ตอนที่ 20 .. “ ทะเล้นรัก ตอน หนุ่ม ม. สาว พ. (มัธยม+พาณิชย์) 2 ”

รวมเรื่องสั้น นิยายรัก นักศึกษา (Romance Fiction - นิยายรัก)

ตอนที่ 20 .. “ ทะเล้นรัก ตอน หนุ่ม ม. สาว พ. (มัธยม+พาณิชย์) 2 ”

       แอนรีบดันเพื่อนให้ไปนั่งตัวทางขวาทันที แล้วเธอก็นั่งลงตรงข้างๆหมวดนั่นแหละ เท่ากับว่าแอนนั่งติดอยู่กับหมวดเลยคราวนี้ ทีแรกแอนก็ยังไม่รู้หรอก แต่สักพักพอแสงไฟสว่างขึ้นมาบ้างเป็นช่วงๆ ทั้งคู่ต่างก็เริ่มเหล่ซ้ายแลขวาซึ่งกันและกัน เพราะรู้สึกว่าเสียงมันคุ้นๆ

       แอนเริ่มรู้สึกไม่ค่อยจะดีเอาซะเลยในตอนนี้ เพราะไอ้คนที่นั่งอยู่ทางซ้ายมือตัวเอง มันโจทก์เก่าเมื่อตะกี้นี่หว่า หมวดมีความรู้สึกเหมือนว่ามีใครมาคอยจ้องเขาอยู่นี่นา ก็หันขวับไปดู แอนรีบหันกลับ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หมวดก็หันกลับไปที่เดิม แอนหันมาอีก คราวนี้หมวดหันขวับมาอย่างเร็ว สายตาของคนทั้งสอง ประสานกันทันที แอนไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะเป็นฝ่ายผิดอีกแล้ว ตั้งตัวไม่ติด ก็เลยยกถังป๊อบคอร์นให้หมวดทานทันที

“แฮ่ๆ ทานหนมไหมค่ะเพ่” แล้วก็รีบหันหน้ากลับไปดูหนังต่อ คงค้างมือซ้ายเอาไว้ สักพักก็ค่อยๆดึงกลับ

     รู้สึกว่า หนังเรื่องนี้แอนถ้าจะดูไม่รู้เรื่องเอาซะแล้ว เพราะมัวแต่คิดถึงคนข้างๆ พอหนังจบ หมวดกับจอบก็เดินออกมาก่อนจากโรง จะลงบันไดอยู่แล้ว แอนรีบวิ่งออกมา แล้วก็เรียกหมวดซะดังลั่นเลย

“หมวดขา หมวด” หมวดจึงหยุดกึก แล้วก็หันไปดูว่าใครเรียก

      แต่ยัยแอนซิ กลับเบรกไม่ทัน ชนโครมเอาอย่างจัง ทั้งแอนและหมวดกลิ้งโค่โล่ลงบันไดมา ไม่รู้ว่ากี่ขั้น จากบนสุดจนมาถึงล่างสุด แต่หมวดก็ยังมีความเป็นสุภาพบุรุษ มีความระมัดระวัง คือไม่ลืมแสดงความเป็นลูกผู้ชาย โดยเอาตัวเอง บังแอนเอาไว้ ให้เจ็บน้อยที่สุด

       ทั้งบี๋และจอบวิ่งตามลงมาดู เดชุบุญที่หมวดไม่เป็นอะไร สภาพที่เห็นก็คือ หมวดเอาตัวโอบแอนเอาไว้แน่น แขนทั้งสองโอบกอดแอนอยู่แน่น คือไม่ให้ตัวแอนโดนพื้นเลย บาดแผลของหมวดที่มีก็เพียงแขนถลอกนิดหน่อย แต่แอนไม่เป็นอะไรเลย แอนพอมีสติ ลุกขึ้นมาได้ ก็เรียกแต่หมวด เขย่าตัวให้หมวดรู้สึกตัวตลอด

“หมวดขา หมวด หมวด” คนที่มามุงดู เริ่มเดินเข้ามาเยอะขึ้น โดยไม่รู้ว่ามีใครเป็นอะไรตรงนี้ จอบและบี๋ยืนดูอาการของหมวด

“หมวดขา” ตอนนี้หมวดอยู่ในอ้อมแขนของแอนบ้าง

“หมวด” หมวดยังไม่ฟื้น เพราะเอาตัวบังแอนไว้จึงเจ็บที่สุดทั้งไหล่และหลัง สักพักหมวดก็ค่อยๆมีสติ ลืมตาฟื้นขึ้นมา ทุกคนโล่งอก จอบจึงบอกคนที่มามุงดู

“ขออากาศบริสุทธิ์กับคนป่วยด้วยครับ นะครับ คนเยอะ อากาศก็จะไม่มี”

“หมวดขา หมวด” หัวของหมวดอยู่ในตักซ้ายของแอน มือขวาอีกมือก็เอากระดาษหนังสือพิมพ์ที่คนแถวนั้นยื่นให้พัดโบกไปมาให้ เหมือนคู่รักซึ่งเป็นห่วงเป็นใยกันยังไงยังงั้นเลย

“หมวด เป็นยังไงบ้างค่ะ” แอนยังคงเป็นห่วงหมวดอยู่ ไม่นานหมวดก็ค่อยๆมีแรงขึ้นมาบ้าง เลยตอบแบบช้าๆ

“เจ็บซิครับ ถามได้ นี่คุณอีกแล้วเหรอ” แอนพยักหน้าแบบแหยๆ

“ทำไมวันนี้ถึงได้ซวยนักนะกูเนี่ย” หมวดบ่นในใจ และจ้องมองตาของแอนอยู่นาน จนแอนต้องหลบสายตา

       บี๋เห็นว่าอยู่นานไม่ดีแน่ ก็เลยชวนแอนกลับ เพราะเธออาย ผู้คนที่มายืนมุงอยู่ หน้าบางว่างั้น

“ใช่ครับ ผมก็ว่างั้นแหละ ออกไปจากตรงนี้ก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที” จอบให้ความเห็นเพิ่มเติม

       พูดจบจอบก็พยุงหมวดขึ้นมา แล้วก็รีบเดินออกไปจากที่นั่นเลย แอนเข้ามาพยุงช่วย เพราะเป็นต้นเหตุที่ทำให้หมวดเจ็บ จึงลงทุนขึ้น Taxi กลับทันที ทั้งหมดไปรวมพลกันอยู่ที่บ้านของแอน เพราะบ้านของแอนเป็นคนที่มีฐานะดีพอสมควร แต่ไม่ถึงกับรวย .. แอนเอาน้ำมาให้เพื่อนๆ แล้วถามถึงอาการของหมวด

“เป็นไงบ้างค่ะหมวด” แอนดูจะ Take Care หมวดน่าดู แบบออกนอกหน้า จนบี๋รู้สึกได้ชัด

     ไม่รู้เพราะว่าเธอเริ่มชอบหมวดขึ้นมา หรือเพียงแค่จะลบล้างความผิดทั้งสองครั้งก็ไม่รู้ได้

“ไม่เป็นไรมากหรอกครับ แต่คุณนี่ก็ไม่เบาเหมือนกันนะ” แอนงง ไม่เข้าใจกับสิ่งที่หมวดพูดออกมา

“อะไรคือไม่เบาคะ หนูไม่เข้าใจ” หมวดเอื้อมมือไปแตะที่หัวของแอนเบาๆ

“ตัวหนักยังกะอะไรดี เห็นตัวแค่นี้เนี่ย” แล้วทั้งหมดก็นั่งคุยกัน เหมือนจะสนิทกันดี

       ไม่นานแม่กับพี่ชายที่พึ่งกลับมาจากธุระนอกบ้าน ก็เดินเข้ามาทักทายแอนและเพื่อนๆ เพราะนานๆจะมีคนมาแวะเวียนมาเที่ยวที่บ้าน นานแล้วที่ไม่มีเหตุการณ์แบบนี้

“ยัยแอน” แอนหันมาทักทาย บี๋ยกมือสวัสดีเช่นกัน

“คุณแม่ ทำไมกลับมาไวจัง นึกว่าจะมามืดๆ มาหนูขอกอดหน่อย”

       แอนรีบอ้อนแม่ก่อน เพราะกลัวโดนว่า ที่พาเพื่อนมาโดยไม่ได้รับอนุญาต

“แม่ขา สวัสดีค่ะ” แม่ยิ้มให้กับทุกคน

“พาเพื่อนมาทำไมถึงไม่บอกแม่ก่อนหละลูก” แอนหน้าหดเหลือสองนิ้วเลยเมื่อโดนแม่ทักแบบนั้น

“คือ..หนู” แม่รีบบอกลูกสาว ก่อนที่แอนจะคิดมากไป เพราะแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

“แม่ไม่ได้ว่าอะไร ที่ถามเนี่ย เพราะแม่จะได้เตรียมขนมนมเนย ไว้ให้ต่างหากเท่านั้น ดูซิ ไม่มีอะไรทานกันเลย”

“คุณแม่ขา หนูรักคุณแม่ของหนูที่สุดในโลกเลย น่ารักจริงๆแม่อ้นเนี่ย”

       และระหว่างที่แอนกำลังอ้อนแม่อยู่นั้น ก็มีสายตาของใครคนหนึ่งซึ่งกำลังจ้องมองไปที่บี๋ จนเธอรู้สึกได้อยู่นานแล้ว จนบี๋ต้องหลบสายตา โอมเลยสะกิดน้องสาวและโบ้ยปากไปที่บี๋ เพราะอยากรู้จักเพื่อนของน้องคนนี้ซะแล้ว สงสัยคงจะสวยโดนใจหนุ่มสถาปนิกจบนอกมาหมาดๆ

“เออ ไอ้แอน ใจคอนี่แกจะไม่แนะนำเพื่อนๆให้พี่รู้จักบ้างเลยรึไง”

       แอนเห็นสายตาพี่ชายตัวเองจ้องมองไปที่บี๋ก็รู้เลยทันทีว่า พี่ชายคงจะปิ๋งเพื่อนเอาเข้าแล้ว จึงแอบยิ้มและรีบแนะนำทุกคนให้กับโอมทันที

“เอาหละทุกคน หันมาทางนี้หน่อย” ทุกคนหันมาตามเสียงของแอน

“คนนี้ คนที่ฉันกอดอยู่เนี่ย คุณแม่ของฉันชื่ออ้นนะ” ทุกคนยกมือสวัสดี

“ส่วนนี่ คนนี้ พี่โอม พี่ชายสุดหล่อของฉัน พึ่งจบสถาปนิกมาจากอเมริกาหมาดๆ ไม่กี่วันนี้เอง จะมาทำงานที่กรมโยธาธิการ เร็วๆนี้”

       ทุกคนก็ยกมือไหว้อีกครั้ง และคราวนี้ก็หันไปแนะนำพวกเพื่อนๆบ้างหละ

“เอาสั้นๆนะคะ สองคนนั้นเป็นตำรวจ ส่วนชื่ออย่าไปรู้เลยเนาะ และคนนี้”

       แอนแกล้งพี่ชายตัวเอง บอกเป็นคนสุดท้าย

“สุดสวย เพื่อนรักของน้องเอง ชื่อว่า น้องบี๋ค่ะ”

“เพราะจัง” โอมหลุดปากออกมา ไม่ดังมากจนจอบเผลอหลุดออกมาเช่นกัน

“เพราะตรงไหนวะ อยากจะอ๊วก” หมวดรีบเอามือปิดปากเพื่อนทันที

“เงียบๆ เบาๆ ไม่ต้องพูดอะไรเลย ระวังจะโดนบาทาพี่เค้า นิ่งๆเลยนะมึง”

“เอาหละ ในเมื่อรู้จักกันหมดแล้ว แม่ก็ขอตัวไปพักก่อนหละ ร้อนมาก งั้นเด็กๆเชิญกันตามสบายนะลูก แม่ไปหละ ไปโอม พาแม่ไปข้างบนหน่อย ขนมอยู่ในห้องครัวนะลูก ไปหยิบเอาได้เลย วันก่อนแม่ทำคุกกี้ไว้เต็มเลย ไปเอามาแบ่งเพื่อนๆ ตามสบายเลย เอ้า โอม มัวทำอะไร แม่บอกอะไรไป ไม่ได้ยินเหรอ ยืนนิ่งอยู่ได้”

“ครับๆ แม่” แล้วโอมก็พยุงแม่บังเกิดเกล้า ขึ้นไปชั้นสองทันที และตาก็ยังเหลียวหลังมาจ้องมองบี๋ตลอด

       บี๋รับรู้ได้เลยว่าพี่ชายเพื่อนสนใจเธอเข้าให้แล้ว เลยไม่กล้าที่จะมองหน้าเพื่อนเลย จนทำให้แอนต้องเข้ามาสะกิด

“นั่นแน่ รู้นะว่าเป็นอะไรหนะ เขินใช่ม๊า ว่าที่พี่สะใภ้” แอนเล่นแรงเลย แล้วก็เดินไปหยิบขนมมาทาน

“อีบ้า พี่สะพ้งสะใภ้อะไร สักคำก็ไม่ได้คุยกัน มีแต่พี่ชายแกนั่นแหละ ที่จ้องฉันเอาจ้องเอา ฉันก็เขินเป็นนะโว๊ย”

“อะแอ่ม” จอบเลยแซวขึ้นมา

“แหม คุณน้องขา เขินให้มันน้อยๆหน่อยจะได้ไหมจ๊ะ” บี๋หันขวับไปที่จอบทันที

“เสื้อของน้องมันจะขาดอยู่แล้ว เห็นไหมหนะ ม้วนออกขนาดนั้น ตึงจนจะขาดอยู่แล้ว หน้าก็แด๊งแดง หน้าจุ๊บออกซะขนาดนั้น”

       บี๋รีบเอามือขวาไปตีแขนซ้ายจอบ และชี้หน้าทันที

“พูดให้ดีนะ จ่งจูบอะไร ไอ้ทุเรศ เมื่อตอนสายๆฉันยังไม่ได้เอาเรื่องนายเลยนะที่มาชนชั้นหนะ แล้วยังจะมาปากดี ลวนลามฉันด้วยคำพูดอีก แอนฉันกลับหละนะ”

       หมวดถีบเพื่อนเข้าให้ทันที แต่ไม่แรงมาก

“อ้าวทำไมหละบี๋ ขนมยังทานได้แค่นิดเดียวเอง นี่ก็ยังไม่ 5 โมงเย็นเลย แม่แกคงไม่ว่าหรอก บ้านก็อยู่แค่นี้เอง

“ไม่อยากฆ่าหมาแถวนี้ ปากมันเสีย ไม่มีอารมณ์แล้ว ฉันไปหละ แล้วเจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะ”

“เออ ไปเถอะ เดินดีๆหละ รถในซอยนี่ก็เยอะเหมือนกันนะแก”

“เออ บาย” แล้วบี๋ก็เดินออกจากบ้านของแอนไปแบบหัวเสีย หงุดหงิด โดยที่ไม่รู้ว่ายังมีสายตาของใครอีกคนนึงที่แอบมองเธออยู่ข้างบนชั้นสองนั่นเอง

       หันมาดูหมวดกับจอบกันบ้าง หมวดส่ายหัวกับเพื่อนทันทีกับปากของมัน

“กูบอกมึงแล้วว่า ให้อยู่เฉยๆ เป็นไงหละ น้องเค้า โกรธจนหนีกลับบ้านไปเลย”

       จอบแค่จะแซวเล่นเท่านั้น แต่ดันหลุดไปไกลเลย จึงต้องเป็นเช่นนั้นเอง

“อย่าไปว่าเพื่อนเลยพี่ ยัยบี๋มันก็แบบนี้แหละ ขี้น้อยใจ นิดหน่อยๆ มันก็ออกอาการ .. ตกลงพี่เป็นไงบ้างหละ ดีขึ้นไหม มาหนูขอดูไหล่หน่อย เมื่อกี้เห็นแดงมากเลยนะ”

      แอนเดินมาดูไหล่ทั้งสองข้างของหมวด หมวดกะจะต่อว่าแอนสักหน่อย แต่ก็ต่อว่าไม่ลงเลย เมื่อเห็นความห่วงใยของเธอ แอนดึงเสื้อของหมวดลงมาจนเห็นไหล่ทั้งสองข้าง แล้วเอาครีมนวดที่สำหรับทาคลายกล้ามเนื้อบรรจงลูบไล้ไปที่ไหล่ทั้งสองข้างถูไปมาเบาๆแบบมีความสุข และมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

       จอบสังเกตุเห็นเลยต้องเบือนหน้าหนี แต่หมวดซินั่งนิ่งเงียบเลย

“พี่ขา” หมวดตอบเบาๆ “ครับ”

“หนูขอโทษนะคะที่ทำให้พี่เจ็บถึงสองครั้งในวันเดียวกัน หวังว่าพี่คงไม่โกรธหนูนะ”

“ไม่เป็นไรครับ อย่าคิดมาก” แล้วหมวดก็เอามือซ้าย เอื้อมมาจับมือขวาของแอนที่กำลังนวดไหล่ขวาอยู่

“พอแล้วหละ พี่ค่อยยังชั่วแล้ว” แล้วหมวดก็หันหน้ามาหาแอน

“ขอบใจนะที่ดูแลพี่อย่างดี” แอนก้มหน้าเหมือนละอายใจ ที่ทำผิดต่อหมวดในวันนี้ในครั้งแรก

“ก้มหน้าทำไม พี่บอกแล้วไงว่าน้องไม่ได้ผิดอะไร เงยหน้าขึ้นมาได้แล้ว” แอนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา

“ไม่ต้องคิดมากนะ พี่ไม่ได้โกรธอะไรน้องเลย” แอนพยักหน้า หมวดเอามือเชยคางน้อยๆของแอนและขอตัวกลับ

“พี่คงต้องกลับแล้วหละ นี่ก็เย็นมากแล้ว ขอบใจมากนะสำหรับขนมและเครื่องดื่มเย็นๆ”

       แอนรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนไม่อยากให้หมวดกลับเลย

“แล้วพี่จะกลับยังไงคะ เจ็บออกแบบนี้” แอนยังคงเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร บ้านพี่อยู่ไม่ไกลจากนี้เท่าไหร่นักหรอก ตรงขึ้นไปนี้ก็ถึงแล้ว”

“ให้หนูไปส่งไหม ถ้าอยู่ไม่ไกลจากนี้ เพราะพี่ต้องเจ็บเพราะหนู หนู..”            

“ไม่เป็นไร เพื่อนพี่ก็อยู่ เดี๋ยวมันช่วยเอง พี่ไปหละ” หมวดคงต้องไปจริงๆเสียที เพราะเริ่มปวดตัวแล้ว อยากนอน

“ไปไอ้จอบ กลับ” จอบพยักหน้า

“พี่จอบ หนูฝากดูพี่หมวดด้วยนะ ดูแลตัวเองด้วยนะพี่ หนูเป็นห่วง”

“ไม่ต้องห่วง ยังไงมันก็เพื่อนพี่ ไปหละ ขอบในจะสำหรับทุกสิ่งที่จัดมาให้ทาน บาย”

       หมวดโบกมือบ๊ายบาย แล้วก็รีบเดินออกไปจากบ้านของแอน แอนเดินตามออกมาส่งที่หน้าบ้าน กะว่าจะเดินตามไปส่งถึงป้ายรถเมล์ซะหน่อย แต่หมวดหันไปบอกก่อนพอดี

“ไม่ต้องออกมาไง กลับเข้าบ้านไปเถอะ ยุงมันเยอะ พี่ไปหละ และไม่ต้องตามมานะ”

“หลับฝันดีนะพี่” แล้วหมวดก็เดินจากแอนไปจนลับสายตา

       แอนหันกลับเข้ามาในบ้านต้องตกใจที่เห็นพี่ชายมายืนอยู่ตรงหน้า และเจอคำถามที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้

“แฟนแกเหรอ ไอ้หมวดอะไรคนนั้นหนะ” แอนเงียบ ตอบอะไรไม่ถูกเลย เพราะไม่รู้จะตอบพี่ชายยังไง

“เออ ไม่ใช่ค่ะ แค่เพื่อน หนูขอตัวก่อนนะคะ มีการบ้านที่ยังทำค้างอยู่”

“เดี๋ยว” โอมเรียกน้องสาวเอาไว้ แล้วหันมา แต่แอนยังคงไม่หันไป

“รู้ใช่ไหมว่าพี่จะพูดอะไร” แอนส่ายหน้า แต่เธอคิดว่ารู้

“ตกลงจะช่วยพี่ไหมเรื่องเพื่อนของแกที่ชื่อบี๋หนะ”

“พี่โอม” คราวนี้แอนหันไปหาพี่ชายตัวเองได้

“นี่พี่จริงจังกับไอ้บี๋มันถึงขนาดนี้เลยเหรอ หนูนึกว่าพี่แกล้งแซวมันเล่นๆเท่านั้นซะอีก”

“พี่ชอบบี๋จริงๆ และชอบมาตั้งนานแล้วด้วย” โอมยอมเปิดเผยความนัยใจกับน้องสาว

“แต่พี่เห็นมันมาตั้งแต่เด็กๆเลยนะ มันอ่อนกว่าพี่ตั้งเยอะ มันก็อายุเท่าหนู หนูว่าพี่ตัดใจซะเถอะ ดูๆแล้วมันคงจะไม่ชอบพี่หรอก หนูรู้นิสัยเพื่อนหนูดี อีกอย่าง มันก็รักและเคารพพี่เหมือนพี่ชายคนนึงเท่านั้น มันคงไม่เอาพี่มาทำผัวหรอก” แอนพูดแรงจริงๆ เมื่อเห็นพี่ชายยังคงดื้อ

“ทำมาเป็นรู้ดีแทนคนอื่น ทีแกยังมีได้ แกกับแฟน อายุมันก็คงต่างกันเยอะเหมือนกัน ยศหมวดหนะ ต่ำๆก็ต้องมี 23 ขึ้นไปแหละ แกก็ยังคบกันได้ แล้วทำไมฉันจะคบกับยัยบี๋ไม่ได้”

“พี่โอมกลับมาคราวนี้ทำไมถึงดื้อจัง หนูบอกแล้วไงว่าหนูกับพี่หมวดคนนั้นเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แฟนก็ไม่ใช่”

“ไม่รู้หละนั่นมันเรื่องของแก จะยอมรับหรือไม่ มันไม่เกี่ยวกับฉัน หน้าที่ของแก ก็คือนัดเพื่อนแก ให้ฉันได้ไปเดทกันบ้างก็พอ ทำได้ไหม ว่าไง แกจะช่วยพี่แกไหมบอกมา”

“เออๆๆ หนูจะช่วยให้ แต่ไม่ขอรับปากนะว่าไอ้บี๋มันจะเล่นด้วยไหม ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา อย่ามาว่าน้องภายหลังไม่ได้นะเอ้า พอใจยัง”

       แอนทำหน้าไม่ค่อยมีความสุขเลย เจอไฟร์ทบังคับแบบนี้เข้าให้ซะแล้ว

“เออ ชั้นรับปาก ว่าแกจะไม่ถูกเพื่อนแกต่อว่อย่างแน่นอน สบายใจได้” แล้วแอนก็รีบเดินขึ้นชั้นบนทันที

“จำเอาไว้นะ ว่าหาโอกาสให้ฉันได้อยู่กับไอ้บี๋สองคนเท่านั้นเป็นพอ ที่เหลือ เดี๋ยวพี่จะจัดการเอง”

       แอนหันขวับมายังพี่ชายตัวเองก่อนที่เท้าจะเหยียบบันไดขึ้นแรกทันที เมื่อได้ยินประโยคนั้น เพราะฟังดูแล้วมันทะแม่งๆ ยังไงก็ไม่รู้

“พี่คิดจะทำอะไรมัน พี่จะปล้ำมันเหรอ” แอนถามไปดื้อๆเลย

“จะบ้าเหรอ คิดมากไปป่าวน้องรัก เอาเป็นว่า ฉันไม่ได้คิดหรือเป็นคนเลวร้ายอย่างที่แกคิดหรอกน่า”

“ก็แล้วไป อย่าให้หนูรู้แล้วกัน ว่าพี่คิดอะไรที่ไม่ดีกับไอ้บี๋มัน เพราะอย่างน้อย บ้านมันกับบ้านเรา ก็รู้จักและคุ้นเคยกันดี พี่จะทำอะไร ก็เกรงใจ พ่อแม่มันบ้าง หนูเตือนพี่ได้เท่านี้แหละ เดี๋ยวมันจะผิดใจกัน เพราะบ้านมันกับเราก็อยู่ตรงนี้นี่เอง ซึ่งไม่ห่างกันสักเท่าใด หวังว่าพี่คงจะเข้าใจนะคะ หนูขอตัว”

       พูดจบแอนก็เดินหนีขึ้นห้องนอนทันที ปล่อยให้โอมยืนคิดอะไรอยู่คนเดียว แล้วเขาก็เดินออกจากบ้านไป

***** ^^^^^ *****

       หลายวันต่อมา ยัยตาลก็ยังไม่หายสงสัยถึงนายหมวดอะไรนั่น หลังจากที่แอนกับบี๋มานั่งเม้าส์ให้ฟังเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ก็เลยซักถามแอนเพื่อให้หายสงสัยสักที เพราะต่อมอยากรู้ดั้นเกิดทำงานขึ้นมา

“นี่แอน ฉันถามจริงๆเถอะ เธอไปทำอีท่าไหน ถึงได้ไปรู้จักกับคนในเครื่องแบบได้ บอกกันบ้างดิ อิจฉาหวะ”

“มาอิจฉาอะไรฉัน ไอ้บี๋มันก็รู้จัก ไม่ใช่ฉันคนเดียว ทำไมถึงไม่อิจฉามันบ้างหละ ไม่เชื่อก็ถามมันดูดิ”

“เออ ฉันก็รู้จัก คนนึง อีตานั่นชื่อจอบ” บี๋ทานขนมไปพลาง ตอบไปพลาง

“แล้วอีตาหมวดบ้าบออะไรของแกหนะ เค้าชื่ออะไรหละ” ตาลถามตรงจุดเลย

“บ้าแล้วแก ของฉันซะที่ไหน เค้าไม่ใช่แฟนฉันซะหน่อย” อันนี้บี๋รีบเถียงเลย

“อย่าเลยแกไอ้แอน อันนี้ฉันของเถียง ไอ้ตาลหนะพูดถูกแล้ว หมวดหนะของแก แหม..เห็นมองและส่งสายตากันเยิ้มเลยวันนั้นหนะ ดูแลเอาใจใส่จนถึงขนาดนั้น” บี๋พูดกระแนะกระแหน

“บ้า แกก็อีกคนไอ้บี๋ งั้นฉันก็บอกบ้างซิว่า แกหนะเป็นของพี่โอม เอาไหมหละ”

“บ้า ไม่ใช่” บี๋รีบแก้ตัว

“งั้น ฉันก็ไม่ใช่ ก็แค่เขาบาดเจ็บเพราะฉัน ฉันก็ต้องดีกับเค้าหน่อย ก็เท่านั้น”

“จริงหงะ” บี๋กระแซะต่อ

“เออ ก็ฉันทำพี่เค้าเจ็บ ตั้งสองครั้งในวันเดียวกัน ขืนไม่ทำดีเข้าไว้ แล้วเขาเปลี่ยนใจมาจับฉันขึ้นมาทำไง ตารางนะโว๊ย ข้อหาทำรายร่างกาย ฉันยังไม่อยากไปทัวส์ห้องกรงนะจะบอกให้”

       ตาลพยักหน้า “เอ้าว่าไง ตกลงจะบอกฉันได้รึยังว่าอีตาหมวดนั่น เขาชื่ออะไร อีกคนรู้แล้วว่าชื่อจอบชื่อเสียม แล้วของแกหละ ชื่ออะไร” บี๋จึงนึกขึ้นมาได้ เลยทำหน้าคิดเช่นกัน

“เออนั่นซินะ แล้วพี่เค้าชื่ออะไรหละวะหนะ” แอนหลุดปากออกมาเบาๆ

“วันนั้นฉันเห็นคุยกันตั้งนาน เห็นแกเรียกเขาว่าหมวด หมวด หมวด ตลอดทุกคำเลย” บี๋เลยพูดออกไป

“นั่นนะซินะ ฉันก็ลืมถามชื่อพี่เค้าเหมือนกันว่าชื่ออะไร ก็พึ่งรู้จักวันนั้นแหละ ก็เลยยังไม่อยากถามอะไรมาก” ทำให้แอนเอ๊ะใจขึ้นมา

“เอาน่า เอาไว้ถ้าฉันมีโอกาสได้เจอเค้าอีกครั้งหละก็ ฉันจะต้องรู้ชื่อของอีตาหมวดบ้านั้นให้ได้” แอนหันหน้าออกมาจากเพื่อนๆ

“เอ ฉันลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี่ย ไม่น่าลืมได้เลย เจ็บใจจริงๆ”

>>>>> ----- <<<<<

       วันนี้หมวดกับจอบ ก็เดินมาดูหนังสือแถวๆวังบูรพาในร้านแห่งหนึ่ง

“เห้ยหมวด” จอบสะกิดเพื่อน

“ยัยคนนั้นกับยัยน้องบี๋เบ๋ออะไรไรนั่น เชื่อสนิทเลยหวะ ว่าแกเป็นตำรวจจริงๆ”

       จอบพูดขึ้นมาขณะที่เดินเลือกดูหนังสืออยู่

“ทำไงได้วะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ที่จะหลอกเด็กพวกนั้นนี่หว่า” หมวดหันไปมองหน้าเพื่อน จอบเลยหยุดเดิน

“พวกเธอสองคนนั่นเข้าใจผิดกันไปเอง อีกอย่างชื่อข้าก็ดั้นไปตรงกับยศของตำรวจเข้าพอดี” หมวดทำท่าแบบมือ แบบช่วยไม่ได้

       ขณะที่สองหนุ่มกำลังเดินดูหนังสืออยู่นั้น บังเอิญแอนกับบี๋ ก็เดินเข้ามาในร้านนี้เช่นกัน เดี๋ยวคงได้เจอกันแน่ นั่นไงผิดปากซะเมื่อไหร่ ยัยบี๋ก็เผอิญตาดีซะเหลือเกิน หันไปมา ก็เจอเอากับสองหนุ่มนั่นพอดี จึงสะกิดบอกแอนทันที โดยไม่รอช้า

“แอนๆ” หันหันมาหลังจากที่กำลังดูหนังสือบนชั้น

“อะไรแก มีอะไร ดูทำเสียงเรียกเข้า ยังกะเจอเรื่องคอขาดบาดตายยังงั้นแหละ”

“เมื่อกี้ถ้าฉันตาไม่ฝาด ฉันว่าฉันเห็นนายหม่งหมวดอะไรของแกนั่นกับอีตาจอบมากันครบทั้งสองคนเลย”

“อะไรนะ แกบอกว่าเจอหมวดที่นี่งั้นเหรอ ที่ไหนบี๋” แอนรีบวางหนังสือที่ถืออยู่เก็บเข้าที่ทันที

“โน่น ตรงมุมโน้น เอ..หรือว่าฉันตาฝาดวะ ไม่น่าจะใช่น่า” บี๋ชักเริ่มลังเลขึ้นมาแล้ว

“เดี๋ยวนะ เมื่อกี้แกบอกว่าไงนะ หมวดของฉันงั้นเหรอ อีกแล้วนะ แล้วเค้ามาเป็นของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะ ยัยบี๋”

       แอนเค้นเอาคำตอบที่กำกวง

“ว่าไง แม่ตัวดี” แอนจ้องหน้าบี๋

“ตอบ” และชี้หน้าด้วยอีกต่างหาก

“พูดเล่นๆ แฮ่ๆ” แอนไม่พอใจเพื่อนมากที่เล่นไม่เลิก

“เข้าใจไหมว่าสร้อยหนะ มันเป็นสร้อย ไม่มีอะไรหรอก ไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่เจอนะ เรื่องนี้ปล่อยทิ้งได้แล้วไป”

       กะล่อนเหมือนกันนะยัยบี๋ จากนั้นทั้งสองสาวก็รีบเดินดูตามล๊อคต่างๆ ก็มาเจอจนได้

“นั่นไงๆแก อยู่นั่น ฉันเห็นแล้ว” บี๋ชี้ไปที่หมวด

       เมื่อเห็นหน้าชัดๆ จึงรีบตามไปดูให้เห็นดำเห็นแดงกันไปเลย พอจอบกับหมวดกำลังจะเดินเลี้ยวออกไปจากร้านหนังสือ แอนเลยตะโกนเรียกซะดังเลย

“หมวด หมวดคะ” หมวดกับจอบหันมาเห็นเข้า จึงรีบวิ่งหลบออกมาจากร้านหนังสือ มายังบริเวณทางเดินเพื่อจะหาที่หลบ

      แต่เนื่องจากมันเป็นร้านที่ติดกันและลานโล่งไม่มีที่ให้หลบเลย หันไปเห็นแอนกับบี๋วิ่งตามมาเช่นกัน ในเมื่อหาที่หลบไม่ได้แล้ว จึงต้องจำใจหยุดทันที เพราะหลบยังไงก็คงไม่พ้นแน่ สักพักทั้งสองสาวก็วิ่งมาถึงตัว สองหหนุ่มต้องตกใจมาก จอบบ่นออกมาเบาๆที่หูเพื่อน

“ฉิบหายแล้วไอ้หมวด มาได้ยังไงวะเนี่ย ตั้งตัวไม่ทันเลย”

       หมวดกำลังคิดหาทางบอกแอนยังไงดีเพื่อไม่ให้เธอโกรธ ทั้งสองสาวแปลกใจมากเมื่อเห็นหมวดกับจอบอยู่ในชุดนักเรียน ทั้งหมวดและจอบต้องเอามือปิดหน้าเอาไว้แล้วหลบหน้าไม่ยอมมองสองสาวเลยเป็นเวลานาน แอนเลยพูดออกมา

“นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันงงจริงๆ แล้ว..สองคนทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้ เล่นอะไรกันเนี่ย ใครก็ได้ช่วยตอบให้ฉันหายข้องใจหน่อยซิ” บี๋ก็เช่นกัน

“นั่นซิ พี่สองคนเล่นอะไรกันอยู่ ทำไมถึงอยู่ในชุดนี้”

“เออ ผม” หมวดจะบอกความจริงอยู่แล้ว พอดียัยบี๋ก็บ้าหนังเข้าขั้นซะด้วย ก็เลยพูดโพล่งออกมา

“หรือว่า พวกพี่สองคน แต่งนอกเครื่องแบบแบบนี้ แบบว่าปลอมตัวมาจับผู้ร้ายใช่ม๊า ใช่ป่ะ”

“ครับๆ ใช่ๆ เราสองคนปลอมตัวมา” ไอ้จอบได้ที เอาตัวรอดก่อนในวันนี้

“ที่เราพยายามทำตัวหลบน้องสองคน เพราะไม่อยากให้ใครจำเราได้ เราสองคนกำลังตามคนร้ายอยู่ น้องสองคนไม่น่าทำให้มันรู้ตัวก่อนเลย จบกัน เราสองคนกำลังจะจับมันได้อยู่แล้ว เสียดายจัง”

“มันมีอะไรเหรอคะพี่ ถึงต้องปลอมตัว” แอนอยากรู้มาก เพราะกำลังงงหนัก

“มันเป็นอย่างนี้ครับ” จอบพาแอนและบี๋มาอีกมุมหนึ่งของห้องและอธิบายให้สาวทั้งสองฟัง

“อย่าเอ็ดไปนะครับ” จอบทำปากจุ๊ๆ

“ไม่เป็นไร ผู้ต้องสงสัย 2 คนแรก พลาดไปแล้วก็ช่างมัน เดี๋ยวผู้ร้ายที่เหลือ มันจะรู้ตัวเอาว่าพี่สองคนเป็นตำรวจ บางคนยังไม่รู้ ผู้ร้ายบางคนยังอยู่แถวๆนี้หละครับ พวกเราสองคนกำลังจับตาจ้องมองมันอยู่ น้องเห็นผู้ชายอ้วนๆ ขาวๆ คนนั้นกับผู้ชายสูงๆ มีเคราสองคนนั่นไหม” ไอ้จอบเริ่มตอแหลเชียว

“ทำไมเหรอคะ เห็นค่ะ” แอนกับบี๋แอบชำเลืองดู

“ไอ้สามคนนั่นแหละครับ เป้าหมายของเรา พวกน้องอย่าทำอะไรให้เกิดพิรุธนะ เดี๋ยวมันจะไหวตัวทัน”

“แล้วพวกนั้น เค้าทำผิดอะไรถึงต้องปลอมตัวมาจับหละคะพี่” บี๋ถามเบาๆ

“อ๋อ พวกนี้ชอบเอายาเสพติดมาปล่อยให้กับเด็กวัยรุ่นแถวนี้ ยาไอซ์บ้าง ยาปลุกเซ็กซ์บ้าง บางทีก็ปล่อยเงินนอกระบบ ร้อยละ 20 อะไรทำนองนี้ พวกพี่ตามสืบมาได้สักระยะแล้ว ถ้าได้หลักฐานจะๆนะ จะได้มีหลักฐาน เพื่อเข้าทำการจับกุมได้ เราเลยต้องปลอมตัวเพื่อมาหาหลักฐานไง เข้าใจรึยังครับน้อง” แหม ไอ้จอบ แหลยาวเลยมึง

“ค่ะๆ” สองสาวรับคำ

“แล้วพี่จะให้เราสองคนทำไงหละคะตอนนี้” บี๋ถามต่อ

“ก็ไม่ต้องทำอะไร น้องก็อยู่เฉยๆ ของน้องแบบนี้แหละ ทำทีว่าเดินมาเที่ยวตามปกติ ส่วนพี่กับเพื่อน จะตามมันไป นั่นพวกมันจะออกจากร้านแล้ว พี่ไปหละ”

       จอบได้ทีรีบชิ่ง และรีบไปดึงแขนหมวดทันที

“อย่าลืมนะครับ อย่าตามมา ขอย้ำอีกครั้งว่าอย่าตามมา แล้วโอกาสหน้าค่อยพบกันใหม่นะครับ ไปหละ”

       พูดจบจอบก็รีบดึงหมวดออกไปจากตรงนั้นเลย ไม่นานพอออกมาพ้นรัศมีวังบูรพาได้ หมวดก็เล่นงานจอบทันที

“ไอ้เวร มึงพูดออกมาได้ยังไง ตำรวจนอกเครื่องแบบ ถ้าของจริงมา มีถูกจับใส่ซังเตจนหัวโตแน่มึง”

      หมวดหันซ้ายหันขวาดูอีกทีเพื่อความปลอดภัย

“โทษฐานที่ปลอมตัวเป็นเจ้าหน้าที่” หมวดเล่นเป็นชุดเลย

“เอาเถอะน่า ไม่โดนหรอก แถวนี้กูสืบมาหมดแล้ว ไม่มีพวกตำรวจมาเดินหรอก จะมีก็โน้น แถวๆคลองถมโน้น หรือไม่ก็บ้านหม้อ ตรงนี้ปลอด ทางสะดวก” ไอ้จอบตอบเพื่อให้หมวดสบายใจ

“อีกอย่าง น้องสองคนนั่นเสือกโง่ให้กูหลอกฟรีๆเองทำไม โดยเฉพาะยัยบี๋ บ้าหนังเอามากๆ ก็เลยเข้าทางกูเลย”

“ระวังนะมึง ถ้าวันนึง เขารู้ความจริงขึ้นมา มึงจะแก้ตัวกับเขายังไง” หมวดยังมีคุณธรรมอยู่บ้าง

“เออน่า เอาให้มันถึงวันนั้นก่อน เดี๋ยวมันก็จะมีทางออกเองนั่นแหละ เชื่อกู” จอบยังคงใจเย็น

“เออ จะว่าไปแล้ว ดูดีๆ ยัยสองคนนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ มึงว่าไง สนม๊ะ” จอบชวนเปลี่ยนเรื่องคุยเลยทันที

“ไม่หละ ดูหนังสือดีกว่า นี่ก็ใกล้สอบแล้วด้วย” หมวดแข็งใจพูด ที่แท้ก็มีใจชอบแอนอยู่นิดๆเหมือนกัน

       แต่ก็ยังคงห่วงเรื่องตำราอยู่บ้าง เรื่องของเรื่องคือหมวดไม่กล้าจีบแอนนั่นเอง เพราะตอนนี้เหมือนโกหกเธออยู่

“ไปกลับบ้านเถอะ” หมวดรีบตัดสินใจกลับทันที ก่อนที่สองสาวจะออกมาเจออีกครั้ง

$$$$$ ----- $$$$$

       หลายวันต่อมา แอนก็มาขึ้นรถเมล์กลับบ้านตามปกติ แต่คราวนี้เธอไม่ได้ขึ้นจากหน้าโรงเรียน เพราะเธอไปทำรายงานมาจากห้องสมุดแห่งชาติเพียงคนเดียว บี๋ไม่ได้มาด้วย ขากลับเลยยอมเดินมาจากท่าวาสุกรีแยกเทเวศร์ตัดมาขึ้นรถป้ายหลังกระทรวงศึกษาธิการ มารอรถสาย 56 และเจ้ากรรมจะโชคดีหรือร้ายไม่รู้ ที่หมวดไปเที่ยวและนั่งรถกลับมาคันนี้พอดีด้วย ..

      วันนี้แอนโชคดีได้นั่ง แล้วดั้นมานั่งเบาะเดียวกับหมวดพอดีกรรมจริงๆ ทีแรกเธอก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะเห็นว่ามีเด็กนักเรียนผู้ชายนั่งก้มหน้าหลับอยู่ที่ริมหน้าต่าง เผอิญผมของเธอยาว ลมพัดทำให้เธอต้องหันไปรวบมันเอาไว้ รู้ไหมครับว่าเธอเจออะไร เธอเจอไอ้หมวดกำลังนั่งหลับอย่างจังๆเลย สายตาของเธอจ้องมองไปที่หมวดอย่างเคียดแค้น ใจนึงก็อยากจะปลุกเพื่อมาพูดกันให้รู้เรื่อง แต่มาคิดอีกที ก็หยุดใจไว้ก่อนใจบอกว่าอย่า เธอตัดสินใจอยู่พักใหญ่ จนรถเลี้ยวขวามาวนที่วงเวียน ถนน 13 ห้างตรงบางลำภู เธอจึงไม่เรียก จึงสังเกตที่อกเสื้อแทนว่าโรงเรียนอะไร เธอจ้องดูแล้วก็บ่นเบาๆ

“เทพศิรินทร์นี่” เธอจึงแว่บแผนการณ์อย่างหนึ่งขึ้นมาในสมองทันที จนรถวิ่งออกมาถึงสี่แยกไฟแดงเฉลิมไทย

       เหมือนร่างกายจะรู้ว่าถึงบ้านแล้ว หมวดรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทันทีเอามือปัดหน้าขยี้ตานิดหน่อย และรีบลุกขึ้นมาจากที่นั่ง โดยไม่ได้ดูว่าใครนั่งอยู่ทางขวาเขา ขอทางออก แอนก็หลบให้ หมวดรีบกดออดทันทีหลังจากที่รถหลุดออกมาจากไฟแดงตรงนั้น และรีบเดินลงบันไดหลังไปทันที แอนหันไปดู แล้วก็พยักหน้า

“อย่างนี้นี่เอง วันนั้นถึงไม่ยอมให้เราไปส่ง เพราะบ้านนายอยู่ไม่ไกลจากฉันนี่เอง ใกล้กันมากๆเลย แค่ไม่กี่ป้าย”

       จากนั้นแอนก็นั่งรถไปอีกไม่กี่ป้ายจึงลงรถที่หน้าบ้านเธอได้ และหันหน้าไปทางเฉลิมไทยอีกครั้ง

“แล้วเราจะได้เห็นดีกันนายหมวดกำมะลอ หลอกกันได้ เนียนเลยนะ นายอีกคนนายจอบ ตอแหลได้โล่ห์เลย”

       เมื่อคิดแผนอะไรได้ แอนจึงรีบวิ่งข้ามถนนแล้วเดินเข้าบ้านไป ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรกจนได้ โอมพี่ชายสุดที่รักมายืนกอดอกรอเลย

“ไหนแกบอกว่าจะช่วยนัดยัยบี๋ให้พี่ไง นี่มันก็นานแล้วนะ ยัยแอน”

<<<<<<<<< ---------- >>>>>>>>>

โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 21 .. “ ทะเล้นรัก ตอน หนุ่ม ม. สาว พ. (มัธยม+พาณิชย์) 3 ”

ตอนที่ 20 .. “ ทะเล้นรัก ตอน หนุ่ม ม. สาว พ. (มัธยม+พาณิชย์) 2 ”

รวมเรื่องสั้น นิยายรัก นักศึกษา (Romance Fiction - นิยายรัก)