ตอนที่ 56 ห้าธาตุไม่เกรงกลัว

ตอนที่ 56 ห้าธาตุไม่เกรงกลัว

 

หวังเวิ่นชูสีหน้าขาวซีดขณะที่กลับลงนั่ง ความรู้สึกหนักหน่วงค่อยๆผ่อนคลายลง หน้าผากนางเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเยียบเย็น นางเอ่ย “เด็กคนนี้ชอบทำให้ข้าผู้เป็นมารดาของเขาต้องตกใจอยู่เรื่อย” ขณะที่เย่หวูเฉินกำลังจะถูกปะทะ นางเกือบกระโจนยืนขึ้นราวกับถูกไฟดูด หัวใจนางแทบเต้นออกจากลำคอ

 

“ข้าบอกเจ้าแล้ว ว่าจงเชื่อในตัวเฉินเอ๋อร์” เย่เว่ยกล่าวแกมหยอกพร้อมทั้งหัวเราะ ในเวลาเดียวกัน เขาก็ลอบปาดเหงื่อเย็นเยียบบนหน้าผากตนจนไม่เหลือร่องรอย หัวใจเขาเต้นรัวเร็วจนแทบเกินขีดจำกัด เขายังแปลกใจว่าขณะที่แล้วเขายังรักษามาดของตนได้อย่างไร

 

อย่างไรก็ตาม เด็กหนุ่มที่พึ่งกลับมาหลังจากหายตัวไปเป็นปี ได้นำพาความตกตะลึงมาสู่พวกเขา... หรือที่ถูกคือความตะลึงที่แสนสุขใจ

 

“การโจมตีครั้งที่หนึ่ง” เย่หวูเฉินเอ่ยราบเรียบขณะเผชิญหน้ากับหลินเหยียน เขาเผยสีหน้าเย้ยหยันเพื่อกระตุ้นโทสะของอีกฝ่าย ราวกับเขาไม่สนใจกับสถานการณ์ในตอนนี้

 

ข้างในจิตใจ มีความทรงจำผุดขึ้นมา

 

“...กายของเจ้าครอบครอง วารี , อัคคี , วายุ , อัสนี , ปฐพี และ มรณะ พลังแห่งธาตุทั้งห้าของกิเลน รวมกับพรของกิเลนศักดิ์สิทธิ์ ตลอดชีวิตของเจ้าไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวน้ำแข็ง ,หิมะ หรือความเย็น เจ้าไม่จำเป็นต้องกลัวเปลวเพลิง หรือการแผดเผา หรือความร้อนใด ไม่จำเป็นต้องเกรงกลัววายุพัดหรือศิลา ไม่จำเป็นต้องกลัวสายฟ้าหรืออัสนีบาตจากนภา รวมทั้งลมหายใจมรณา ร่างของเจ้ามีอำนาจเหนือพลังทั้งหก น้ำ , ไฟ , ลม , สายฟ้า , ดิน และความตาย เจ้าจะมีภูมิต้านทานและสามารถควบคุมพลังทั้งหก.....”

 

พรแห่งกิเลนศักดิ์สิทธิ์?.... เพราะเหตุนี้เอง จึงไร้ความเกรงกลัวต่อน้ำ , ไฟ , ลม , สายฟ้า , ดิน และความตาย กระทั้งยังสามารถควบคุมพลังเหล่านี้ได้?

 

หลินเหยียนกดระงับความโกรธและความตกตะลึง เขากล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าหนูอย่างเจ้าจะมีความสามารถอยู่บ้าง ถ้าเช่นนั้น อย่าได้เก็บงำมันเอาไว้อีก! ฮ่าห์!!”

 

ด้วยเสียงตะโกนอันดังลั่น หลินเหยียนประสานมืออยู่ระดับหน้าอก เพลิงสีแดงลุกโชนแผ่ขยายอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกัน ความร้อนก็ยิ่งแผ่พลังกระจายไปทั่วทั้งบริเวณที่นั่งชม ผู้คนต่างรู้สึกราวกับมีดวงตะวันสาดส่องร้อนแรงใส่พวกเขา

 

สำหรับผู้ที่มีพลังระดับขอบเขตสวรรค์นั้นนับว่าหาได้ยากยิ่ง เมื่อใดที่ผู้คนก้าวมาถึงขอบเขตระดับนี้เขาย่อมทรงพลังเพียงพอเผชิญหน้าทั้งโลกหล้า ไม่มีใครหยุดพวกเขาได้ และยิ่งไม่ใครกล้ายั่วโทสะของพวกเขา พวกเขายังได้รับความนับถือจากองค์จักรพรรดิ แม้ว่าเวลานี้หลงหยินจะอยู่ในที่แห่งนี้ หลินเหยียนกลับยังสามารถสำแดงพลังราวขุมนรกเดือด ในเมื่อยอดฝีมือชั้นฟ้านั้นหาได้ยากยิ่ง และมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถเป็นคู่มือ ดังนั้นการได้เป็นสักขีพยานได้เห็นพลังที่แท้จริงนับเป็นโอกาสที่หาดูได้ยากเย็น

 

เวลานี้หลินเหยียนใช้พลังถึงเจ็ดในสิบส่วนเพื่อสร้างเปลวเพลิง ผู้ชมโดยรอบต่างตัวสั่นด้วยความกลัว กระทั่งเย่หวูเฉินยังแสดงสีหน้าประหลาดใจ

 

นี่คือระดับพลังขอบเขตสวรรค์.... กระทั่งทรงพลังขนาดนี้ทั้งยังไม่ใช่พลังทั้งหมดของเขา เมื่อครู่พลังของฮั่วเจิ้นเทียนยังชวนตกตะลึงและยากที่จะต้านทาน เวลานี้ เมื่อหลินเหยียนสำแดงพลัง เห็นได้ชัดว่าเทียบเท่าพลังทั้งหมดของฮั่วเจิ้นเทียน

 

ขอบเขตวิญญาณและขอบเขตสวรรค์ดูเหมือนต่างกันเพียงหนึ่งระดับ แต่ความแตกต่างช่างห่างไกลกันราวผืนฟ้าและปฐพี

 

เย่หวูเฉินมายังทวีปเทียนเฉินเพียงชั่วเวลาสั้นๆ และยังไม่เข้าใจถึงความแตกต่างของระดับพลังในโลกแห่งนี้ หากระดับยิ่งสูงก็ยิ่งยากที่จะก้าวข้ามไปยังขั้นถัดไป จากระดับ10 ไปถึงขอบเขตวิญญาณเป็นช่องกว้างที่น้อยคนนักจะสามารถข้ามได้ ดังนั้นจากขอบเขตวิญญาณไปยังขอบเขตสวรรค์ช่องว่างยิ่งห่างไกล ยามที่ข้ามผ่านทะลวงได้จะถูกนับว่าเป็นครึ่งเทวะเรียกขานในหมู่มนุษย์ ในทวีปเทียนเฉินมียอดฝีมือขอบเขตวิญญาณทุกหนแห่ง แต่ยอดฝีมือขอบเขตสวรรค์หาได้ยากยิ่งเนื่องจากการข้ามผ่านช่องว่างนั้นต้องอาศัย พลัง , โชค , ปฏิภาณ และ เวลา ทั้งหมดนี้ล้วนไม่อาจขาดตกสิ่งใดได้

 

“เพลิงโลกันต์--ศรบัวแดง!”

 

เสียงร่ำร้องดังขึ้น เพลิงขนาดครึ่งเมตรกลายเป็นศรเพลิงยาว ตามมาด้วยแสงสว่างไสวและคลื่นร้อนแรงพุ่งตรงไปยังหน้าอกของเย่หวูเฉิน

 

หวังเวิ่นชูลุกขึ้นอย่างตื่นตระหนกอีกครั้ง หัวใจนางเต้นเร็วกว่าปกติหลายเท่า

 

การโจมตีที่น่ากลัวถึงเพียงนี้ ปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้นอีกครั้งหรือไม่?

 

ผู้คนต่างหัวใจเต้นระส่ำ บางทีในหมู่ผู้ชมที่กำลังมอง อาจมีเพียงหนิงเสวี่ยผู้เดียวที่ยังคงสงบอยู่

 

ตูม!!

 

เพลิงสีแดงระเบิดแผ่ออกเป็นรัศมีเพลิง จากนั้นดับสลายวับในทันที ความร้อนบนเทวีพุ่งทะยานจนยากจะต้านทาน แต่ฉับพลันอุณหภูมิก็ลดลงและค่อยๆกลับคืนสู่ปกติ

 

ยามที่เพลิงระเบิดออก ร่างของเย่หวูเฉินถูกกระแทกปลิวไปในอากาศ ลอยไป 7-8 ก้าวจึงแตะเท้าลงกับพื้น ยืนลงอย่างมั่นคงในอีกฟากของสนามประลอง สีหน้าของเขาฝาด เย่หวูเฉินสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นฝืนกลืนโลหิตลงลำคอไป

 

หากหลินเหยียนใช้แค่เปลวเพลิง ย่อมไม่เป็นปัญหาไม่ว่าเย่หวูเฉินจะมีพลังแค่ไหน หากแต่นี่มีแรงกระแทกแฝงตามมา ย่อมไม่ใช่สิ่งที่เขาปรารถนาจะเผชิญ ถึงแม้ว่าหลินเหยียนจะมีพลังเวทย์ที่สูงและมีทักษะแฝงกระแทกที่ต่ำเนื่องจากเป็นนักเวทย์ ซึ่งไม่อาจเปรียบเทียบได้กับแรงปะทะของยอดฝีมือวรยุทธที่ระดับเดียวกัน หากแต่ด้วยพลังของขอบเขตสวรรค์ เย่หวูเฉินเกือบพ่ายแพ้หากไม่ได้ป้องกันหน้าอกตน

 

เมื่ออาการบาดเจ็บภายในของเขาทุเลาลง เย่หวูเฉินเดินเนิบนาบตรงกลับมาที่หลินเหยียนผู้ตะลึงค้าง และกล่าวด้วยท่าทางของผู้ที่อยู่เหนือกว่า “ประมุขหลิน เพลิงของท่านค่อนข้างธรรมดาเกินไปหน่อย ไม่เพียงไม่สามารถเผาเส้นผมข้าได้ กระทั่งเสื้อผ้าของข้าก็ยังไร้ริ้วรอย”

 

พูดจบก็ทำสีหน้ารังเกียจเอามือปัดเสื้อบนหน้าอก ราวกับการสัมผัสถูกเปลวเพลิงเมื่อครู่นับเป็นความอัปยศอดสู

 

เบื้องหน้าหลินเหยียน รอยไหม้สีดำลากยาวบนพื้นไปจนถึงจุดที่เย่หวูเฉินยืนอยู่ แน่นอนว่าเป็นรอยไหม้จากท่า “เพลิงโลกันต์--ศรบัวแดง” พลังเผาไหม้อย่างรุนแรงได้ทิ้งรอยไหม้ไว้ที่พื้น นี่คือเพลิงที่น่ากลัวอย่างแท้จริง

 

แต่เย่หวูเฉินที่ยืนรับเปลวเพลิงโดยตรงไม่มีสิ่งใดป้องกันกลับไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ หากพวกเขาไม่ได้มาเป็นพยานรู้เห็นด้วยตาตนเอง พวกเขาคงไม่มีวันเชื่อลงแม้ว่าพวกเขาจะถูกทุบตีจนตายก็ตาม

 

เขาใช้วิธีการเช่นใดกันแน่! หรือว่าเขามีพลังถึงระดับที่เพลิงของหลินเหยียนไม่อาจทำอันตรายเขาได้...นั่นจะเป็นไปได้หรือ?

 

“ท่านพ่อ เขายอดเยี่ยมจริงๆ...ยอดเยี่ยมอย่างยิ่ง” ฮั่วฉุ่ยโหรวกล่าวอย่างไม่อาจหักห้ามตนเอง นางลอบมองชายหนุ่มบนเวทีครั้งแล้วครั้งเล่า ผู้ที่ทำให้ทุกๆคนต้องตกตะลึง

 

“ใช่... มารดามันเถอะ เขายอดเยี่ยมจริงๆ” ฮั่วเจิ้นเทียนจ้องมองด้วยดวงตาโง่งม จากนั้นกล่าวพึมพำเสียงต่ำ “บัดซบเอ้ย เหตุใดข้าถึงได้ปฏิเสธสหายน้อยผู้นี้เป็นลูกเขยข้า เขาน่าดูชมเสียยิ่งกว่าเจ้าหนุ่มหลินนั่นเสียอีก”

 

“ท่านพ่อ...อย่าพูดคำหยาบคาย” ฮั่วฉุ่ยโหรวกล่าวเสียงเบา ใบหน้านางเปลี่ยนเป็นสีแดง

 

ใบหน้าของหลงหยินยังคงราบเรียบเหมือนผิวน้ำ หากแต่แววตาทั้งสองวาปประกายรุนแรง เขากล่าวเสียงต่ำ “ผู้อาวุโสหลี่และผู้อาวุโสเหลา ท่านทั้งสองสามารถต้านทานได้เหมือนเขาหรือไม่?”

 

“เป็นไปไม่ได้อย่างเด็ดขาด!” ทั้งสองคนต่างส่ายศีรษะโดยไม่ลังเล

 

“หากข้าพระองค์เป็นผู้ที่ต้องเผชิญหน้ารับการโจมตีของประมุขหลิน สิ่งแรกที่จะทำคือหลบอย่างแน่นอน ขืนยืนรับต้านรับพลังโดยตรง แม้ว่าจะใช้พลังทั้งหมด.... ก็ยังไม่อาจหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บ แต่หากยืนรับพลังโดยตรงโดยไม่ป้องกันตัว...กระทั่งเทพกระบี่ก็ยังไม่อาจรับได้โดยไร้การบาดเจ็บใด” ชายชรากล่าวด้วยสีหน้าประหลาดใจ