บทที่ 176: ตกหลุมพราง

ในป่า มู่จวินเซิ่งมองดูมู่ไป๋ไป่และหลัวเซียวเซียววิ่งไปไกลมากขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยืนกระสับกระส่ายด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะไล่ตามพวกนางไป

ช่างมันเถอะ ถ้าจะโดนพี่ใหญ่จับได้ก็ให้จับไป

เด็กที่เขารู้ว่าเป็นน้องสาวของเขายังเด็กมาก และในป่าแห่งนี้ก็มีสัตว์อยู่มากมาย จะเกิดอะไรขึ้นถ้านางถูกสัตว์ป่าจับกินไประหว่างทาง?

แล้วหลังจากนี้เขาจะไปเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษที่ล่วงลับได้อย่างไร?

มู่จวินเซิ่งกำลังปลอบใจตัวเองในขณะที่ไล่ตามร่างเล็ก ๆ 2 คนที่อยู่ตรงหน้า

 “นี่!” เด็กหนุ่มกำลังจะเรียกเด็กน้อยตรงหน้า แต่ไม่นานเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่รู้ว่าน้องสาวของตนชื่ออะไร เขาจึงรู้สึกกระดากอายอยู่ครู่หนึ่ง “น้องสาว รอข้าก่อน ข้าจะพาเจ้ากลับไปส่งที่เมืองชิงหยาง!” 

ทางด้านมู่ไป๋ไป่กับหลัวเซียวเซียวซึ่งชะลอความเร็วลงด้านหน้าก็ชะงักไปชั่วคราว จากนั้นพวกเธอก็รีบวิ่งจ้ำอ้าวไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต

 “???” มู่จวินเซิ่งเห็นดังนั้นก็รู้สึกสับสน

นี่มันหมายความว่าอย่างไร?

เขาไม่ได้บอกให้พวกนางรอก่อนหรอกหรือ?

ทำไมพวกนางถึงวิ่งเร็วขนาดนั้น!

 “นี่! ช้าลงหน่อย!” หัวใจของเด็กหนุ่มเริ่มหนักอึ้งขึ้นด้วยความวิตกกังวลเมื่อเห็นเด็กที่สูงแค่เอวของเขากำลังวิ่งไปทั่วป่าเหมือนแมลงวันไร้หัว “ในป่านี้มีสัตว์อยู่มากมาย และยังมีกับดัก!” 

ทันทีที่เขาพูดจบ ร่างของเด็กน้อยทั้ง 2 ตรงหน้าก็สั่นคลอนก่อนจะหายไป

ผลั่ก!

ในกับดัก มู่ไป๋ไป่กับหลัวเซียวเซียวนั่งกองอยู่กับพื้นแล้วหันมามองหน้ากันอย่างสงสัย

 “ท่าน แฮ่ก… ท่านเดาถูกแล้ว” หลัวเซียวเซียวหอบหายใจก่อนจะลุกขึ้นยืนลูบก้นที่กระแทกพื้นของตัวเอง “คนผู้นั้นเป็นโจรที่ทางการต้องการตัวจริง ๆ ไม่เพียงเท่านั้น เขายังขุดกับดักเอาไว้ตรงนี้ด้วย!” 

 “เขาเจ้าเล่ห์มาก!” มู่ไป๋ไป่กัดฟันพร้อมกับยืนขึ้นจับมือของสหายเอาไว้ “เขาจะต้องเสียใจแน่เมื่อเห็นว่าเราไม่ได้ถูกหลอก” 

 “แล้วเช่นนี้เราควรทำอย่างไรดีเจ้าคะ?” หลัวเซียวเซียวเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าหลุมกับดักนี้ลึกมาก มันเป็นไปไม่ได้ที่เด็กทั้ง 2 จะปีนขึ้นไปด้วยกำลังของตัวเอง “ไม่เช่นนั้น คนผู้นั้นคงจะฆ่าเราในทันที คุณหนู ข้าจะยื้อเวลาเอาไว้ให้ท่านเอง” 

 “แล้วท่านก็รีบวิ่งหนีไป!” 

 “ไร้สาระ!” มู่ไป๋ไป่ทำหน้าบูดบึ้งทันทีขณะที่ยกมือขึ้นเคาะหัวเล็ก ๆ ของอีกคนที่ยังคงมีเศษใบไม้ปกคลุมอยู่ “ทำไมเจ้ายังพูดเช่นนี้อีก?” 

 “เจ้าไม่กลัวหรืออย่างไร เมื่อกี้เจ้าเกือบคอขาดไปแล้ว!” 

 “ฮึ ในเมื่อเจ้าโจรคนนี้เป็นที่ต้องการของทางการ สิ่งที่แย่ที่สุดที่เขาจะทำได้ก็คือให้ข้าและเจ้าตายไปพร้อมกัน แต่ข้าเกรงว่าเขาไม่มีทางทำสำเร็จหรอก!” 

เมื่อคนตัวเล็กคิดได้เช่นนี้ เธอก็เริ่มหวาดกลัวน้อยลง จากนั้นเธอก็ดึงหลัวเซียวเซียวกลับไปนั่งลงบนพื้นอีกครั้งเพื่อรอให้คนผู้นั้นที่เธอมองว่าเป็น ‘โจรตามหมายจับ’ มาจับพวกเธอ

 “น้องสาว!” มู่จวินเซิ่งค้นหาอยู่นาน ตอนนี้เขาเป็นกังวลมาก จนกระทั่งในที่สุดเขาก็พบกับดักที่เด็กทั้ง 2 ตกลงไป “เจ้าบาดเจ็บหรือไม่?” 

มู่ไป๋ไป่จ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาแน่วแน่ “ฮึ! ท่านเลิกเสแสร้งได้แล้ว เราจะไม่ขึ้นไปเด็ดขาด!” 

เธอคิดอย่างรอบคอบแล้ว การตกลงมาในหลุมกับดักก็ไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายเสมอไป

ตราบใดที่เธอกับหลัวเซียวเซียวนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ยอมลุกไปไหน เจ้าโจรคนนั้นก็ไม่สามารถทำอะไรพวกเธอได้

และถ้าเขากล้ากระโดดลงมา พวกเธอก็จะจับเขามัดเอาไว้แทน

อย่างไรก็ตาม หลุมกับดักนี้ลึกมากจนแม้แต่ผู้ใหญ่ที่มีวรยุทธก็อาจจะไม่สามารถขึ้นไปได้โดยง่าย

ดังนั้นพวกเธอแค่รออยู่ในกับดักจนกว่าจะรุ่งสาง บางทีท่านพี่รัชทายาทอาจจะพาคนมาตามหาพวกเธออยู่ก็ได้

ยิ่งมู่ไป๋ไป่ไตร่ตรองเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งพบว่ามันสมเหตุสมผลมาก และมันก็ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจมากขึ้น

 “หา?” มู่จวินเซิ่งขมวดคิ้วแน่น เขาเริ่มรู้สึกแล้วว่าดูเหมือนระหว่างเขากับน้องสาวจะเกิดความเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง “ถ้าเจ้าไม่ขึ้นมา แล้วเจ้าจะทำอะไรอยู่ในนั้น?” 

 “ในหลุมกับดักเช่นนี้มักจะมีแมลงอยู่มากมาย…” 

 “ถึงข้าถูกแมลงกัดตายข้าก็จะไม่ออกไปเด็ดขาด!” เด็กหญิงปิดหูพร้อมกับตะโกนเสียงดัง “เฮอะ! ข้าจะไม่ยอมให้คนเลวอย่างท่านทำสำเร็จหรอก!” 

เด็กหนุ่มยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ก่อนที่เขาจะชี้นิ้วเข้าหาตัวเองด้วยท่าทางเหลือเชื่อและถามเจ้าเด็กแสบ 2 คนที่อยู่ในหลุมกับดักว่า “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนไม่ดีหรือ?” 

 “แล้วไม่ใช่หรืออย่างไร?” หลัวเซียวเซียวไปยืนขวางอยู่ตรงหน้ามู่ไป๋ไป่ขณะเงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับโจร “พวกเรารู้แล้วว่าท่านเป็นโจรที่ทางการต้องการตัว” 

 “...” 

 “แล้วท่านก็เป็นคนขุดหลุมกับดักนี้เช่นกัน!” 

มู่จวินเซิ่งแทบอยากจะกระอักเลือดออกมา ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าการทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาปมันเป็นอย่างไร 

 “ถ้าข้าเป็นโจรที่ทางการต้องการตัว เช่นนั้นข้าก็ควรต้องรีบหลบหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แล้วข้าจะหาเวลาไปขุดกับดักที่ใหญ่ขนาดนี้ได้อย่างไรกัน!” เด็กหนุ่มพยายามหาคำมาอธิบายเด็กทั้ง 2 “เจ้า… คิดมากไปเอง” 

 “ข้าไม่ใช่โจรตามหมายจับ!” 

มู่ไป๋ไป่กับหลัวเซียวเซียวมองหน้ากัน จากนั้นทั้งคู่ก็เพิ่งคิดได้ว่าตนลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย

 “ในเมื่อท่านไม่ใช่คนที่ทางการต้องการตัว…” คนตัวเล็กมองอีกฝ่ายอย่างสงสัยและถามออกไปว่า “แล้วทำไมเมื่อกี้นี้ท่านถึงยอมมอบม้าให้เรา?” 

 “ท่านเป็นคนเอ่ยปากเองว่าท่านกำลังรีบ แต่ท่านก็ยังยอมมอบม้าให้เรา…” 

 “...” มู่จวินเซิ่งเม้มปากก่อนจะตอบว่า “ข้ากำลังรีบมากจริง ๆ แต่เดินทางไปข้างหน้าอีก 1 ชั่วยามก็จะพบศาลาพักม้าของทางการ ข้ามอบม้าให้เจ้าแล้วข้าก็จะไปซื้อม้าอีกตัวที่ศาลาพักม้า เช่นนั้นมันไม่ทำให้ข้าเสียเวลาสักเท่าไหร่” 

 “...” 

 “คุณหนู สิ่งที่เขาพูดก็ฟังดูมีเหตุผลนะเจ้าคะ” หลัวเซียวเซียวแอบเหลือบมองคนที่อยู่ตรงปากหลุมกับดักพลางกระซิบกับองค์หญิงหกว่า “เราเข้าใจเขาผิดจริง ๆ หรือไม่เจ้าคะ นอกจากนี้ ข้าคิดว่าหน้าตาของเขาก็ดีทีเดียว เขาไม่เหมือนคนเลวเลยเจ้าค่ะ” 

 “พวกเจ้ารออยู่ตรงนี้ก่อน” มู่จวินเซิ่งเห็นเด็กตัวเล็ก 2 คนจ้องมาที่เขาโดยไม่พูดอะไร เขาจึงเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงไม่สงสัยตนเหมือนเดิมแล้ว “ข้าจะลองไปหาดูว่ามีอะไรที่ช่วยดึงพวกเจ้าขึ้นมาได้หรือไม่” 

หลังจากพูดจบเขาก็เดินออกจากปากหลุมไป

ทางด้านมู่ไป๋ไป่เอามือป้องปากขณะกระซิบว่า “เขาอาจจะดูเหมือนไม่ใช่คนไม่ดี แต่เซียวเซียว เราจะผ่อนคลายความระมัดระวังตอนนี้ไม่ได้” 

 “อีกสักพักข้าจะขึ้นไปก่อน หากเขามีอะไรน่าสงสัย ข้าจะลงมือจัดการเขาเอง” 

หลัวเซียวเซียวหยิบมีดสั้นขึ้นมาและพยักหน้าให้กับอีกฝ่าย “เจ้าค่ะ!” 

แล้วมู่จวินเซิ่งก็หายไปสักพักก่อนจะกลับมาพร้อมกับเถาวัลย์เส้นหนา

เขาทำการมัดเถาวัลย์เข้าด้วยกันก่อนจะหย่อนลงไปในหลุม จากนั้นก็ช่วยเจ้าเด็กหัวรั้น 2 คนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

เดิมทีมู่ไป๋ไป่เป็นเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่แสนน่ารัก แต่หลังจากเผชิญกับปัญหาทั้งหมดนี้ เนื้อตัวของเธอก็เปื้อนไปด้วยฝุ่นจนมองไม่เห็นสภาพดั้งเดิมของตัวเองต่อไป ซึ่งมันทำให้มู่จวินเซิ่งมองนางด้วยสายตาซับซ้อนอยู่ครู่หนึ่ง

นี่คือลูกสาวของฮ่องเต้ที่มีศักดิ์เป็นถึงองค์หญิง

ในวังหลวงองค์หญิงล้วนได้รับการดูแลปรนนิบัติอย่างดี เขาไม่เคยเห็นองค์หญิงคนไหนเป็นเหมือนเด็กคนนี้มาก่อน

 “ท่านจะจ้องข้าทำไม!” เมื่อมู่ไป๋ไป่สัมผัสได้ถึงสายตาของเด็กหนุ่ม เธอก็หรี่ตามองเขาอย่างสงสัย “ข้าบอกไว้เลยนะว่าพี่ชายของข้ากำลังจะมาช่วยข้าเร็ว ๆ นี้” 

 “ถ้าท่านเป็นคนดี ข้าจะให้พี่ชายของข้าตอบแทนท่านอย่างงาม” 

 “แต่ถ้าท่านเป็นคนไม่ดี ข้าขอแนะนำให้ท่านละทิ้งความคิดที่ไม่สมควรออกไปให้หมด ไม่เช่นนั้น พี่ชายของข้าจะถลกหนังท่านออกเป็นชิ้น ๆ อย่างแน่นอน” 

 “...” 

 “อะแฮ่ม… ก่อนหน้านี้ท่านบอกว่าท่านสามารถซื้อม้าตัวอื่นเพียงแค่เดินทางไปให้ถึงศาลาพักม้า” มู่ไป๋ไป่รู้สึกว่าตนใช้คำพูดที่ทำให้อีกฝ่ายตกใจ ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนคำพูดของตัวเองเล็กน้อย “ถ้าเช่นนั้นท่านก็มอบม้าของท่านให้ข้า! ข้าจะไม่เอาม้าของท่านไปเปล่า ๆ ข้าจะจ่ายให้ท่านเพิ่มอีก 100 ตำลึง” 

--------------------------------------------------

พูดคุยท้ายตอนกับเสี่ยวเถียว: จะบ้าตาย ไป๋ไป่ของเราวิ่งเข้าหาโจรไม่พอ วิ่งหนีคนดีไปอี๊กกกก พี่รองถึงกับกุมขมับ 555555