บทที่ 118: ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณหลงโม่

“มีอะไรหรือแม่นาง? เจ้าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

 

ชายหนุ่มผู้มีหน้าตาธรรมดา ๆ หันกลับไปมองก็เห็นสาวงามกำลังจับแขนของตนอยู่จึงถามอย่างเป็นห่วง

 

หวงเยว่ส่ายหัวระรัวและถามด้วยเสียงที่เบาลง

 

“ขอบคุณที่ช่วยข้า ข้าอยากตอบแทนเจ้า ให้ข้าไปกับเจ้าได้ไหม ข้า…ข้ากลัวนิดหน่อย” พอได้เห็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักกำลังขอร้องตัวเอง ภูตหนุ่มคนซื่อก็ปฏิเสธไม่ออก เขาเลยพยักหน้าตอบรับอีกฝ่ายไป

 

“ได้สิ เจ้าขึ้นมาเลย ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่นเอง แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องทำงานนี้หรอก” เขาเกาหัวด้วยท่าทางเขินอาย ก่อนจะกลายร่างเป็นเสือโคร่ง แล้วโน้มตัวลงเพื่อให้หงส์สาวปีนขึ้นไปบนหลังตน

 

ในขณะนี้ ภูตชายที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็มองภาพนั้นอย่างอิจฉา

 

ผู้ชายซื่อบื้อคนนี้โชคดีมากที่มีผู้หญิงหน้าตาดีเข้าหา ทำไมพวกเขาถึงไม่ใช่คนที่นางชื่นชอบกันนะ?

 

“ขอบคุณ เจ้าเป็นคนดีมาก” หวงเยว่โค้งคำนับขอบคุณโดยคาดไม่ถึงว่าเขาจะทึ่มขนาดนี้

 

เพียงชั่วขณะที่นางก้มศีรษะลง ความไร้เดียงสาบนใบหน้าของนางก็พลันหายไป แล้วแทนที่ด้วยสีหน้าครุ่นคิดประกอบกับพึงพอใจ

 

ต่อมา ผู้ชายหลายคนได้พาหวงเยว่ไปที่ถ้ำซึ่งเก็บเสบียงสำคัญไว้ เนื่องจากปัจจุบันในเผ่าขาดแคลนเกลือ หัวหน้าเผ่าจึงเก็บเกลือทั้งหมดไว้ให้ผู้หญิง และใช้เพียงวันละนิดมาปรุงน้ำแกง ก่อนจะเอาน้ำแกงพวกนั้นไปแจกจ่ายแก่ผู้หญิงในเผ่า

 

ในขณะที่บางคนไปที่นั่นเพียงเพื่อเอาเกลือมาไว้ใช้เอง

 

...

 

หูเจียวเจียวตามหลงโม่กลับบ้านด้วยฝีเท้าที่ช้ามาก…ช้าเสียจนเธอรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปแล้ว 1 ศตวรรษ

 

เธอไม่สบายใจจนกระทั่งเห็นบ้านที่คุ้นเคยตั้งอยู่ไม่ไกล

 

ในที่สุดทั้งคู่ก็เกือบถึงบ้านแล้ว

 

วันนี้หลงโม่ผิดปกติจริง ๆ แม้ว่าเขาจะดูนิ่งเงียบเหมือนเดิม แต่เธอกลัวว่านี่เป็นสัญญาณของการเข้าสู่ด้านมืดของเขา ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าระบายความโกรธของตัวเองใส่อีกฝ่าย

 

บรรยากาศแบบนี้ยังคงอบอวลอยู่จนกระทั่งจิ้งจอกสาวเห็นว่าบริเวณลานบ้านล้อมรอบไปด้วยภูตคนอื่น

 

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมมีภูตมากมายมาล้อมอยู่รอบบ้านเรา?”

 

หูเจียวเจียวชะงักมองไปยังลานบ้านที่มีภูตมารวมตัวกันมากมายอย่างเป็นกังวล

 

“มีอะไรเกิดขึ้นกับลูก ๆ หรือเปล่า!!”

 

เมื่อเธอคิดได้ดังนั้น เธอก็ตื่นตระหนกและไม่ได้สนใจว่าจิตใจของเจ้าจอมวายร้ายจะดำมืดหรือไม่ เธอตัดสินใจวิ่งกลับบ้านทันที

 

ส่วนหลงโม่ที่ถูกทิ้งไว้เพียงลำพังมองตามหลังของจิ้งจอกสาวครู่หนึ่ง เขาขมวดคิ้วมุ่นเพื่อครุ่นคิดเกี่ยวกับบางสิ่ง และในไม่ช้าเขาก็ก้าวตามไป

 

ไม่นานเจ้าของบ้านทั้ง 2 ก็ก้าวเข้าไปในลานบ้านในเวลาไล่เลี่ยกัน

 

“หลบหน่อย ให้ข้าเข้าไป...”

 

ยามนี้หูเจียวเจียวนึกเป็นห่วงเพียงแต่ลูกทั้ง 5 เธอกลัวว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกเขาขณะที่ตนไม่อยู่บ้าน และทันทีที่เธอเข้ามาในลานบ้าน เธอก็เอื้อมมือไปจับภูตที่กำลังยืนขวางทางอยู่

 

แล้วภูตบางคนที่หันมาเห็นแม่จิ้งจอกก็ตะโกนเสียงดังทันที

 

“หูเจียวเจียวกลับมาแล้ว! หลงโม่ก็กลับมาแล้ว!”

 

พอสิ้นเสียงภูตคนนั้น ‘กำแพง’ ที่ยังคงหันหลังให้เธออยู่ก็หันกลับมามองเธอด้วยความดีใจ

 

เนื่องจากหญิงสาวกลัวว่าจะถูกทำร้ายจึงถอยหลังไป 2-3 ก้าว เธอมองดูพวกเขาอย่างระแวดระวัง แล้วถามพร้อมกับขมวดคิ้ว 

 

“พวกเจ้ามาทำอะไรที่บ้านของข้า เกิดอะไรขึ้น ลูกของข้าอยู่ที่ไหน?”

 

หูเจียวเจียวรัวคำถามออกมาชุดหนึ่ง 

 

ก่อนที่พวกภูตจะได้ทันตอบ หัวหน้าเผ่าก็ออกมาจากข้างใน แล้วเดินไปหาจิ้งจอกสาวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

 

“เจียวเจียว ในที่สุดเจ้าก็กลับมาสักที มาเร็ว ข้าอยากจะบอกข่าวดีให้เจ้าทราบ”

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นชายสูงวัยก็รู้สึกโล่งใจมาก ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดไปเอง ความจริงแล้วมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับลูก ๆ

 

ผู้เป็นเจ้าบ้านจึงถามผู้นำสูงสุดด้วยสีหน้างุนงง

 

“ข่าวดีอะไรหรือ?”

 

ต่อมา หัวหน้าเผ่าโบกมือให้เหล่าภูต และพวกเขาก็ถอยห่างออกไปทันที

 

จากนั้นชายชราก็พาหูเจียวเจียวไปที่ลานบ้าน

 

หลังจากที่หญิงสาวขยายลานเดิมออกไป มันก็มีขนาดเพิ่มเป็น 2 เท่า ซึ่งแทบจะรองรับภูตจำนวนมากเอาไว้ได้

 

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เธอมายืนอยู่ในลานบ้าน เธอก็พบว่านอกจากภูตแล้ว ยังมีสิ่งแปลกประหลาดอีกมากมาย

 

หูเจียวเจียวขยับเข้าไปมองใกล้ ๆ นี่คือวัสดุที่เธอต้องการนำมาใช้สร้างบ้านหลังใหม่!

 

ในขณะที่เธอกำลังรู้สึกประหลาดใจ เสียงตื่นเต้นของหัวหน้าเผ่าก็ดังเข้ามาในโสตประสาท

 

“เจียวเจียว เจ้าคิดว่านี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการหรือไม่?” 

 

“ใช่แล้ว ท่านผู้เฒ่า ขอบคุณที่ท่านช่วยข้าตามหาสิ่งนี้ มันยอดเยี่ยมมาก” แม่จิ้งจอกพยักหน้าขอบคุณชายชราครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยใบหน้าที่มีความสุข

 

นอกจากหินแล้วยังมีวัสดุอื่นอีกมากมายที่คล้ายกับในโลกมนุษย์ หูเจียวเจียวมองดูพวกมันทีละชิ้นก่อนจะพบว่ายกเว้นบางอย่างที่เธอไม่รู้จัก ของที่เธอต้องการทุกอย่างก็อยู่ที่นี่ทั้งหมด

 

เดิมทีเธอคิดว่าถ้าหาของที่ต้องการไม่ได้จริง ๆ เธอคงทำได้เพียงหาทางนำมันออกมาจากมิติเท่านั้น!

 

แต่หญิงสาวไม่คาดคิดว่าจะมีคนหาวัสดุต่าง ๆ มาได้สำเร็จ 

 

เมื่อหัวหน้าเผ่าได้ยินเช่นนี้ก็ส่ายหัวและพูดอย่างอารมณ์ดี

 

“ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก ข้าไม่ใช่คนที่หาของพวกนี้มา ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณหลงโม่ที่ค้นหาแล้วนำพวกมันกลับมาได้ทั้งหมด”

 

หูเจียวเจียวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

 

หลงโม่?

 

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้บอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้!

 

ทันทีที่ชายผู้มีอำนาจสูงสุดในเผ่าเห็นสีหน้าสงสัยของเธอ เขาก็รีบอธิบายต่อว่า “ข้าเห็นว่าเขาบินเร็วที่สุดและหาของจากในป่าได้เร็ว ข้าจึงไหว้วานให้เขาออกไปตามหาของที่เจ้าต้องการ”

 

จิ้งจอกสาวเม้มริมฝีปากโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี

 

ด้วยวัสดุจำนวนมาก แม้ว่าหลงโม่จะบินได้เร็วพอ แต่เขาก็ต้องใช้เวลาและพลังงานมากในการค้นหาสิ่งเหล่านี้มาในช่วงเวลาสั้น ๆ

 

หลังจากที่คิดถึงสภาพของมังกรหนุ่มในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา เขาออกจากบ้านทุกวันแต่ไม่มีเหยื่อติดมือมาด้วยเลยสักตัว แล้วเขาก็กลับมาด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า ตอนนั้นหูเจียวเจียวคิดว่าเขาคงจับเหยื่อไม่ได้ แต่ยามนี้พอคิดย้อนกลับไป… ปรากฎว่าเขากำลังช่วยเธออยู่

 

ในขณะนั้นหลงโม่มัวแต่ตามหาวัสดุพวกนี้อยู่หรือเปล่า?

 

เขาไม่ได้กำลังเคียดแค้นเธอจนอยากจะฆ่าเธอให้ตายใช่ไหม?

 

ทำไมเขาถึงช่วยเธอ...

 

ถัดมา หญิงสาวหันไปมองชายร่างสูงโดยไม่รู้ตัว แต่กลายเป็นว่าอีกฝ่ายหายตัวไปแล้ว นั่นทำให้ความสงสัยของเธอยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นไปอีก

 

“เจียวเจียว ในเมื่อเรามีวัสดุพวกนี้ เราจะสร้างบ้านหินได้แล้วใช่ไหม?” หัวหน้าเผ่าถามอย่างมีความหวังโดยไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางแปลกประหลาดของหูเจียวเจียว

 

พอแม่จิ้งจอกได้ยินเสียงของชายสูงวัย เธอก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเขา

 

“ใช่ เราแค่ต้องการวัสดุมากกว่านี้ในการสร้างบ้านหิน...”

 

ในบรรดาวัสดุทั้งหมด วัสดุที่หนักที่สุดคือหินบลูสโตน อีกทั้งยังมีหินบด*กับดินเหนียว ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับปูนซีเมนต์

*หินบดในที่นี้หมายถึงหินคลุกที่เอาไว้สร้างบ้าน

 

แผ่นหินบลูสโตนในโลกภูตมีน้ำหนักหลายร้อยกิโลฯ และหินแผ่นใหญ่ก็หนักถึง 1,000 กิโลฯ ไม่ต้องพูดถึงว่าการสร้างบ้านจำเป็นต้องใช้หินพวกนี้มากมาย ซึ่งเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่เธอจะทำมันด้วยตัวเอง

 

ดังนั้นเธอจึงต้องการความช่วยเหลือจากทุกคน

 

“นั่นไม่ใช่ปัญหา แค่เจ้าบอกข้ามาว่าเจ้าต้องการเท่าไหร่ ข้าจะจัดการภูตให้ช่วยเจ้าออกไปขนพวกมันกลับมา มันใช้เวลาไม่นานหรอก” หัวหน้าเผ่าตอบรับอย่างรวดเร็ว

 

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมาจากปากของผู้มีอำนาจสูงสุด พวกภูตที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ตบหน้าอกตัวเองพลางให้คำมั่นว่า

 

“ไม่ต้องกังวล เราขาดทุกอย่าง แต่เราไม่ได้ขาดกำลัง เจ้าไว้ใจพวกเราเถอะ”

 

เนื่องจากบ้านหินสามารถช่วยให้ผู้หญิงไม่ต้องไปอาศัยอยู่ในถ้ำตอนฤดูหนาว พวกเขาจะสร้างบ้านหินและภูตชายก็เต็มใจที่จะช่วยจิ้งจอกสาวทำงาน

 

ในเมื่อหูเจียวเจียวต้องการวัสดุก่อสร้างดังกล่าวมาช่วยพัฒนาคุณภาพชีวิตของทุกคน นี่จึงเป็นหน้าที่ของพวกเขา

 

ทางด้านหญิงสาวไม่คาดคิดว่าทุกคนจะกระตือรือร้นขนาดนี้ และหัวใจของเธอก็อบอุ่นขึ้น แต่เธอก็ยังพูดอย่างจริงจังว่า

 

“การสร้างบ้านหินต้องใช้กำลังคนและทรัพยากรจำนวนมาก ข้าต้องการคนช่วยสร้างบ้านหิน แต่ข้าไม่ได้จะเอาเปรียบพวกเจ้า ข้าจะคอยสอนวิธีสร้างบ้านหินให้คนที่มาช่วยงานข้าด้วย”

 

หูเจียวเจียวไม่ได้ตั้งใจจะสอนเรื่องการสร้างบ้านให้คนอื่นฟรี ๆ 

 

เธออยากให้พวกเขาเอาแรงงานมาแลกกับการสร้างบ้านหิน

 

ด้วยวิธีนี้ เหล่าภูตในเผ่าจะไม่มองข้าม ‘การให้’ ของเธอ