ตอนที่ 6 อาหารสวรรค์

“เจ้าตัวน้อย โอ้อวดเสียจริง ไปสิ ย่าอยากรู้เช่นกันว่าอาหารเมืองสวรรค์จะอร่อยขนาดไหนเชียว”

ทั้งสองช่วยกันถือห่อธัญพืชและเนื้อเลวเดินเข้าไปในครัว นางหูคิดไม่ตกว่าเนื้อที่อุดมไปด้วยไขมันจะกลายมาเป็นเนื้อสวรรค์ได้อย่างไร เมื่อมาถึงที่หมายจางอี้หมิงจึงบอกให้ท่านย่าทำตาม ด้วยขนาดตัวที่เล็กเท่าเด็ก 5 ขวบจะให้มาทำอาหารก็คงไม่ได้ แค่จะจับหม้อ กระทะ ก็ยกไม่ขึ้นแล้ว เขายังไม่อยากตายซ้ำสองเร็ว ๆ นี้หรอกนะ

“ท่านย่าเตานี้สำหรับต้มโจ๊กธัญพืช ส่วนเตานี้ทำน้ำมันนะขอรับ ท่านย่าตัดเอาส่วนเนื้อออกไว้ก่อนนะขอรับ ส่วนวิธีทำง่ายมาก ขั้นแรกคือตั้งกระทะให้ร้อน ใช้ไฟแรง ๆ ในตอนแรก แล้วใส่ไขมันทั้งหมดลงไป เติมน้ำเปล่าลงไปเล็กน้อย เสียดายที่ไม่มีเกลือแต่ไม่ใส่ก็ไม่เป็นไรขอรับ แล้วค่อย ๆ คนให้ทั่ว ถ้าน้ำมันเริ่มออก เราจะเปลี่ยนไปใช้ไฟกลาง ต้องค่อย ๆ คน ป้องกันไม่ให้มันแตก ความร้อนจะทำให้ไขมันละลายออกมา เราจะเอาน้ำมันที่ออกมาจากไขมันนี้ไปทำอาหารขอรับ”

“ง่ายขนาดนั้นเชียว หมิงเอ๋อร์”

“ง่ายขนาดนั้นเลยขอรับท่านย่า แต่ว่าต้องใช้เวลานานมากกว่าจะเจียวน้ำมันออกมาจนหมด ท่านย่าอาจจะต้องเมื่อยมือหน่อยนะขอรับ ส่วนกากไขมันที่ได้เราจะเอาไปใส่ในผัดผักบุ้งขอรับ” 

ได้ยินดังนั้นนางหูก็เริ่มทำการเจียวน้ำมันตามที่หลานชายบอก ถึงแม้จะเงอะงะในตอนแรก แต่จางอี้หมิงที่เป็นนักทำอาหารมาก่อนก็คอยประกบไม่ห่าง การเจียวเอาน้ำมันมาใช้จึงสำเร็จไปได้ด้วยดี

“ท่านย่าขอรับ ตักน้ำมันที่ได้ออกมาพักไว้ให้เย็นก่อน เราสามารถเก็บน้ำมันไว้ทำอาหารได้หลายอย่างเลยขอรับ”

“ได้ ๆ แล้วกากอันนี้ละหมิงเอ๋อร์ ต้องเอาไปทำอะไร”

“ท่านย่า กากนี้เรียกว่ากากเนื้อหมู เราจะเอามาใส่ในผัดผักบุ้ง ท่านย่าแยกเอาไว้ต่างหากก่อนนะขอรับ บ้านเราพอจะมีกระเทียม ขิง ไหมขอรับ”

“กระเทียมหรือ มีนะ อันนี้เราหาได้ตามป่า”

“โอ้ ดีมากเลยขอรับ ท่านย่าทุบกระเทียมให้เป็นชิ้นเล็ก ๆ เมื่อน้ำมันร้อนแล้ว เอากระเทียมลงไปเจียว พอกระเทียมเริ่มเหลือง ใส่ผักบุ้งลงไป ตามด้วยเครื่องเทศสักเล็กน้อย คนให้ไว ๆ” หมิงเอ๋อร์อธิบาย “ท่านย่าสุมไฟแรง ๆ เลยนะขอรับ ผัดไม่ต้องนาน”

“หมิงเอ๋อร์ ผัดแค่นี้พอไหม” นางหูเงยหน้าขึ้นจากเตาเพื่อเอ่ยถามหลานชาย

การปรุงอาหารมาถึงขั้นตอนใส่ผักบุ่งและเครื่องเทศลงไปแล้ว เด็กน้อยชะเง้อคอมองท่าทีราวกับพ่อครัวจากร้านอาหารชื่อดัง

“ท่านย่า พอแล้วขอรับ ผัดนานผักบุ้งจะเหนียวและไม่อร่อย ท่านย่าอย่าลืมโรยด้วยกากเนื้อหมูนะขอรับ” พ่อครัวตัวน้อยเอ่ยสำทับท่านย่าอีกครั้ง

“กลิ่นอันใด ถึงได้หอมออกไปถึงข้างนอก” จางอี้เทาที่เสร็จจากอาบน้ำเดินเข้ามาในส่วนครัวเพราะได้กลิ่นหอมจากอาหาร มันเป็นกลิ่นที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

“ท่านพ่อกลับมาแล้วหรือขอรับ นี่คือผัดผักบุ้งไฟแดงใส่เครื่องเทศขอรับ รับรองท่านพ่อต้องเติมข้าวสองจานแน่นอน”

“เช่นนั้นหรือ โอ้อวดไปหรือไม่”

“ท่านพี่ ท่านแม่ หมิงเอ๋อร์” หลี่อ้ายเดินตามมา นางตื่นได้สักพักแล้ว อาการไข้เริ่มดีขึ้นหลังจากที่ได้นอนพักตลอดทั้งบ่าย ทำเอาสองพ่อลูกและหนึ่งท่านย่าพูดเป็นเสียงเดียวกัน

“น้องหญิงตื่นแล้ว”

“ท่านแม่ตื่นแล้ว”

“สะใภ้เจ้าตื่นแล้ว”

“เจ้าค่ะ กลิ่นหอมปลุกให้ข้าตื่นขึ้นมา”

“สะใภ้เจ้าไปนั่งที่แคร่ก่อน เพิ่งตื่นขึ้นมาอาจจะยังมึนเบลอ แม่ทำอาหารจานเนื้อไว้ หมิงเอ๋อร์เป็นคนสอนแม่ให้ทำ มีอะไรไว้ไปเล่าตอนกินข้าว อาเทา มาช่วยแม่ยกกับข้าวออกไปด้วย”

“ขอรับ”

นางหูตักโจ๊กธัญพืชใส่ถ้วยใบเล็ก ๆ ตามจำนวนคน และตักผัดผักบุ้งไฟแดงยื่นส่งให้ลูกชายเพื่อนำออกไปได้ชิมกัน เมื่อทุกคนนั่งล้อมวงกันแล้ว จางอี้เทาจึงเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก

“กลิ่นหอม หน้าตาใช้ได้ แต่ไม่รู้รสชาติจะอร่อยหรือไม่”

“ท่านพ่อ ข้ารับรองว่ามันต้องอร่อยขอรับ ผัดผักบุ้งจานนี้จะอร่อยมากกว่านี้ถ้าเรามีเกลือ พริกสด และเครื่องปรุงอย่างอื่น แต่แค่เครื่องเทศนำมาใช้แทนเครื่องปรุงก็พอได้ขอรับ เครื่องเทศให้ความหอมและรสเผ็ดร้อน ถึงแม้จะไม่มีเกลือแต่ก็ดีกว่านำมาต้มกินขอรับ ท่านพ่อลองดูหน่อยนะขอรับ” 

จางอี้หมิงอธิบายให้บิดาฟังพร้อมกับใช้ตะเกียบคีบผัดผักบุ้งใส่ลงไปในถ้วยโจ๊กของบิดา ดวงตาใสซื่อมองด้วยความคาดหวัง จางอี้เทาจึงปฏิเสธไม่ลง ได้แต่ต้องหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วคีบผักบุ้งชิ้นเล็ก ๆ ขึ้นมาลองแตะที่ริมฝีปาก เมื่อได้สัมผัสกับรสชาติที่ไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน ประกอบกับบุตรชายที่กำลังมองมาด้วยสายตาลุ้นระทึก จางอี้เทาถึงกับกลั้นหายใจพุ้ยผัดผักเข้าปากไป 

“ท่านพ่อ เป็นอย่างไรบ้างขอรับ”

“อร่อย มันอร่อยมาก พ่อไม่เคยได้กินอะไรแบบนี้มาก่อนเลย น้องหญิงเจ้าลองดู อร่อยมากเชียวนะ” จางอี้เทาเอ่ยตอบบุตรชายก่อนจะคีบผัดผักบุ้งวางลงไปบนถ้วยโจ๊กของภรรยา

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

“ท่านแม่ เป็นอย่างไรบ้างขอรับ” เด็กน้อยถามเมื่อเห็นมารดากินเข้าไปเต็มคำ

“อร่อยมาก หมิงเอ๋อร์ มันเรียกว่าอะไรนะ”

“ผัดผักบุ้งเครื่องเทศขอรับ ที่มันอร่อยเพราะเราปรุงอาหารด้วยการใช้น้ำมันมาผัด”

“น้ำมันเช่นนั้นเหรอ มันคืออะไร แม่พลาดสิ่งใดไปหรือไม่” 

(ลืมไปว่าท่านพ่อกับท่านย่ารู้เรื่องแล้ว แต่ท่านแม่ยังไม่รู้เพราะท่านแม่นอนป่วยอยู่นี่นา)

“สะใภ้ไม่ต้องตกใจไป หมิงเอ๋อร์เล่าให้แม่ฟังว่า ตอนที่ไม่สบาย ท่านเทพมาพาไปสวรรค์ และสอนความรู้ต่าง ๆ ให้มากมาย และยังรักษาโรคให้หมิงเอ๋อร์ด้วย การผัดและอาหารในวันนี้ก็เป็นอาหารสวรรค์เช่นกัน”

“อะไรนะเจ้าคะ หมิงเอ๋อร์ เป็นความจริงหรือลูก โอ้! ขอบคุณสวรรค์ที่คืนหมิงเอ๋อร์ให้กับข้า” หลี่อ้ายถึงกับตาโตด้วยความตกใจ ในขณะเดียวกันนางก็ดีใจจนน้ำตาคลอที่ได้บุตรชายคืนกลับมา

“น้องหญิง เหตุการณ์มันผ่านไปแล้ว ตอนนี้หมิงเอ๋อร์สบายดีอย่าได้เป็นกังวลอีกเลย ห่วงแต่น้องหญิงเถอะ ไม่สบายแบบนี้ต้องพักผ่อนให้มาก ๆ ครอบครัวเราคงจะไม่ไหวถ้าน้องหญิงล้มป่วย”

“เจ้าค่ะท่านพี่ ข้าจะพยายามรักษาตัวดี ๆ นอนพักสักไม่กี่วันคงจะหายดีเจ้าค่ะ ไม่ต้องไปเรียกท่านหมอผิงนะเจ้าคะ”

“หมิงเอ๋อร์ อาหารวันนี้มันอร่อยมากจริง ๆ นะ เรามีน้ำมันที่เจียวไว้อีกมาก คงกินไปได้อีกหลายมื้อ ผักบุ้งเราก็ไปเก็บเอาที่ริมบึง ใช่แล้ว มันยังมีผักอีกอย่างหนึ่งนี่ หมิงเอ๋อร์ทำเป็นใช่หรือไม่” นางหูเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น หลังจากที่ได้ลองชิมอาหารสวรรค์อย่างผัดผักบุ้งเครื่องเทศแล้วก็อยากลองอีกชนิด

“ทำเป็นขอรับท่านย่า แต่ว่าคงยังเอามาทำไม่ได้ ไข่น้ำถ้ามีเครื่องปรุงไม่ครบมันจะมีกลิ่นคาว ข้าขอหาวิธีกลบกินคาวก่อนนะขอรับ” จางอี้หมิงตอบย่าก่อนจะถามต่อ “พวกท่านอย่าลืมกินกากหมูด้วยนะขอรับ มันกรุบ ๆ อร่อยใช่ไหมขอรับ” 

“อือ อือ อือ” 

ทว่าเสียงที่ตอบกลับมามีเพียงเสียงอือตอบรับเท่านั้น เพราะตอนนี้ทั้งนางหู ลูกชายและลูกสะใภ้ต่างกำลังตั้งหน้าตั้งตาคีบผัดผักบุ้งเครื่องเทศเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ครอบครัวจางเพลิดเพลินกับรสชาติอาหารสวรรค์ ปล่อยให้จางอี้หมิงแอบยกยิ้มคนเดียวเงียบๆ

(ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านย่า ต่อไปข้าจะทำให้ครอบครัวของเราดีขึ้นแน่นอนขอรับ ข้าสัญญา)