แผ่นดินนี้ข้าจอง ตอนที่ 7 หมวกทรงสูง

เมื่อชูยงเห็นชูยี่เดินไปเข้ากลุ่มกับเพื่อนๆเขาจึงเดินตามน้องสาวไปเพื่อสอบถามเรื่องราว ชูยี้เพื่อนของเธอท่าทางดูเศร้าสร้อยก็ได้เขาไปนิดหนึ่งก่อนที่จะหันมาหาชูยง ชูยงที่เห็นชูยงหันกลับมาจึงได้สอบถามเรื่องราวที่เกิดขึ้น

"น้องยี้สรุปแล้วนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ"

“พี่ยงคือเรื่องมีอยู่ว่าพวกเรากำลังเล่นซ่อนหากันอยู่เยี่ยหนิงนางไปซ่อนที่ไหนไม่มีจนหานางไม่เจอพวกเราจึงเเยกย้ายกันตามหาแล้วก็พบนางในขณะที่ถูกพิษแล้วนอนอยู่ที่นี่” ชูยี้ตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าซึม

พอได้ยินดังนั้นชูยงเองก็เริ่มนึกอะไรว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ เพราะมีซุนปินที่เป็นวิชาเเพทย์อยู่อยู่กับเหล่ามือปราบเองก็อยู่ที่นี่ตั้ง 4 คนแล้วทำไมชูยี้ถึงรีบวิ่งไปตามตนมาจากบ้านกันนะ เขาจึงเริ่มถามขึ้นด้วยความสงสัย

“เออจริงสิชูยี้ทำไมถึงได้รีบไปตามพี่ไปตามพีี่มาจากบ้านล่ะ” เเต่ยังไม่ทันที่ชูยี้จะเอ๋ยปากตอบ หนึ่งในมือปราบก็ประกาศขึ้นมา

“เอาล่ะทุกคนหลังจากนี้ไปจะเป็นการค้นหาต้นตอของพิษนี้อาจารย์ซุนปินบอกเเล้วว่าถ้าหากพบว่ามันเป็นพิษอะไรก็จะสามารถปรุงยารักษาเด็กคนไว้ดี เพราะฉะนั้นแล้วพิษจะต้องอยู่ที่คนที่ลงมือทำเรื่องนี้อย่างเเน่นอน เราจึงรอให้คนที่ใช่เวทย์มนต์ได้อาสาไปค้นหาแล้วตามจับมันมาให้ได้ ตอนนี้อาจารย์ซุนปินจะยื้อชีวิตเเม่นางนี้ได้อีกเเค่ 2 ชั่วยามเท่านั้นและอีกเเค่ 1 ชั่วยามก็จะมืดค่ำแล้วถ้างั้นเราก็เราตามหาออกค้นหา แล้วถ้าหสกเจออันตรายอย่าลุยเดี่ยวเป็นอันขาดเข้าใจนะทุกคน” พอได้ยินคำพูดนั้นชูยงก็เข้าใจในทันทีว่าทำไมชูยี้ถึงไปตามตน

และชูยงก็สังเกตไปยังผู้คนที่อาสามาที่ใสามารถช้พลังเวทได้ก็มีอยู่เพียง 4 คนรวมถึงชูยงเองด้วยใน 3 คนคนที่อาสามาล้วนอยู่ในวัยรุ่นน่าจะอายุประมาณ 16-18 ปี และทันใดนั้นเองเหล่ามือปราบก็ได้ันมายังเหล่าอาสาทั้ง 4 และเเน่นอนเขาสนใจชูยงเป็นพิเศษเพราะเขาอายุน้อยที่สุด แล้วหนึ่งในมือปราบก็พูดขึ้น เขามีลักษณะเด่นมากคือเขาไว้หมวดเคราอยู่คนเดียวในกลุ่มมือปราบ และดูจากท่าทางแล้วเขาน่าจะเป็นหัวหน้าของเหล่ามือปราบกลุ่มนี้

“เอ่ะมีเด็กมาด้วยหรือ” เขาพูดต่อหน้าทุกคนรวมไปถึงเหล่าชาวบ้านธรรมดาด้วย

“ดูท่าเเคว้นถังเราจะมีคนที่มีพลังเวทย์ตั้งเเต่เด็กเเคว้นถังคงได้มีอนาคตไกลเเน่เลย นี่ไอ้หนูเจ้าอายุเท่าไรหรอ” เขาถามพร้อมมองมาที่ชูยง ส่วนตัวชูยงเองก็ก้มหน้ามองไปที่ลำตัวของมือปราบคนนั้นอีกเช่นเคย

“ 11 ครับ " ชูยงตอบด้วยน้ำเสียงที่กึ่งเย็นชานิดๆ

เมื่อได้ยินคำตอบดังนั้นเขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เเต่เขากลับสงสัยว่าทำไมชูยงถึงพูดโดยไม่มองหน้า เขาอดสงสัยไม่ได้เลยถามขึ้นมา

“ไอ้หนูทำไมนายถึงก้มหน้าก้มตาละ” ชูยงยังไม่ทันได้ตอบคำถามอะไรชูยี้ที่ชมเหตุการณ์อยู่ข้างเริ่มพูดขึ้น

เธอใช้เวลาอธิบายไม่นานนักพวกเขาก็เข้าใจกัน

“อ่าเข้าใจแล้วพวกเรารีบไปกันเถอะ” พอพูดจบพวกเขาก็รีบกระจายตัวออกไปค้นหาในทันทีเเต่มีมือปราบคนหนึงยังไม่ได้ไป เขาหันมาหาชูยง เขารูปร่างค่อนข้างหนุมน่าจะอายุประมาณ 20 ต้นต้นๆซึ่งเขามีสิ่งหนึ่งที่เเตกต่างจากคนอื่นๆคือหมวกของเขารูปร่างเเปลกประหลาดเป็นสิ่งที่ชูยงไม่เคยเห็น หมวกของเขามาก่อน มันเป็นหมวกทรงสูงสีดำมีปีกรูปด้านสีเดียวกันจะมีก็เเต่สีเทาที่ข้างบนปีกหมวกสูงขึ้นนิดหน่อยที่เหลือสีดำสนิท เขาถอดมันออกพร้อมกับส่งมันให้ชูยงชูยงยังไม่ทันได้รับมันไว้เขาก็พูดขึ้น

“หมวกใบนี้บรรพบุรุษชั้นได้เเบบมันมาจากตะวันตก เเต่น่าเสียดายทั้งตะวันตกและที่นี่ต่างก็ขายได้ไม่ดีมันเลยเป็นหมวกที่ขายสาบสูญจนกระทั่งชั้นค้นเจอเเบบของมันเลยลองสร้างมันขึ้นมา เเละตอนนี้ชั้นยกให้เธอ ไม่ต้องห่วงฉันสร้างใหม่ได้ยังไงมันก็เป็นเเค่หมวกธรรมดาเท่านั้นเเหละ เห็นเธอชอบก้มหน้าไม่มองคนตรงๆก็ใส่หมวกปิดบังไว้ก็เเหละกัน” เขาสวมหมวกให้กับชูยงหมวกนั้นขนาดใหญ่กว่าหัวชูยงเล็กน้อยเเต่ก็เเค่หลวมๆเเต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดนั้นจมไปทั้งหัวของชูยงและมือปราบก็ได้ยินเสียงจากหัวหน้าตะโกนมาจากด้านหลัง 

“มู่ต้าซานไปได้แล้ว” มู่ต้าซานที่ได้ยินดังนั้นจึงหันกลับไปพยักหน้ากับหัวหน้าแล้วกลับไปพูดกับทุกคนที่อาสาไปค้นหา

“ไปกันเถอะ”