15

รินรดารู้สึกตัวตื่นมาในอ้อมกอดของเขา เธอจ้องหน้าเขา

ชายแปลกหน้า

ชายขี้เมาในวันนั้น

อะไรกันชั้นทำอะไรไป

ความสัมพันธ์เพียงชั่วข้ามคืน

ม่ายยยยยยย!นะ นี่จะเรียกว่า One night stand

หรือว่า...

ฝัน หละ ฝันมั่ง

โอ๊ย! จะยังงัยดี ถ้าเรื่องจริงล่ะ เดี๋ยวก่อนอะไรคือจริง เขามีคู่หมั้นหมายแล้วนะ แล้วจะยังงัย....

ทันทีที่รินรดาเห็นว่าเขาขยับตัวเธอก็แกล้งหลับตา

ทัศจูบเปลือกตาของเธอแล้วเลื่อนลงมาที่ริมฝีปาก เขาค่อยๆเลื่อนลงมาถึงปลายจมูกมากระซิบหวานๆที่ข้างหูเธอว่า

“ ที่รัก ตื่นหรือยังครับ”

รินรดาหมอนหนุนกล้ามแขนอันแข็งแรงของเขา ส่วนแขนอีกข้างของเขาโอบรัดแนบแน่นกับตัวเธอไว้เขาปรารถนาอยากกอดเธอไว้เช่นนี้ตลอดไป รินรดาที่รู้สึกถึงความอ่อนโยนหอมหวานและเร่าร้อนจากรสรักอันนุ่มนวลของเขา ความแข็งแกร่งของเขาทำให้เธอระทดระทวยยากจะแข็งขืนได้อีกครั้ง แต่จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น 

ก๊อก ...ก็อก

"คุณทัศค่าา คุณทัศ”

ทั้งทัศและรินรดาต่างมองหน้าพร้อมกัน รินรดาพูดขึ้นว่า

“อย่าเพิ่งเปิดนะคะ”

“เพราะเหตุใดเล่า ผมยินดีรับผิดชอบ หรือรินไม่มั่นใจในตัวผมหรอกหรือ”

“คุณทัศ คร้า คุณทัศ”

ยายชื่นที่ยืนถือเสื้อผ้าของทัศไว้ในมือร้อนใจยิ่งนักที่ไม่มีเสียงตอบกลับมา

“หรือว่า....คุณทัศจะลงแดงตายแล้ว โธ่ ... พุทโธ่ ! ยังหนุ่มยังแน่นนัก”

ไม่ทันที่ทัศจะตอบกลับมาคนที่อยู่หน้าห้องก็ร้องเรียกคนในบ้านมารวมกันที่หน้าห้อง  ภายในห้องของทัศทั้งเขาและเธอต่างยังทำตัวไม่ถูก แต่สำหรับทัศนั้นสงสัยเหลือเกินว่า

‘เพราะอะไรเธอถึงอยากจะปิดบังเรื่องความสัมพันธ์กับเขาทั้งที่เมื่อคืนที่ผ่านมาดูเธอจะมีความสุขมากเสียด้วยซ้ำ เธอช่างแปลกประหลาดนัก’

รินรดาไม่คิดว่าแค่เธอไม่ให้เขาเปิดประตูจะกลายเป็นว่า ทุกคนในบ้านมายืนพร้อมหน้ากันที่หน้าห้องอีกทั้งเธอยังได้ยินเสียงประไพร้องเจื้อยแจ้วดังมาแต่ไกลว่า

“คุณ คุณ เอ่อ! คุณริน หายไป แม๊”

“เสียงแปดหลอดขนาดนี้กลัวชาวบ้านร้านตลาดไม่รู้หรือ”

“เอ่อ! คุณเขาคงอยู่ในห้องคุณทัศกระมั่ง”

แล้วทุกคนในบ้านต่างหัวเราะกันคิกคักเมื่อคิดถึงเรื่องรินรดากับทัศที่อยู่ในห้อง

ทัศที่มองหน้ารินรดามือของเขาค่อยๆลูบผมของเธออย่างอ่อนโยน เพื่อรอคำตอบจากเธอ

รินรดาพูดขึ้นว่า

“คุณก็บอกสิว่าให้แขวนเสื้อผ้าคุณไว้หน้าห้อง”

“ครับ แล้วเรื่องที่รินหายไปล่ะค่ะเห็นทีผมต้องบอกให้ทุกคนรู้เสียแล้ว ถึงไม่รู้วันนี้ต่อไปก็ต้องรู้อยู่ดีครับ”

เขามองหน้าเธอด้วยสีหน้าจริงจังก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะทาบทับกับริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็วดูดดื่ม กว่าที่เขาจะยอมถอนริมฝีปากออกมาด้วยความอ้อยอิ่งโหยหาอีกครา

รินรดาติดกระดุมเสื้อของเธอโดยมีเขาช่วยติดทีละเม็ดทีละเม็ดด้วยความเชื่องช้าแล้วใบหน้าของเขาก็ซุกไซ้ลงระหว่างเนินอกของเธอ เขาไม่อยากให้เวลาแบบนี้ผ่านไปเลย เมื่อถึงตอนนี้เขาเองยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้รักได้หลงเธอถึงเพียงนี้เสียงของเขากระเส่าซาบซ่านเร้าเร่งของเขาพร้อมกับแววตาหวานพราวพรายว้าวอนส่งถึงเธอ

“รินครับ ริน ผมคงจะขาดใจถ้าคุณต้องหายไปจริงๆ”

 รินรดากลับส่งสายตาค้อนเขาและพยายามเบี่ยงตัวออกห่างก่อนที่จะพูดว่า

“อื้อ...พอได้แล้วค่ะ คุณนี่จริงๆเลยชั้นไม่ได้ไปไหนสักหน่อย”

ก่อนที่ทัศจะลุกจากเตียงรินรดาก็คิดถึงกลอนบทหนึ่งของสุนทรภู่ที่ว่า

“อดข้าวดอกชีวาวาย ไม่ตายดอกเพราะอดเสน่หา”

เขาถึงกับทำหน้าแปลกใจเมื่อได้ยินเธอท่องกลอนเสภา

“ อ่านเสภาขุนช้างขุนแผนด้วยหรือ”

รินรดาไม่ตอบอะไรได้เพียงแต่ส่งรอยยิ้มให้เขา ชายแปลกหน้าในวันก่อนทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินกว่าที่สติของเธอจะรั้งไว้ได้โดยเธอเองยังไม่เข้าใจตัวเองทำไมถึงมีอะไรกับเขาทั้งยังเพิ่งรู้จักกัน

ทัศจำใจต้องผละจากเธออันเป็นที่รักทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้มากถึงเพียงนี้ เขาเดินหันมามองเธอเป็นระยะๆเพราะเขาเองหวั่นใจตั้งแต่แรกเจอว่ากลัวเธอจะหายไป