54 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับเจ้าหญิง

54 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับเจ้าหญิง

“นักผจญภัยแห่งมักกาเรน, ทากัตซูกิ มาโกโตะ, กรุณาอย่าให้เจ้าหญิงโนเอลรอครับ!”

นายไม่จำเป็นต้องเรียกชื่อเต็มชั้นทุกครั้งก็ได้ ชั้นได้ยินแล้ว

“ชั้นต้องไปเหรอ?” (มาโกโตะ)

ผมลองถามพวกพ้องผม

“แน่นอนนายต้องไป!” (ลูซี่)

“ท่าน-ทากัตซูกิ, นายต้องไม่ทำอะไรผิดพลาดอย่างประมาทนะ” (นีน่า)

“ทำให้ดีที่สุดน้า~” (อายะ)

ซา-ซังผู้ที่กำลังกลืนเนื้อย่างลงโบกมือของเธอมาที่ผม

เวรกรรม, ทำนี่เหมือนเป็นธุระคนอื่นเลย

ผมเดินด้วยก้าวที่หนักไปสู่ที่ที่คณะอัศวินและพวกเหมือน-ขุนนางรวมตัว

ผมรู้สึกว่าโต๊ะและอาหารต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับพวกนั้นที่ฮีโร่บาร์

โต๊ะที่ออกแบบอย่างประณีต, ขวดไวน์ที่ดู-หรูหรา, และอาหารรสเลิศที่เรียงรายอยู่, ผมขอหน่อยได้มะ

“เฮ้นั่น, ทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)

“ออา, ซากุไร-คุง ชั้นถูกเรียกมาด้วยเหตุผลบางอย่างน่ะ” (มาโกโตะ)

“ชั้นกำลังพูดถึงทากัตซูกิ-คุงกับเจ้าหญิงโนเอล, แล้วเธอบอกว่าเธออยากจะคุยกับนายน่ะ” (ซากุไร)

งั้นนี่มันความผิดนาย!

ผมมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจแล้วเขาได้ ‘ขอโทษ ขอโทษ’ และขอโทษ จากนั้น, ผมถูกพาไปที่หน้าผู้หญิงที่สง่างาม

ด้านข้างของเธอคือคนแก่ที่จักการงานอีเว้นท์มาซักพักแล้ว

ถ้าผมจำไม่ผิด, ที่ปรึกษานายกรัฐมนตรี?

“นายคือทากัตซูกิ มาโกโตะ, หือ หึ่ม นั่นไม่ใช่ชุดที่จะใส่ต่อหน้าเจ้าหญิงนะ”

“...”

ตาแก่นี่พูดอะไรหลังจากเรียกผมมากระทันหันนี่

“นายทำอาชีพอะไร?”

“...นักเวทย์ฝึกหัด” (มาโกโตะ)

ผมคือผู้ใช้สปิริต, แต่แม้ว่าผมจะมีสกิล, มันไม่ถูกยอมรับเป็นอาชีพ

ดังนั้น, ผมจึงพูดอาชีพที่เขียนอยู่ในโซลบุคออกมา

“ฝึกหัดเรอะ, นายว่า?! นายไม่ใช่หนึ่งในพวกพ้องที่มากับฮีโร่จากโลกคู่ขนาน?! พอมาคิดว่าสามัญชนชั้นต่ำอย่างนายมา—”

“โรเบิร์ต, ชั้นเรียกเค้ามา, ถอยไป”

“ครับ, ขออภัยครับ”

ตาแก่ที่ชื่อโรเบิร์ตก้าวถอยไปอย่างไม่เต็มใจ

ผมไม่คิดว่าผมจะสนิทกับเจ้านั่น

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ, ท่าน-มาโกโตะ ฉันคือเจ้าหญิงแห่งแสง, โนเอล ไฮแลนด์ คุณที่ช่วยในการปราบมังกรต้องห้ามคือความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ค่ะ”

เสียงของเธอเหมือนเครื่องเล่นดนตรีที่ผ่านหูผมอย่างเป็นสุข

เธอมีผมบลอนด์กับตาดวงใหญ่สีน้ำเงินที่สวยงาม

เจ้าหญิงที่ถูกวาดในรูปภาพได้อยู่ตรงหน้าผม

“ผมทากัตซูกิ มาโกโตะ ขอบคุณมากครับ แต่ซากุไร-คุงกำจัดมังกรต้องห้ามด้วยตัวเขาเอง” (มาโกโตะ)

“นั่นไม่จริง มันต้องขอบคุณทากัตซูกิ-คุงที่มันไม่มีผู้เสียชีวิตซักราย” (ซากุไร)

ซากุไร-คุงมาจากด้านข้าง

“โอ้, คุณสองคนเข้ากันได้ดีนะ” (โนเอล)

คุณหนู-โนเอล เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มของเธอมีเสน่ห์, และแม้แต่ผมก็สงสัยว่ามันมีเวทมนตร์เสน่ห์ใส่ลงไปด้วยมั้ย

ผมได้ยินมาว่าเธอเป็นหนึ่งในคนที่มีอิทธิพลจากประเทศที่ใหญ่ที่สุดในทวีปนี้, แต่เธอนั้นเป็นคนตรงไปตรงมามากกว่าที่ผมจินตนาการไว้

“ฉันจะมอบคำขอบคุณเป็นทางการให้คุณในที่สุด แต่ครั้งนี้, มันแค่ทักทายกัน” (โนเอล)

“อื่ม, ผมรู้สึกมีเกียรติที่ได้มาคุยกับคุณ” (มาโกโตะ)

แย่แล้ว, ผมไม่รู้แม้แต่ว่าจะพูดอะไร

ซากุไร-คุง! ช่วยผมที!

ผมเหลียวตามองไปที่เพื่อนร่วมชั้นของผม

“เจ้าหญิงโนเอล, เขาเป็นนักเวทที่มีทักษะ มาเชิญเขาไปที่อาณาจักรในฐานะแขกมั้ย?” (ซากุไร)

ไม่โว้ย! นั่นไม่ใช่ที่ชั้นต้องการโว้ย, ซากุไร-คุง

อ่านอารมณ์หน่อยซี้!

“มันหายากที่ท่าน-เรียวซูเกะจะพูดอย่างนั้น แต่เขาเป็นประชาชนของประเทศแห่งน้ำโรเซส เราจะถูกดุโดยท่าน-โซเฟีย, คุณรู้มั้ย, ไม่ใช่แบบนั้นเหรอ, ท่าน-โซเฟีย?” (โนเอล)

เก่ะห์, พอเธอมาพูดถึง, เธออยู่ที่นี่จริงๆ

ผมชำเลืองเล็กน้อง, และนั่นคือเจ้าหญิงของโรเซส, ออราเคิลแห่งน้ำ, เจ้าหญิงโซเฟียยืนอยู่ตรงนั้น

“ใช่, เขาเป็นส่วนหนึ่งในประเทศของเรา {ยินดีที่ได้รู้จัก}, ทากัตซูกิ มาโกโตะ ขอบคุณสำหรับงานที่สำเร็จในโอกาสครั้งนี้” (โซเฟีย)

“...”

สาวคนนี้, เธอลืมผมไปแล้วเรอะ?

ยังไงซะ, มันไม่มีทางที่เจ้าหญิงจะจำหน้าของคนที่เจอแค่ครั้งเดียวแต่ละคนได้หรอก

ผมควรจะพูดว่า ‘ยินดีที่ได้รู้จัก’ ตรงนี้ด้วยมั้ย? ระหว่างที่ผมคิดถึงนั่น, อัศวินข้างๆเธอได้ตะคอกใส่ผม

ออา, มันคนนั้น

มันเป็นซักพักแล้วนะ

“อวดดีจริงๆ! แกอยู่ต่อหน้าเจ้าหญิงโซเฟียนะ! คุกเข่าสิ!”

อ๊ะ, มันผิดเหรอที่จะยืนอยู่ต่อหน้าเจ้าหญิง

ผมมองไปที่เจ้าหญิงโนเอล

“วันนี้เป็นวันปลอดพิธีการน่ะ”, คือที่เจ้าหญิงพูดด้วยรอยยิ้ม

หืม, ช่างใจดีจริง

เจ้าหญิงโนเอลมีความยืดหยุ่นเยอะ

เจ้าหญิงโซเฟียไม่แสดงซักรอยยิ้มและพูดต่อ

“มันโอเค, ทากัตซูกิ มาโกโตะ ฉันได้ยินมาว่าเธอเป็นนักเวทย์ที่เป็นแบบอย่าง ฉันจะมอบการปกป้องจากพระเจ้าของเทพธิดาเราให้ เราจะต้อนรับคุณเป็นนักเวทย์ของประเทศแห่งน้ำที่มีเกียรติของเรา” (โซเฟีย)

หือห์? ผู้หญิงคนนี้พูดอะไรน่ะ?

“จงทราบซึ้งในความเอื้ออาทรของเจ้าหญิงโซเฟีย! ชั้นจะรีดงานจากนายตั้งแต่วันนี้ไป”

อัศวินผู้หยิ่งผยองที่อยู่ข้างเธอพูดอะไรบางอย่าง

{...มันทำผมโมโหว่ะ}

ความโมโหของผม 2 ปีที่แล้วได้กลับมา

“ไม่ล่ะ ขอบคุณ” (มาโกโตะ)

“...อะไรนะ?”

อัศวินของเจ้าหญิงโซเฟียเข้ามาใกล้ขึ้น

“ไอเวรนี่, แกรู้จุดยืนของตัวเองมั้ยห้ะ?”

“ทากัตซูกิ มาโกโตะ, มันคืออะไรที่นายไม่พอใจเหรอ?” (โซเฟีย)

อา, คนพวกนี้…

พูดแบบนี้ออกมาอย่างโจ่งแจ้งซะได้

“2 ปีที่แล้ว, ตอนชั้นอ้อนวอนอย่างสิ้นหวังเพื่อขอเป็นผู้ศรัทธาของเทพธิดาแห่งน้ำ, เธอไม่ชำเลืองมองมาด้วยซ้ำ, แล้วยัง, รอบนี้เธอมาบอกชั้นว่าให้เป็นพวกเธอเรอะ? มันค่อนข้างไร้ยางอายนะนั่น” (มาโกโตะ)

ไม่, นั่นไม่ใช่

พวกนี้คือราชวงศ์และขุนนางพววกแบบนั้น, ดังนั้นพวกเขาสำคัญ

นั่นทำไมปรกติพวกเขาทำตามแบบที่พวกเขาต้องการ, และมันจะไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะต่อต้านพวกเขาที่นี่

แต่กระดิกหางที่นี่และเป็นลูกน้องพวกเขา…ไม่ใช่บางสิ่งที่ผมต้องการ

“...เป็นไปได้มัยว่าเธอจะเป็น…” (โซเฟีย)

เจ้าหญิงโซเฟียดูเหมือนจะจำบางอย่างได้

“ไอ้เวรนี่! วิธีอะไรน่ะที่พูดกับเจ้าหญิงโซเฟีย! อย่าคิดว่าแกจะอยู่ในโรเซสต่อได้น่ะ!”

อัศวินข้างเธอขู่ผมอย่างโจ่งแจ้ง

งั้น, ชั้นจะออกไป มันไม่มีทางโว้ยที่ชั้นจะทำงานให้พวกคนอย่างแก” (มาโกโตะ)

ออา, ผมพูดไปแล้วสิ

(โอ้ชั้น, มาโกโตะ, นายค่อนข้างใจร้อนนะ, หื้อห์) (โนอาห์)

ผมขาดประสบการ, ท่าน-เทพธิดา

“โอ้, ท่าน-ทากัตซูกิ ถ้าไม่มีที่จะไป, คุณจะได้รับการต้อนรับตลอดที่ไฮแลนด์, คุณรู้มั้ย” (โนเอล)

เจ้าหญิงโนเอลเชิญด้วยรอยยิ้ม

เจ้าหญิงโซเฟียข้างๆ ทำสีหน้าไม่พอใจ

“ทากัตซูกิ-คุง…ถ้านายมีปัญหาเกี่ยวกับอะไรก็ตาม, โปรดบอกชั้นได้ตลอด” (ซากุไร)

“ได้…ขอบคุณ, ซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)

ผมก้มหัวเล็กน้อยให้เจ้าหญิงโนเอลและซากุไร-คุง

และโดยไม่สบตากับเจ้าหญิงโซเฟียกับอัศวินข้างเธอ, ผมออกจากที่นั่น

หืมม, ผมทำเละที่นั่นมั้ย?

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน