บทที่ 240: ข้าจะได้อะไรตอบแทน?

เสียงพึมพำเบา ๆ ดังก้องอยู่ในหูของไป๋เซิ่งเสวี่ย ขณะที่คนทั้ง 2 กอดกันแน่น

ยามนี้ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยน้ำตา และความทรงจำของพวกเขา 2 คนในช่วงเวลาที่ผ่านมาก็ปรากฏขึ้นในใจ ซึ่งมันยิ่งทำให้นางรู้สึกเศร้ามากขึ้นไปอีก

เมื่อสิ้นเสียงพึมพำ ชายหนุ่มก็หัวเราะเบา ๆ เป็นการทิ้งท้าย ก่อนที่หญิงสาวจะรู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับลงมาบนไหล่ แล้วเขาก็แน่นิ่งไม่ไหวติง

“มู่หรงเฉิน!” ไป๋เซิ่งเสวี่ยตัวสั่นขณะพยายามเขย่าเรียกคนในอ้อมกอด แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ กลับมา