บทที่ 4 ถ้าไม่ชอบผม ก็บอกให้ผมหยุดสิครับ

“รัต!” พรทิวาอุทาน ตกใจที่ถูกรัตติกาลจูบขา แต่จะชักออกก็ทำไม่ได้ เขายึดขาเธอไว้ไม่ยอมปล่อย

ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหลังกรอบแว่นส่งแววตัดพ้อมาสบตาเธอ เล่นเอาหัวใจหญิงสาวอ่อนยวบ

เขาก้มลงจูบขาเธออีกครั้ง จูบย้ำๆ ไล่เรื่อยขึ้นมาถึงต้นขาก่อนลุกขึ้นยืน ยันแขนทั้งสองข้างคร่อมเธอไว้กับโซฟา โน้มศีรษะลงมากระซิบข้างหู

“ถ้าพี่ทิวรังเกียจผม ก็บอกให้ผมหยุดสิครับ”

พรทิวาสะดุ้งเมื่อถูกรัตติกาลงับริมใบหูและขบเม้มอย่างหยอกล้อยั่วเย้า แล้วอย่างนี้เธอจะมีกะใจไปคิดอะไรได้ ใจหนึ่งก็อยากห้าม แต่ใจหนึ่งก็อยากทำตามหัวใจเรียกร้อง ที่อยากครอบครองสัมผัสเขามานานแล้ว

รัตติกาลเลื่อนใบหน้าลงมา เรียวปากเขาแตะริมฝีปากเธอแผ่วเบาแล้วถอยออก ดวงตาเขาจ้องสบเธอ

“ถ้าพี่ทิวไม่ชอบผม ก็บอกให้ผมหยุดสิครีบ”

แต่เธอเงียบ จ้องเขานิ่ง

“ถ้าพี่ทิวไม่ห้าม ผมคงหยุดไม่ได้แล้ว”