บทที่ 300: คิดถึงอาหารฝีมือเจ้า

จู่ ๆ จวินหรูเย่ก็พูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ แล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นสบตากับเฟิ่งมู่ชิงเพราะเขากลัวว่าตนอาจจะเผลอไปทำให้นางรู้สึกไม่พอใจ

ทางด้านหญิงสาวยังคงนิ่งเงียบเป็นเวลานาน ส่งผลให้บรรยากาศเงียบงันเสียจนจิ๋วจิ่วกับโม่อิ๋งได้แต่ลอบถอนหายใจ

ในใจของโม่อิ๋ง: ทำไมนายหญิงถึงใจร้ายเช่นนี้?

ในใจของจิ๋วจิ่ว: ข้าพยายามหาคำพูดมาโน้มน้าวเฟิ่งมู่ชิงตั้งมากมาย แต่นี่คือผลลัพธ์เช่นนั้นหรือ?