วาฬโต้คลื่น 1 ว่าด้วยเรื่องพีค ๆ

วาฬโต้คลื่น 1 ว่าด้วยเรื่องพีค ๆ

 

บรื้น! บรื้น! บรื้น! บรื้น!

เสียงเร่งเครื่องยนต์ดังสนั่นเมื่อย่างเท้าเข้ามาภายในตัวสนามแข่งที่ถูกเพื่อนทั้งสองมันลากให้มาด้วยกันหลังโซ้ยข้าวเย็นเมนูซุปดูกแซ่บมาอิ่มหมาด ๆ

วาฬโดนเพื่อนมันหลอกมาอีกแล้วแม่

"เสียงดังฉิบหาย พากูมาทำไมวะเนี่ย"

หันไปโวยใส่เพื่อนทั้งสองด้วยสีหน้าหงุดหงิดก่อนจะยกมือขึ้นปิดหูเพราะรำคาญเสียงดังของเครื่องยนต์ที่เหล่านักแข่งต่างแข่งกันเร่งเครื่องยนต์อยู่ในตอนนี้

รถคันหรูสองคันขับทะยานอยู่ในสนาม ปาดซ้ายขวาไปมาอย่างน่าหวาดเสียวจนคนที่ไม่ชอบความเร็วแบบฉันต้องเบือนหน้าหนี

อดทนดูไม่ได้ว่ะ

แหกโค้งตายทำไง กว่าพ่อแม่จะเลี้ยงมาให้โตขนาดนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยปะ เอาเวลาไปตั้งใจเรียนหนังสือน่าจะเจริญกว่าเป็นไหน ๆ

นี่ก็เพิ่งด่าผู้ชายสองคนที่เจอตอนรอให้นิลมารับที่หน้าตึกคณิตฯ ไปหยก ๆ ยังจะพากูมาให้ด่าคนอื่นเล่นอีกเหรอ

ไม่ได้ปากเสียนะ แต่ความคิดมันไปเองอัตโนมัติ

เขาเรียกว่าอะไรนะ

ด่าเพราะสัญชาตญาณปะ ประมาณนั้นแหละมั้ง

"มึง วันนี้พี่คลื่นแข่งเลยนะเว้ยจะไม่ให้กูพามาได้ไง"

คลื่น...

ทำไมชื่อนี้คุ้น ๆ วะ

แล้วคนอะไรแม่งชื่อคลื่น

"คลื่นไหนก็ช่างแม่งเหอะ กูไม่ชอบ"

ถึงแม้จะรู้สึกคุ้นกับชื่อคนที่เพื่อนบอกแต่ฉันก็เลือกจะไม่สนใจและเตรียมหันหลังกลับทางเดิม

"มึงจะไปไหนวาฬ"

นิลรั้งแขนฉันเอาไว้แล้วตะโกนเอ่ยถาม ในขณะที่เสียงกรี๊ดและโห่ร้องจากคนบนอัฒจันทร์เริ่มดังขึ้นจนหนวกหู

"จะไปเข้าห้องน้ำ เสร็จแล้วจะไปรอที่รถเคป้ะ? ดูเสร็จเมื่อไหร่ก็ตามมาแล้วกัน"

หลังเอ่ยประโยคนั้นจบเพื่อนมันก็ยอมปล่อยมือฉันแต่โดยดี ฉันเลยทั้งวิ่งทั้งเดินเพื่อรีบออกมาจากสนามแข่งโดยเร็ว

 

 

จะบอกว่าชีวิตนี้ไม่ชอบเสียงดังเลยก็คงไม่ใช่หรอก เพราะเสียงพลุในวันขึ้นปีใหม่คือสิ่งที่ฉันต้องการจะเห็นในทุก ๆ ปี แต่ว่ากับเสียงแข่งรถที่ดังขนาดนี้ฉันไม่อยากฟัง...

ไม่ได้จะบอกว่าคนที่รักความเร็วมันผิดหรอก แต่มันจะคุ้มกันไหมถ้าวันหนึ่งต้องมาบาดเจ็บสาหัสหรือตายห่าเพราะความเร็วที่ว่า

กิจกรรมสร้างสรรค์อย่างอื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะทำไมไม่หาทำวะ

ปลูกต้นไม้ เก็บขยะ ร้องเพลง เล่นเปียโน

หาทำไปดิ

บ่นอะไรในใจคนเดียวอยู่นานสุดท้ายก็เดินมาหยุดอยู่บริเวณห้องน้ำหญิงที่ไกลจากสนามพอสมควรแต่ก็ยังได้ยินเสียงเครื่องยนต์อยู่แว่ว ๆ ให้รำคาญ

ที่นี่กว้างขวางมากกว่าที่คิดเยอะ เล่นเอาหอบเหมือนกันกว่าจะเดินมาถึง

ฉันรีบเดินตรงไปยังอ่างล้างหน้าซึ่งอยู่ด้านนอกทันที ก่อนจะเปิดน้ำเย็น ๆ วักน้ำใส่หน้าเพื่อหวังให้ความรู้สึกโกรธเคืองเพื่อนทั้งสอง และความกลัวลึก ๆ จางหายออกไป

ตุบ!

ทว่าไม่ทันได้ปรับอารมณ์ที่ว่าให้เป็นปกติกลับต้องรีบหันสายตาไปยังกำแพงสูงที่เป็นเหมือนรั้วกั้นของสนาม ตอนนี้มันมีกระเป๋าสีดำใบใหญ่ถูกโยนข้ามมาด้วยฝีมือใครบางคนที่อยู่อีกฝั่งของกำแพง

ห่า

คนดีรึเปล่าวะ แล้วประตูมีทำไมไม่เข้า

"เชี่ย! "

ทันใดนั้นฉันตะโกนเสียงดังลั่นเมื่อเห็นผู้ชายหัวสีเขียวกำลังปีนข้ามรั้วกำแพงข้ามา

เขาวาดขาข้ามผ่านกำแพงสูงเกือบสามเมตรอย่างคล่องแคล่ว

ตุบ!

ไม่ทันไรสองเท้าใหญ่ ๆ ก็กระโดดลงมากระทบกับพื้นตรงฝั่งของฉันก่อนยกนิ้วชี้ขึ้นมาจรดริมฝีปากพร้อมออกคำสั่ง

"เงียบ ๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว"

"ยังไม่ทันได้เสียงดังปะ"

ปากมันตอบไปอย่างที่ใจคิดโดยที่ลืมคิดอะไรให้มาก คนตัวสูงผมเขียวตรงหน้าเลยเลิกคิ้วหนาขึ้นเหมือนกำลังไม่พอใจ...

หรือไม่งั้นก็คงกวนประสาทอยู่

แต่เขาจะกลัวคนอื่นเห็นทำไม แม่งย้อมผมเขียวขนาดนี้คนเขาคงเห็นตั้งแต่800เมตรแรกแล้วมั้ง

ไหนจะการแต่งตัวนั่นอีก สาบานเหอะนี่เหรอแฟชั่นสนามแข่ง กะจะแค่มาดูเขาแข่งหรือลงเองล่ะ

"ปากเก่ง"

"ไม่ได้ปากเก่ง พูดความจริง"

นอกจากหน้าตาจะดูอันธพาลนิสัยก็ยังอันธพาล

ใช้ไม่ได้เลย

สงสัยต้องพาไปฝากให้ป๊ากับม้าที่บ้านสั่งสอนสักหน่อย

แล้วนั่นมั่นหน้ามากนะที่กล้าย้อมผมสีเขียวอะ

เหอะ! ถ้าหน้าไม่หล่อจริงอย่าหาทำดีกว่า

ฉันคิดขณะที่สายตายังแอบลอบสำรวจโครงหน้าคมชัดและดวงตาสีดำลึกลับของคนเบื้องหน้า

จะว่าไป...

ก็หล่ออยู่เหมือนกันแหละ แต่นิดเดียว

"รำคาญว่ะ"

เขาทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะก้มลงหยิบกระเป๋าสีดำขึ้นมาพาดบ่าแล้วเดินย่างสามขุมเข้ามาใกล้

ใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็

ตุบ!

"ไอ้ห่า! "

สบถด่าเขาไปเสียงดังเมื่อถูกคนตัวใหญ่หัวเขียวใช้ลำตัวบึกบึนของเขาชนไหล่เข้าอย่างจัง

นี่มันสันดานอันธพาลชัด ๆ เหอะ

ไม่มีอะไรมาปกปิดความทรามได้เลย

"ปากดี อยากโดนดีเหรอวะ"

"ดีห่าไร ขอโทษเดี๋ยวนี้เลยนะ"

คิดว่ากลัวเหรอ คิดว่าคำขู่แค่นั้นคนอย่างวาฬจะกลัวรึไง

"อยากได้คำขอโทษ? "

"เออ! "

ฉันเอ่ยตอบไปอย่างห้วน ๆ แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะเดินเข้าไปใกล้เขามากกว่านี้

"ตามมาเอาที่ห้องดิ เดี๋ยวจัดให้ชุดใหญ่ ๆ เลย"

 

 

 

 

ไอ้ห่า

ไอ้เลว

ไอ้หัวเขียว

ไอ้อันธพาล

ไอ้ใจทราม!!!

ในหัวฉันวนเวียนคิดอยู่แค่คำพวกนี้ในขณะที่มือยังบิดมอเตอร์ไซต์ระดับคงที่โดยมีเพื่อนทรยศสองคนซ้อนด้านหลังและเกาะเอวไว้แน่น

"อีวาฬ มึงขับเร็ว ๆ หน่อยเหอะ"

เสียงของนุ่นตะโกนผ่านเสียงลมเพื่อเอ่ยเร่งแต่มีเหรอที่วาฬจะสน ถึงแม้ตอนนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีแต่ความปลอดภัยจะอยู่คู่กับคนที่ไม่ประมาท

และคนที่ไม่เอาความโกรธแค้นมาลงกับยานพาหนะขับขี่

มักปลอดภัยกับการเดินทางเสมอ

วาฬเป็นตัวอย่างที่ดีเว่อร์ ๆ ของเด็กและเยาวชน

ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างมากของมากที่สุด

"พวกมึงอย่าบ่น ถ้าไม่ทันใจก็กระโดดลงรถกูไปซะ"

บอกเท่านั้นพวกมันก็เงียบกริบลงทันที

เออ ดี

นอกจากวันนี้จะไม่ได้เที่ยวแล้ว พรุ่งนี้กูยังต้องกลับไปปั่นงานค้างต่ออีก

อยู่ ๆ ก็นึกเสียใจที่มาหาพวกมันว่ะ

แม่ง...

ไม่ได้ให้ประสบการณ์ที่ดีกับกูเลย ไหนล่ะที่เที่ยวสวย ๆ ของวาฬ

อยู่ไหน...

 

 

 

 

23.36 น.

หลังจากที่กลับมาถึงห้องในเวลาประมาณเกือบสี่ทุ่ม พวกเราที่ตอนแรกดูเหมือนจะทะเลาะกันตายให้ได้กลับมานั่งก๊งโซจูรสพีชที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อหนึ่งขวดด้วยกันหน้าตาเฉย

ฉันกินไม่ค่อยเก่งเลยล่อผสมสไปร์ทไปเกือบครึ่งแก้ว ส่วนนุ่นมันไปตี้ที่ร้านเหล้าบ่อยคอแข็งแล้ว (มั้ง) หันมาที่นิล...มันทำเก่งไปงั้นแต่ที่จริงก็กลัวโรคกระเพาะจะกำเริบเหมือนกัน

มีแต่คนกาก ๆ อะแก๊งเรา

ต้องทำใจ

"เชี่ยยย อีวาฬมึงเทให้กูเยอะไปละ"

นุ่นโวยวายใหญ่เมื่อเห็นฉันเทโซจูให้เกือบหมดขวด แต่มีเหรอวาฬจะสนแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วเอ่ยปากหาข้ออ้างสารพัดทันที

"กูเวียนหัวแล้ว ช่วยแดกหน่อยเดี๋ยวก็ไปหาแฟนแล้วนี่"

ถือโอกาสแซวคนมีความรักไปด้วย ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับ...

"แฟนที่ไหน เขาเรียกรูมเมต"

ผิดคาด

"จ้ะ ๆ เอาที่มึงสบายใจ"

ปากบอกรูมเมตใจนี่คงไม่เหลือแม้กระทั่งเศษหัวใจไว้รักตัวเองแล้วมั้ง

"ว่าแต่นาฬิกามึงสวยดีเนอะ"

ตาเหลือบมองเห็นนาฬิกาเรือนสีดำบนข้อมือของมันเลยเอ่ยปากชม

ทว่ามันก็รีบตอบกลับมาทันทีโดยที่ไม่ต้องให้ถามต่อ

"โอไม่ได้ซื้อให้"

โอ...

โอที่ว่าคือรูมเมตมันนั่นแหละ อยู่ปี 4 สถาปัตย์ ส่วนนุ่นมันเรียนคหกรรมเหมือนจะชอบทำอาหารแบบเว่อร์ ๆ นะแต่ที่จริงไม่ใช่หรอก ตอนมอหกมันยังหาตัวเองไม่เจอแอดติดอะไรเลยแม่งเอาอันนั้นแหละ

"กูยังไม่ได้ถามสักคำว่าใครซื้อให้เหอะ"

"นี่พี่ที่ทำพาร์ตไทม์ด้วยกันซื้อให้ตอนวันเกิด มันบอกว่าถ้ามีเมียคงไม่ได้ซื้อให้หรอกงี้"

ไม่ต้องให้ถามต่อนุ่นมันก็เล่ารายละเอียดมาซะถี่ยิบ

อืม

แต่ไอ้พี่ที่ร้านพาร์ตไทม์ดูเข้าท่ากว่าไอ้พี่โออะไรนั่นนะ

"เลิกไปเลยดีปะรูมเมตมึงอะ ดูแม่งไม่สนใจมึงเลย ไม่ใส่ใจเพื่อนกูอะ ไม่ชอบ"

ฉันพูดไปตามที่หัวใจคิดก่อนจะหันมองไปยังนิลที่นั่งทำตาปรือเกาะขอบเตียงอยู่

"เออ ๆ เห็นด้วย รูมเมตประสาไรวะของขวัญไม่เคยได้จากมันสักชิ้น"

"ก็บอกแล้วไงแค่รูมเมต เป็นแค่รูมเมต"

นุ่นเอ่ยบอกย้ำ ๆ ก่อนจะยกแก้วในมือของมันขึ้นมากระดกรวดเดียวจนหมด

อ่อ

ได้หัวข้อการก๊งเหล้าวันนี้แล้วแหละ

'ย้อมใจนุ่นจากรูมเมต'

"คืนนี้ไม่ต้องไปก็ได้นะเว้ย เดี๋ยวกูนอนพื้นเองสบายมากขอแค่หมอนก็พอ"

เพราะเห็นเพื่อนเศร้าเลยไม่อยากให้มันต้องไปเป็นรูมเมตกับไอ้คนเหี้ย ๆ อีกน่ะ เลยพูดไปแบบนั้น แล้วจริง ๆ ก็สามารถนอนพื้นได้ด้วยแม้จะปวดหลังไปหน่อยก็ตาม

"ไม่เป็นไร กูชินแล้วมึงนอนพื้นเดี๋ยวได้เจ็บหลังตายพอดี"

ปากดี...

จู่ ๆ ก็อยากด่าเพื่อนมันแบบนี้แต่แล้วประโยคของผู้ชายหัวเขียวเมื่อตอนเย็นกลับทับซ้อนขึ้นมาในความทรงจำ...

เวรเอ๊ย...อย่าไปคิดถึงคนพรรค์นั้นเหอะวาฬ

เสียสมองเปล่า ๆ

 

ไม่นานหลังจากนั้น ก็เพิ่งนึกอะไรขึ้นได้บางอย่างในเวลาเกือบจะเที่ยงคืนซึ่งนุ่นมันก็ยังไม่ได้ออกไปหารูมเมตมันหรอก เห็นบอกว่าจะไปสักตอนเที่ยงคืนสิบห้า

คิดถึงเพลงอยากจะลองของMusketeers เลยว่ะ

เที่ยงคืนสิบห้านาที ฉันนั้นแค่อยากขอ ~ ~

"นิล กูแย่ละ กูลืมเอาแปรงฟันมา"

วาฬเตรียมมาทุกอย่างจริง ๆ มีทั้งหมวกไว้ใส่เที่ยว กระเป๋าสะพายใส่เที่ยว เสื้อเที่ยว กางเกงเที่ยว

ยกเว้นก็แต่แปรงฟันที่ลืม พอมาค้นกระเป๋าตอนอยากจะอาบน้ำถึงเพิ่งนึกขึ้นมาได้นี่แหละ

"รังเกียจกูปะ ใช้ของกูดิ"

"ไม่เอา กูรังเกียจ"

พอได้ยินคำตอบจากปากนิลมันก็ทำหน้าเหม็นเบื่อทันที

"ไป ๆ เดี๋ยวส่งซื้อที่สะดวกซื้อข้างหอ"

พอเพื่อนบอกจะไปส่งก็รีบคว้ากระเป๋าตังค์สีน้ำเงินลายวาฬใบเล็กเดินตามก้นเพื่อนต้อย ๆ ทันที ส่วนนุ่นมันก็บอกเดี๋ยวอยู่เฝ้าห้องให้

หอในกำกับที่เพื่อนมันอยู่ต้องสแกนนิ้วเข้าออกน่ะ แถมเวลาจะออกจากหอหลังสี่ทุ่มยังต้องเซ็นชื่อออกซะด้วย วาฬก็เลยลงมาซื้อเองไม่ได้

แต่ว่า

ตอนที่กำลังก้มลงไปเซ็นชื่อหลังเพื่อนเซ็นเสร็จแล้วกลับถึงทางตันขึ้นมาเมื่อพบกับช่องใส่รหัสนักศึกษา

"อะไรวะ..."

หันไปถามนิลเสียงเบา แต่มันกลับขยุบขยิบตาเลิกลักจนฉันรู้สึกได้ว่ากำลังถูกป้าที่เฝ้าเวรอยู่มองอย่างสงสัย

ตายห่า!

มองแบบนี้

ส่งสายตาแบบนี้

มีช่องรหัสนักศึกษาให้ใส่แบบนี้แสดงว่าไม่ให้คนนอกเข้ามานอนหอในด้วยสินะ

เจริญล่ะกู

60141201

ฉันรีบใส่เลขมั่ว ๆ ไปทันที ซึ่งไอ้ที่ว่ามั่ว ๆ ก็คือเอาเป็นรหัสต่อท้ายของนิลนั่นแหละ นิลมันลงท้าย 200

วาฬเลยแม่งใส่ 201 ไปเลย

ป้าจะได้มองว่าสนิทกันเพราะอยู่สาขาเดียวกัน เป็นเพื่อนกันไรงี้

"ทำไมมึงไม่บอกกูก่อนวะว่าเขาห้ามให้คนนอกมานอนด้วย"

"วาฬ กูบอกมึงเป็นรอบที่ล้านแล้วเหอะเคยฟังกูที่ไหน แล้วเมื่อกี้มึงใส่ชื่อนุ่นไปใช่ปะ"

"หือ? ใส่ชื่อนุ่นทำไม ใส่ชื่อกูดิ"

พอได้ยินฉันตอบแบบนั้นจากที่เคยเดินไปด้วยกันตามทางเดินช้า ๆ เพื่อนมันกลับหยุดชะงักลงทันที

"กูสะกิดแขนมึงแล้วไง ที่กูบอกว่าชื่อนุ่น ๆ อะ"

"สะกิดตอนไหน กูไม่รู้"

เอาจริงเมื่อกี้ตอนอยู่หน้าป้าคือวาฬคิดอะไรไม่ออกแล้วเหอะ ใส่ชื่อตัวเองไปอย่างมั่นใจด้วย

"อีวาฬ เดี๋ยวป้าเขามาเคาะห้องทำไงวะ"

"กูก็แค่ต้องกลับหอกูคืนนี้ไง ไม่ต้องเครียดหรอกมึงเมื่อกี้กูก็ใส่รหัสต่อท้ายมึงไปป้าไม่สงสัยหรอก"

"ฮะ? ระ รหัสต่อท้ายกู"

นิลทำปากสั่น มันเริ่มลุกลี้ลุกลนจนต้องใช้มือสองข้างจับไหล่มันไว้แน่นเพื่อเอ่ยบอกประโยคถัดไปซึ่งอาจทำให้เพื่อนเบาใจลงเพราะความฉลาดของวาฬ

"อือดิ รหัสต่อท้ายมึง เป็นไงกูฉลาดใช่ปะ"

ถามเพื่อนพร้อมกับยืดอกขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงภาคภูมิใจ ทว่า...

วันนี้ทว่าบ่อยจังวะ

"รหัส 201 ซิ่วไปตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วอีวาฬ อีโง่!!! "

"เชี่ย! "

 

 

 

 

 

……………………..

พีคมั้ยไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ หวังว่าวาฬจะได้นอนฝันดีนะคืนนี้ 5555

#คนเถื่อนหัวใจมุ้งมิ้ง

เพจ: นางฟ้าดาวตก