บทที่ 19: หูเจียวเจียวขโมยวิธีการจุดไฟของท่านผู้เฒ่า

“แน่นอน มันไม่หักหรอก” หูเจียวเจียวหยิบมีดขึ้นมาและวางซี่โครงของเหยื่อไว้บนกระดานไม้

 

จากนั้นเธอก็ยกมีดขึ้นแล้วสับลงไปที่เหยื่อดังปั้ก!

 

แล้วกระดูกก็หักออกเป็น 2 ท่อนทันที

 

หูหมินมองไปที่มีดหน้าตาไม่คุ้นเคยด้วยความตกใจ  “มันตัดกระดูกได้จริงหรือ?”

 

เมื่อนางตั้งสติได้ นางก็รีบโบกมือปฏิเสธมัน

 

“ลูกรัก เก็บเอาไว้ใช้เองเถอะ แม่เอาไปก็คงไม่ได้ใช้” ที่ผ่านมาหญิงวัยกลางคนชินกับการมอบของดี ๆ ให้ลูกสาวมาตลอด

 

ทว่าหูเจียวเจียวจับมือนางด้วยรอยยิ้มกว้าง “ท่านแม่ ข้ายังมีมีดเหลืออยู่อีก มีดเล่มนี้ข้าจะให้ท่านไว้ แล้วอย่าให้ใครเห็นมันล่ะ”

 

หูหมินไม่สงสัยแม้แต่น้อยเกี่ยวกับสิ่งที่ลูกของนางพูด

 

เมื่อนางเห็นว่าอีกฝ่ายยืนกรานจะมอบมีดให้ นางก็ทำได้แต่ยอมรับมันมา

 

“เอาเถอะ แม่ฟังเจ้า แล้วแม่ก็สัญญาว่าจะไม่บอกใคร”

 

ตอนนี้ลูกสาวของข้าโตขึ้นมากแล้ว นางรู้จักกตัญญูต่อพ่อแม่แล้วสินะ!

 

หูหมินรู้สึกปลาบปลื้มใจมาก!

 

หลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน 2 แม่ลูกก็ช่วยกันถลกหนังและหั่นเหยื่อเป็นชิ้น ๆ จากนั้นก็ทำความสะอาดจนเสร็จ

 

ขณะนี้พระอาทิตย์กำลังคล้อยลงไปด้านหลังเนินเขาทางทิศตะวันตก

 

ม่านแสงสีแดงกระจายไปบนท้องฟ้า พร้อมกันนั้นก็มีนกตัวใหญ่ฝูงหนึ่งบินอยู่ใต้ก้อนเมฆสีแดงด้วยความหวังว่าพวกมันจะกลับถึงบ้านก่อนพลบค่ำ

 

ส่วนหูเฉียงกับหูชิงซานลูกชายของเขากลัวว่าหูเจียวเจียวจะไม่มีที่อยู่อาศัย ดังนั้นพวกเขาจึงรีบซ่อมแซมบ้านไม้จนเสร็จภายในวันนี้

 

ทีแรกหญิงสาวคิดว่าเธอจะต้องรออีก 2-3 วันก่อนที่เธอจะสามารถย้ายเข้าไปอยู่ได้ แต่เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่ามันจะถูกซ่อมเสร็จภายในเวลาครึ่งวันเท่านั้น

 

ความสามารถของเผ่าภูตนั้นเหนือมนุษย์ไปมากจริง ๆ!

 

หลังจากซ่อมบ้านไม้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ทั้ง 3 คนก็เตรียมตัวกลับ

 

“ลูกรัก ลูกจะต้องไปเยี่ยมแม่บ้างนะ ต่อไปนี้มีอะไรก็รีบบอกแม่ ถ้าวันนี้เจ้าสี่ไม่มาฟ้องแม่ แม่ก็คงไม่รู้ว่าเจ้าถูกคนอื่นรังแก” 

 

ก่อนจะกลับไป หูหมินจับมือลูกสาวพร้อมกับพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

 

“เจ้าสี่? ท่านแม่ วันนี้หลิงเอ๋อไปหาท่านหรือ?” หูเจียวเจียวถามด้วยความประหลาดใจครู่หนึ่ง

 

วันนี้พวกเขาไม่ได้บังเอิญมาเยี่ยมเธอพอดีอย่างนั้นหรือ?

 

“ใช่ วันนี้ต้องขอบคุณเจ้าสี่ แม่ไม่รู้มาก่อนเลยว่านางจะฉลาดขนาดนี้” จนถึงตอนนี้หูหมินก็ยังคงนึกถึงเด็กสาวคนนั้นอยู่ 

 

หูเจียวเจียวที่ได้รู้ความจริงรู้สึกสะเทือนใจจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ 

 

ที่แท้หลิงเอ๋อเป็นห่วงเธอมากจึงรีบไปแจ้งข่าวนี้ให้หูหมินทราบ

 

ดูเหมือนว่าสาวน้อยเพียงหนึ่งเดียวยังคงห่วงใยแม่!

 

“ท่านแม่” จากนั้นหญิงสาวก็พูดขัดจังหวะความคิดของหูหมิน

 

เธอจำได้ว่าตั้งแต่ที่เจ้าของร่างเดิมถูกนางเอกผลักล้มจนหัวแตก สมาชิกในครอบครัวของนางก็ประสบปัญหาอยู่บ่อยครั้ง

 

“เป็นอะไรไปลูกรัก?”

 

“ช่วงนี้ท่านแม่ ท่านพ่อ แล้วก็พวกท่านพี่ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยนะ”

 

หูเจียวเจียวจับแขนหญิงวัยกลางคนแน่นในขณะที่เธอเตือนทุกคนให้ระวังตัวอย่างจริงจัง

 

“เอาเถอะ แม่ฟังเจ้า ลูกฉลาดและกตัญญู…”

 

หูหมินที่ก่อนหน้านี้ทำหน้าบูดบึ้ง แต่เมื่อเห็นลูกสาวใส่ใจตนมาก นางก็เผยรอยยิ้มสดใสออกมา

 

หลังจากนั้นหูเจียวเจียวก็ส่งแม่และครอบครัวกลับไป

 

เดิมทีเธอต้องการให้ผู้เป็นแม่นำเนื้อกลับไปด้วย แต่อีกฝ่ายปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้

 

ต่อจากนี้ไป ถ้าเธอมีเวลาว่าง เธอจะทำอาหารไปส่งให้พ่อแม่ด้วยตัวเอง

 

แม้ว่าหญิงสาวจะไม่ใช่หูเจียวเจียวคนเก่า แต่ตอนนี้เธอครอบครองร่างกายนี้แล้ว ครอบครัวของร่างเดิมก็เป็นเหมือนครอบครัวของเธอ นอกจากนี้เธอก็รู้สึกมีความสุขที่ได้พบเจอแม่ดี ๆ อย่างหูหมิน ดังนั้นเธอจึงอยากจะตอบแทนผู้อาวุโสทั้ง 2 คนให้ดีที่สุด

 

…

 

“ท่านแม่ ข้าหิว เนื้อแค่นี้ข้ากินไม่อิ่ม...”

 

“กิน กิน กิน! วัน ๆ รู้แต่จะกิน!”

 

สงฮวาชี้ไปที่จมูกของสงชิวพร้อมกับบ่นเสียงดัง

 

วันนี้นางคิดว่าตัวเองจะโชคดีได้เหยื่อมาเพิ่ม แต่ที่ไหนได้ นางกลับโดนหูเจียวเจียวเอาคืน แถมไม่พอยังต้องมาเสียเหยื่อไปอีก 2 ตัว

 

ตอนนี้แม่หมีอารมณ์ไม่ดีมากพออยู่แล้ว พอได้ยินเสียงร่ำร้องของลูกตนเอง นางก็ยิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น

 

“เจ้าก็เหมือนกัน แค่นางจิ้งจอกหูเจียวเจียวก็ยังจัดการไม่ได้ พอนางสั่งให้เอาเหยื่อไปให้ เจ้าก็ดันเอาเหยื่อทั้งหมดของเราไปให้มัน นี่เจ้าจะให้พวกข้าอดตายอย่างนั้นหรือ!?”

 

หลังจากที่สงฮวาดุลูก นางก็เริ่มตำหนิสามีอีกครั้ง

 

“ข้า…ข้าผิดเอง ข้ากลัวว่านางจะทำร้ายเจ้า...” สงจวงพูดอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา

 

วันนี้สงจวงจับเหยื่อได้ทั้งหมด 2 ตัว ซึ่งทั้งหมดนี้เขามอบให้กับหูเจียวเจียวไปแล้ว ทำให้ครอบครัวของพวกเขาจำต้องกินผลไม้ประทังชีวิต

 

พวกเขาถึงขั้นต้องนำเนื้อชิ้นเดียวที่เหลือจากเมื่อวานมาให้ลูกชายกิน

 

สงฮวาไม่เคยขัดสนเช่นนี้มาก่อนในชีวิต 

 

พอยิ่งคิดนางก็ยิ่งโกรธขึ้นเรื่อย ๆ จนอกแทบระเบิด

 

ทันใดนั้นนางก็นึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ คราวนี้คิ้วทั้ง 2 ข้างของนางขมวดเข้าหากัน แล้วนางก็พูดเสียงเบาลง “สงจวง วันนี้เจ้าเห็นเหมือนที่ข้าเห็นใช่ไหม? ลูกของหูเจียวเจียวดูเหมือนจะจุดไฟได้!”

 

วันนี้นางรู้สึกหวาดกลัวแม่นางจิ้งจอกที่เสียสติจนเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท

 

สงจวงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

 

เขาเองก็จำมันได้เหมือนกัน

 

“ถูกต้อง ข้าเห็นว่าหลงอวี้ถือคบเพลิงออกมาจากในบ้าน แต่ว่าก่อนหน้านี้ในบ้านนั้นไม่มีไฟ”

 

ตามปกติแล้วจะมีเพียงหัวหน้าเผ่าเท่านั้นที่มีเครื่องมือในการจุดไฟ

 

ในทุก ๆ 3 เดือน ผู้เฒ่าจะแจกจ่ายไฟให้แก่คนในเผ่า โดยแต่ละครั้งชาวบ้านจะต้องเก็บไฟไว้เอง มิฉะนั้นพวกเขาจะได้กินเฉพาะเนื้อดิบเท่านั้น

 

ทันใดนั้นสงฮวาก็รู้สึกว่าหูเจียวเจียวมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่

 

“หลงอวี้สามารถจุดไฟได้  หูเจียวเจียวต้องเป็นคนสอนมันแน่ ๆ อีสารเลวนั่นต้องขโมยวิธีจุดไฟของผู้เฒ่าไป!”

 

“พรุ่งนี้ข้าจะไปรายงานเรื่องนี้แก่หัวหน้าเผ่า!”

 

แม่หมีตัวใหญ่คิดถึงเรื่องนี้แล้วรู้สึกตื่นเต้นมาก พอคิดว่าตัวเองจับจุดอ่อนของหูเจียวเจียวได้แล้ว นางก็มีความสุขมากขึ้น

 

นางจะปล่อยให้ยัยจิ้งจอกป่าเถื่อนนั่นได้กินเหยื่ออย่างสบายใจได้อย่างไรหลังจากที่ทำร้ายนาง?

 

เมื่อผู้หญิงไร้ยางอายอย่างหูเจียวเจียวจะถูกเปิดโปงความชั่วในวันพรุ่งนี้ สงฮวาก็ไม่ได้รู้สึกหิวอีกต่อไป

 

ส่วนสงจวงที่เห็นภรรยาอารมณ์ดีขึ้นก็รีบพูดว่า “พรุ่งนี้ข้าจะจับเหยื่อตัวอ้วน ๆ มาให้เจ้า 2 ตัว เจ้าจะได้มีความสุขยิ่งขึ้น”

 

“อืม” ขณะนี้ในใจของสงฮวาเบิกบานมากจนนางไม่ระบายอารมณ์ใส่สามีอีก

 

…

 

ก่อนที่ท้องฟ้าจะมืดลง เด็กทั้ง 5 ก็กลับมาถึงบ้านพอดี

 

ในตอนนั้นหลงหลิงเอ๋อมองหาผู้เป็นแม่ทันทีเมื่อนางกลับมา

 

ณ ลานบ้านเล็ก ๆ บ้านไม้ที่ทรุดโทรมได้รับการซ่อมแซมแล้ว ในขณะที่ฟืนถูกกองไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย และไฟในเตาก็ถูกจุดทิ้งไว้จนเกือบจะมอดแล้ว

 

ในบ้านหลังนี้มีกลิ่นหอมของเนื้อลอยอ้อยอิ่งไปทั่วอากาศ แต่เมื่อมองไปรอบ ๆ เหล่าเด็กน้อยกลับไม่พบหูเจียวเจียว

 

วินาทีนั้นหลงหลิงเอ๋อก็มีสีหน้าโดดเดี่ยวและผิดหวัง 

 

นางไม่อยู่ที่นี่ นางคงกลับไปอยู่กับท่านยายแล้ว นางทอดทิ้งพวกเราได้ลงคอจริงหรือ…

 

เมื่อรู้ว่าหูเจียวเจียวจากไปแล้ว เด็กคนอื่นก็เศร้าหมองเช่นกัน

 

แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงที่อ่อนโยนดังมาจากด้านหลังทุกคน

 

“เด็ก ๆ มัวยืนทำอะไรอยู่ ไปล้างไม้ล้างมือแล้วมากินข้าวกัน”

 

ในเวลานั้นเจ้าตัวเล็กทั้งหลายพากันตกใจ

 

พวกเขามองย้อนกลับไปก่อนจะเห็นหูเจียวเจียวกำลังถือหนังสัตว์เปียกอยู่ 2-3 ผืน ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายเพิ่งกลับมาจากแม่น้ำ ในขณะที่ฝ่าเท้าของนางก็เปียกอยู่เช่นกัน 

 

“ท่าน…ท่านไม่ได้ไปแล้วหรอกหรือ?” ดวงตาของหลงอวี้ฉายแววแห่งความประหลาดใจ

 

เมื่อตอนบ่าย เด็กทุกคนได้ยินบทสนทนาระหว่างหญิงชั่วกับแม่ของนาง ประกอบกับในอดีต ผู้หญิงคนนี้ต้องการทิ้งพวกเขาแล้วกลับไปอยู่กับท่านยายด้วย

 

วันนี้ทำไมนางถึงไม่ไปเสียล่ะ...

 

ก่อนหน้านี้หลงเซียวเม้มริมฝีปากขณะที่ถือไม้ในมือแน่นจนทำให้นิ้วทั้ง 5 ของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวโดยที่ตนไม่รู้ตัว แต่พอได้ยินเสียงของหูเจียวเจียว เขาก็คลายมือออก

 

ส่วนหลงจงที่ยืนอยู่ข้างพี่คนรองมองไปที่แม่ใจยักษ์อย่างเย็นชา

 

“พวกเจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า วันนี้มีใครรังแกพวกเจ้าอีกงั้นหรือ?”

 

หญิงสาวขมวดคิ้วถามด้วยความกังวลเมื่อรู้สึกว่าลูก ๆ มีท่าทีผิดปกติ

 

ทันทีที่พูดจบ หลงเหยาก็สะบัดหางให้หลุดพ้นจากพันธนาการของหลงจง ก่อนจะกระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของหูเจียวเจียวอย่างมีความสุข

 

ในขณะที่เจ้ามังกรน้อยจัดตำแหน่งตัวเองให้อยู่ในท่าที่สบายแล้ว เขาก็เลียใบหน้าของคนเป็นแม่ด้วยความรักใคร่