บทที่ 204 สมควรแก่เวลา...

ณ เวลานี้ฉันมีความสุขมาก เพราะนอกจากอาหารที่เขาทำถูกใจฉันไปหมดทุกอย่างแล้ว ในตอนนี้ฉันก็ไม่มีอาการคลื่นไส้หรือเวียนหัวเลยด้วยซ้ำ มันยิ่งทำให้ฉันเจริญอาหารสุด ๆ
(เอ๊ะ...หรือว่าเขาเหมาอาการแพ้ท้องของฉันไปหมดแล้วนะ...>u<)

“ว่าแต่...เฮียไปฝึกทำอาหารตอนไหนกันค่ะเนี้ย ฝีมือพัฒนาไปไกลกว่าตอนที่ทำข้าวต้มไหม้เยอะมากเลยนะคะ” ฉันถามเขาด้วยความสงสัย พร้อมกับแอบแซวเขาไปหนึ่งกรุบ

“ก็ตามคลิปในอินเทอร์เน็ตบ้าง แล้วเฮียก็ให้เชฟมาทำให้ดูบ้าง” เขาเอ่ยบอก