภาพร่างกายเอง ได้เปลี่ยนไปเพื่อให้เข้ากับโลกนี้และสแตท

แต่ในโลกนี้, ผมได้ยินมาว่ามันมีดาบศักดิ์สิทธ์และดาบปีศาจที่ทำให้คนสู้เหมือนเป็นผู้เชี่ยวชาญ

ผมอยากได้ซักวันนึงดาบเวทมนตร์แบบนั้น

ผมเชคดูร้านค้าเพื่อดูว่ามีดาบเวทมนต์อยู่มั้ย

มันยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่ดูเหมือน-นักภจญภัยที่นี่, ด้วย

“ยีน, นายยังไม่ต้องการดาบแพงๆแบบนั้นหรอก, ใช่มั้ย?”

“ใช่, แต่ความคมของดาบที่ใช้อยู่มันเหมือนจะไม่พอสำหรับมอนสเตอร์เก่งๆน่ะ”

และในกลุ่มคนพัวกนั้น, มีคนที่ดูเหมือน-นักรบผู้ชาย, และสาวที่เหมือน-นักบวช

ให้ตายซิ คนธรรมดา

“ให้ตายเธอ, ซื้อของให้ชั้นใช้นานๆครั้งด้วยจะได้มั้ย”

“งั้น, วันนี้ชั้นจะยอมไม่เอาอาวุธ และซื้อเสื้อใหม่ให้เธอ, เอมิลี่”

“เย้, นั่นยีนของชั้น!”

สาวโอบแขนของเธอไว้รอบแขนของผู้ชาย

ระเบิดซะ

และเมื่อผมฆ่าเวลาในวิธีนี้, ถึงเวลาที่นัดตามสัญญาแล้ว

ผมไปที่ร้านค้าของฟูจิ-ยังตรงเวลาพอดี, แหละเห็นหน้าที่คุ้นเคยของผู้ชายรูปร่างดีเตร่ไปในร้าน

มันเป็นเวลาเก้าเดือนแล้วตั้งแต่ผมเห็นหน้านั้น

“ฟูจิ-ยัง” ผมเรียกเขา

“ท่าน-ทักกิ!” (ฟูจิวาระ)

เขาวิ่งมาหาผมทันที

“ซักพักแล้วนะ!” (ฟูจิวาระ)

“ดูเหมือนทุกอย่างเป็นไปด้วยดีสำหรับนายนะ” (มาโกโตะ)

“มา มา, ชั้นมีที่ ร้านจองไว้! ไปกัน!” (ฟูจิวาระ)

เราไปบนถนนที่มีร้านอาหารเรียงกันและพวกเรามาที่ร้านที่ดูเงียบที่อยู่ด้านข้างของถนนทีดูเหมือนจะซ่อนอยู่

เขารู้จักร้านมีระดับนะเนี่ย

มันดูเหมือนว่าเป็นที่ ที่ฟูจิ-ยังมาบ่อย, พวกเขานำเราไปสู่ห้องส่วนตัวลึกเข้าไป

“”เชียส””

พวกเราชนแก้ว

ฟูจิ-ยังดืมเอล, ส่วนผมตัดสินใจเอาค็อกเทลผลไม้

ที่จริงแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ผมดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในสถานที่

ในประเทศนี้, คุณสามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้เวลาคุณอายุมากกว่าสิบสาม, ดังนั้นมันจึงไม่ผิดกฎหมาย

“มันเป็นไง?” (ฟูจิวาระ)

“มันเหมือนน้ำผลไม้” (มาโกโตะ)

“อยากลองเอลแทนมั้ยล่ะ?” (ฟูจิวาระ)

“ไม่อ่ะขอบใจ ชั้นเคยลองดื่มมาแล้วที่วิหาร, และมันรสชาติแย่” (มาโกโตะ)

“นายจะจบที่ชอบมันหลังจากดื่มหลายๆแก้ว” (ฟูจิวาระ)

“จริงอ่ะ?” (มาโกโตะ)

ระหว่างที่เราคุยอยู่นั้น, อาหารก็ได้ถูกนำมาจานแล้วจานเล่าที่โต้ะของเรา

สเต็กหนาๆ, กุ้งทอด, ซาชิมิปลาน้ำจืด, พาสต้าชีสเยอะๆ, และซุปที่มีเครื่องหลากหลายอยู่ข้างใน

“อร่อย, มันอร่อย” (มาโกโตะ)

“โออ้, งั้นนายชอบมันหรอ” (ฟูจิวาระ)

“มันเยี่ยมสุดเลย มันต่างจากอาหารจากวิหารที่รถชาติบางๆเยอะ” (มาโกโตะ)

“นั่นมันไม่มีรสชาติ” (ฟูจิวาระ)

พวกเรามีความสุขไปกับอาหารสักพักหนึ่ง

“นายทำชั้นเป็นห่วงนะ, นายรู้มั้ย มันไม่มีการติดต่อจากนายเลยหลังจากหนึ่งปีอ่ะ” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นอยู่ให้ใกล้ลิมิตของหนึ่งปีไง ชั้นเลยเป็นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ ไม่มีใครชวนชั้นเข้าปาร์ตี้เลย” (มาโกโตะ)

“อย่างงั้นหรอ” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังแสดงความสงสารออกทางสีหน้า

ผมยิ้มให้มัน

“ที่จริงแล้ว, เมื่อวาน, ชั้นจัดการก็อบลินคนเดียวและช่วยคนจากการโดนโจมตีด้วยล่ะ” (มาโกโตะ)

“อะไรน่ะ?! เพื่อจัดการกลุ่มก็อบลินอย่างเดียว, ปรกติต้องใช้ นักเวทระดับกลางหรือนักดาบระดับกลางนะ นั่นไม่อันตรายไปเหรอ?” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นสงสัย มันค่อนข้างง่าย การใช้สกิลที่มีอยู่ในมือมันใช้ดีด้วย” (มาโกโตะ)

ผมบอกข้อมูลเกี่ยวกับสกิลของผมที่ผมได้มาจากเทพธิดาให้เขาฟัง

ฟูจิ-ยังได้ ‘โฮะโฮ่’ และฟังด้วยความสนใจ

“พอชั้นได้สมัครกับสมาคมนักผจญภัยอย่างปลอดภัยแล้ว, ชั้นจะค่อยไต่เต้าไปให้ดีที่สุด” (มาโกโตะ)

“นักผจญภัย, หืม นั่นเป็นไปไม่ได้สำหรับชั้น, แต่ชั้นชอบความคิดนี้นะ” (ฟูจิวาระ)

“นายสำเร็จอย่างดีในทางการค้าเหอะ” (มาโกโตะ)

“ไม่ ไม่, ชั้นยังต้องไปอีกไกล ชั้นยังมีหนี้ที่ยังต้องจ่ายตอนชั้นสร้างร้านด้วยน่ะ” (ฟูจิวาระ)

“แล้วนายยังมีพนักงานหูกระต่ายด้วย มันดูเหมือนนายกำลังสนุกนะ”

“พรืดด!!” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิวาระพ่นเอลออกมา

“ใช่นี่นา, นายเจอพนักงานที่ร้านชั้นแล้ว” (ฟูจิวาระ)

“พนักงาน-ซังคนนั้นสวยด้วย” (มาโกโตะ)

“อ-อ่า, ไม่ใช่ว่าชั้นเลือกเธอเพราะเธอดูดีหรอกนะ, นายรู้มั้ย?” (ฟูจิวาระ)

“มันเป็นความฝันของนาย, ใช่มะ? ได้จ้างคนสวยๆแบบนั้นพร้อมหูกระต่าย นายอยู่ฝ่ายชนะแล้ว” (มาโกโตะ)

“เธอเป็นพนักงานร้านที่ชั้นเจอที่ประเทศแห่งไฟน่ะ, และจ้างมาเป็นคนคุ้มกันเธอดูหยั่งงั้น, แต่จริงๆแล้วเธอเป็นนักผจญภัย ระดับเงิน นะรู้มั้ย?” (ฟูจิวาระ)

“โฮ่ห์ เธอไม่ได้ดูแข็งแรงนะ งั้นไม่ใช่แค่สวย แถมยังเป็นนักผจญภัยด้วย, หือห์” (มาโกโตะ)

“ฟุฟุฟุ, ทั้งหมดนี่เธอมีราคาแพงมากนะ……อ๊ะ” (ฟูจิวาระ)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

แพงเรอะ?

ฟูจิ-ยัง, พูดอะไรน่ะ?

“ลืมมันไปเถอะ” (ฟูจิวาระ)

“ไม่ ไม่, คงจะลืมได้หรอก หมายความว่าไงที่ว่าแพงน่ะ?” (มาโกโตะ)

“พนักงานน-นั่น, เธอเป็นท-ทาส” (ฟูจิวาระ)

“อุว้าาา…” (มาโกโตะ)

ฟูจิ-ยัง ซื้อทาสทางเพศ!

“มันไม่ใช่ทาสทางเพศนะ โอเค๊?!” (ฟูจิวาระ)

เขาพูดตอบโต้เหมือนอ่านใจได้

“ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบเพื่อนร่วมธุรกิจ ชั้นจ่ายเงินเดือนเธอด้วย” (ฟูจิวาระ)

“เข้าใจแล้ว งั้นนายเป็นนายจ้าง” (มาโกโตะ)

“ใช่”

นั่นน่าประทับใจ

ตามที่คาดไว้จากใครที่ฝ่าพายุล่องเรือมาในสังคม

ผมบอกได้ว่าเขามีประสบการณ์หลายอย่าง

พูดถึงประสบการณ์ มันมีบางอย่างที่ผมสนใจถาม

มันดูเหมือนแอลกอฮอล์จะเริ่มออกฤทธิ์ มันน่าจะไม่เป็นไรถ้าพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ฟูจิ-ยัง, นายยังซิงอยู่, ใช่ป่ะ?” (มาโกโตะ)

“พรรรืด!!” (ฟูจิวาระ)

อีกครั้งที่ฟูจิวาระพ่นเอลที่เขาดื่ม

“ถ-ถามอะไรฉุกละหุก?” (ฟูจิวาระ)

ถ้าคุณเก็บความบริสุทธิ์ไว้สามสิบปีคุณจะกลายเป็นพ่อมด -นั่นคือที่ลือกันที่มีอยู่ในญี่ปุ่น

ในชั้นเรียน, เรามักพูดว่า ‘พวกเราคือพันธมิตรบริสุทธิ์! มาเล็งเป็นพ่อมดกันเถอะ!’

ผมจำได้ที่ซาซากิ-ซังจะบอกว่า ‘พวกโง่เอ้ย?’ แล้วมองด้วยสายตาที่เย็นชา

ช่างคิดถึง

นายยังเก็บคำสัญญาไว้, ใช่มั้ย?

“ฟูจิ-ยัง?” (มาโกโตะ)

ฟูจิ-ยังหลบตาผมเหมือนรู้สึกอึดอัดใจ

อ-อย่าบอกนะว่า

“นายต้องเกี่ยวข้องกับคนหลายแบบเวลาเป็นพ่อค้า, นายเห็นมั้ย… มันมีเวลาที่ชั้นถูกบังคับไปสถานที่แบบนั้น” (ฟูจิวาระ)

ส-สถานที่แบบนั้น…

ผมจำย่านเริงรมย์ได้ตอนสำรวจผ่านเมือง

“ชั้นเสียคุณสมบัติที่จะเป็นพ่อมดไปแล้ว” (ฟูจิวาระ)

“ค-คนทรยศ!” (มาโกโตะ)

ผมสั่งเครื่องดื่มที่ราคาแพงที่สุดจากร้านอาหาร, และหลังจากจิบมัน, ไอมันออกมา

นี่อะไร

นี่มันพิษเหรอ

“จ-ใจเย็นได้โปรด, ท่าน-ทักกิ” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นใจเย็น ด้วย[โล่งจิต], ชั้นใจเย็นตลอด” (มาโกโตะ)

“แต่มันดูไม่เหมือนแบบนั้นเลยนะ” (ฟูจิวาระ)

“แต่พอมาคิดดูแล้ว, ชั้นเก็บคำสัญญาที่ว่าจะเป็นนักเวทย์, ระหว่างที่นายผิดคำสัญญาและเป็นไม่ได้ พูดอีกอย่าง, ชั้นชนะ” (มาโกโตะ)

“ตรรกะ ช่างประหลาด” (ฟูจิวาระ)

ชั้นรู้

และผมรู้สึกพ่ายแพ้อย่างมหาศาล

มาหยุดการสนทนานี้กันเถอะ

ถึงอย่างนั้น, เพื่อนผมได้ไต่บรรไดไปเป็นผู้ใหญ่หลังจากเราแยกกัน

“อีกอย่าง, นายทำอะไรบ้างหลังจากออกจากวิหารล่ะ?” (มาโกโตะ)

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเข้าประสบความสำเร็จในฐานะพ่อค้า, แต่ผมอยากฟังในรายละเอียดอีก

“โออ้, ฟังนะ ชั้นเป็นสมาชิกของบริษัทฟรานซ์ก่อนตอนแรก” (ฟูจิวาระ)

บริษัทฟรานซ์เป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในทวีป

ผมได้ยินมาว่ามีแมวมองจากบริษัทนี้จากที่วอเทอร์เท็มเพิลตอนผมอยู่ที่นั่น

“ในตอนแรก, มันเป็นทุกวันที่ใช้ [จัดเก็บ: เหนือกว่า] เพื่อแบกของ

ฟูจิ-ยังพูดละรึกความหลัง นั่นมันไม่ค่อยลำบากไปหน่อยเหรอ?

“ในเวลาที่ชั้นต้องเก็บอาวุธเพื่อส่งมันไปที่ประเทศแห่งไฟ และเวลาที่ต้องเก็บแร่เพื่อจะไปส่งเมืองแห่งดิน มันมีงานแบบต้องเก็บเสื้อผ้ามหาศาลที่ประเทศแห่งไม้และส่งมันไปที่ประเทศแห่งแสง มันแทบไม่มีเวลาได้พัก, และได้เวลานอนแค่นิดเดียว” (ฟูจิวาระ)

“...นั่นคงจะยาก” (มาโกโตะ)

หลังจากนั้น, ฟูจิ-ยังยิ้ม

“ยังไงก็ตาม, ชั้นมี [ประเมิน: เหนือกว่า]” (ฟูจิวาระ)

เมื่อเขาได้ถูกส่งไปประเทศต่างๆ, เขาจะขุดของมาจากตลาดในท้องที่, และขายมันให้กับอีกประเทศเพื่อเก็บเงิน

“ต่อมา, ชั้นเจอคนที่ชั้นไว้ใจในบริษัท, และเขาช่วยชั้นให้ชั้นพึ่งตัวเองได้ ชั้นยังไม่ได้ตอบแทนกับสิ่งทีเค้าทำเลย” (ฟูจิวาระ)

ว้าว

การตัดสินใจและความสามารถในการพูดนั่น?

มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผม

“แต่ชั้นตกใจนะที่นายเจอคนที่เชื่อถือได้ในเวลาสั้นๆ” (มาโกโตะ)

ไม่มีใครให้แสงผมซักมันเพราะจุดอ่อนรอบตัวของผม

ในทางกลับกิน, สำหรับฟูจิ-ยันที่มีสกิลที่มีประโยชน์, คนที่อยากใช้ประโยชน์เขาเข้าใกล้เขามากมาย

“จริงจริงแล้ว…” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังเบาเสียงลงถึงขั้นกระซิบ

“ท่าน-ทักกิ, นายจำสกิลชั้นได้มั้ย?” (ฟูจิวาระ)

“อืม, [จัดเก็บ], [ประเมิน], และ…[ผู้เล่นเกมจีบสาว] งั้นเรอะ?” (มาโกโตะ)

“ใช่, อันสุดท้ายอันนั้นแหละ” (ฟูจิวาระ)

ถ้าผมจำไม่ผิด, เป็นสกิลที่ไว้เก็บบันทึกการสนทนาของคุณได้

“เมื่อความเชี่ยวชาญชั้นเพิ่ม, มันเริ่มอ่านใจคนได้น่ะ…” (ฟูจิวาระ)

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

นั่นอะไร นั่นสุดยอดไปเลย

“เหมือนกับเทพธิดาเลย” (มาโกโตะ)

“เอ๋? นายเพิ่งพูดอะไรนะนั่น?” (ฟูจิวาระ)

“ชั้นจะบอกนายหลังจากนี้ งั้น, หมายความว่านายอ่านใจชั้นด้วยตอนนี้?” (มาโกโตะ)

“ที่นายพูดทำให้ชั้นสนใจ, ชั้นเลยไปจบที่อ่านใจนาย…ชั้นจะอธิบายให้ฟัง” (ฟูจิวาระ)

สรุปคือ, ผู้เล่นเกมจีบสาวจริงๆแล้วเป็นสกิลที่ค่อนข้างพิเศษที่ให้เขาได้อ่านบทสนธนาในรูปแบบการเขียน

เมื่อพูดกับคนอื่น, หน้าต่างบทสนทนาที่เขาเห็นได้คนเดียวจะปรากฏ, และบทสนทนาจะแสดงในรูปแบบตัวอักษร

มันเป็นระบบที่ปรกติเกมผจญภัยมี

พูดได้ว่ามันเหมาะกับคนที่ชอบเล่นเกมจีบสาวอย่างฟูจิ-ยัง

อีกอย่าง, ตัวอักษรมาในภาษาญี่ปุ่น

ทีแรกเขาบอกว่าสกิลนั้นมันไม่ได้ดีขนาดนั้น, แต่มันสะดวกที่ให้เข้าจดบันทึกทุกครั้งเวลาเขาคุยกับคนต่างๆหลากหลาย ในฐานะพ่อค้า ผู้คนนั้นบอกว่าประทับใจในความจำที่ยอดเยี่ยมของเขา

“ชั้นแค่มองดูบันทึกการสนทนาแค่นั้น” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังพูดระหว่างที่หัวเราะ

“ชั้นสังเกตุเห็นสิ่งประหลาดประมานครึ่งปีที่แล้ว, ถ้าให้พูด”(ฟูจิวาระ)

สกิลได้แสดงบทสนทนาเป็นตัวอักษรตอนนี้ได้เริ่มแสดงความคิดของคนนั้นในรูปแบบตัวอักษรแบบในวงเล็บ

“เป็นวันที่ดีนี่, ฟูจิวาระซัง คุณได้กำไรเยอะเลยวันนี้”

(ชิ! ไอชิบหายต่างโลกไต่เต้าบ้า)

อะไรประมาณนั้น

“นั่นสุดยอดไปเลย นั่นพลังโกงนี่” (มาโกโตะ)

“ใช่, มันก็จริง, แต่…” (ฟูจิวาระ)

ต้องขอบคุณสกิลนี้, เขาพบเจอคนที่คิดกับเขาไม่ดีลับหลัง, และคนที่เคียดแค้นต่อเขา

และมันมีประโยชน์ในการหามิตรอย่างมาก

นั่น, คือที่ควรได้รับ

“มันแค่นั่น, มันแค่ไม่ค่อยดีต่อหัวใจชั้นซักเท่าไหร่น่ะ” (ฟูจิวาราะ)

ดูเหมือนว่าเขาไม่สามารถบอกมันกับใครว่าเขาได้สกิลนี้มา

“แล้วบอกชั้น โอเคแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)

“ชั้นไม่มีใครที่จะบอกมันได้อีกน่ะ และ, ถ้าชั้นไม่บอกตั้งแต่ต้นๆ, มันจะบอกยากหลังจากทิ้งไว้นานน่ะ” (ฟูจิวาระ)

เขาพูดระหว่างที่หัวเราะแห้งๆ

จริง มันคงกระอักกระอ่วนที่จะบอกใครที่เขาอ่านใจไว้

“นายไม่ขยะแขยงโดยสกิลชั้นหรอ, ท่าน-ทักกิ?” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังถามอย่างลังเลย

“นายคือคนที่สองที่ชั้นรู้ว่าอ่านใจได้ยังไงล่ะ ชั้นว่ามันโอเค” (มาโกโตะ)

“ใช่ นั่น! อะไรคือที่พูดเกี่ยวกับเทพธิดา?!” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังได้เด้งขึ้น

ทว่า, มันไม่ใช่อะไรที่ผมต้องซ่อน

เค้าอ่านใจผมได้อยู่ดี

“ที่จริง, เมื่อคืน…” (มาโกโตะ)

ผมบอกเขาเกี่ยวกับการเป็นผู้ศรัทธาในฝันของผม

ผมเอาโซลบุคให้เขาดู

“ฟูมุ, มันไม่ได้บอกว่าเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดา, แต่ความจริงที่ว่ามันไม่แสดงชื่อของเธอนั้นช่างประหลาด” (ฟูจิวาระ)

“ใช่มะ? ชั้นจะไม่สามารถเพิ่มจำนวนผู้ศรัทธาของเธอได้เลยถ้าแบบนี้” (มาโกโตะ)

“เทพธิดาองค์นั้นจะโอเคมั้ยเนี่ย?” (ฟูจิวาระ)

ฟูจิ-ยังดูท่าทางเป็นห่วง

มันคงรู้สึกเหมือนการเจอเพื่อนที่เขาไม่ได้เจอกันนานแต่มารู้เขาว่าเขาได้เข้าลัทธิแปลกๆ, หือห์

ใช่มันน่าเป็นห่วง

“อ้า, แลัวยัง, เทพธิดามอบมีดนี่ให้ชั้นหลังจากที่เป็นผู้ศรัทธาของเธอด้วย นายช่วยประเมินมันหน่อยได้มั้ย, ฟูจิ-ยัง?” (มาโกโตะ)

“โฮ่ห์! มีดจากเทพธิดาหรอ! ฟังดูเหมือนมันจะวิเศษนะชั้นอยากจะเห็นมันจัง

(อ้ะ, เดี๋ยว, แย่แล้ว)

ผมได้ยินเสียงอยู่ในหัว

นั่นอะไรน่ะ

“ฟูจิ-ยัง, มันคือเจ้านี่” (มาโกโตะ)

“ฟู่วววว! ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่สวยงาม ดูเผินๆมันดูเหมือนมิธริล, แต่มันเป็นโลหะที่ชั้นไม่เคยเห็นมาก่อน นี่มันเห็นได้ชัดว่าเป็นวัสดุหายากที่มีมานาอยู่ข้างใน! มันเป็นอาวุธที่ค่อนข้างดีเลยทีเดียว!!” (ฟูจิวาระ)

“มันดูเหมือนมันมีการป้องกันการประเมินร่ายใส่ไว้น่ะ” (ฟูจิวาระ)

“นั่นไม่มีประโยชน์! สกิลประเมินของชั้นผ่านการฝึกฝนและเฉียบคม!!” (ฟูจิวาระ)

เค้าดูเหมือนกำลังสนุก

ฟูจิ-ยังดูมีดด้วยความตื่นเต้น

เขาหายใจแรงอยู่พักหนึ่ง, หลังจากซักครู่, เขาแข็งอยู่กับที่

เขาหยุดพูดอะไร, และมองตรงไปยังมีด

ฟูจิ-ยัง, ที่จะมีรอยยิ้มอยู่ตลอด, ดวงตาเขาได้เปิดกว้าง

“ฟูจิ-ยัง? มันมีอะไร?” (มาโกโตะ)

“อ-อืม, ท่าน-ทักกิ, นายบอกว่านายได้มีดนี้มาจากเทพธิดาใช่มั้ย?” (ฟูจิวาระ)

“ใช่, นั่นถูกต้อง” (มาโกโตะ)

อะไร?

ผลของการประเมินคืออะไรล่ะ?

“ฟูจิ-ยัง? ชั้นอยากรู้ผลของการประเมินแล้ว” (มาโกโตะ)

มันดูเหมือนเขาจะพูดมันออกมายาก, แต่ในที่สุดเขาก็ได้พูดมัน

“ท่าน-ทักกิ มีดนี่…มันได้รับการประเมินว่าเป็นมีดของเทพมารโนอาห์…” (ฟูจิวาระ)

“...”

มันดูเหมือนว่าผมจะกลายเป็นผู้ศรัทธาของเทพมาร

โดเนทได้ครับ ขอบคุณมากครับ
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน