2. ปาร์ตี้...บานเย็น

“คัมซา...คัมเฮีย นี่แอนนี่เพื่อนเค้า...” เสียงขี้อ้อน ทำท่าแบบอ้อนหน่อยๆ แล้วก็โพล่ง

“แอนนี่...โอ้ยยย...แก่นมากเล้ย...ค่า...”  คัมซาอยากจะหยิกน้องสาวตัวดี แหมพูดเสียงสูงจนเธออยากหัวเราะออกมาดังๆ แต่ก็ต้องปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงดังเกินไป

“แอนนี่ ได้ยินอันยองพูดถึงพี่สาวบ่อยอยู่นะคะ” คัมซาอยากถาม ‘น้องตัวดีเอาเรามาขายรึเปล่านะ’ แต่ก็ยิ้มรับคำและแซวกลับ “เอ...นินทาเราบ้างไหมเนี่ย” แต่ก็ได้รับคำชมจนคัมซายิ้มอยู่นั่นเอง

“โอ้ยพี่...เค้าชื่นชมพี่สาวเค้าจะแย่อยู่แล้วนะคะ” แล้วแอนนี่ก็จูงคัมซาไปหาคุณพ่อกับคุณแม่เธอ

“วันเกิดปีนี้ของแอนนี่ ปาร์ตี้พร้อมครบรอบพ่อกับแม่ ท่านอยู่ด้วยกันนานถึง 25 ปีเลยนะคะ” แอนนี่เล่าและชี้ไปที่ป้ายแบ็คดร้อปที่ตรงซุ้มหน้าบ้านเธอ ‘ครบรอบ 25 ปีแห่งความสุข – โสกับต้น’ พลางเล่าเล็กๆ ว่า พ่อกับแม่เธอพบรักกันที่แม่อาย สาวกรุงเทพมาดูงานโครงการปลูกผักเกษตรอินทรีย์ และมาพบหนุ่มเกษตรอำเภอซึ่งมาเปิดโครงการแทนนายอำเภอหัวหน้า ทำให้แม่ย้ายมาปักหลักดำเนินชีวิตเลี้ยงลูกสาวคนเดียวอยู่ที่นี่ ซึ่งปัจจุบันคุณพ่อเธอก็ก้าวขึ้นเป็นนายอำเภอของที่นี่แล้ว งานเลี้ยงวันนี้แอนนี่ อยากให้เป็นกันเอง ซึ่งเธอเชิญเพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ส่วนแขกของคุณพ่อกับคุณแม่ก็เท่าที่คัมซาสังเกต ก็ทยอยกันมาเรื่อยๆ แต่ก็คงจะเท่าที่รู้จักคุ้นเคย บรรยากาศในงานดูหลวมๆ เรียบง่าย ไม่อึกทึกเสียงดัง

คัมซาแปลกใจหน่อยๆ ว่า ปาร์ตี้นี้น่าจะมีธีมเป็นสีบานเย็น ผ้าคลุมโต๊ะและซุ้มดอกไม้สองซุ้มที่มีแบ็คดร้อปหนึ่งซุ้ม ก็มีผ้าชีฟองพันโครงเสาสีบานเย็น และอีกหนึ่งซุ้มเป็นซุ้มอวยพรวันเกิดของลูกสาวคนเดียว ตกแต่งแนวน่ารักคิกขุซะจนคัมซาแอบขำในใจ มีตุ๊กตาบาร์บี้น่าจะเป็นตัวที่แอนนี่เล่นคุยด้วยตั้งแต่เด็ก วางตรงม้านั่งสีขาวตรงกลางข้างกองกล่องของขวัญที่ห่อด้วยกระดาษสีบานเย็นมีดาวประกายระยิบอยู่บนพื้น แถมมีตุ๊กตาหมีขนาดกลางสำหรับสาวน้อยอายุสัก 8 ขวบไว้กอดเล่น สีขาวเท็ดดี้แบร์ตัวนี้สีหม่นจากขาวเป็นเหลืองซีดไปตามกาลเวลา แต่น่าจะถูกนำไปซักให้ดูสวยงามเพื่อนำมาวางโชว์ในวันนี้  คัมซาเดินไปนั่งและก็ขออนุญาตในใจกับเจ้าของ เพื่อเซลฟี่รูปตนเองกับเท็ดดี้แบร์และบาร์บี้สาวน้อยน่ารัก แม้เธอจะโตเป็นสาววัยทำงานแล้วก็ตาม คัมซาก็ยังมีนิสัยแบบเด็กๆ บางครั้งเธอก็ยังเอาตุ๊กตาขายาวพันกันที่เก็บไว้จนทุกวันนี้ มานั่งกอดอยู่บ่อยๆ สมัยที่เธอยังเด็กเป็นเทรนของตุ๊กตาขายาวตัวใหญ่เท่าเด็ก 4-5 ขวบ ที่นิยมขายกันอยู่ทั่วไปในตอนนั้น

ประมาณเกือบหนึ่งทุ่ม เพื่อนชายคนหนึ่งของแอนนี่ก็ขึ้นกล่าวบนเวทีแนะนำตนเอง พร้อมเกริ่นนำรายการ แจ้งว่ารายการอาหารจะมีอะไรบ้าง แล้วที่น่าสนุกคือจะมีการเล่นเกมส์สนุกๆ หลังจากการรับประทานอาหารซึ่งอาหารจะเริ่มตอนสองทุ่มตรง แต่ก็ขอปิดไว้ก่อนเพื่อเซอร์ไพร์สคนที่อยู่ในงาน  รายการอาหารที่จัดเรียงบนโต๊ะยาวจะมีอยู่ 3 มุม มุมซ้ายจากซุ้มครบรอบการแต่งงานซึ่งอยู่หน้าประตูบ้าน เป็นสนามหญ้าเทียมตกแต่งเพื่องานนี้โดยเฉพาะ เป็นอาหารออเดริ์ฟ เปาะเปี๊ยะ หมู-เนื้อสะเต๊ะ ถั่วต่างๆ และสลัดผัก ซึ่งก็ไม่มากนักคงจะทานเพื่อเรียกน้ำย่อย ถัดจากตรงนี้ไป เดินมาโต๊ะยาวที่ไม่ไกลนักเป็นมุมผลไม้ แตงโมตัดแต่งอย่างสวยงาม แตงไทย แคนตาลูป มังคุดและเงาะผ่าพร้อมทาน และขนมไทยมีขนมชั้น ลูกชุบเป็นสีๆ กับเค้กก้อนใหญ่สำหรับงานเดียว ตกแต่งหน้าเค้กแสดงความยินดีครบรอบแต่งงานและวันเกิด เพียงสั้นๆ แค่นี้ก็ได้ใจความ และมุมตรงข้ามซึ่งเป็นซุ้มแสดงความยินดีของลูกสาวในงาน เป็นมุมอาหารคาว ซึ่งเป็นอาหารหลักมีจานใหญ่ 4 ใบจัดวางสเต๊กปลาเป็นชิ้นและอีก 4 ใบใหญ่เท่ากันจัดวางหมูสเต็กพอร์คชอปทอดด้วยน้ำมันมะกอก มีป้ายชื่อวางไว้ข้างๆ ให้แขกเดินชม มีถ้วยน้ำจิ้มให้เลือกหลากหลาย ได้กลิ่นหอมซอสญี่ปุ่น ครีมซอสเลมอน และซอสเห็ดพริกไทยอ่อน แค่กลิ่นของซอสเหล่านี้ ก็ทำให้คัมซาน้ำลายสอเลยทีเดียว เย็นนี้ไม่มีข้าวแน่นอน มุมด้านบนของโต๊ะมีถาดขนาดกลางใส่มันบดวางไว้เคียงจานผักชีใบเลื่อยที่บ้านเราเรียกผักชีฝรั่ง พาร์สลีย์ใบหยัก และสะระแหน่ต้น ซึ่งเป็นกลิ่นมิ้นท์ ที่คัมซาชื่นชอบอย่างยิ่ง

บรรยากาศในงาน เปิดเพลงคลาสสิคของโมสาร์ทคลอเบาๆ เหมือนอยู่ต่างประเทศ คัมซาคือสาวคลาสสิค เธอชื่นชอบแนวนี้ได้ยินก็คิดว่าน่าจะชื่อ ‘สตริงควอเท็ต’ ส่วนหมายเลขที่เท่าไหร่เธอไม่รู้ลึกขนาดนั้น ได้ยินก็รู้ทันทีเพราะได้ยินเสียงเครื่องสายเป็นเสียงไวโอลิน และวีโอล่า เธอก็รู้เพียงเท่านี้

เมื่อหนุ่มพิธีกรในงานประกาศว่า “ได้เวลารับประทานอาหาร ขอให้ผู้มีเกียรติทุกท่านที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ หรือเดินอยู่ ร่วมกันกล่าวแสดงความยินดีครบรอบวันแต่งงานของเจ้าภาพ และกล่าวอวยพร รวมทั้งอวยพรวันเกิดของลูกสาวเจ้าภาพ” จากนั้นทุกคนก็เดินไปตักอาหารรับประทานเอง เป็นงานปาร์ตี้บุปเฟ่ต์น่ารักไม่หรูหราใหญ่โต คัมซาเข้าใจว่างานนี้แค่อยากให้เพื่อนฝูงทั้งเจ้าภาพและลูกสาวได้พบปะกัน และก็ได้ยินแอนนี่เล่าว่า ตั้งแต่เรียนมัธยมปลายจนใกล้จบมหาวิทยาลัยแล้ว ไม่เคยได้จัดงานวันเกิดสักครั้งเลย

“ขอให้ทุกคนทานอาหารให้อิ่มนะครับ วันนี้เราเต็มที่กันครับ” คุณพ่อต้นเดินพูดคุยและเป็นกันเองกับทุกคน “ลูกก็เหมือนกันไม่ต้องเกรงใจ เด็กๆ ทุกวันนี้รักสุขภาพกลัวอ้วน ก็ทานสลัดไป” พ่อแอนนี่หยอกคัมซา เห็นเธอลังเลอยู่ว่าจะตักอะไรดี สาวหุ่นบางรักสุขภาพ มื้อเย็นนี้จะหลีกเลี่ยงเนื้อสัตว์ ทานได้ก็ปลา เธอไม่อยากลดหุ่นแบบโยโย้เหมือนกับเพื่อนบางคน การควบคุมอาหารเธอยึดหลักปิรามิดอาหาร สร้างความสมดุล กินแป้งบ้างแต่เน้นโปรตีนจากถั่ว ปลา ส่วนหมู ไก่ ถ้าเลี่ยงได้จะเลี่ยง และทุกมื้อเน้นผักเป็นหลัก น้ำตาลไม่ต้องคิดถึง เธอแทบไม่แตะต้อง เธอห้ามอันยองน้องสาวไม่ให้กินหวาน เพราะความหวานจะนำพาโรคภัยนานาประการ และทำให้เราเป็นคนก้าวร้าว หงุดหงิดโกรธง่าย

“พี่คัม...นี่ก็ แสนดีห้ามมันหมดทุกอย่าง...หวานไม่ดีต่างๆ นานา” ปาร์ตี้นี้อันยองอยากชิมเค้กที่นี่มาก

“จะให้เธอสำหรับงานนี้นะ รู้นะว่าแอบกินหวานบ่อยๆ” คัมซาสร้างแรงจูงใจห้ามปราม เอาภาพคนเป็นเบาหวาน หรือคนหัวร้อนมักจะเกิดจากความหวาน ดูเหมือนเธอจะไม่กลัวเลย แถมถูกเหน็บกลับ “คัมสวยไปคนเดียวเถอะ ของอร่อยๆ ต้องกินไว้บ้างนะคะ คุณพี่แสนดี”

“นี่รู้ไหม คุณยายฝรั่งคนหนึ่งชื่อ แครอลีน ฮารตส์ สวยจนถึง 70 ปี ไม่แตะน้ำตาลมา 28 ปี หน้าตาเหมือนคนอายุแค่ 40 ต้นๆ” คัมซาเคยเปิดภาพจากไลน์ที่เพื่อนส่งมาให้น้องสาวดู ทำไมน้องสาวจะจำไม่ได้

“เค้าจำได้ พี่อยากสวยจนขนาด 70 ก็ทำไปเถอะ เค้าขอสวยถึง 90 แต่กินหวานได้ป่ะ” อันยองทำหน้าตาฉีกยิ้มมุมปากใส่คัมซา และเดินหนีหายลับไปหาอะไรที่เธอชอบ

และแล้วโมเม้นตอนสำคัญก็มาถึง คือเกมส์สนุกๆ พิธีกรขึ้นเวทีพร้อมผู้ช่วยเพื่อนหญิงของแอนนี่ ชี้แจงว่า จะทำอะไรสนุกๆ กัน เรียกว่า เกมส์จับคู่ ทุกคนก็งงว่ามันคืออะไรหว่า....

แต่คนหนุ่มสาวสมัยนี้เก่ง ในงานลูกๆ ทั้งหลายก็เข้าไปอธิบายผู้ใหญ่ตามโต๊ะว่า ให้มองหาคนที่เป็นชื่อคู่กัน  เช่น  อาดัมคู่กับอีวา  ป๊อปอายคู่กับโอลีฟ อะไรประมาณนี้

คัมซาได้ชื่อ ‘ยูจิน’ แปะไว้ข้างหลัง และเธอก็ไม่รู้ว่าเธอมีชื่อว่าอะไร แต่ต้องเดินและหันหลังให้คนที่เจอเพื่อหาชื่อคู่ให้เจอ เมื่อพบคู่แล้ว พิธีกรบอกให้จับมือคู่แล้วชูมือขึ้น ต้องภายในเวลาที่กำหนดด้วย 5 นาที หากหาคู่ไม่พบจะถูกลงโทษ ก็ยังไม่รู้ว่าจะให้แสดงอะไร คัมซากลัวการแสดงตลกและออกจะบ้าๆ เธอเป็นคนเจ้าระเบียบเรียบร้อยก็จะไม่ยอมสักเท่าไหร่ งานนี้เป็นงานผู้ใหญ่เธอคิดว่าคงดูดีไม่มีอะไรให้ต้องขายหน้า

คัมซามองหาน้องสาวให้ช่วยก็ไม่รู้เธอ หายไปไหน คงอยู่ในกลุ่มเพื่อนๆ เธอเป็นคนชอบสนุกและเย้าแหย่เก่ง คงจะไม่มาหาเธอแน่นอน

‘เอ๊ะ...ผู้ชายที่หันหลังอยู่ตรงมุมใกล้กับซุ้มวันเกิดแอนนี่ เห็นชื่อไกลๆ ไม่ค่อยชัด ‘จุนซัง’ เป็นชื่อที่ติดใจคัมซา เพราะเป็นพระเอกในดวงใจของเธอ เธอเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่หันหลังให้อยู่ทันที

ทันใดนั้น คัมซาเหมือน...ชะงักไปทันที เมื่อจังหวะชายหนุ่มท้วมสวมเสื้อแจ็คเก็ตยีนส์ฟ้าซีด หันมาด้วยสายตาแปลกใจ และเรียบเฉย ดูไม่สนใจใยดีว่าเคยเจอคัมซาเมื่ออาทิตย์ก่อน

และพอดีจังหวะน้องสาวตัวดีก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ ก็มาบอกว่าเจอคู่ให้พี่สาวแล้ว

‘โอยจะบ้าตาย...ต้องมาคู่นายนี่นะ ไม่รู้จะถูกคำพูดอะไรที่สีข้างเอวให้บางลงไปอีกยิ่งผอมอยู่แล้วด้วย’

“ฮั่นแน่ คู่รัก ‘เพลงรักในสายลมหนาว’ ซะด้วย เหมาะจริงๆ จุนซังกับยูจิน” น้องสาวเธอพยายามมาจับคู่ให้คัมซากับนายหนุ่มขี้เก๊กเย็นชา

ดูเหมือนเขาคนนี้จะไม่สนใจเกมส์สนุกนี้เอาเสียเลย ทำเป็นไม่สนใจที่จะทักทายคัมซาด้วยซ้ำ แต่ด้วยมารยาทต่อหน้าน้องสาวของคัมซา เขาจึงแนะนำตนเองและพูดพำพึมเบาๆ เหมือนว่าเขาจะเคยพบคัมซาที่ใดที่หนึ่ง แต่อันยองไม่ได้ยิน เพราะเสียงเฮฮาจากการหาคู่จับคู่กลบเสียงนายคนนี้

‘โลกคงแตกหรือไม่ก็คงบ้าบิดเบี้ยวเป็นแน่ คัมซารู้สึกหน้าชา...จะทักออกไปว่าเคยเจอกันก็ดูกระไรอยู่ และจะอับอายด้วยถ้าเป็นฝ่ายทักทายพูดอะไรต่ออะไรก่อน’

“พี่สาวขา เมื่อคืนคู่ทำไมดู...เย็นชาหรือชาเย็น สงสัยชอบกินชาเย็น ออกเต๊ะท่าวางมาดยังไงก็ไม่รู้สินะ” แต่เช้าก็ได้ยินเสียงน้องสาวตัวแสบพูดใส่หู มาปลุกแจ้วๆ เหมือนนกส่งเสียง

“คัมจ๋า แม่สั่งว่าให้พี่ทำอาหารให้อัน...นะ นะนะ” มาอ้อนแต่เช้า แม่ออกไปธุระแต่เช้า อาทิตย์เช้านี้แม่ของทั้งคู่มีตติ้งกับลูกค้าที่สั่งออนไลน์ เลยทิ้งให้สองคนพี่น้องช่วยกันดูแลและทำอาหารให้พ่อกินด้วย

“และพ่อล่ะ...” คัมซางัวเงียถามถึงพ่อ ก็ได้รับคำตอบว่า พ่อยังนอนอยู่เลย แต่แล้วคัมซาก็ลุกจากเตียงทันใด เหมือนนึกขึ้นได้ว่า ลืมอะไรไปสักอย่าง

“เอ้าคุณพี่ เป็นอะไรล่ะเนี่ย เห็นงัวเงี่ยอยู่ ก็ทะลึ่งพรวดเดียวกระโดดลงจากเตียง”

คัมซามีนัดกับซุปเดียวที่ชอปซึ่งเธอลืมไปเลยว่า เขานัดให้เธอไปพบลูกค้าวันนี้ เหมือนว่าลูกค้าจะขอให้ไปพบที่สำนักงานคอนโดแถวในเมือง

“ลูกค้าให้ไปพบที่คอนโดในเมืองอ่ะ...อัน  ทำอาหารให้ตัวเองกับพ่อด้วยล่ะ”  คัมซาเข้าห้องน้ำทำธุระแต่งหน้าเสร็จภายใน 30 นาทีพร้อมเดินทาง โทรนัดกับพี่เดียวว่าอีก 15 นาทีบึ่งมอเตอร์ไซด์ไป

พอถึงก็พร้อมทันทีเอกสารและรายละเอียด ลูกค้ารายนี้จะซื้อล็อตใหญ่ ทำให้สาวคัมซาต้องกุลีกุจอ ไม่สนใจอาหารเช้าลืมไปเลย พี่เดียวซุปที่ชอปถามก็ไม่ตอบ คัมซาจะเป็นคนที่มุ่งงานจนลืมเรื่องของตนเอง จนบางครั้งต้องถูกเตือน