วาฬโต้คลื่น 3 หัวเขียวเป็นพี่เปอร์

วาฬโต้คลื่น 3 หัวเขียวเป็นพี่เปอร์

 

โชคชะตา หรือชะตากรรม...

เอาให้แน่ ๆ เหอะ

"อย่าเอาโชคชะตามาอ้างหน่อยเลย สระนี้เขาไม่ให้ว่ายน้ำหลังหกโมงเย็น"

ยังคงจะยืนกรานย้ำถึงกฎของสระที่ได้ตั้งไว้ ทว่าคนตรงหน้าเหมือนจะไม่ได้รู้สึกสำนึกผิดอะไรเลย เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างกวน ๆ พลางใช้สายตาไล่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

ไอ้โรคจิตบ้ากาม!

ไอ้เฮงซวย!

"ชุดดีนะ อยากได้สักตัวต้องไปซื้อไหน"

โรคจิตแน่ ๆ เขาอยากได้ชุดนอนลายวาฬ

ไอ้ผมเขียวนี่อยากได้ชุดนอนลายเดียวกับฉัน แถมยังไม่สนคำเตือนของฉันซะด้วย

"ไม่มีขายแล้ว"

นี่ม๊าซื้อมาฝากตอนแอบหนีไปเที่ยวที่เกาหลีกับป๊า แต่ถึงรู้ว่าซื้อมาจากร้านไหนวาฬก็ไม่บอกหรอก

เป็นผู้ชายใส่แค่บอกเซอร์นอนก็พอปะ เรื่องมาก...

"หึ...งั้นไปยืมที่ห้อง"

เขาหัวเราะในลำคอและสาวเท้าเข้ามาใกล้จนฉันต้องรีบขยับถอยหลังออกห่าง

"ไม่ให้ยืม นายใส่ไม่ได้ ชุดมันเล็ก"

นี่กำลังเถียงกับผู้ชายตัวใหญ่ที่น่าจะบรรลุนิติภาวะอยู่ใช่ปะวะ สาบานสิว่าไม่ได้กำลังคุยอยู่กับเด็ก 5 ขวบ

"เหรอ? แล้วมาที่นี่ทำไม"

เขาเลิกคิ้วถาม แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนคำถามเอาซะดื้อ ๆ

"มาหาของ"

ไม่บอกหรอกนะว่ามาหาสร้อยรูปฉลาม ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่หัวเขียวก็อยากจะขอความช่วยเหลืออยู่หรอกแต่คนนี้ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด จิตใต้สำนึกมันร้องเตือนดังก้องว่าอยู่ให้ห่างจากไอ้หัวเขียวนี่ให้มาก ๆ

"ของอะไร"

"ทำไมต้องบอก"

"ตามใจ เก็บของหายได้ถ้าไม่มีเจ้าของก็ดีเหมือนกัน"

พอได้ยินว่าเก็บของหายได้ คนหัวเขียวก็ชูมือขึ้นก่อนจะปล่อยสร้อยรูปฉลามที่คุ้นเคยลงมาตรงหน้าให้ฉันดู

มันแกว่งไปมาและมีแสงระยิบระยับเมื่อถูกแสงไฟดวงเล็ก ๆ สาดส่อง

"เอามานะ! "

เตรียมจะเอื้อมมือไปคว้าแย่งสร้อยจากมือของเขา ทว่ากลับคว้าได้เพียงอากาศเมื่อมือหนาชักกลับพร้อมกับเอาสร้อยของฉันไปซ่อนไว้ที่ด้านหลัง

"ไม่ใช่ของเธอแล้ว"

"ของฉัน อย่ามาหน้าด้านเอาของคนอื่นดิวะนาย"

"ก็เมื่อกี้ถามทำไมไม่บอกล่ะว่าอะไรหาย แบบนี้จะแน่ใจได้ไงว่าเป็นของเธอจริง ๆ "

ไอ้หัวเขียวนี่! ทำมาเป็นหัวหมอเหรอ

"ก็ของฉันจริง ๆ ไง มันจะเป็นของคนอื่นได้ไงในเมื่อตอนเย็นฉันมาว่ายน้ำที่นี่คนเดียว"

"มันอาจตกวันอื่นแล้ว"

"โอ๊ย! อะไรนักหนาวะก็บอกของฉันไง ของฉันอะ"

มันน่าโมโหนะที่ต้องมาเถียงอยากจะได้ของที่อยู่กับคนอื่น แต่จริง ๆ แล้วมันเป็นของเราตั้งแต่แรกอะ

มันโคตรน่าโมโหเลยว่ะ อยากข่วนหน้าให้เลือดซิบไปข้างเลยแม่ง!

"พูดกับผู้ใหญ่ให้มันดี ๆ หน่อย"

"ใหญ่แต่ตัวอะดิ ทำไมต้องพูดดีด้วย"

ตอบกลับเสียงฉุน ในขณะที่หัวก็กำลังคิดหาวิธีจะเอาสร้อยคืนจากไอ้คนหัวเขียวให้ได้

"อายุ 25 เมื่อวาน ทีนี้เป็นผู้ใหญ่ได้ยัง"

"ใครถาม ไม่ได้อยากรู้"

นี่ถ้าไม่โง่ดักดาน ก็คงเป็นคนที่ไม่เอาการเอางานจริง ๆ ถึงปล่อยให้ตัวเองเรียนไม่จบจนถึงทุกวันนี้

"เอาสร้อยคืนมาได้แล้ว เดี๋ยวลุงยามออกจากห้องน้ำมาเจอได้ซวยกันหมด"

ฉันเลี่ยงที่จะหยุดคิดเรื่องของเขาต่อ พร้อมกับแบมือไปตรงหน้าคนร่างสูงที่ยังคงเอามือข้างขวาที่ถือสร้อยของฉันอยู่ไขว้หลังไว้

"อยากได้มาก? "

"เออดิ ของตัวเองทำไมจะไม่อยากได้"

"อยากได้ก็ตามมาเอาที่ห้อง"

"เฮ๊ย! จะไปไหนวะ"

หลังจบประโยคนั้นไอ้คนหัวเขียวที่มีน้ำหยดไหลติ๋ง ๆ ก็หมุนตัวเดินไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เดือดร้อนให้ฉันต้องวิ่งตามพร้อมกับตะโกนเรียก...

ลืมไปสนิทว่าก่อนจะเข้ามาที่สระนี่ได้ต้องย่องเบาจนแทบจะเรียกได้ว่าเหมือนแมวเดิน แต่ตอนนี้ดันมาแหกปากเสียงดังเรียกไอ้ผู้ชายหัวเขียวจนลุงยามที่คาดว่าคงออกจากห้องน้ำมาได้สักพักเดินตึกตักส่องไฟฉายมาจากที่ไกล ๆ

"ใครน่ะ!? "

"เชี่ย เวรแล้วไงวาฬ"

ฉัยสบถหยาบก่อนจะรีบวิ่งแซงไอ้หัวเขียวไปซ่อนที่หลังเสา ในขณะที่ไอ้ตัวต้นเหตุไม่แม้แต่จะสะทกสะท้านแสดงสีหน้าหวาดกลัวเลยด้วยซ้ำ

"มานี่"

ฉันทำท่ากวักมือเรียกเขา แต่ไม่นานกลับถูกฉุดรั้งมือให้วิ่งตามคนตัวใหญ่เข้ามาภายในห้องอาบน้ำฝั่งผู้ชาย

"พามาทำไม หลบอยู่หลังเสาลุงก็ไม่เห็นแล้วปะ"

โวยวายเขาเสียงเบาเมื่อยังไม่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระง่าย ๆ มือใหญ่ข้างซ้ายลากฉันเร็วมากจนต้องรีบวิ่งตามไม่งั้นคงมีถูไปกับพื้นแน่ ๆ

"คิดไรตื้น ๆ วะ หุบปากเหอะถ้าไม่อยากโดนจับได้"

เขาผลักตัวฉันเข้ามาในห้องอาบน้ำห้องในสุด ก่อนจะแทรกตัวตามเข้ามาแล้วปิดประตูลงกลอนอย่างเบามือ

"นักศึกษา! ถ้าไม่อยากให้ลุงดูกล้องวงจรแล้วเอาเรื่องนี้ไปแจ้งกับมหา'ลัยก็รีบออกมา"

เสียงตะโกนขู่ของลุงดังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ จากที่คาดคะเนน่าจะอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าห้องอาบน้ำ แต่ลุงจะเล่นกันแบบนี้เลยจริงเหรอ แล้วถ้าออกไปสารภาพบาปตอนนี้มันจะทันใช่ปะ

"นี่ ออกไปสารภาพกับลุงแกเหอะ ลุงแกใจดีครั้งแรกคงไม่เอาความ"

เพราะตอนนี้มีกันอยู่สองคน ฉันเลยจำใจต้องหันไปบอกเขาก่อนแม้จะไม่ได้อยากปรึกษากับคนหัวเขียวเลยสักนิดก็ตาม

"อยู่เฉย ๆ น่า"

ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ไอ้หัวเขียวนี่ไม่กลัวอะไรเลยเหรอวะ

ถึงว่า...ไม่งั้นคงเรียนจบตั้งนานสินะ

ไม่มาเป็นพี่เปอร์*แก่คร่ำครึอยู่ในมอแบบนี้หรอก

"ไม่ไปก็ตามใจ จะไปเอง ถอยหน่อย"

ในเมื่อเขาปอดแหกวาฬเลยจะไม่สนแม่ง เบียดตัวกับเขาตั้งใจว่าจะเปิดประตูออกไปสารภาพกับลุงตรง ๆ ทว่ามือยังไม่ทันปลดล็อกกลอนด้วยซ้ำก็ถูกคนตัวใหญ่ดันตัวเข้ามาจนชิดแนบติดกับผนัง

ปึก...!

มันไม่ได้แรงมาก แต่มันก็เจ็บอยู่พอสมควร

"ทำห่าไรวะ จะออกไป! "

ฉันนิ่วหน้าอย่างโกรธจัด พยายามจะดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการของเขาแต่ก็สู้แรงไม่ได้

ไอ้หัวเขียวนี่แรงเยอะจัดเลย

"อยู่เงียบ ๆ เหอะ ถ้าไม่อยากซวย"

"ใครน่ะ! ออกมานะอย่าให้ลุงต้องใช้กำลัง "

"ผมเอง"

หลังจากได้ยินคำขู่สุดจะห้าวจัดของลุง ไอ้หัวเขียวก็รีบตะโกนตอบกลับไปทันที

"อ้าว? คุณคลื่นเองเหรอครับ"

คลื่น....

คลื่น....ใช่คนเดียวกับที่นิลกับนุ่นมันกรี๊ดแล้วลากฉันไปที่สนามแข่งรถเมื่อวานปะวะ

"ครับ ผมจะกลับแล้ว ลุงไปเถอะ"

ทำไม ทำไมหัวเขียวถึงดูมีอำนาจแล้วสั่งลุงยามได้ล่ะ

ทำไม....

"ครับ ๆ เอ....แต่เมื่อกี้ลุงได้ยินเสียงเหมือนเป็นผู้หญิง"

"ผมดูคลิปในโทรศัพท์ลุง ไม่มีอะไรหรอก"

"อ๋อออ โอเคครับลุงเข้าใจ งั้นลุงไปก่อนครับ"

"ครับ"

หลังเขาตอบรับกลับ เสียงเดินตึกตักของลุงก็เริ่มห่างไกลออกไปจนเสียงเงียบลง แต่ฉัน...ฉันนี่ดิ

งงเป็นไก่ตาแตกเลยเว้ย

"นายเป็นใครวะ มีอภิสิทธิ์อะไรทำไมถึงมาใช้สระว่ายน้ำมอตอนกลางคืนแบบนี้ได้"

"ไม่จำเป็นต้องบอกมั้ง"

ทว่าแทนที่เขาจะตอบคำถามของฉันให้หายคับข้องใจกลับเลิกคิ้วหนานั้นขึ้นสูงและยอมผละตัวออกห่างจากฉันก่อนจะเปิดประตูเดินออกจากห้องอาบน้ำด้วยท่าทีไม่ยี่หระ

ไอ้ห่านี่...

เอาอีกแล้วนะ ทำไมยอกย้อนเก่ง

"เออ ไม่จำเป็นต้องรู้เหมือนกัน จะกลับแล้วเอาสร้อยคืนมาได้แล้ว"

"ก็บอกให้ไปเอาที่ห้อง"

เป็นอีกครั้งที่ฉันแบมือไปขอสร้อยจากเขาและได้รับเพียงความว่างเปล่า กับคำพูดที่....

น่าโมโห!

"ใครมันจะไปวะ เอาคืนมาได้แล้ว สร้อยมันไม่ได้แพงขนาดนั้นหรอก เอาไปขายต่อก็ไม่ได้ราคาสูงด้วย"

"ไม่ได้จะขาย จะใส่เอง"

"ห้ามใส่นะ! "

พอเห็นว่าเขาทำท่าจะหยิบสร้อยของฉันขึ้นมาใส่จริง ๆ จึงรีบตะโกนห้ามไว้แทบไม่ทัน

"หึ...หวง? "

"หวงดิ ของของใครก็หวงทั้งนั้นแหละ"

ปกติฉันไม่ได้หวงของขนาดนั้นหรอก หายก็แค่ซื้อใหม่แต่สำหรับของบางอย่างที่มีคุณค่าทางจิตใจมันก็เป็นข้อยกเว้นสำหรับทุกอย่าง

จำได้ว่าตอนมอสองเคยซื้อกำไลแขนถักมือคู่กับเพื่อนที่สนิทกันมาก แล้ววันหนึ่งเสือกทำหายเห็นเพื่อนร้องไห้เพราะความสะเพร่าและความเลินเล่อของเรามันก็รู้สึกไม่ดีเอามาก ๆ

สุดท้ายแม่งวาฬบอกทุกคนในบ้านให้ช่วยหา แล้วก็เจอมันในที่สุด ถึงแม้ตอนนี้จะเก่ามาก ๆ แล้วแต่ก็ยังเก็บใส่ไว้ในตู้ที่บ้านเป็นอย่างดีเพราะมันคือของที่แสดงถึงมิตรภาพที่ดีของเรากับเพื่อน

มันเป็นเหมือนตู้เก็บความทรงจำที่มีค่ากับคนสำคัญในชีวิตของเราเลยนะ

สร้อยนี่ก็เหมือนกัน

มันคือความรู้สึกดี ๆ เพียงสิ่งเดียวที่ยังหลงเหลืออยู่ของฉันกับคนคนหนึ่ง

แล้วอยู่ ๆ ไอ้คนแปลกหน้าหัวเขียวคิดจะหยิบมาใส่หน้าด้าน ๆ งี้เหรอ

ทนไม่ได้ว่ะ

"ขอร้องล่ะ คืนสร้อยฉลามมาให้เถอะนะ แล้วถ้านายอยากจะได้เงิน อยากได้ของกิน หรืออยากได้อะไรก็บอกมาจะหามาให้หมดเลย"

 

 

หมายเหตุ :

พี่เปอร์* คือ คนที่เรียนเกินตามระยะเวลาที่หลักสูตรกำหนด เช่น ระบุระยะเวลาเรียนตามหลักสูตร 4 ปี แต่เรียนจบเกินระยะเวลาที่หลักสูตรกำหนด เราจึงจะเรียกคนเหล่านี้ว่าเด็กเปอร์ หรือ พี่เปอร์

 

 

สร้อยฉลามคงสำคัญกับวาฬมากจริง ๆ นะ พี่หัวเขียวก็คืนน้องมันไปหน่อยเถอะ

#คนเถื่อนหัวใจมุ้งมิ้ง

เพจ: นางฟ้าดาวตก