ตุ๊กตามังกร - ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

 

        ช่วงแรกๆ ไอโอยังรู้สึกเจ็บปวดและยังรู้สึกโกรธแค้นอยู่ แต่ความรู้สึกนี้ค่อยๆ ลดลง เพราะเวลาที่ผ่านไปเป็นตัวเปลี่ยนแปลงอะไรได้หลายๆ อย่าง ไม่เว้นความรู้สึกของเขา แต่ยกเว้นความเหงาที่ไม่เปลี่ยนแปลง

 

เขาคิดอยู่หลายครั้งว่าจะออกไปหาคู่ครองใหม่ดีหรือไม่ จนผ่านไปหกปี เขาก็ตัดสินใจออกไป ด้วยความหวังว่าอาจพบเจอมังกรเพศเมียสักตัวที่มาช่วยอุดหัวใจที่อ้างว้าง

 

ในตลอดแปดปีที่ไอโอพยายามหาคู่ ความรู้สึกเหนื่อยล้าเข้าโจมตีหัวใจของเขามากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเขาละทิ้งความพยายาม ไม่ใช่ว่าเขาหาผู้หญิงไม่เจอบนแผ่นดินที่กว้างใหญ่ ความจริงพวกเธอไม่ใช่หญิงที่ตรงความต้องการของเขา ขณะเดียวกันในสายตาของพวกเธอ ตัวเขาไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่พวกเธอต้องการเช่นกัน เนื่องจากเขาอ่อนโยนเกินไป ผู้ชายในฝันของพวกเธอต้องเป็นมังกรใจกล้าและดุร้ายในสายตามนุษย์ เพราะพวกเธอต้องการความมั่นใจว่าพ่อของลูกสามารถปกป้องตัวเธอและลูกได้ ไม่ว่าสถานการณ์เลวร้ายมากเพียงใดก็ตาม บางครั้งไอโอก็คิดในใจ ถ้าพวกเธอได้เห็นตอนที่เขาไล่ล่าพวกมนุษย์ ในสายตาของพวกเธอ ตัวเขาคงได้เป็นผู้ชายในฝัน แม้รู้ความต้องการของพวกเธออย่างนั้น แต่ไอโอไม่แสดงออกให้ถูกใจพวกเธอ เพราะที่เขาต้องการคือผู้หญิงที่เข้าใจตัวเขา ไม่ใช่บังคับให้เขาเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเป็น

 

เรื่องหาคู่ครองอย่างนี้เกิดขึ้นช่วงที่เขาเป็นวัยรุ่นมาครั้งหนึ่งแล้ว ไอโอต้องพยายามกว่าสิบปีถึงจะพบหญิงที่ใช่ นั่นคือเมลเลียที่มีนิสัยเหมือนกับเขา

 

ไอโอมองเห็นปัญหาเมื่ออยู่ตัวผู้เดียว บางค่ำคืนที่กึ่งหลับกึ่งตื่นจะเผลอเรียกหาคู่ชีวิต เมื่อได้สติ รู้ตัวว่าบัดนี้ไม่มีเธออยู่ข้างกาย เขาจะเกิดความรู้สึกอ้างว้าง และบางครั้งเขาร้องไห้เพราะคิดถึง เสียงที่ก้องอยู่ภายในถ้ำเหมือนยิ่งตอกย้ำใจของเขา คืนนั้นทั้งคืนเขาจะนอนไม่หลับ แม้พยายามข่มตา เขารู้สึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน เป็นด้านที่อ่อนแอที่สุดของเขา คงเป็นเพราะเขารักเมลเลียมากเกินไป จึงไม่อาจลืมเธอออกไปจากใจ

 

มาถึงวันหนึ่ง ขณะที่ไอโอทำความสะอาดภายในถ้ำ เขาเจอตุ๊กตามังกร สีของมันซีดมากกว่าเดิม มันทำให้เขานึกถึงวันที่สูญเสียเมลเลียไปอีกครั้ง ไม่เฉพาะเรื่องเธออย่างเดียว เขายังนึกถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่มีผมสีดำ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ไอโอประมาณในใจว่าผ่านไปกี่ปี แต่กลับจำไม่ได้ เขาเดาแทนว่าประมาณสิบกว่าปี จากเด็กหญิงตัวน้อยต้องกลายเป็นหญิงสาว แต่ไอโอไม่เอาเรื่องเด็กหญิงคนนั้นมาคิดในหัวนาน เขาหาวิธีไม่ให้ใจของตัวเองจมอยู่กับความเศร้าได้แล้ว

__________

 

        “เจ้าไม่ต้องทอน ข้ายกให้” แม่ของเด็กหญิงบอกก่อนหันกลับเข้าไปในรถม้า ดวงตามองดูลูกสาวกอดตุ๊กตาหมี

 

“ขอบคุณคุณหญิง” ไอโอยิ้มอย่างดีใจที่คนซื้อไม่เอาเงินทอน แต่ความจริงเขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอย่างที่แสดงออก เพราะสำหรับเขา วัตถุแลกเปลี่ยนที่เป็นเงินตราเหล่านี้ไม่มีความหมายสำหรับเขาเท่าไรนัก

 

นี่คืองานอดิเรกของไอโอ เป็นพ่อค้าขายตุ๊กตา

 

ตอนแรกเขาไม่ได้คิดจะมาเปิดร้านขายตุ๊กตา เขาแค่ทำเล่นๆ เพราะคิดว่าถ้ามีอะไรทำแล้วจะช่วยให้เขาไม่รู้สึกเศร้าเสียใจ จนกระทั่งจำนวนตุ๊กตากินพื้นที่ในถ้ำไปหนึ่งในสิบ เขาถึงรู้สึกตัวว่างานอดิเรกของตัวเองเริ่มทำให้ถ้ำแคบ จะเอาไปทิ้งก็รู้สึกเจ็บปวดใจ เพราะมันเป็นผลงานของเขาทั้งนั้น

 

ไม่รู้ว่าตอนนั้นมีอะไรมาดลใจ เขาอยากแบ่งปันความสุขเล็กๆ นี้ออกไป เขาจึงเอาไปขายที่เมืองของพวกมนุษย์

 

ไม่น่าเชื่อว่าผลตอบรับดีมากอย่างคาดไม่ถึง ยกเว้นตุ๊กตาที่สมจริง อย่างเช่นมังกรที่มีฟันแหลมดั่งฉลาม ไม่มีใครซื้อแม้คนเดียว

 

อย่างไรก็ดี นั่นช่วยให้รู้ว่าพวกมนุษย์ชอบตุ๊กตาลักษณะใด นับตั้งแต่นั้น ไอโอก็เอาตุ๊กตาหน้าตาน่ารักมาขายอย่างเดียว

 

แต่ไม่หมายความว่าละทิ้งชีวิตมังกรแล้วมาใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดา หรือว่าคาดหวังร่ำรวยด้วยการค้าขาย เหตุผลที่เขาทำไปทั้งหมดนั้น แค่อยากเห็นรอยยิ้มของเด็กน้อย เพราะทุกครั้งที่เขาได้เห็นเด็กน้อยมีความสุข เขาจะรู้สึกภูมิใจตัวเอง อย่างน้อยตัวเขายังมีค่า สร้างความสุขให้เด็กๆ

 

ไอโอรู้ว่าพวกมนุษย์เป็นสิ่งอันตราย แต่ไม่หมายความว่าพวกเขาล้วนไม่ดี ไม่แตกต่างกับมังกรอย่างเขาที่มีทั้งดีและร้าย จึงไม่เอาเรื่องในอดีตมาเป็นเหตุผลเกลียดชังมนุษย์ทั้งหมด

 

เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องอารมณ์และความรู้สึก บางครั้งไอโอคิดว่าตัวเองคือตัวประหลาด เพราะเท่าที่เขาพบเจอกับมังกรตัวอื่นมา ส่วนใหญ่คิดอย่างไรก็พูดไปอย่างนั้น รู้สึกอย่างไรก็แสดงออกไปอย่างนั้น โดยเฉพาะความโกรธและความไม่พอใจ

 

ไอโอมองตุ๊กตาในร้านขายของเล็กๆ ของเขาแล้วอมยิ้ม ‘ข้าคงเป็นตัวประหลาดของจริง’

 

“อันโตนีโอ ข้าเอามาให้ลองกิน” คนขายขนมปังเดินมาหา

 

ชื่อนั้นเป็นชื่อของไอโอสำหรับร่างมนุษย์ แต่ถ้าใช้ชื่อมังกรอาจถูกสงสัย เพราะมนุษย์รู้ว่ามังกรบางตัวสามารถกลายเป็นมนุษย์ได้ แน่นอนว่าถ้ามีใครรู้ว่าเขาเป็นตัวอะไร เขาจะมาเมืองนี้ไม่ได้อีก เพราะร่างมนุษย์นั้นเหมือนกับร่างมังกร ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างหน้าตา

 

“ข้าทำขนมปังสูตรใหม่ จะทำขายอีกประมาณสิบวันข้างหน้า หากเจ้าชอบ อย่าลืมมาซื้อไปกิน”

 

“ขอบใจ หากเจ้าขายแล้วข้าจะซื้อกินเป็นลูกค้ารายแรก” แต่ความจริงไอโอไม่รู้ว่าความอร่อยสำหรับมนุษย์เป็นอย่างไร เพราะในเมื่อเขากินเนื้อเป็นหลัก

 

“ข้าเห็นเจ้ามานาน หน้าตาของเจ้าไม่ค่อยเปลี่ยน” คนขายขนมปังมองมาอย่างสงสัย “ไม่ๆ เจ้าไม่เปลี่ยนแม้แต่น้อย เจ้ากินอะไรถึงคงความหนุ่มไว้ได้อย่างนี้ บอกข้าได้หรือไม่ ? ข้าจะได้ดูหนุ่มเหมือนกับเจ้า”

 

ไอโอนิ่งเงียบครู่แล้วตอบยิ้มๆ “ข้าหัวเราะวันละร้อยครั้ง ทำให้ข้ายังหนุ่มแน่น” ทว่าไม่ใช่ ความจริงแล้วเขาเป็นมังกร จึงมีอายุยืนกว่ามนุษย์ เขาคิดในใจ เร็วๆ นี้เขาต้องย้ายแหล่งการค้าขายไปเมืองอื่น ไม่เช่นนั้นเขาจะกลายเป็นสิ่งแปลกประหลาด เนื่องจากพวกมนุษย์ไม่ชอบอะไรที่แตกต่าง

 

“หากเจ้าหัวเราะวันละร้อยครั้ง ข้าหัวเราะวันละพันครั้ง อายุของข้าไม่ลดจนกลายเป็นเด็กแล้วรึ” คนขายขนมปังหัวเราะแล้วเดินกลับไป

 

ไอโอรู้ว่าคนขายขนมปังไม่ต้องการเอาคำตอบอย่างจริงจัง แต่เขามองข้ามความจริงไปไม่ได้ว่าคนรอบตัวเปลี่ยนแปลงไปมาก ยกเว้นตัวเขาคนเดียว เกือบยี่สิบปีที่ผ่านมา เขายังเหมือนเดิมทุกอย่าง

 

ชายหนุ่มมองขอบฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลือง อีกไม่นานจะเปลี่ยนเป็นสีส้ม เขาจึงเริ่มเก็บร้าน เตรียมจะกลับถ้ำของเขา เพราะเขาไม่ต้องการอยู่รวมกับพวกมนุษย์

 

“เจ้ามีตุ๊กตามังกรขายหรือไม่ ?”

 

ไอโอหันไปตามเสียงอ่อนหวานของผู้หญิง แล้วเขาก็ได้เห็นผู้หญิงสัญชาติเอเชียคนหนึ่ง ช่วงอายุประมาณสิบเจ็ดถึงยี่สิบ เธอมีผมยาวสีดำ ตาคมเป็นประกายราวอัญมณี ริมฝีปากชมพูค่อยๆ ยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ แต่การแต่งตัวเป็นคนในอาณาจักร ไม่เว้นภาษาที่ใช้สื่อสาร

 

หญิงเอเชียคนนี้ทำให้นึกถึงเด็กน้อยหน้าตามอมแมมที่วิ่งมาหาอย่างดีใจ

 

ไอโอสลัดเรื่องนั้นออกไปจากหัว ตั้งแต่วันนั้น ผ่านมาแปดสิบปี หรือเก้าสิบปีแล้ว ? นานเท่าไรเขาจำไม่ได้ เขามั่นใจว่าเด็กหญิงคนนั้นต้องกลายเป็นหญิงชรา หรือไม่ก็ตายไปแล้ว ดังนั้นไม่มีวันเป็นไปได้ที่หญิงสาวคนนี้คือเด็กคนนั้น

 

“มี แต่ข้าไม่ได้เอามันมาขาย” ไอโอตอบ “หากเจ้าต้องการ อีกแปดวันข้าจะเอามาขาย เจ้ารอได้หรือไม่ ?”

 

“ไม่ต้อง” เสียงของเธอบ่งบอกว่ารู้สึกเสียดาย เธอคงมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจอยู่ที่เมืองนี้ได้นาน “เจ้าทำเองทั้งหมดหรือ ?” เธอมองตุ๊กตาน่ารักตัวอื่นที่ยังไม่ถูกเก็บ

 

“ใช่ ข้าทำเองทั้งหมด” ไอโอแสร้งกลับไปเก็บของต่อ เพราะรู้สึกเขินอายเมื่อได้สบตากับเธอ

 

“ข้าชอบฝีมือของเจ้า มันดูสวยและน่ากอดหมดทุกตัว”

 

“ขอบใจที่ชม” ไอโอเริ่มหน้าแดง คำพูดของเธอทำให้เกิดความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นต่อสาวมนุษย์คนไหนมาก่อน ความรู้สึกนี้เหมือนกับยามที่เขาแนะนำตัวกับมังกรสาวตัวอื่น...

 

ไอโอชะงัก นี่เขาเป็นอะไรไป เหตุใดเกิดความรู้สึกอย่างนี้ขึ้นมา ?

 

ดวงตาเหลือบมองสาวเอเชีย แต่ไม่เห็นเธอ หันไปมองตามท้องถนนก็เห็นเธอเดินจากไปแล้ว เธอคงเห็นเขายุ่งอยู่กับการเก็บของ เธอจึงไม่อยากรบกวน หรือไม่เพราะเขาไม่ค่อยแสดงท่าทางสนใจ