บทที่ 163: การปฏิบัติตามหน้าที่ของคู่ครอง

หูเจียวเจียวซึ่งแทบจะไม่สามารถรักษาความสงบได้ในตอนแรก บัดนี้หน้าแดงทันทีราวกับว่าใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเลือดคั่งหลังจากได้ยินคำพูดกำกวมของหลงโม่

 

เธอชักมือออกประหนึ่งว่าถูกไฟฟ้าช็อต แล้วเธอก็หันหลังวิ่งหนีออกจากห้องไปแบบร้อนรน

 

ในเวลาเดียวกัน มือของชายหนุ่มยังคงอยู่ในท่าจับข้อมือของหญิงสาวไว้ที่หน้าอก ประกอบกับมีร่องรอยของความสับสนอยู่ในรูม่านตาสีทอง

 

“นี่ข้า...พูดอะไรผิดไปหรือ?”

 

“ตรงนี้มันอึดอัดจริง ๆ เหมือนกับว่าหัวใจจะหลุดออกมาได้ทุกเมื่อ...”

 

เขานั่งพึมพำกับตัวเองพลางกุมหน้าอก

 

ในที่สุดความรู้สึกแปลก ๆ ก็ค่อย ๆ กลับมาสงบลงเมื่อหูเจียวเจียวอยู่ห่างไป

 

ที่ผ่านมาหลงโม่ถูกทอดทิ้งไว้ในป่าตั้งแต่ยังเด็ก เขาจึงเป็นคนไร้ค่าในสายตาของภูตทุกคน หลังจากที่ตนมาถึงเผ่านี้ เขาก็ถูกนางขับไล่ออกจากเผ่าไปอาศัยอยู่ในป่าหลายปี

 

ในโลกของมังกรหนุ่มมีแต่ความขยะแขยง ความน่ารังเกียจและความเกลียดชัง เขาไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับภูตคนอื่น เขาเลยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอารมณ์อย่าง ‘การชอบ’ มันเป็นอย่างไร

 

…

 

ข้างนอกกระท่อมไม้

 

หูเจียวเจียววิ่งไปที่แม่น้ำที่อยู่ไม่ไกลบ้านภายในไม่กี่อึดใจ เธอรีบซ่อนตัวอยู่ที่ริมฝั่งพลางรีบใช้มือวักน้ำขึ้นมาเพื่อล้างหน้าตัวเอง

 

แม้ว่าน้ำเย็นจะกระทบหน้า แต่มันก็ไม่ได้ทำให้แก้มที่ร้อนผ่าวเย็นลงเลยสักนิด

 

หญิงสาววักน้ำใส่หน้าอยู่หลายครั้ง และในที่สุดอัตราการเต้นของหัวใจก็ค่อย ๆ เบาลง แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ว่าหัวใจของตัวเองยังคงเต้นอยู่ในอกคล้ายกับว่ามันจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

 

ต่อมา เธอเอามือกุมใบหน้าที่ร้อนผ่าวพลางย่อตัวนั่งลงที่ริมแม่น้ำ ก่อนจะมองย้อนกลับไปแล้วพบว่ามังกรหนุ่มไม่ได้ตามตนมา ดังนั้นเธอจึงถอนหายใจยาว

 

ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

 

เมื่อกี้นี้หลงโม่ลวนลามเธอหรือว่าเธอลวนลามหลงโม่?

 

“แต่... กล้ามหน้าอกของเขาให้ความรู้สึกดีทีเดียว...”

 

หูเจียวเจียวพึมพำพร้อมนึกถึงฉากที่เกิดขึ้นเมื่อครู่โดยไม่รู้ตัว

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวสงบสติอารมณ์ลงได้ ในที่สุดเธอก็กุมหัวใจของตัวเองที่ยังคงรัวเป็นกลองชุดไว้แน่น

 

“ยังไงก็เถอะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่...เราเป็นคู่กัน จะแตะเนื้อต้องตัวกันมันก็...”

 

หญิงสาวกัดฟันพูดกับตัวเองเพื่อหาเหตุผลมาอธิบายอาการหัวใจเต้นรัวของตน 

 

ท้ายที่สุดแล้วเธอเป็นฝ่ายที่เอาเปรียบเขา

 

แล้วเธอจะหน้าแดงทำไม!

 

“อย่าว่าแต่การสัมผัสกล้ามหน้าอกเลย แม้ว่าฉันจะนอนกับเขา นั่นก็เป็นแค่การปฏิบัติตามหน้าที่ของสามีภรรยาเท่านั้น!”

 

“หูเจียวเจียว เธอจะกลัวอะไร?”

 

จิ้งจอกสาวพึมพำเสียงต่ำพร้อมกำหมัดแน่น

 

“เจียวเจียว เจ้าจะนอนกับใคร?”

 

จังหวะนั้น เสียงที่กำลังถามอย่างสงสัยก็ดังขึ้นจากด้านหลังเธอ

 

ส่งผลให้ความมั่นใจที่เพิ่งเรียกกลับมาได้ของหูเจียวเจียวเหมือนถูกน้ำเย็นราดเข้าใส่ เธอตกใจมากจนเกือบจะพุ่งหนีลงไปในแม่น้ำ!

 

จากนั้นเธอรีบก้าวไปด้านข้าง 2-3 ก้าว พอหันไปมองก็พบว่าเป็นลู่เมี่ยนเอ๋อกับหู่จิง

 

เมื่อกี้เสือสาวเป็นคนพูด นางกำลังขมวดคิ้วมองจิ้งจอกสาวด้วยสีหน้าฉงน 

 

“ไม่มีอะไร ข้าบอกว่าน้ำ…น้ำ”

 

ฝ่ายที่กำลังลนลานเอ่ยพลางชี้ไปที่แม่น้ำเพื่ออธิบาย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูดอย่างงุ่มง่าม

 

“ทำไมจู่ ๆ พวกเจ้าถึงมาที่นี่ล่ะ?”

 

เมื่อหู่จิงได้ยินคำพูดของหูเจียวเจียว นางก็สงสัยในสิ่งที่ตนเพิ่งได้ยิน 

 

เป็นไปได้ไหมว่านางได้ยินผิดไปเอง?

 

ส่วนลู่เมี่ยนเอ๋อก้าวไปข้างหน้าพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยนและตอบว่า

 

“เมื่อกี้เจ้ารีบร้อนกลับบ้าน ดอกเกลือของหลงโม่ยังไม่ได้เอาไป ท่านผู้เฒ่าเลยขอให้เรานำมันมาให้เจ้า”

 

เดิมทีภูตชายจะเป็นคนทำหน้าที่นี้ แต่เวลานั้นพวกลู่เมี่ยนเอ๋อผ่านมาพอดี พอได้ยินว่าพวกเขากำลังจะไปส่งของให้หูเจียวเจียว นางจึงอาสามาที่นี่แทน

 

ในขณะที่หู่จิงไม่ได้บ่นอะไร แล้วก็ตามสหายคนสนิทมาด้วยตลอดทาง

 

“แบบนี้นี่เอง”

 

จิ้งจอกสาวพยักหน้า ก่อนจะสังเกตเห็นว่าทั้ง 2 คนกำลังถือถุงหนังสัตว์มาด้วย

 

เธอรับถุงหนังสัตว์จากอีกฝ่ายมาด้วยความประหลาดใจ

 

ถุงนี้มีน้ำหนัก 12 กิโลกรัมเป็นอย่างน้อย และดอกเกลือ 2 ถุงรวมกันมีน้ำหนักเกือบ 30 กิโลกรัม ซึ่งปริมาณเกลือเท่านี้เพียงพอที่จะเลี้ยงครอบครัวของพวกเธอทั้ง 7 คนได้นานกว่า 1 ปี

 

หัวหน้าเผ่าใจกว้างกับเธอมากจริง ๆ!

 

“ขอบคุณที่พวกเจ้าขนดอกเกลือมาให้ข้าที่นี่” หูเจียวเจียวกล่าวขอบคุณหญิงสาวทั้งคู่ที่อุตส่าห์เป็นธุระมาส่งดอกเกลือให้ตน

 

ลู่เมี่ยนเอ๋อเอามือข้างหนึ่งกุมใบหน้าของตัวเองและมองจิ้งจอกสาวด้วยดวงตาที่เป็นประกายระยิบระยับ พอนางได้ยินคำขอบคุณของอีกคน นางก็รีบส่ายหัวปฏิเสธ 

 

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”

 

แก้มของนางเอกสาวแดงระเรื่อเล็กน้อย พร้อมกับที่นางตอบอย่างเขินอาย

 

ขณะนี้นางรู้สึกประหนึ่งว่ามีกวางสีชมพูตัวเล็ก ๆ กำลังวิ่งเข้าชนหัวใจของตน

 

เจียวเจียวอ่อนโยนมาก! จะหาผู้หญิงที่อ่อนโยน สวย และเฉลียวฉลาดแบบนี้ได้ที่ไหนในโลกอีก!

 

ส่วนหู่จิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เพื่อนสาวยังมีอาการเหม่อลอย

 

บางครั้งนางก็มองไปทางบ้านหิน แล้วพึมพำกับตัวเองว่า เจ้าตัวเล็กพวกนั้นไม่ได้ปากโป้งจริง ๆ...

 

...

 

ณ เทือกเขาที่อุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง 

 

หมาป่าสีเทาตัวหนึ่งรีบเข้าไปในเผ่าและมาถึงกระท่อมไม้ไผ่ยกสูง

 

“หัวหน้า ฝูงหมาป่าพิฆาตกลับมาแล้ว!”

 

หมาป่าสีเทาตัวนั้นหมอบลงกับพื้น แล้วรายงานอยู่ด้านหน้ากระท่อมไม้ไผ่ด้วยเสียงสั่นเครือ

 

ภายในกระท่อมไม้ไผ่ มีชายร่างมนุษย์กำลังนอนอยู่บนหนังสัตว์หนาอย่างเกียจคร้าน เขาใช้มือข้างเดียวเท้าหัวไว้ เมื่อได้ยินเสียงของลูกน้อง เขาก็ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นเผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าเข้ม

 

ท่าทางของผู้ชายคนนี้ดูอิดโรย บนใบหน้าที่หล่อเหลาและร้ายกาจมีร่องรอยที่แสดงถึงอุปนิสัยเจ้าชู้ประตูดิน อีกทั้งดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยของเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าเจ้าตัวอารมณ์ดีอยู่หรือไม่ 

 

“ว่าไง เขาเอาดอกเกลือกลับมาแล้วหรือ?”

 

คนเป็นลิ่วล้อที่นอนหมอบอยู่บนพื้นสั่นสะท้านไปทั้งตัวและตอบอย่างระมัดระวัง

 

“ไม่...”

 

ท่าทางของภูตหมาป่าหวาดกลัวราวกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่หัวหน้าเผ่า แต่เป็นราชาในโลกใต้พิภพ

 

“ไม่? ให้เขามาพบข้าด้วยตัวเอง”

 

สีหน้าของชายคนนั้นยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ในขณะที่เขาออกคำสั่งแบบสบาย ๆ

 

ด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งของผู้เป็นนาย ทำให้ฟันของหมาป่าสีเทากระทบกันเพราะความตื่นตระหนก 

 

จากนั้นเขาพูดตะกุกตะกักว่า

 

“หะ-หัวหน้า ข้าเกรงว่าเขาจะมาไม่ได้ เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกภูตคนอื่นพาตัวกลับมา...”

 

“งั้นก็แบกเขาขึ้นมาหาข้าสิ”

 

ฝ่ายลูกน้องที่ได้รับคำตอบกระจ่างแล้วรีบหันหลังพุ่งออกไปทันที

 

เมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน ภูตหลายคนก็แบกไม้กระดานมาที่กระท่อมไม้ไผ่

 

บนกระดานไม้นั้นมีร่างของภูตที่ถูกเผาจนไหม้เกรียมนอนอยู่ ใบหน้าของเขาเสียโฉมยับเยิน ทำให้ไม่มีใครจำเค้าเดิมของเขาได้อีก

 

อีกทั้งผิวหนังทั่วร่างกายของชายผู้นี้เป็นสีดำ เน่าเปื่อยและเต็มไปด้วยแผลพุพอง มิหนำซ้ำยังมีกลิ่นไหม้ผสมกลิ่นคาวเลือดโชยออกมาจากตัว 

 

ไม่เพียงแค่นั้น แขนขาของเขางอในลักษณะแปลกประหลาดราวกับว่ามันถูกประกอบขึ้นใหม่ หากมองจากที่ไกล ๆ พวกเขาคิดว่ามันเป็นไม้ที่ถูกเผาจนดำเมี่ยม

 

มีเพียงลมหายใจที่แสดงถึงการมีชีวิตของเจ้าตัวเท่านั้นที่ยังคงทำให้หน้าอกของคนคนนี้กระเพื่อมขึ้นลง

 

ไม่กี่อึดใจต่อมา ริมฝีปากที่ดำคล้ำของภูตชายเปิดออก เขาสูดลมหายใจด้วยความยากลำบาก ซึ่งนี่เป็นสิ่งเดียวที่พิสูจน์ได้ว่าเขายังไม่ตาย

 

เมื่อคนเป็นผู้นำเห็นภูตรูปร่างเหมือนศพถูกหามมาที่บ้าน ดวงตาสีฟ้าของเขาก็แสดงความประหลาดใจ และความขี้เกียจที่แสดงออกบนใบหน้าก็หายไปก่อนจะแทนที่ด้วยท่าทางขี้เล่น

 

“ภูตพวกนั้นไม่ธรรมดาจริง ๆ ที่ทำให้เจ้าอยู่ในสภาพแบบนี้ได้”

 

เนื่องจากหลางเมี่ยเป็นหนึ่งในภูตที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่า

 

ในขณะเดียวกัน ภูตหมาป่าที่อยู่รอบ ๆ ก้มหัวลงทีละคนโดยไม่มีใครกล้าส่งเสียงแม้แต่คนเดียว

 

“ข่าวที่นังนั่นส่งกลับมาผิดหรือเปล่า ฝั่งโน้นมีหลายคนใช่ไหม?” ผู้เป็นหัวหน้าเผ่าเอ่ยถามพลางเล่นใบไผ่ในมือ น้ำเสียงของเขาเผยให้เห็นร่องรอยของความอยากรู้คำตอบ

 

ไม่นานภูตหมาป่าคนหนึ่งก็ทรุดตัวลงคุกเข่าพร้อมกับตอบเสียงพึมพำ

 

“ท่านหัวหน้า จากที่พวกเราไปสืบร่องรอยทั้งหมดแล้ว ข่าวนี้ถูกต้อง มีภูตมาเพิ่มจากที่บอกอีกแค่ 1 คน อีกฝ่ายมีภูตทั้งหมด 10 คนเท่านั้น”

 

ภูต 10 คนนำดอกเกลือออกจากใต้จมูกของภูตหมาป่าอย่างพวกเขาไปได้ แถมยังไม่พอยังทำให้หลางเมี่ยผู้แข็งแกร่งอันดับต้น ๆ บาดเจ็บสาหัสครึ่งเป็นครึ่งตาย

 

หากได้รู้แบบนี้ หัวหน้าคงโกรธแน่นอน...