ชิเอโกะ [Yaoi] บทที่ 24

"ท่านแม่… พรุ่งนี้ข้าขอไปวาดรูปทิวทัศน์ที่ทะเลสาบไซโนโกะได้ไหมครับ" เสียงหวานเอ่ยถามแม่ของตนที่ใบหน้างดงามของนางนั้นยังคงยิ้มบางให้กับเขาทุกครั้งที่ได้พบหน้า อากาเนะวางถ้วยชากลิ่นหอมกรุ่นในมือของตนเองลงบนโต๊ะไม้เบื้องหน้า เสียงจั๊กจั่นด้านนอกดังขึ้นระงมในช่วงหัวค่ำของฤดูร้อน แสงจากโคมไฟในห้องรับรองกลางส่องกระทบเข้ากับดวงตาคู่สวยของหญิงสาวที่ประกายขึ้นเล็กน้อยกับคำขอของลูกชาย นางเงียบไปพักหนึ่งแล้วเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน

"ก็เอาสิ… แต่ทำไมถึงเป็นที่ไซโนโกะล่ะ" คิโยชิเม้มปากเข้าหากันเบาๆ แล้วเอ่ยตอบด้วยใจจริง

"เพราะว่า… ถ้าจะไปที่บิวะ ข้าเกรงว่ามันค่อนข้างไกลเกินไป อีกอย่างข้าก็แค่วาดรูปเป็นงานอดิเรก จะไปไกลถึงบิวะก็ดูจะไม่ควรเท่าไหร่" อากาเนะหัวเราะหึกับความใสซื่อของลูกชาย แต่ที่พูดมานั้นก็มีเหตุผล คิโยชิอายุเพียงแค่สิบสี่ปียังไม่เข้าสู่พิธีเปลี่ยนวัย การจะทุ่มเทกับงานอดิเรกมากจนเกินไปก็ดูจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าใดนัก อากาเนะพยักหน้าเบาๆ นางยิ้มบางตามแบบฉบับ

"รีบกลับมาก่อนค่ำก็แล้วกันนะ" คิโยชิได้ยินดังนั้นก็ยิ้มกว้าง เขาค้อมศีรษะลงเบาๆ แล้วเอ่ยขอบคุณแม่ของตน อากาเนะมองดูคิโยชิที่ไม่กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจแล้วโผเข้ามากอดนางเหมือนตอนเด็กๆ อีกต่อไป ใจหนึ่งก็รู้สึกเอ็นดู แต่อีกใจก็คิดว่าลูกชายเริ่มโตขึ้นแล้วจริงๆ เพียงเท่านั้น… ความเหงาและเดียวดายก็แทรกเข้ามาในดวงใจที่ยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่มีให้กับคนตรงหน้า นี่น่ะหรือความรู้สึกของคนเป็นแม่ที่ต้องเผชิญเมื่อลูกๆ ได้เริ่มเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่และสุดท้ายพวกเขาจะได้ไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง อากาเนะมองดูคิโยชิที่กำลังลุกขึ้นจากพื้นและเอ่ยบอกราตรีสวัสดิ์ รอยยิ้มของคิโยชิทำให้อากาเนะได้แต่ยิ้มบางตอบรับก่อนจะมองแผ่นหลังของลูกชายที่กำลังเดินออกจากห้องไปจนลับสายตา

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าตรู่สาดกระทบเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนที่ว่างเปล่า ฟูกทั้งหมดถูกเก็บเป็นที่เรียบร้อยแล้วตั้งแต่เช้ามืด คิโยชิและเคนตะเตรียมอุปกรณ์วาดภาพและของที่จำเป็นออกมายืนรอรถม้าที่บริเวณลานต้อนรับส่วนหน้าของปราสาท สาวใช้รีบเดินถือกล่องข้าวสำหรับมื้อเที่ยงและขนมต่างๆ ที่ถูกห่อในผ้าสีขาวเอาไว้อย่างดีมาให้กับทั้งคู่ก่อนจะรีบกุลีกุจอเอาของขึ้นไปบนรถม้าที่เพิ่งเคลื่อนตัวเข้ามาถึง

"จะไปไหนกันหรือขอรับ" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้คิโยชิหันไปมอง มาซาโตะที่ยืนอยู่ทำให้เขาแปลกใจเล็กน้อย แววตาคมมีความรู้สึกไม่พอใจที่แผ่รังสีออกมาโดยไม่สามารถปิดบังเอาไว้ได้จนหมด คิโยชิทำเป็นไม่รับรู้ถึงความรู้สึกนั้นก่อนจะเอ่ยตอบอย่างเรียบๆ

"วันนี้ข้าจะไปวาดรูปทิวทัศน์ที่ทะเลสาบไซโนโกะ ตอนเย็นๆ เดี๋ยวก็กลับ ทำไมงั้นหรือมาซาโตะ? ช่วงนี้เจ้าพักการสอนของข้าไม่ใช่งั้นรึ" ถ้อยคำที่แสดงความไม่แยแสต่อเขาแม้แต่น้อยทำให้ดาบแหลมคมทิ่มเข้ามากลางดวงใจของร่างสูง แน่นอนอยู่แล้วที่ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคิโยชิที่จะต้องรายงานเขาทุกครั้งที่จะออกไปไหนมาไหน แต่เขาก็ยังหวังอยู่ลึกๆ ว่าคิโยชิจะนึกถึงเขาขึ้นมาบ้าง แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความฝันลมๆ แล้งๆ ที่เขานึกฝันเอาเองตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ และเมื่อเห็นแววตาของคนตัวเล็กในตอนนี้แล้ว ความหวังทั้งหมดก็เริ่มที่จะริบหรี่ลงทุกวัน มาซาโตะเค้นเสียงออกมาจากลำคอที่แสบพร่า หัวใจที่บีบตัวแน่นทำให้เสียงของเขาสั่นเล็กน้อยแต่ก็ไม่มากพอที่จะทำให้ข้าทาสบริวารรอบกายเฉลียวใจถึงความผิดปกติ

"ไม่มีอะไรขอรับ… ข้าน้อยเพียงแค่มาส่งให้แน่ใจว่าท่านจะไปอย่างปลอดภัย ตามคำสั่งของท่านหญิงอากาเนะ" คิโยชิเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ เมื่อได้ยินว่าท่านแม่ฝากฝังให้มาซาโตะมาส่งเขาในยามเช้าตรู่เช่นนี้ ทั้งๆ ที่มันไม่จำเป็นเลยแม้แต่น้อย คิโยชิเอ่ยพึมพัมกับตนเองแต่ก็ดังพอที่มาซาโตะจะได้ยินในยามเช้าตรู่ที่เงียบสงบเช่นนี้

"งั้นรึ… น่าแปลกเสียจริง" น้ำเสียงที่ดูไม่ยี่หระแกมไม่พอใจของคนตัวเล็กทำให้หัวใจของมาซาโตะถูกมีดแหลมกรีดลงซ้ำอีกครั้ง ขนาดอ้างว่าท่านหญิงอากาเนะวานให้เขามาส่งคิโยชิยังไม่พอใจขนาดนี้ หากคนตรงหน้าทราบว่าเขามาด้วยตนเอง มีหวังคงจะหัวเสียเป็นแน่ที่เขาเข้ามาแส่ไม่เข้าเรื่องกับธุระส่วนตัว มาซาโตะฝืนยิ้มด้วยใจเจ็บราวกับหัวใจโดนฉีกกระชากออกอย่างไม่มีชิ้นดีแล้วเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่ทำเป็นไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งใด

"เห็นท่านคิโยชิเตรียมตัวเรียบร้อยก็หมดหน้าที่ของข้าน้อยแล้ว ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีขอรับ" ค้อมศีรษะลงเล็กน้อยทำความเคารพ คิโยชิเอ่ยตอบรับในลำคอเบาๆ แล้วก้าวขึ้นรถม้าไปอย่างไม่ใยดี เคนตะขึ้นรถตามไปติดๆ สายตาคมของเคนตะและมาซาโตะสบกันในชั่วเสี้ยววินาที ความโกรธที่กำลังแผดเผาดวงใจของมาซาโตะจนแทบจะไหม้เป็นจุณถูกส่งไปให้คนตรงหน้ารับรู้พร้อมกับประตูรถม้าที่ถูกปิดลงดังปึง รถม้าคันโตค่อยๆ เคลื่อนตัวไปข้างหน้า ทิ้งให้มาซาโตะยืนอยู่เช่นนั้นกับความเปล่าเปลี่ยวในดวงใจที่เจ็บแปลบ สายตาคมกริบมองไปยังรถม้าที่วิ่งหายไปจากประตูส่วนหน้าของปราสาท หัวใจที่บีบตัวแน่นราวกับจะแตกสลายลงทำให้เขากัดฟันกรอดราวกับจะบดให้แหลกละเอียด ใบหน้าคมสะบัดหนีด้วยดวงใจที่ปวดร้าวแล้วเดินกลับเข้าไปในตัวปราสาทด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไรความรู้สึกเหล่านี้จึงจะทุเลาลง

**นิยายของไรท์ทุกเรื่องจะอัพให้อ่านฟรีจนจบ ไม่ติดเหรียญ แต่จะปิดตอนหรือลบตอนออกจากระบบเร็ว เหลือเพียง 50-70% ของเนื้อเรื่องนะคะ

ส่วนฉาก NC จะเปิดให้อ่านฟรีในช่วงแรก ส่วนช่วงหลังขอสงวนให้อ่านแบบจุใจใน E-Book เท่านั้นค่ะ

ชิเอโกะ [Yaoi] ตอนนี้มี E-Book แล้วน้า ใครไม่อยากรอก็ลองดูได้เลยค่า ฝากเอ็นดูน้องคิโยชิกับน้องโชด้วยนะคะ

ช่องทางการจำหน่าย E-Book

• Mebmarket : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Ookbee : ชิเอโกะ [Yaoi]

• Hongsamut : ชิเอโกะ [Yaoi]