CHAPTER 8 : Normal / บทที่ 8 : ปกติ

จวบจนเข้าเวลาเย็น 

“ อาหารพร้อมแล้วค่ะ ตั้งโต๊ะเลยไหมคะ ” ป้าแช่ม แม่บ้านคนที่คุณชาญให้มาคอยดูแลที่เรือนเล็ก เป็นคนเข้ามาถาม

“ กี่โมงแล้วครับป้าแช่ม ” ชายถามขึ้น พร้อมมองไปที่นาฬิกาแขวนที่อยู่ตรงเสา 

“ โฮ้ จะหกโมงแล้ว หิวกันไหมครับ " คนพูดรู้สึกตกใจ เวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกกังวลใจขึ้นมา เพราะกลัวว่าน้องน้อยของเขาจะหิว 

“ ไปทานกันเลยดีกว่า ” หนึ่งเป็นคนพูดขึ้นมา พลางปิดหนังสือลงวาง ก่อนที่เขาจะเดินออกไป

“ จันทร์ไปช่วยป้าแช่มจัดโต๊ะก่อนนะคะ เสร็จแล้วจันทร์จะมาตามค่ะ ” จันทร์กล่าว ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับป้าแช่ม

“ งั้นพวกเราไปรอที่โต๊ะอาหารกันเลยดีกว่าครับ ปะ สมา ถือว่าเปลี่ยนอริยาบถด้วย เมื่อยไปหมดแล้ว ” น้อยเอ่ยชวน ประโยคหลังพูดกับเพื่อนสนิทพลางคล้องแขนให้เพื่อนประคองเดินออกไปยังห้องอาหาร

ส่วนชาย ตอนนี้เขาทำหน้าบอกไม่ถูก ยืนอยู่กับที่ มองดูเด็กหนุ่มทั้งสองคนที่กำลังเดินออกไป

“ พี่ชายไม่มาด้วยกันเหรอครับ ” น้อยเอ่ยขึ้น หลังไม่เห็นเขาเดินตามออกมา

“ ไปแล้วครับ ” ชายยิ้มขึ้นมาได้ แล้วรีบก้าวเท้าเดินตามออกไปในทันที

ที่โต๊ะอาหาร

จันทร์กำลังง่วนกับการช่วยป้าแช่ม แม่บ้าน และหญิง เด็กรับใช้จัดวางถ้วยจานกับข้าว จานทานข้าว ช้อน ส้อม แก้วน้ำไว้บนโต๊ะอาหาร ส่วนหนึ่ง เขายืนรออยู่แถวนั้น เขากำลังเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่

“ มากันแล้วเหรอคะ ใกล้เสร็จแล้วค่ะ เชิญนั่งกันได้เลยนะคะ ป้าแช่มกับหญิงไปได้เลย จันทร์จะเป็นคนดูแลพวกคุณ ๆ เองค่ะ ” จันทร์เอ่ยขึ้น เมื่อรู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามากอดเอว ซึ่งก็คือ น้อย นั่นเอง

ป้าแช่ม กับ หญิง ยิ้มรับ แล้วพากันเดินจากออกไปยังด้านหลัง

ทุกคนเตรียมตัวนั่งลง น้อยลากเอาสมามานั่งข้างตัว ชายเองก็มานั่งอีกฝั่งกับหนึ่ง ถึงชายจะรู้สึกน้อยใจน้องน้อยของเขาขึ้นมานิด ๆ นั้นก็เป็นเพราะว่า วันนี้ทั้งวัน น้อยอยู่ติดแต่กับสมาตลอดเวลา ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกมากนัก คงมีแต่สีหน้าของเขาเท่านั้นที่แสดงความรู้สึกผิดหวังออกมาเพียงชั่วครู่เท่านั้นเอง แต่ตัวเขาก็เลือกที่จะมานั่งตรงข้ามกับน้อย อย่างน้อย เขาคิด พวกเราก็ได้ทานข้าวด้วยกัน

“ พี่จันทร์ทานด้วยกันนะครับ " น้อยพูดกับจันทร์ เมื่อเขามองดูบนโต๊ะอาหาร ซึ่งมีจานจัดไว้แค่ 4 ที่เท่านั้นเอง

“ ไม่ได้หรอกค่ะ พี่เป็นแค่พี่เลี้ยงคุณหนูน้อย นั่งโต๊ะร่วมกับคุณ ๆ ไม่ได้หรอกค่ะ ” จันทร์ส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนเอ่ยบอกอย่างเรียบ ๆ

" พี่ชายให้พี่จันทร์นั่งทานด้วยกันนะครับ ” น้อยหันไปหาชาย เอ่ยขอร้องเขา น้อยมองจ้องตาชายอย่างอ้อนวอน ตัวของน้อยเอง เขาไม่เคยรังเกียจจันทร์เลย แม้แต่น้อย คุณนวล แม่ของเขาก็เคยบอก เคยสอนว่าให้เขาต้องเคารพจันทร์ อย่าได้รังเกียจ เพียงเพราะว่าจันทร์เป็นแค่พี่เลี้ยงของเขาเท่านั้น

“ พี่จันทร์ก็นั่งทานด้วยกันเถอะครับ พี่หนึ่ง กับ สมาไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ " ชายมองดูดวงตาคู่สวยของน้อยแล้วยากจะปฎิเสธได้ลง อีกอย่าง เขาก็ไม่ได้มีปัญหาในการที่จะนั่งร่วมโต๊ะกับใคร เขาไม่ได้ถือเคร่งครัดขนาดนั้น มีอยู่หลายครั้งด้วยซ้ำที่ตัวของเขาเองยังต้องนั่งทานข้าวกับลูกน้อง กับพวกช่างที่โชว์รูมอยู่เป็นแระจำ แล้วตัวของหนึ่งที่เป็นแขก เขาเองก็เป็นคนถามไถ่ด้วย

“ ไม่เป็นไรครับ พี่จันทร์นั่งข้างผมก็ได้ครับ ” สมาเอ่ยขึ้นตอบ เขาแอบลอบมองพี่ชายของเขา ก่อนที่จะพูด เขาเห็นหนึ่งไม่ได้สนใจจะมองเขา อันที่จริงเขาไแทบไม่ได้มองดูใครเลย พี่ชายคนโตของเขาแค่ยักไหล่เท่านั้น

“ ค่ะ ” จันทร์ตอบอย่างกลาย ๆ แล้วจัดวางจานให้ตัวเอง ก่อนที่จะนั่งลง

“ ทานข้าวกันเถอะครับ ” ชายเอ่ยเชิญชวนทุกคน

หลังอาหารเย็น ตอนนี้ทุกคนย้ายตัวเองมานั่งรวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น

น้อยกับสมานั่งข้างกัน โดยมีชายนั่งอยู่ข้างน้อย ชายทำเป็นเปิดดูข้อความในโทรศัพท์มือถือของเขา ส่วนหนึ่งนั่งอยู่ที่มุมอีกด้านหนึ่ง พร้อมกับเปิดดูโทรศัพท์มือถือไปด้วยเหมือนกัน จันทร์ยังอยู่ในห้องอาหาร จัดเก็บโต๊ะอาหารอยู่

“ จะกลับหรือยัง ” หนึ่งเอ่ยขึ้นถาม

“ สักครู่นะครับ พรุ่งนี้ให้สมามารับเหมือนเดิมนะ ” สมาเอ่ยถามเพื่อน เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศนั้น เพราะอย่างไร หนึ่ง ก็เป็นพี่ชายของเขาอยู่ เขาคงไม่สบายใจเท่าไรนัก ถ้าจะมีใครมาพูดวิจารณ์พี่ชายของเขาให้ฟัง

“ ไม่ต้องหรอกสมา พี่จะเป็นคนไปรับ ไปส่งน้อยทั้งอาทิตย์นี้เอง ” ชายชิงพูดขึ้นก่อน

“ แต่ เอ่อ ” น้อยอำอึก เพราะไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

“ ปกติ สมาจะมารับ มาส่งน้อยอยู่แล้วครับ " สมารีบช่วยพูด เพราะน้อยมีสอนติว กว่าจะเสร็จก็จะได้เวลาจันทร์เสร็จงานพอดี หรือ ถ้าวันไหนน้อยไม่มีสอน น้อยก็จะไปนั่งเล่นอยู่ที่บ้านของเขา รอเวลาที่จันทร์เลิกงาน ถึงจะได้กลับมาบ้านพร้อมกัน

“ ไม่เป็นไร อาทิตย์นี้พี่ขอทำหน้าที่นี้เองนะ เพราะข้อเท้าน้อยยังไม่ค่อยดี ไว้หายแล้ว ก็แล้วแต่น้อย ว่าจะเอาอย่างไรนะครับ ” ชายเอ่ยบอกกล่าว 

“ ครับ ” สมารับคำเบา ๆ 

ส่วนน้อยได้แต่ยิ้มเศร้า ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี เพราะพรุ่งนี้ตัวของน้อยมีสอนจนถึงหกโมงเย็นเลย แล้วนี่เขาจะบอกอีพี่ว่าอย่างไรดีนะ เขานั่งคิดไป ก็ทำให้เขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

“ งั้น สมากลับก่อนนะ สวัสดีครับคุณชาย” สมาลุกขึ้นยืนร่ำลาเพื่อน ก่อนที่จะยกมือขึ้นไหว้ชาย

“ สวัสดีครับพี่หนึ่ง ” น้อยยกมือขึ้นไหว้พี่ชายของเพื่อน

“ อืม ชายไม่ต้องเดินไปส่ง ” หนึ่งรับคำ และพูดขึ้น หลังจากที่เห็นชายลุกขึ้นมายืน เขาเหลือบมองไปยังทางด้านใน ก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับสมา

หลังคนทั้งสองเดินออกไปแล้ว 

จันทร์ก็เดินเข้ามา 

“ พี่จันทร์เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เรียบร้อยแล้วค่ะ ”

“ พี่จันทร์ไปพักได้ก่อนนะครับ ผมขอคุยกันน้องน้อยสักครู่ ผมจะพาน้องน้อยไปที่ห้องเองครับ ” ชายบอกกับจันทร์ แล้วเขาก็ยิ้มให้น้อย ก่อนที่จะช้อนอุ้มร่างของคนตัวเล็กขึ้นมา แล้วพาเดินไปที่ห้องนอน

“ พี่ชายครับ น้อยเดินเองได้แล้วนะครับ ” น้อยพยายามประท้วง แต่ก็ไม่เป็นผล ในเมื่อชายดูเหมือนไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลย

จันทร์มองตามอย่างไม่ค่อยสบายใจ แต่เธอทำได้แค่เพียงเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น

เมื่อมาถึงหน้าห้อง

“ คุณชายค่ะ จะทำอะไรคิดให้ดีก่อนนะคะ ” จันทร์พูดขึ้น ก่อนที่ชายจะอุ้มร่างของน้อยหายเข้าไปในห้อง

“ ไว้ผมคุยกับน้องน้อยเสร็จแล้ว ผมจะให้ป้าแช่มเข้าไปบอกพี่จันทร์นะครับ ป้าแช่ม อย่าเพิ่งเข้ามานะครับ ” ชายพูดบอกกล่าวกับทุกคนแล้ว เขาจึงอุ้มเอาร่างของน้องน้อยเข้าไปห้อง

“ ค่ะ ”

“ ค่ะ ”

ป้าแช่ม แม่บ้านปิดประตูตามหลังให้

ชายอุ้มเอาร่างของน้อยมาวางไว้บนเตียงนอน ตัวของเขาคร่อมอยู่ด้านบนของร่างข้างล่าง 

“ พี่ชายครับ ” น้อยเอ่ยเรียก เขาใช้มือทั้งสองดันยันหน้าอกอันแข็งแรงของคนพี่เอาไว้

“ ครับ” ชายขานรับ แล้วเขาก็โน้มหน้าลงไปประจบปากกับคนที่นอนอยู่ด้านล่าง ครั้งนี้เขาจูบอย่างหนักหน่วง จูบแบบเรียกร้องให้คนตัวเล็กตอบลนองกับเขา เขาใช้ริมฝีปากประจบจูบไปทั่วริมฝีปากของคนน้อง แล้วใช้ลิ้นสอดแทรกเข้าไปตวัดรัดลิ้นหวานที่เขารู้สึกหวงแหนมาก

น้อยตั้งตัวแทบไม่ทัน เมื่ออยู่ ๆ โดนจู่โจมอย่างรวดเร็ว และรุนแรง แต่ก็เรียกร่้องให้เขาต้องคอยตอบสนองกับรสสัมผัสนั้น เขาแทบหายใจไม่ทัน เมื่อคนเป็นพี่จะรับรู้ได้ ถึงได้ถอนริมฝีปากออกมา ก่อนที่จะเลื่อนริมฝีปากร้อนผ่าวนั้น ลากผ่านไปที่ซอกคอของเขา แตะจูบไปทั่ว เขาเกิดความรู้สึกแปลก ๆ ที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาแทบไม่มีเรี่ยวแรงใด ๆ เหลืออยู่ มือของคนพี่ก็เริ่มลูบไล้ไปทั่วตัวของเขา เขาเลื่อนมือของตัวเองออกจากหน้าอกแกร่งแข็งแรงนั้นไปแตะที่มือพวกนั้น เพื่อให้หยุด แต่มันก็ไม่ได้ผล เขาพยายามตั้งสติอันเลือนรางของเขา แล้วเปล่งเสียงของเขาออกมา

“ พี่ชายบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับน้อยนี่ครับ ” เสียงของน้อยกระเส่าไปหมด

ชายถอนริมฝีปากจากซอกคอหอมหวานของน้อย ตอนนี้บริเวณดังกล่าวมีรอยแดงเทือกที่เกิดจากเขาหลายรอยทีเดียว เขานอนทับร่างของน้อง มือของเขาก็มีมือของน้องวางแตะไว้ด้วย

“ พี่ไม่ชอบที่น้องน้อยไปใกล้ชิดกับสมาแบบนั้น พี่ไม่ชอบ ” ชายบอกถึงสิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดมาตลอดทั้งวัน แต่เขาก็ต้องทนเก็บอาการไว้ เพื่อเป็นเจ้าบ้านที่ดี แต่ตอนนี้เขาได้ระบายความรู้สึกเหล่านั้นออกมาแล้ว เขาเอามือขึ้นมาลูบหน้าน้องน้อยของเขา เลยมาที่ริมฝีปาก มืออีกข้างก็ป่วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าขาคนน้อง นิ้วมือของเขาไล้รอบริมฝีปากคนข้างล่าง ขณะที่เขากำลังจะก้มลงไป

“ สมา เป็นเพื่อนของน้อยจริง ๆ ” น้อยพยายามเปล่งเสียงพูดออกมา

“ พี่หวง รู้ไหม ห้ามไปเข้าใกล้ผู้ชายคนไหนอีกเป็นอันขาด ” ชายพูดออกมา ทั้ง ๆ ที่ริมฝีปากของเขาชิดอยู่กับริมฝีปากของน้อย หลังจบประโยค เขาก็เผยอปากลิ้มรสความหวานจากปากของน้อยอีกรอบ มือสองข้างของเขาเริ่มขยับอีกครั้ง มือข้างหนึ่งก็สอดเข้าไปใต้เสื้อ อีกมือหนึ่งก็จับฃาคนน้องแยกออก

น้อยเบือนหน้าหลบริมฝีปากของชาย แต่ริมฝีปากนั้นก็เลื่อนไปถึงซอกคอของเขาอีกแล้ว เขาพยายามเอามือของเขาไปดึงมือของคนพี่ไว้ เขารู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

“ พี่ ชาย หยุด ” น้อยพยายามเปล่งเสียงพล่า ๆ ของเขาออกมา

ได้ผล ชายหยุดตัวเองไว้ได้ เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นจากร่างของน้อยอย่างช้า ๆ 

“ ทีหลัง อย่าทำให้พี่หึงอีกนะครับ เพราะพี่ไม่แน่ใจว่า จะหยุดตัวเองได้เหมือนครั้งนี้ ” ชายเองก็พยายามพูดเสียงให้เป็นปกติ แต่เสียงที่ออกมาทั้งแหบพร่า

“ ได้ครับ น้อยสัญญา ” น้อยรีบรับปากทันที

ชายอมยิ้มในความเจ้าเล่ห์ที่จะเอาตัวรอดของน้อย

“ พี่ชายครับ น้อยง่วงนอนแล้วครับ ” น้อยเริ่มแผนต่อไป

ชายหลุดขำออกมา ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ งั้นเรามานอนด้วยกันนะครับ ” พอว่าแล้ว ชายก็ทิ้งตัวลงข้างร่างของน้อย มือสองข้างดึงเอาคนตัวเล็กเข้ามากอด หลับตาพริ้ม

“ ไม่ได้นะพี่ชาย น้อยยังไม่ได้อาบน้ำเลย แล้วพี่ชายจะมานอนห้องนี้ไม่ได้ นี่ห้องของน้อยนะครับ ” น้อยโวยวายไม่ยอมหยุด ส่วนสองมือก็พยายามทั้งผลักทั้งดันคนเป็นพี่ไม่หยุดเหมือนกัน

“ ก็ได้ ๆ ครับ ” ชายรับปากแบบขำ ๆ เขาลุกขึ้นนั่ง แล้วรั้งเอาตัวน้อยขึ้นมากอดอยู่บนหน้าขาของเขา

“ พรุ่งนี้น้องน้อยมีเรียนเช้าเลยใช่ไหมครับ ”

“ ใช่ครับ ”

“ พรุ่งนี้เราไปทานข้าวเช้าข้างนอกกันนะครับ ”

“ ได้ครับ ” 

“ งั้นฝันดีนะครับ ” ชายยื่นหน้าเข้าไปจุมพิต ครั้งนี้เขาค่อย ๆ วางริมฝีปากของเขาทาบบนริมฝีปากของคนน้องอย่างช้า ๆ ขบเม้มไปทั่ว แล้วค่อยแทรกเข้าไปชิมความหวานด้านใน 

น้อยเองก็เผลอตอบสนองไปโดยไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกที ตอนที่ชายได้ถอนริมฝีปากออกห่างอย่างช้า ๆ

“ พี่ไปแล้วนะ ” ชายว่า พร้อมปล่อยมือจากร่างของน้อย แล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง

พอชายปิดประตูลง น้อยก็ทิ้งตัวลงนอนทันที เขารู้สึกว่า ตอนนี้เขาตัวอ่อนไปหมด ทั้งหน้า ตัว ก็รู้สึกร้อนผ่าว ๆ เหมือนจะเป็นไข้

เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง จันทร์เดินเข้ามา น้อยรีบลุกขึ้นนั่ง

“ สรุป คุยอะไรกันคะ ” 

“ ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่ชายแค่คิดมากเรื่องที่น้อยสนิทกับสมามากเกินไปนะครับ ”

“ ไม่มีอะไรก็ดีแล้วค่ะ คุณหนูน้อยก็ไปอาบน้ำ แล้วเข้านอนได้แล้วนะคะ ”

“ ครับ พี่จันทร์ครับ พรุ่งนี้ไม่ต้องทำอาหารเช้าเพื่อน้อยนะครับ พี่ชายจะพาไปทานข้างนอกครับ ”

“ ได้ค่ะ ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ ”

“ พี่จันทร์ไปนอนได้เลยครับ ไม่ต้องรอน้อยอาบน้ำหรอกครับ ฝันดีนะครับ "

“ ค่ะ ฝันดีนะคะ ” จันทร์พูดเสร็จ ก็เดินออกไปจากห้อง

น้อยเองก็เข้าไปอาบน้ำ แล้วเข้านอนไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งรู้สึกดีใจที่ชายหึงหวง แต่ก็รู้สึกกลัวกับการกระทำของคนเป็นพี่