บทที่ 14...1/3

ความตายมันน่ากลัวแบบนี้เองสินะ วินาทีที่ธามิณีเห็นว่าตัวเองไม่เหลืออะไรให้คว้าไว้และกำลังจะตายเพราะตกลงไปเบื้องล่าง ในห้วงวินาทีนั้นเธอคิดอะไรบ้างนะ แม้ว่ามันจะเร็วมาก  แต่เธอกลับจำได้ทุกอย่าง ใบหน้าของพ่อกับแม่ในวันสุดท้ายก่อนเราจะจากกันไปตลอดกาล รอยยิ้มของป้ารัดเกล้า อ้อมกอดของกัลยา ดวงตาเศร้าๆ ของรวิชญ์และใบหน้าที่เรียบเฉยของศนิ หากวินาทีนั้นเป็นวินาทีสุดท้ายที่จะมีชีวิต เธออยากพบเขาอีกครั้ง เธอไม่คาดหวังให้เขามาช่วย แต่พอได้รับอ้อมกอดที่ปกป้องและอกหนาที่เธอแนบใบหน้าด้วยความคิดถึงโหยหาและอุ่นใจ ทำให้ความกลัวและความตื้นตันใจหล่อหลอมเป็นน้ำตาไหลที่ออกมา ปนเปอึงอล เขาเคยบอกว่าไม่มีความรู้สึกใดๆ หากเธอจะต้องตาย แล้วตอนนี้ที่เขาทำหมายความว่าอย่างไร

          “ปลอดภัยแล้วนะ เธอตกใจมากใช่ไหม” ศนิถามเสียงอ่อนโยนพร้อมกับลูบแผ่นหลังบอบบางที่กำลังสั่นด้วยความรู้สึกหลากล้นหลายอารมณ์

          ธามิณีเงยหน้ามองศนิ สายตาของเขาที่มองเธอไม่ได้ว่างเปล่าใช่ไหม เขาห่วงเธอใช่หรือเปล่า ความอบอุ่นนี้ที่ได้รับทำให้เธออยากหยุดเวลาไว้ก่อนที่เขาจะหันหลังแล้วเดินจากไป ทิ้งเธอไว้กับความรู้สึกเกินเอื้อมอย่างเคย เธอสูดหายใจแรงพลางมองไปรอบตัว ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ช่างเหมือนดาดฟ้าของตึกสักแห่ง ไม่ใช่ที่หอพักแน่ๆ เขาพาเธอมาที่ไหนกัน

          “เมื่อกี้มันคืออะไรคะ ธามเห็นพ่อกับแม่ คิดว่ามันคือความฝัน แต่ว่าทำไม...”

          “มนต์ลวงตา มีใครบางคนลวงเธอด้วยภาพที่เธอต้องการเห็น แล้วพาเธอไปที่ดาดฟ้ารอเวลาให้เธอก้าวออกจากขอบตึกแล้ว...ตกลงไป”

          ธามิณีกำมือแน่นก่อนคลายกอดจากร่างสูง เพราะว่าเธอเกือบตาย เขาถึงได้มาแค่นั้นเอง ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น ทว่าเขายังกอดเธอไว้ไม่ยอมปล่อย ความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้น้ำตาของเธอเอ่อขึ้นมา ธามิณีเช็ดน้ำตาอยากให้การตัดใจง่ายดายแบบนี้สักครั้ง จะมีครั้งไหนไหมที่เขาห่วงเธอจากใจจริง ไม่ใช่เพราะถูกผลึกกาลดึงมา

          “เพราะผลึกกาลอีกแล้วสินะ แล้วคุณมาช่วยธามทำไม ถ้าไม่รู้สึกอะไร ทำไมต้องทำให้ธามรู้สึกด้วย คุณใจดี แต่ก็ใจร้ายจนธาม...”

          “ไม่ใช่เพราะผลึกกาล”

          อ้อมแขนของชายหนุ่มรั้งกอดร่างบางที่ผลักไสเขาไว้ ศนิไม่อยากฟังคำพูดที่เจ็บปวดนั้น ช่วงเวลาที่เหลืออีกไม่มากของธามิณีไม่ควรเสียใจเพราะเขา ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เธอควรได้จากไปอย่างมีความสุข ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้เขาจะยอมรับมันไว้กับตัวเอง แล้วมอบสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาสามารถมอบให้เธอได้ ก่อนจะไม่มีโอกาสได้ทำอีก

          ธามิณีไม่เข้าใจตัวเองว่าต้องการอะไรหรือทำแบบนี้แล้วจะร้องไห้อีกมากมายแค่ไหน เธออยากระบายความอัดแน่นที่มันสวยงามอยู่ในหัวใจออกมา เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้โฮ หากน้ำตาคือความรู้สึกที่เธอมีต่อเขา เธออยากจะร้องไห้ออกมาให้หมด แล้วจะได้ลืมว่าเขาคนนี้สำคัญต่อหัวใจของเธออย่างไร เธออยากลืมเขาแล้วใช้ชีวิตได้เหมือนเดิม

          “ฉันไม่อยากให้เธอตาย แต่กลัวว่าเธอจะตาย อย่าร้องไห้เพราะฉันเลยนะ” ศนิยอมรับกับธามิณี พอกันทีการถนอมความรู้สึกของตัวเอง แต่กลับกลายเป็นทำร้ายเธอ หากวันนั้นมาถึง แล้วเขาต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวทั้งที่หัวใจแตกสลายก็ช่างมันเถิด เขาจะแบกรับความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้เอง

“ฉันชอบมนุษย์อย่างเธอเข้าแล้ว”

ธามิณีเงยหน้าจากอกหนาเพื่อมองใบหน้าเคยเย็นชาในยามที่บอกว่าไม่รู้สึกอะไร เธอไม่พิเศษพอที่จะทำให้เขารู้สึกห่วงหาอาลัย

เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม!

มือทั้งสองข้างของเขาประคองแก้มเย็นเฉียบอย่างทะนุถนอม สายตาที่เขามองมาเต็มไปด้วยความห่วงใยไม่ปิดบังด้วยความว่างเปล่าอย่างที่แล้วมา เรียวปากหนาจูบหน้าผากนวลแผ่วเบา ก่อนจะเชยคางมนขึ้นแล้วแนบริมฝีปากลงไปจู่โจมเจ้าของเรียวปากหวานในวินาทีนั้นให้สมกับความปรารถนาภายในใจ ธามิณีอุทานอึกอักในลำคอเมื่อสัมผัสจากริมฝีปากของเขาทำให้หายใจติดขัด เข่าอ่อนจนต้องกอดร่างของเขาไว้ เขาเม้มเบาๆ ที่ริมฝีปากบนแล้วจูบวนที่ริมฝีปากล่าง ราวกับจะกลืนกินริมฝีปากของเธอทั้งหมด มือของหญิงสาวกำเสื้อของเขาไว้แน่นเมื่อรู้สึกประหม่าเพราะจูบที่เรียกร้องและโหยหาราวกับกำลังดึงลมหายใจของเธอไปทั้งหมด เรียวปากของเขาผละจากเรียวปากบางเพียงเพื่อจะมองใบหน้าที่เขาเห็นทุกครั้งยามหลับตาลง สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นกับเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอเข้ามาในหัวใจของเขาได้อย่างไร คำถามเหล่านี้ไม่สำคัญอีกแล้ว

“ฉันชอบเธอ บางทีอาจจะรักไปแล้วก็ได้ ไม่รู้สิ ฉันไม่เคยรักใครมาก่อน”

ธามิณีพยักหน้ายิ้มทั้งน้ำตา ใบหน้าศนิขยับเข้ามาใกล้แล้วริมฝีปากอุ่นก็จูบซับน้ำตาเย็นชื้นให้ก่อนจะวนซ้ำมาที่ริมฝีปากนุ่มแล้วขบเม้มเบาๆ หญิงสาวเผยอริมฝีปากด้วยความรู้สึกวาบหวิว ที่ทำให้ใจเต้นกระหน่ำพลางกอดเขาไว้แน่นกว่าเดิม เธอได้ยินเขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะทำให้เธอเบิกตากว้างเมื่อลิ้นอุ่นซ่านที่แทรกผ่านกลีบปากนุ่มทำให้สะท้าน ชายหนุ่มช้อนท้ายทอยของหญิงสาวแล้วเล็มเลียปลายลิ้นอ่อนนุ่ม ทั้งดึงดูด เรียกร้อง ทว่ารอคอย เพราะเขาเป็นจูบแรกของเธอมาตลอด ธามิณีย่อมไม่มีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน หญิงสาวหลับตาขยับริมฝีปากอย่างไม่แน่ใจเมื่อถูกจูบซ้ำ มือบางกำเสื้อของศนิเอาไว้แน่น เมื่อความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยรู้จักทำให้เธอไม่รู้ว่าควรทำยังไง ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าร่างของหญิงสาวกำลังสั่นเทาจึงขยับริมฝีปากมาจูบเบาๆ ที่แก้มอุ่น แล้วจูบระเรื่อยมาตามแนวคาง ขบเม้มตรงลำคอที่ชีพจรกำลังเต้นระรัว ผิวเกลี้ยงเกลาเป็นรอยแดง เรียวปากหนายิ้มเป็นสุข ชายหนุ่มกอดหญิงสาวไว้อย่างหวงแหนและอยากปกป้อง จนกระทั่งร่างของเธอหายสั่นแล้วเงยหน้ามามองเขาเหมือนจะพูดอะไร แต่กลับก้มหน้าเพราะความเขินอายแทน ศนิซ่านสุขอยู่ในอก ความรู้สึกรักของมนุษย์เป็นเช่นนี้เอง หากไม่เกือบจะสูญเสีย เขาคงไม่ยอมรับกับตัวเองได้แบบนี้

“ไม่เคยรักใครมาก่อน แต่ทำไมจูบเก่งจัง” ธามิณีถามเสียงอุบอิบกับอกหนายังไม่กล้าสบตากับศนิหลังจากจูบที่กลืนกินของเขา

ศนิหัวเราะในความหาเรื่องเพราะความเขินของธามิณี ใบหน้าที่ไม่เย็นชาแล้วเอียงลงมาเพื่อกระซิบที่ใบหูเล็กให้ได้ยินคนเดียวว่า

“ฉันเคยจูบมามากมาย แต่ฉันบอกรักธามแค่คนเดียว”

อ้อมแขนเล็กแต่อุ่นกอดร่างสูงไว้แน่น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแนบกับอกหนา ความดีใจเล็กๆ ก่อนเกิดเมื่อหัวใจของเขาเต้นแรงเหมือนกับเธอ

“รักธามคนเดียว ห้ามรักใครนอกจากธามนะคะเพราะธามก็จะรักคุณแค่คนเดียวเหมือนกัน”

มือหนายกขึ้นมาลูบไหล่บาง ก่อนจะแนบคางกับผมนุ่มๆ นอกจากเธอแล้วเขาไม่เคยรักใครเพราะรู้ดีว่าการเสียใจจากการสูญเสียเป็นอย่างไร การมีชีวิตยาวนานทำเรื่องสนุกๆ แก้เบื่อไร้ความหมาย หากเขาไม่ได้เก็บเกี่ยวเวลาอันแสนมีค่าที่จะได้อยู่กับธามิณีไว้ ถ้าวันหนึ่งเธอหมดอายุขัย ความสุขจะติดตามเธอไป แม้ว่าเขาจะต้องหัวใจแตกสลายอีกหลายพันปีก็คุ้มค่าเพราะเธอเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวที่เขาอยากรัก

“ฉันสัญญา...ฉันจะรักเธอคนเดียว”

ธามิณีมีความสุขเพราะสมหวัง หัวใจเบิกบานเอ่อล้น แต่ในเสี้ยวเล็กๆ กลับมีเสียงเตือนในสมองที่เธอรู้ดีแก่ใจว่า...เธอกำลังจะตาย เพียงแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่คงอีกไม่นาน สมควรแล้วใช่ไหมที่จะดึงศนิไว้แล้วใช้เวลาให้สมกับที่รอคอย หากวันหนึ่งเธอจากไปแล้ว เขาจะเป็นอย่างไร ทำไมเราสองไม่เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาๆ ที่มาพบกันเพื่อรักแล้วมีชีวิตที่แสนสุข จนกระทั่งหมดอายุขัยในเวลาที่เหมาะสม เธออยากมีความสุขให้เต็มหัวใจ แต่กลับกลัวว่าความรักที่อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายจะทำร้ายศนิ เขาจะไม่เป็นไรใช่ไหม เธอเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า

รักกันแล้ว แต่จะจบสวยไหม?

แจ้งข่าวนะคะ

1. ขอเพียงรักนี้นิรันดร จำหน่ายในรูปแบบ E-Book แล้วนะคะที่เว็บ MEB ในวันนี้

2. โบว์ทำโปรโมชั่นลดราคานิยายเป็นเวลา 18 วัน ในราคา 180 บาท จากราคาเต็มหน้าปก 329 ราคาลดลง 45% ค่ะ

3. โบว์จะลงนิยายให้อ่านประมาณ 65% ของเรื่องราวทั้งหมด หรือประมาณบทที่ 16 แล้วสิ้นสุดการลงนิยายนะคะ

*****************************************************

เคยรู้สึกว่าคิดถึงใครสักคนจนอยากร้องไห้บ้างไหม?

ฝันถึงใครบางคนที่ไม่รู้ชื่อ แต่รู้สึกว่ารักคนคนนั้นมากอย่างไม่น่าเชื่อ

อยากหาเหตุผลว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น แต่ก็หาคำตอบไม่พบ

ขอบคุณไม่นับครั้ง

อัมราน