บทที่ 608: แสงสีแดงในศพของกู่สือ

“หุบปาก! หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ ถ้าเจ้ายังกล้าส่งเสียงออกมาอีกล่ะก็ ข้าจะกินสมองเจ้าซะ!”

กู่สือถลึงตาจ้องหลงเหยาพร้อมกับตะคอกอย่างเหลืออด

ข้าดุขนาดนี้ไอ้เด็กนี่ควรจะเชื่อฟังข้าได้แล้ว

หลงเหยาเบิกตากว้างจ้องมองชายตรงหน้านิ่งหลังจากถูกอีกฝ่ายข่มขู่

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที…

“แงงงงงง!!!”