บทที่ 101: เรื่องที่เกิดขึ้นทุกปี (เปิดให้อ่านฟรีวันที่ 3 ธ.ค. 67)

“ทัศนาจรไปทั่วหล้า?” หลัวเซียวเซียวกะพริบตาปริบ ๆ “เราทำได้ด้วยหรือเพคะ?”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” มู่ไป๋ไป่พูดพลางยกมือขึ้นเท้าศีรษะตัวเอง ท่านพ่อรักข้าที่สุด หลังจากข้าโตขึ้น ข้าจะขอร้องให้ท่านพ่อปล่อยข้าออกจากวัง”

คราวนี้เป็นหลัวเซียวเซียวที่พูดไม่ออก

แม้ว่านางจะยังเป็นเด็ก แต่นางรู้ซึ้งดีถึงคำที่ว่า ‘ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้’

ยิ่งไปกว่านั้น มู่ไป๋ไป่ยังคงเป็นองค์หญิง จะมีใครสามารถคาดเดาอนาคตของตัวเองได้บ้างกัน?