STARCIN ภาคที่ 2 GAMES START ตอนที่ 24 หมาป่าถ้ำ

8 ตุลาคม พ.ศ.2575

แสงจากคริสทัลที่ส่องให้ความสว่างภายในดันเจี้ยน เสียงกระทบกระแทกของเหล็กแข็งกล้าดังก้องอยู่ภายในนั้น ฟรานตวัดดาบอย่างรวดเร็วฟาดฟันมอนสเตอร์สี่ขาตรงหน้า

ถ้าให้สู้ก็คงไม่ยากหรอก แต่จะมานั่งชำแหละหรือขนออกไปมันลำบากสุด ๆ ไปเลย หมาป่าถ้ำสีดำกระโจนใส่จากด้านข้างแต่เพียงแค่เธอสะบัดดาบสีดำทมิฬ ร่างของหมาป่าก็ถูกผ่าแยกเป็นสองส่วนทันที

รู้อย่างงี้หาคนมาช่วยสักหน่อยก็ดี เธอหยุดชะงักครู่หนึ่งเมื่อสัมผัสได้ว่ามีใครบางคนกำลังตรงมาทางนี้ 

เก็บดาบกับเกราะก่อนดีกว่า เจ้าเกราะนี่มันก็ไม่ต่างอะไรกับเสื้อผ้าปกติเลยนะเนี่ยเก็บง่ายดี เธอพับเกราะสีขาวและเก็บดาบสีดำลงฟัก ถือดาบคาตานะธรรมดาอีกเล่มแทน

" ฉันว่ามันแปลก ๆ นะ เราเดินมาตั้งนานแล้วแต่ยังไม่เจอมอนสเตอร์เลย " ชายหนุ่มผู้มีแววตามุ่งมั่นมองและสอดส่องทุกอย่าง

" นั้นสิ ดันเจี้ยนนี้พึ่งเปิดให้เข้าเองนะ หรือพวกมอนสเตอร์จะยังไม่ถึงเวลาเกิด " หญิงสาวผมสีบลอนด์กับรูปร่างที่เล็กเหมือนเด็กวัยรุ่น

" แต่เราก็เห็นพวกรอยเลือดนะ คงจะมีคนรับภารกิจมาก่อนเราแน่เลย แต่ยังไงชั้นที่ลึกลงไปก็คงจะยังไม่ถูกเคลียร์หรอก " พ่อหนุ่มตัวใหญ่โตที่ถือโล่ขนาดพอ ๆ กับตัวและยังมีดาบที่ยังเก็บอยู่ในฟักอีก

พวกเขาเป็นนักผจญภัยสินะ มากันเจ็ดคนซะด้วยเราจะเข้าไปทักทายหรือแอบดี ถ้าแอบของพวกนี้เราก็ต้องทิ้งน่ะสิเยอะขนาดนี้คงเอาไปแอบไม่ได้แน่ ๆ ฟรานนั่งคิดกังวลกับซากมอนสเตอร์และของที่ชำแหละแยกใส่กระเป๋าใบใหญ่ไว้ สกิลตรวจจับของเธอสามารถรู้ได้กระทั่งจำนวนและเพศของพวกเขาเพียงแต่ไม่สามารถระบุรูปร่างหน้าตาได้

" ตรงนั้นมีใครอยู่ด้วย " หนึ่งในทีมของพวกเขาพูดขึ้นมาเมื่อเพ่งสายตามอง พวกเขาเห็นฟรานที่กำลังแบกของเดินกลับมา

" ผู้หญิงเหรอ " 

" เอ๊ย ! เธอคนนั้นน่ะ เป็นนักผจญภัยใช่ไหมแล้วทีมของเธอไปไหนแล้ว " พ่อหนุ่มตัวโตเอามือปล้องที่ปากตะโกนเสียงดังไปทางฟราน

" เฮ้ โจทำไมนายถึงถามแบบนั้นล่ะ " ชายหนุ่มข้าง ๆ ถามขณะที่ยกดาบขึ้นระมัดระวังตัว

" ผู้หญิงเข้าดันเจี้ยนมาคนเดียวแบบนี้มันแปลก ๆ แถมดูของที่เธอเอามาด้วยสิมันเยอะมากเลยนะ อาจเป็นโจรหรือไม่ก็อาจจะเป็นมอนสเตอร์ปลอมตัวมาก็ได้ " พวกเขาเตรียมตัวตั้งรับขณะที่ฟรานค่อย ๆ เดินเข้ามา

" สวัสดีค่ะ " ฟรานยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร แววตาที่พวกเขามองมาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง 

" เอ่อ...สวัสดีครับ " ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทางเขินเคลิ้มมองหน้าฟรานไม่ละสายตา

" ร็อกโก้นายหน้าแดงทำไมวะ ? " โจเอามือตีหลังชายหนุ่มที่มีนามว่าร็อกโก้ เขาตกใจตื่นจากภวังค์ขณะที่ฟรานหยุดนิ่งไม่กล้าเดินเข้าใกล้เพราะพวกเขาหันอาวุธมาทางเธอ

" ฉันแค่มาทำภารกิจเฉย ๆ ไม่ใช่ศัตรูของพวกนายหรอก แล้วฉันก็กำลังจะกลับแล้วด้วย " ฟรานหัวเราะแห้ง ๆ พยายามทำให้พวกเขาใจเย็นลง 

" บอกพวกเรามาว่าทีมของพวกเธอไปอยู่ไหน ? " โจยังคงจับดาบแน่นจ้องตาเขม็ง

" ฉันมาคนเดียวไม่มีทีมหรอก " 

" คิดว่าพวกเราจะเชื่อหรือไง...เธอเป็นใครกันแน่ โจรขโมยของ มอนสเตอร์ หรือผู้ก่อการร้าย ? " ขณะที่พวกเขายืนเผชิญหน้ากันอยู่ จู่ ๆ ก็มีหมาป่าขนแดงพร้อมทั้งมีเขาที่ยาวเท่าแขนอยู่บนหัวมันย่องเข้ามาทางด้านหลังฟราน

" เธอ ! ระวัง ! " ร็อกโก้ตะโกนเสียงดังทำให้หมาป่ากระโจนเข้าใส่เล็งเขาที่แหลมยาวไปที่ฟรานทันที เธอหันหน้ากลับมองตาของหมาป่าเอื้อมมือซ้ายจับเขาของมันและยกตัวขึ้นฟาดเข้ากับพื้นตรงหน้าท่ามกลางสายตาตกตะลึงจนอ้าปากค้างของพวกโจ

" ต-ตายแล้ว นั่นมันหมาป่าถ้ำเลเวลสามเลยนะ "

" ยังมันแค่ถูกกระแทกจนสลบเท่านั้น " ฟรานลากมันเข้ามาใกล้ ๆ และใช้ดาบคาตานะของเธอตัดคอของมัน

" อะ ตัวนี้ฉันให้ " เธอโยนหัวของหมาป่าให้กับโจ เขารับมันไว้ด้วยมือที่สั่นพลางมองฟรานที่เดินผ่านพวกเขาต่อไป

" เกือบซวยแล้วไงโจ ดูท่าเธอคงเป็นนักผจญภัยแรงค์สูงแน่ ๆ เลย " หญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ กระซิบคุยกับพวกโจ 

" คุณครับ ! ผมขอรู้ชื่อได้ไหมครับ " ร็อกโก้วิ่งตามหลังฟรานมาติด ๆ พูดด้วยท่าทางเขินอาย ไม่กล้าสบตานาน ๆ 

" ฉันชื่อฟราน ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้ดูเหมือนพวกนายจะอายุเยอะกว่าฉันอีกนะเรียกแค่ฟรานก็พอ " เธอยิ้มตอบกลับ

" ผมร็อกโก้นะครับ อย่าถือสาพวกเพื่อน ๆ ผมเลย พวกเขาเคยถูกปล้นมาก่อนเลยค่อนข้างขี้ระแวง " ร็อกโก้หัวเราะแห้งรู้สึกผิดแทนเพื่อนของตัวเองจนเขาดูกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะคุยด้วยแต่ก็พยายามฝืน

" ฉันไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะร็อกโก้ " ฟรานยิ้มและโบกมือให้ก่อนจะเดินจากไป รอยยิ้มนั้นทำให้ร็อกโก้ยืนนิ่งไปพักหนึ่งเลย

" เฮ้ย ! เหม่ออะไรอยู่ " โจเอามือตบหลังอีกครั้งทำให้ร็อกโก้ตั้งสติได้

" นายเห็นไหม เธออย่างกับเทพธิดาเลยแค่ได้คุยด้วยฉันก็รู้สึกดีแล้ว " ร็อกโก้พูดไปก็ยิ้มไปท่าทางกระดี๊กระด๊า

รอดมาได้แล้ว เดี๋ยวนะสกิลตรวจจับเจออะไรบางอย่างที่มีระดับมานาสูง ฟรานหยุดชะงัก หันหลังกลับทันควันมองไปทั่วบริเวณ

ดูจากสัญญาณมานาและชีพจรพวกกลุ่มเมื่อกี้กำลังเข้าใกล้มัน อีกไม่นานก็คงจะ เสียงร้องลั่นดังมาจากพวกทีมนักผจญภัย เมื่อฟรานใช้ตรวจจับอีกครั้งชีพจรก็ได้หายไปแล้วหนึ่งคน

" ทุกคนอย่าพึ่งแตกตื่นรีบแปรแถวตั้งรับได้แล้ว " โจผู้ที่ยืนอยู่ข้างหน้าสุดจ้องมองหมาป่าสีดำตัวใหญ่ตาไม่กะพริบ ด้านหลังของโจมีร็อกโก้และเพื่อนร่วมทีมอีกคนยืนถือหอกยาวและมีมารีนหญิงสาวผมสีบลอนด์กับเพื่อนร่วมทีมอีกสองคนอยู่ด้วยกัน พวกเธอยกไม้คทาขึ้นร่ายเวทบางอย่าง

" [ Taunt ] " เสียงตะโกนดังส่งไปถึงหมาป่าทำให้มันกระโจนเข้าใส่โจ

" รับ " เสียงจากมารีนดังขึ้นทันทีที่เห็นมันกำลังเข้ามา

" [ Power Up ] " มารีนและเพื่อนอีกสองคนร่ายเวทเพิ่มพละกำลังให้กับโจ ก่อนที่มือของหมาป่าจะตะปบเข้ามาโจก็ยกโล่ขึ้นป้องกันได้ไม่ยาก

" รุก " มารีนตะโกนอีกครั้ง 

" [ Stab ] " ร็อกโก้กับเพื่อนของเขายกหอกขึ้นชี้ปลายแหลมไปที่คอของหมาป่ารวบรวมมานาไว้ที่ตรงนั้นและแทงใส่มันขณะที่โจย่อตัวลงนั่งชันเข่าผ่านหัวของเขาไป เวทของพวกเขาเจาะหนังของมันได้สำเร็จจนเลือดไหลออกมาแต่ก็ไม่อาจทำให้มันตายได้

" [ Hydro Pump ] "

" [ Fire Bullets ] "

" [ Peck ] "

เวททั้งสามจากพวกมารีนที่อยู่ด้านหลัง เมื่อร็อกโก้เก็บหอกกลับมาไว้ข้างกายก็รีบย่อตัวนั่งชันเข่าทันที เวททั้งสามพุ่งเข้าโจมตีหมาป่าถ้ำอย่างต่อเนื่องจนมันถอยออกไปไกล

" รับ ! " พวกเขากลับมายืนเหมือนเดิมและทำซ้ำอีกครั้ง หลังจากที่รับการโจมตีไปอีกระลอกมันก็หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง นั้นเป็นโอกาสที่ทำให้มารีนยิ้มได้

" บุก ! " โจยกโล่วิ่งนำใช้มันกระแทกไปที่ขาหน้าข้างขวาหวังให้มันเสียหลัก ร็อกโก้แทงหอกเข้าไปที่ขาหน้าซ้าย

" เจอจ่าฝูงหมาป่าถ้ำตั้งแต่เริ่มแบบนี้ ทางต่อไปคงลำบากกว่านี้แน่ ๆ " มารีนยิงเวทมนตร์ไฟเข้าใส่อย่างต่อเนื่องเหมือนมันกำลังถูกเผาอยู่ในกองเพลิง

" เราเสียไปหนึ่งคนแล้ว เขาดันประมาทเกินไปเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ " แต่ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงและแรงสั่นสะเทือนมาจากด้านหลัง 

" ซวยแล้วจ่าฝูงหมาป่าอีกตัว " ร็อกโก้ตาเบิกกว้างมองดูร่างของหมาป่าที่ใหญ่มากกว่าตัวที่พวกเขาสู้อยู่เสียอีก

ทันใดนั้นจ่าฝูงหมาป่าตัวที่ถูกโจมตีก็หมุนตัวสะบัดหางสลัดพวกเขาออกห่าง ก่อนจะร่ายเวทบางอย่างโดยใช้เขาของมันเล็งมาที่เพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งแสงสีขาวพุ่งกระแทกเข้าที่ท้องกระเด็นออกมานอนนิ่งไปเลย

" ตั้งสติไว้ " มารีนพยายามจะดึงสติพวกเขากลับมาให้สู้ได้อีกครั้ง หลังจากเห็นร็อกโก้และคนอื่น ๆ หน้าซีดและมือไม้สั่น

" มันจบแล้ว " เสียงชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา มารีนมองหาต้นเสียงเห็นเพื่อนของเธอขาสั่นจนทรุดลงกับพื้นโดยที่ตรงหน้ามีหมาป่าอีกหนึ่งตัวที่มีเขาทั้งสองชูขึ้นเด่นเป็นสง่า

" ร-ราชาหมาป่าถ้ำเหรอ " หญิงสาวคนหนึ่งมองเห็นร่างอันน่าเกรงขามและสง่างามแต่ก็มีเพื่อนของเธอถูกมันคาบคาไว้ที่ปากก่อนจะกัดและกินมันต่อหน้าเธอ ภาพอันน่าสะอิดสะเอียนรวมกับความกลัวทำให้เธอพยายามวิ่งหนีพวกมันแต่เล็บที่แหลมคมได้ตะปบไปที่ร่างของหญิงสาวกระเด็นไปกระแทกกับกำแพง แขนและขาข้างขวาขาดแถมมีแผลขนาดใหญ่ที่ท้อง ไส้และอวัยวะภายในไหลออกมาโดยที่เจ้าตัวยังลืมตามองอยู่ก่อนจะเสียเลือดตายไปในที่สุด

" ต้องหนี " รูปแบบแถวที่ฝึกกันมาอย่างดีเสียท่าพลาดให้กับราชาหมาป่า ขณะที่ขากรรไกรขนาดใหญ่และฟันที่แหลมคมกำลังอ้าปากกัดไปที่ร่างของชายที่นั่งเหม่อมองทั้งร้องไห้และยิ้มหัวเราะไปด้วย โจกัดฟันแน่นวิ่งสุดฝีเท้าเพื่อเข้ามาช่วยแต่มันก็สายเกินไป ท่อนบนของเขาได้ขาดหายไปในทันทีโดยทิ้งรอยฟันที่น่าสยดสยองไว้

" เราต้องรอดนะ " มารีนพูดเสียงสั่นน้ำตาเอ่อล้นออกมาแต่ยังพยายามเรียกเพื่อนที่เหลือของเธอ

" [ Fire Wall ] " เพลิงที่ร้อนพอช่วยให้มันไม่กล้าเข้าใกล้ได้พักหนึ่ง เธอสังเกตเห็นจ่าฝูงตัวหนึ่งที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากพวกเธอ

" บุก ! จัดการตัวนั้น " ทั้งโจและร็อกโก้กัดฟันสู้สุดใจซ้ำแผลของจ่าฝูงหมาป่าตัวนั้นจนตาย ขณะที่มารีนพยายามกันไม่ให้พวกมันอีกสองตัวเข้ามาใกล้ได้

" กรี๊ด ! " มานาจำนวนหนึ่งที่ร่ายออกมาจากเขาทั้งสองข้างของราชาหมาป่าสร้างแรงลมพอที่จะดับไฟและพัดพวกเขาให้ล้มลงกับพื้นได้

" เราต้องมาตายที่นี่เหรอ อุตส่าห์พยายามจนขึ้นมาแรงค์ D แท้ ๆ " 

" แต่อย่างน้อย พวกเราก็ลากมันไปได้ตัวหนึ่ง " รอยยิ้มและเสียงหัวเราะฝืน ๆ ของพวกเขาที่นั่งตัวติดกัน แววตาไร้ชีวิตที่มองดูหมาป่าสองตัวที่กำลังเดินเข้ามา

" หมอบลงไป ! " เสียงจากหญิงสาวผู้หนึ่งดังขึ้นมา พวกเขาที่กำลังตกใจและสับสนก็หมอบลงตามคำสั่งทันที

" ลงดาบรูปแบบที่สอง "  พวกเขาหลับตาปี๋ตัวสั่นระริกกอดกันแน่นไม่ปล่อย แต่อยู่ ๆ เสียงก็เงียบไปเมื่อพวกเขาได้ลืมตาขึ้นก็ได้เห็นร่างของจ่าฝูงหมาป่าตัวนั้นถูกผ่าออกหลายส่วน

" ฟ-ฟราน ! " ร็อกโก้ร้องอุทานออกมา ฟรานหันหลังให้พวกเธอจ้องมองราชาหมาป่าตาไม่กะพริบ

เจ้าตัวนี้ดูท่าจะสู้ยากเอาการ ฟรานสะบัดดาบคาตานะเอาเลือดที่เปื้อนออก แววตาดุร้ายจ้องพวกเธอจนรู้สึกหนาวไปยันกระดูกก่อนจะตะปบเท้าของมันสร้างเวทลมพุ่งใส่ฟราน เธอใช้ดาบรับมันได้แต่แรงของเวทนั้นทำให้เธอถูกดันถอยออกมาหนึ่งก้าว

แค่ขยับนิดหน่อยก็สร้างเวทที่รุนแรงขนาดนี้ได้แล้ว เจ้าหมาป่าตัวนี้มันเลเวลอะไรกันแน่ ? มันยังคงสร้างเวทลมที่คมดั่งใบมีดโจมตีใส่เธอเป็นช่วง ๆ 

" ราชาหมาป่าเลเวลน่าจะห้าไม่สิหกเลยแหละ พวกเราต้องหาทางหนี " โจเอามือยันตัวเองลุกขึ้นตั้งโล่ไว้กับพื้นเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ 

" ดูเหมือนมันจะฉลาดกว่าที่คิด " มันค่อย ๆ เดินไปบังทางออกไว้ เสียงหอนดังสนั่นจนพวกเขาต้องเอามือปิดหูไว้

" ฟราน ให้พวกเราช่วยเถอะ " ร็อกโก้เดินเข้ามายืนข้าง ๆ ใช้หอกของตัวเองจ้วงออกไปเป็นเวทไฟแต่เพียงการคำรามของมันก็ทำให้เวทไฟหายไปทันที

" เราต้องเข้าไปพร้อมกัน ไม่งั้นเจาะการป้องกันไม่เข้าแน่ ๆ [ เสริมกำลังระดับสี่ ] " โจออกมายืนข้างหน้ายกโล่ขึ้นป้องกันเวทลมของมัน พวกเขามองตาพยักหน้าตอบรับวิ่งเข้าใส่ราชาหมาป่าพร้อม ๆ กัน เวทเสริมกำลังที่ใช้ช่วยให้แรงกลับมาอีกครั้ง

" ย้าก " โจฟาดดาบลงไปที่ขาหน้าแต่มันก็ยกขึ้นเอากรงเล็บข่วนกลับ ขณะที่ร็อกโก้และมารีนแยกไปด้านข้างสาดสกิลโจมตีไม่ยั้งทำให้มันร้องโหยหวนออกมา

" อย่าให้มันได้ฟื้นตัว " ฟรานกระโดดลอยขึ้นเหนือหัวโดยที่มันกำลังวุ่นกับพวกโจอยู่

" ลงดาบ [ รูปแบบที่สาม ] " ดาบสีแดงที่มีเพลิงลุกโชนเธอง้างแขนหวังจะแทงไปที่หัวของมัน

" กรี๊ด " กระแสลมแปรปรวนรุนแรงจนทำให้เธอถูกพัดกระเด็นออกมาเฉกเช่นเดียวกับพวกโจ ราชาหมาป่าที่กำลังโกรธเกรี้ยวก้มหัวลงชี้เขาไปทางมารีน มานาจำนวนมากกำลังก่อตัวกันที่ปลายเขาและยิงออกมาเป็นรูปทรงกระบอกเวทลมที่ไม่มีสีหรือรูปทำให้มารีนไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังจะตาย สายตาของเธอที่จับจ้องไปที่เขาของมันก่อนจะเหลือบมองหน้าเพื่อน ๆ ของเธอ

" ระวัง ! " โจพุ่งเข้าไปด้วยสัญชาตญาณยกโล่ขึ้นกันมารีนและตัวเขาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่เวทลมจะปะทะเข้ากับโล่ เสียงแตกร้าวของโล่ทำให้โจรู้ว่ามันกำลังจะแตกแต่เขาก็ยังยืนหยัดสู้ไม่ถอย ร็อกโก้และฟรานใช้จังหวะนี้เข้าประชิดตัวและร่ายเวทไฟโจมตีใส่ในระยะใกล้ ๆ 

" เราต้องชนะมันให้ได้ ! " รอยแผลของราชาหมาป่าที่ได้รับมาอย่างต่อเนื่องก็เริ่มฉีกกว้างจนเลือดไหลออกมาเป็นแอ่ง

" มันเริ่มอ่อนแรงแล้ว " ร็อกโก้เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวหลังจากเห็นแผลพวกนั้น โจและมารีนรอดมาได้แต่โล่ของเขาก็เสียหายเป็นอย่างมาก 

ถ้าเป็นแบบนี้เราชนะได้แน่ 

" สู้เว้ย ฆ่ามันให้ได้ " โจทิ้งโล่ลงพื้นเหลือเพียงดาบหนึ่งเล่มวิ่งเข้าประชิดตัวและแทงด้วยเวทเข้าไปที่ขาแต่มันก็สะบัดขาทำให้ตัวโจกระเด็นออกมาทันที กรงเล็บทั้งสองข้างที่พยายามควานหาตะปบพวกเขาแต่ก็ทำไม่ได้เสียที

" แย่แล้ว " มันยกขาหน้าขึ้นทุบลงที่พื้นสร้างแรงสั่นสะเทือนและแรงลมพัดพวกเขาถอยกระเด็นออกมา เสียงคำรามมาพร้อมกับพายุหมุนลูกใหญ่ค่อย ๆ กลืนกินพื้นที่ ขณะที่พวกเขาพยายามเดินหนีพายุ เจ้าราชาหมาป่าก็ยิงเวทออกมาเป็นเส้นตรงใส่พวกเขาไม่หยุด 

" อ๊าก ! " ร็อกโก้โดนเวทที่ยิงออกมาแรงของมันทำให้ตัวเขากระแทกเข้ากับกำแพงแถมยังมีแผลขนาดใหญ่อยู่กลางหลังตามรอยเสื้อผ้าที่ขาดเป็นรู

มันคลุ้มคลั่งแล้ว ดูเหมือนดาบคาตานะธรรมดาจะเจาะหนังมันลำบากไปหน่อย ฟรานตวัดดาบสวนเวทที่ยิงออกมา ด้วยสกิลตรวจจับทำให้เธอมองเห็นสกิลเหล่านั้นได้ดีกว่าคนอื่น ๆ 

พายุหมุนทวนเข็มนาฬิกาถ้าไปตามแรงลมก็อาจจะช่วยเพิ่มแรงปะทะได้ คงต้องลองทำดุ " ลงดาบ [ รูปแบบที่หนึ่ง ] " ฟรานตั้งท่าเตรียมวิ่งจับดาบสองมือแน่นเล็งไปข้างหน้า เธอวิ่งไปตามเส้นขอบพายุด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่ทำได้เพื่อไม่ให้มันดูดเธอเข้าไป 

เสียงร้องโหยหวนจากราชาหมาป่าที่ถูกดาบของฟรานแทงเข้าไปที่อกมิดด้าม แทนที่มันจะตายแต่กลับร่ายเวทโจมตีออกมาไปทุกทิศทุกทางแต่พายุของมันก็ได้หายไปทำให้พวกโจกลับมารวมกลุ่มกันได้อีก

" มานาฉันกำลังจะหมดแล้ว " ร็อกโก้เดินมาด้วยสภาพสะบักสะบอม

" ฉันก็ด้วย " มารีนหายใจถี่เหนื่อยหอบแทบจะยืนไม่อยู่

" มันโดนไปขนาดนั้นแล้วยังไม่ตายอีก [ Mana Shield ] " โจยืนบังพวกเขาจากสกิลเวทลมที่พุ่งไปมั่วซั่ว ก่อนที่ฟรานจะถอยออกมาตั้งหลักกับพวกโจ

 ดาบก็ดันไปติดอยู่ที่ตัวมันอีก ต้องใช้พวกมันแล้วล่ะ ฟรานชักดาบสีดำออกมาสายตาที่พวกโจจับจ้องมองดูด้วยความสงสัย พร้อมทั้งสวมชุดสีขาว

" นั่นมัน..." ร็อกโก้ตาเป็นประกายมองดูใบดาบสีดำสนิท

" อย่าบอกใครเรื่องนี้ล่ะ ลงดาบ [ รูปแบบที่สาม ] " ดาบสีดำส่องสว่างด้วยเพลิงสีชาด เธอพุ่งฝ่าสกิลจากราชาหมาป่าเข้าไปทันที ดาบที่ง้างจากข้างหลังโดยที่ปลายดาบชี้ไปหามันดาบแทงออกไปสามครั้งสร้างรอยแผลเป็นรูโบ๋ที่มีกลิ่นไหม้ออกมาทั้งสามรูบนตัวของมัน

" จ-จบแล้วยังงั้นเหรอ " ร็อกโก้ยิ้มอ่อนเมื่อได้เห็นท่วงท่าในการต่อสู้ของฟรานรวมกับความสวยของเธอทำให้พวกโจต้องตกตะลึงพวกเขาทิ้งตัวลงนอนพักร่างกายอย่างสบายใจ

" ขอบคุณนะฟราน "

" พวกนายพักกันก่อนเถอะ [ Heal ] " ฟรานส่งยิ้มให้พวกโจ เพียงแค่ได้เห็นก็ทำให้รู้สึกสบายใจเสียงอันไพเราะมาพร้อมกับความอบอุ่นเมื่อได้สัมผัสกับเวทรักษาของฟรานทำให้พวกเขานอนนิ่ง ๆ พักฟื้นร่างกายได้

แสงอาทิตย์ส่องลงบนหัวพอดีอากาศที่เริ่มเย็นลงทำให้แม้จะอยู่กลางแดดก็ไม่ได้รู้สึกร้อนอะไรมากนัก ลักซ์ควบม้าเร็วของเธอมุ่งหน้าไปยังเมืองแห่งหนึ่ง ถนนหนทางดูดีเป็นระเบียบเช่นเดียวกับบ้านอาคารที่เรียงในแนวเดียวกันพื้นที่ไร่นาก็ถูกจัดวางเป็นอย่างดี

" หยุดก่อนครับคุณผู้หญิง ผมขอดูบัตรประจำตัวก่อน " นายทหารสามคนที่ยืนอยู่ก่อนจะเข้าตัวเมือง

" นี่ค่ะ " เธอกระโดดลงจากม้าจูงมันเดินไปหานายทหารและยื่นบัตรทหารของตัวเองให้

" เฮ้ย ! ดูเหรียญยศพวกนั้นสิ " หนึ่งในทหารยามตกใจร้องอุทานออกมากระซิบคุยกับเพื่อนอีกคน

" ยินดีต้อนรับครับท่านพลโท " ทันทีที่เขาได้เห็นบัตรทหารก็รีบยืนตัวตรงทำวันทยหัตถ์ด้วยเสียงหนักแน่น

" ไม่ต้องทางการแบบนั้นก็ได้ ฉันมาทำธุระส่วนตัวไม่เกี่ยวกับงาน " เธอขึ้นควบม้าเข้าไปยังตัวเมืองที่ครึกครื้นเต็มไปด้วยการเดินทางค้าขายมากมาย เหล่านักผจญภัยมากหน้าหลายตาเดินจับจ่ายใช้สอยกันสนุกสนาน

ที่นี่ยังครึกครื้นไม่เปลี่ยนเลย ตระกูลซีเลียทำงานบริหารพื้นที่ที่อยู่ภายใต้การปกครองได้ดี ใครที่ได้เข้าร่วมวงศ์ตระกูลก็คงมีอำนาจมากขึ้นแน่ ๆ แต่ยังไงฉันก็ต้องปฏิเสธไป การบอกความจริงเป็นเรื่องที่ถูกต้องจะปล่อยให้พวกเขาคาดหวังมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

เธอเดินทางไปตามถนนผ่านผู้คนมากมายที่จ้องมองเธออย่างน่าสงสัยจนถึงคฤหาสน์แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใกล้กับสำนักงานกิลด์ของเมือง

" คุณลักซ์ " ยามสองคนที่อยู่ด้านหลังของรั้วเหล็กตกใจตาตื่นรีบเปิดประตูให้เธอ

" คุณโจนอยู่ไหมคะ " เธอจูงม้าเดินเข้าไปช้า ๆ ก่อนจะมีผู้ชายคนหนึ่งเดินสวนออกมาพอดี

" อ้าวลักซ์ เธอมาทำอะไรที่นี่ " พ่อหนุ่มผมดกดำยาวและสละสลวยอย่างกับผมของหญิงสาวแสดงให้เห็นถึงความเอาใจใส่

" จอชนายมาพอดีเลย เรามีเรื่องต้องคุยกับคุณโจน  " 

" เธอมีเรื่องอะไรเหรอ " ลักซ์ไม่ทันได้ฟังจอช เธอก็เดินดุ่ม ๆ เข้าไปในบ้านเสียแล้ว

" สวัสดีค่ะฉันมาหาคุณโจน " ลักซ์ก้มโค้งทักทายพอเป็นพิธี ผู้หญิงตรงหน้าของเธอคือจูเลียภรรยาของโจน

" โจนเขากำลังประชุมงานกันอยู่น่ะ ถ้าเป็นเธอจะเข้าไปเลยก็ได้ " ลักซ์เดินตามจูเลียเข้าไปส่วนลึกของคฤหาสน์ที่มีห้องเดี่ยวขนาดใหญ่ เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนจะมีเสียงจากด้านใน

" ใครกันที่มาขัดการประชุม " 

" ฉันเองมีปัญหาอะไรไหม " จูเลียตอบกลับเสียงแข็ง

" อ-อ่อ มีเรื่องอะไร ? " โจนพูดด้วยเสียงสั่นเล็กน้อยเหมือนกำลังกลัวอะไรสักอย่าง

" ลักซ์มาหาน่ะเราจะเข้าไปแล้วนะ " 

" เข้ามาเลย " เมื่อได้ยินพวกเธอก็เปิดประตูบานนั้นเข้าไปก่อนจะมีจอชที่วิ่งตามหลังมาทันพอดี โต๊ะทรงตัวยูขนาดใหญ่ที่นั่งได้เป็นสิบคน ทั้งชายหญิงหลากวัยนั่งอยู่ด้วยกันบรรยากาศที่มืดมนเหมือนกำลังเจอเรื่องแย่ ๆ 

" ฉันขอแนะนำ พลโทลักซ์ของกองทัพแห่งอาณาจักรเซียและเธอกำลังจะได้เลื่อนขั้นเป็นพลเอกคนที่สี่ของกองทัพอีกด้วย " ชายสูงวัยที่นั่งอยู่จุดกึ่งกลางโต๊ะลุกขึ้นยืนผายมือมาทางเธอ

" พลโทที่กำลังจะเป็นพลเอกเหรอ ทำไมคนใหญ่คนโตแบบนั้นถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ " เด็กหนุ่มที่มีรูปร่างคล้ายกับผู้หญิงไม่ว่าจะส่วนสูง รอบเอวหรือแม้กระทั่งใบหน้า

" ยังไงก็นั่งลงก่อนเถอะ " สายตาที่พวกเขาจ้องมาด้วยความสงสัยปานจะสอดส่องทุกอย่างจากตัวเธอ

" หนูจะไม่รบกวนเวลามากหรอกค่ะ คุณโจนค่ะหนุมาขอยกเลิกสัญญาการแต่งงานค่ะ " เมื่อพูดเสร็จเธอก็ได้เห็นสีหน้าตกตะลึงจากพวกโจน

" ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง เมื่อก่อนโทลกับฉันสนิทกันมากจนเราไปสัญญาอะไรแบบนั้นไว้ พวกเธอที่อายุแตะเลขสามแต่ก็ยังไม่แต่งงานทางที่ดีพวกเธอไปหาคนที่ใช่ด้วยตัวเองและสร้างครอบครัวได้แล้ว ที่ฉันพูดหมายถึงแกด้วยนะจอช "

" ขอบคุณที่เข้าใจค่ะ หนูจะอยู่ที่นี่อีกสองสามวันถ้ามีอะไรให้ช่วยก็เรียกได้เสมอนะคะอยู่ที่ร้านเดิม " ลักซ์ส่งยิ้มอ่อนให้พวกเขาก่อนจะลุกเดินออกไปขณะที่จอชและจูเลียยืนแข็งเป็นหินไปแล้ว

พอใช้คำว่าหนูแทนตัวเองแล้วมันรู้สึกอาย ๆ ยังไงไม่รู้สิ อายุก็ปาไปเลขสามแล้วแท้ ๆ  ลักซ์ตบหน้าตัวเองเบา ๆ ออกมาจูงม้าของตัวเองออกจากคฤหาสน์ไป

เจ้าพวกมนุษย์สัตว์ที่จับได้มีเลเวลสูงถึงห้าแถมยังมีบางคนที่เลเวลหกด้วย พวกเขาหลบซ่อนแล้วฝึกฝนในป่าอย่างงั้นเหรอ หรือมาจากอาณาจักรอาฟ ที่นั่นเป็นอาณาจักรเดียวที่เปิดรับการอยู่อาศัยร่วมกันของสายพันธุ์อื่น ไอ้เราก็พยายามจะไม่ทำอันตรายพวกเขาแต่ถ้าคนอื่น ๆ มาเห็นก็คงจะฆ่าตายไปแล้ว ทำไมต้องทำเรื่องที่โหดร้ายขนาดนั้นด้วยนะ