ใครคนหนึ่ง : ตอนที่ 15 ค่ำคืนที่แสนหวาน (1)

•15.1•

 

 

มีน

ผ่านมาสองอาทิตย์แล้วครับที่ผมไม่ได้เจอกับน้ำเหนือมันอาจจะแปลกไปสักหน่อยที่ผมมีความรู้สึกกับคนที่ผมวันไนท์สแตนด์ด้วย

หรือเพราะผมเป็นคนที่เปิดซิงเขาเองเลยมาตกม้าตายก็ไม่รู้ วันที่ผมไปส่งเขากลับบ้านผมทิ้งท้ายว่าอีก 2 อาทิตย์จะมาเอาคำตอบว่าเรื่องระหว่างเราเขาอยากจะไปทางไหนต่อ

ผมเองก็คงไม่สามารถบังคับใครให้มารักเราได้ในเวลาอันรวดเร็ว แต่ก็ไม่มีทางปล่อยเขาไปเหมือนกัน อาจจะฟังดูเหมือนเห็นแก่ตัวแต่อย่างน้อยผมก็ยังรู้หัวใจตัวเอง

"มีไรวะกูเห็นมึงทำหน้าเครียดมาสักพักแล้วนะ"

วันนี้ไอ้เกล้ามันชวนผมออกมาทานข้าวกลางวันข้างนอกครับ

"หือ...เปล่า"

"ตอแหลชิบหาย"

"นี่มีนแล้วน้องเหนือเป็นยังไงบ้างได้คุยกันมั้ย"

"ยังนะเขาอาจจะต้องการเวลามั้ง"

ผมบอกพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบข้อความเลขาเรื่องงาน

"แล้วแม็กกับเหนือจะยังไงต่อวะ"

ผมมองหน้าไอ้เกล้า ไอ้นี่แม่งทำไม่รู้จักเวลาล่ำเวลาเลย

"ก็พี่มัตสั่งห้ามไม่ให้ยุ่งกันอีก"

ผมตอบแค่นั้นและยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูอีกครั้งใกล้ได้เวลานัดสำคัญแล้ว ผมจึงบอกลาแล้วตีรถออกจากที่นั่นทันที

หน้าบ้านไม้สองชั้นหลังหนึ่งไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก ผมใช้เวลาแค่ประมาณ 30 นาทีก็มาจอดรถนิ่งสนิทที่หน้าบ้านจองเหนือแล้ว

อ๊อด....อ๊อด.....

ผมกดอ๊อดที่หน้าบ้าน มันค่อนข้างเก่าและผมมั่นใจว่าเดี๋ยวนี้คงไม่ค่อยมีใครได้ใช้แล้ว รั่วบ้านที่สูงแค่ประมาณ 100 เซนติเมตร ถ้าเกิดมีโจรขโมยเข้ามาผมก็ไม่แปลกใจที่พวกนั้นจะหนีรอดไปได้ เขาจะทำรั่วบ้านให้สูงกว่านี้ไม่ได้เชียวหรือ?

ไม่นานก็มีหญิงชราผมสีดอกเลาเดินออกมาเปิดประตูบ้านให้ แม้จะดูมีอายุแล้ว แต่ก็ยังมองออกว่าเป็นคนที่มีสุขภาพดีทีเดียว

"มาหาใครเหรอคะคุณ"

หญิงชราคนนี้คงเป็นยายของเหนือแน่ๆ ผมยกมือไหว้เธออย่างอ่อนน้อม เธอก็รับมือไหว้ผมปกติ แต่สีหน้ามีแต่เครื่องมือคำถามเต็มไปหมด

"สวัสดีครับ...ผมมาหาน้ำเหนือครับ"

และเป็นครั้งที่ผมตอบเธอด้วยความสุภาพ สีหน้าตอนนี้มีรอยยิ้มผุดขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้เชิงเป็นมิตรเสียทีเดียว

"เข้ามาก่อนสิ เจ้าเหนือทำอาหารอยู่ให้ครัวเดี๋ยวยายไปตามมาให้นะ"

"ขอบคุณครับ"

คุณยายของเหนือเปิดประตูต้อนรับผมและเดินนำพาเข้ามาในห้องครัว กลิ่นอาหารที่เหนือทำหอมฟุ้ง ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกมาจากห้องครัวโดยที่ไม่ได้มองมาที่ผมเลยสักนิด

"ยายครับเหนือทำอาหารเสร็จแล้วเดี๋ยวขอไปอา..."

"อ้าวออกมาพอดีกำลังจะเข้าไปตาม นี่คุณเขามาหานะ"

เหนือพยักหน้าให้ผมแล้วยกมือไหว้แบบลวก ผมเองก็แค่ส่งยิ้มกลับไปเท่านั้น

"งั้นก็ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนไป"

"ครับ...คุณมีนรอผมแป๊บนะครับ"

บอกผมเสร็จเจ้าตัวก็เดินออกไปเลย ไม่รอเอาคำตอบผม ผมเองก็แค่ยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไรออกไป

"เชิญนั่งก่อนค่ะคุณ เดี๋ยวยายไปเอาน้ำมาให้"

ไม่นานเจ้าของบ้านก็เดินออกมาพร้อมน้ำที่เย็นฉ่ำ ผมรับมาถือไว้ คำนับนิดหน่อยเชิงขอบคุณ ก่อนจะกระดกน้ำในแก้วอย่างสบายใจ

"ชื่ออะไรล่ะคุณ แล้วรู้จักกับเจ้าเหนือได้ยังไง หรือเป็นอาจารย์"

"อ้อ...ผมขอโทษที่เสียมารยาทครับ ผมยังไม่ได้แนะนำตัว ผมชื่อมีน เป็นประธานบริษัทในเครือเอ็มควอทครับ" ผมว่าและยื่นนามบัตรออกไปให้

"อ๋อ...เมื่อ 15 ปีก่อนเคยร่วมงานกันอยู่ครั้งหนึ่ง แต่เดี๋ยวนะ! คุณว่าเป็นประธานเหรอ? "

"ครับ"

คุณยายของเหนือมีสีหน้าตกใจแต่พอเห็นว่าผมมองอยู่ก็ปรับสีหน้าเป็นปกติ

"คุณรู้ใช่มั้ยว่าเหนือนะไม่ใช่ชายแท้นะ"

หลังจากที่เงียบไปสักครู่คุณยายก็เปิดบทสนทนาที่ทำให้ ใจผมกระตุกวาบเลย

"ผมทราบครับ และผมก็ค่อนข้างจริงจัง วันนี้ผมมารับเหนือไปต่างจังหวัดด้วยกันครับ หวังว่าคุณยายจะอนุญาต"

คุณสูงอายุเงียบไปก่อนจะหันมองไปทางบันไดที่ตอนนี้มีเหนือยืนมองอยู่ตรงนั้น เขามองมาที่ผม ใส่กางเกงขาสั้นเหนือเข่ากับเสื้อตัวใหญ่ๆ ก็เข้ากันดีเหมือนกันแฮะ

"ว่าไงเจ้าเหนือ จะไปกับพี่เขาหรือเปล่าอีก 1 อาทิตย์จะเปิดเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ ไปเปิดหูเปิดตาบ้างสิ"

"เหนือ..."

"ไปเก็บกระเป๋าไป เดี๋ยวยาไปช่วย รอสักครู่นะคุณมีน"

"ครับ"

ผมใช่เวลาไม่นานที่บ้านของเหนือก็กล่าวลาคุณยายพร้อมขอโทษที่ทำให้คุณยายต้องทานข้าวเย็นคนเดียว ซึ่งท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรจะมีก็แต่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ เนี่ยแหละที่หน้าง้ำอยู่ไม่ยอมพูด แต่นั่นมันก็ทำให้ผมยิ้ม

"อะไรครับยื่นมือมาทำไม"

"ขอจับมือหน่อย"

"ขับรถมือเดียวมันอันตรายนะครับ"

"จะไม่ประมาณเลยครับ จะขับช้าๆ"

"ไม่เอาครับผมกลัว"

"กลัวอะไร นี่มากับฉันนะ"

"เพราะมากับคุณมีนนั่นแหละถึงกลัว"

ผมไม่รู้ว่าที่เหนือพูดออกมาจะสื่อถึงอะไรกันแน่ ผลละความสนใจและหันมามองถนนปล่อยให้เหนือได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ อย่างน้อยการเดินทางก็คงต้องใช้เวลา 2 ชม.กว่าจะถึงที่หมายแถมตอนเย็นนี้ก็ยังมีงานเลี้ยงอีก

"เหนือถึงแล้วลงรถเร็ว"

"อ่าาา...นี่ผมหลับตลอดทางเลยเหรอครับ"

"ใช่"

ผมพาเหนือเดินมาที่ล็อบบี้ก็เห็นลูกน้องคนสนิทยืนรอกันหลายคน บางทีผมก็เกรงใจพวกเขานะ แต่อย่างว่าผมเป็นเจ้านายถ้าเขาจะรอก็คงไม่แปลก

"ผมนึกว่านายจะถึงนี่สามทุ่ม"

ไอ้เจ้าคนขับรถที่พาเลขามาถึงก่อนผมมันเอ่ยถามหน้าทะเล้นพลางเอี้ยวตัวมองไปข้างหลังผมที่มีเหนือยืนอยู่

"เดะจะโดนมึงอ่ะ"

ผมตอบแค่นั้นก่อนจะเดินตามเลขาไปยังห้องพักระดับ VVIP เหนือก็ดูตื่นเต้นมากเพราะเจ้าตัวรีบวิ่งไปที่ระเบียงแล้วรีบเปิดประตูรับลมทะเลทันที แถมยังหันมามองผมแล้วส่งยิ้มสวยๆนั้นมาให้อีกต่างหาก

มันเป็นรอยยิ้มแบบที่เขามีความสุข ไม่รู้ว่าสุขที่สุดมั้ย แต่สำหรับผมมันเป็นครั้งแรกที่เหนือยิ้มให้และแสดงถึงความสุขที่แท้จริง (มั้ง) ผมไม่รู้ตัวเองเลยว่าก้าวมายืนทับซ้อนหลังบางของใครบางคนตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีผมก็กอดเหนือจากด้านหลังและเหนือเองก็โอบกอดแขนผมเป็นการตอบรับเช่นเดียวกัน

"คืนนี้เรามาใช้ค่ำคืนที่แสนหวานไปด้วยกันนะครับคุณมีน"

ผมจะถือว่านั้นเป็นคำตอบที่ผมรอเขามาตลอดทั้งสองอาทิตย์ก็แล้วกัน อยากให้ถึงคืนนี้เร็วๆ จังครับ

 

----------------------------------------------

หายไปตั้งหลังมาค่ะ ถ้ามันแปล่งๆ ยังไงเดี๋ยวไรท์ตามแก้อีกทีนะคะ

ขอโทษด้วยค่ะ