บทที่ 157: ทายาให้แก่ลูก ๆ

หลังจากที่หูเจียวเจียวเตรียมอาหารเย็นให้ลูกเสร็จแล้ว เธอก็ต้มโจ๊กฟักทองผสมข้าวฟ่างอีกหม้อหนึ่งเพื่อนำไปให้หูหมินทานในภายหลัง

 

เนื่องจากตอนนี้หญิงวัยกลางคนยังมีไข้ประมาณหนึ่ง นางจึงยังกินอาหารมัน ๆ ไม่ได้

 

ในระหว่างมื้ออาหาร จิ้งจอกสาวและลูก ๆ ทั้ง 5 ได้พูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่คืนนี้แม่จิ้งจอกจะไปเฝ้าไข้หูหมิน

 

“ท่านแม่ คืนนี้ท่านจะไม่กลับมานอนที่บ้านหรือ?” หลงหลิงเอ๋อกะพริบตาถามผู้เป็นแม่พร้อมทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย

 

“แม่จะกลับมาพรุ่งนี้เช้า” หูเจียวเจียวลูบหัวลูกสาวแล้วตอบว่า “ท่านยายป่วย แม่ต้องไปดูแลนาง”

 

หลงเหยากำหมัดใช้ส้อมในมือจิ้มเนื้อด้วยความยากลำบาก ในระหว่างที่ยกส้อมขึ้นจะส่งเนื้อเข้าปาก พอเขาได้ยินคำพูดของแม่จิ้งจอก เขาก็หันหน้าไปถามด้วยเสียงแผ่วเบา

 

“เสี่ยวเหยาไปกับท่านแม่ได้ไหม เสี่ยวเหยาจะไปดูแลท่านยายด้วย!”

 

ดวงตาสีทับทิมกลมโตเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

 

สีหน้าท่าทางของลูกชายคนเล็กทำให้หูเจียวเจียวอดสงสัยไม่ได้จริง ๆ ว่าเขาอยากจะขอค่าตอบแทนอีกครั้งหรือไม่ และเธอก็ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่า “ไม่ได้ เสี่ยวเหยาอยู่บ้านช่วยแม่ดูแลพวกพี่ ๆ ได้ใช่ไหม?”

 

เมื่อหลงเหยาได้ยินเช่นนี้ก็ขมวดคิ้วใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง

 

“ได้เลย เสี่ยวเหยาจะอยู่บ้านดูแลพวกพี่ ๆ เอง”

 

เขายังจำได้ว่าก่อนที่แม่คนนี้จะกลับตัวกลับใจ อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบเขาที่แต่ก่อนยังแปลงร่างเป็นมนุษย์ไม่ได้มากนัก อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันพวกเขาต่างก็ช่วยกันทำงาน เด็กหนุ่มก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์อย่างที่ตนเคยคิด 

 

เมื่อแม่ลูกทั้ง 6 ทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย เด็ก ๆ ทุกคนก็อาบน้ำแล้วเตรียมตัวเข้านอน

 

ระหว่างนั้น หูเจียวเจียวเรียกหลงเซียวกับหลงจงให้มาหาตนเอง “เซียวเซียว จงเอ๋อ มาหาแม่ซิ”

 

“ท่านจะทำอะไร?” ลูกชายคนที่ 3 เอ่ยถามอย่างกระวนกระวายใจ แต่เขาก็รีบพาพี่ชายคนรองไปที่ประตูกระท่อมของแม่จิ้งจอกแบบไม่ขัดขืน

 

นางจะพาพวกเขา 2 คนไปบ้านท่านยายหรือ?

 

“แม่เพิ่งค้นพบยาที่สามารถรักษาดวงตาและแผลเป็นได้ มานี่สิ ให้แม่ลองหน่อย” ผู้เป็นแม่กวักมือเรียกเด็กทั้ง 2 แล้วหยิบขวดครีมลดรอยแผลเป็นกับยาหยอดตาออกมาจากกระท่อม

 

นี่คือสิ่งที่เธอพบในมิติตอนที่เธอเฝ้าไข้อยู่ในบ้านของหูหมิน

 

หญิงสาวไม่รู้ว่ายาพวกนี้จะได้ผลหรือไม่ แต่อย่างน้อยเธอต้องลองดูก่อน

 

ในเวลาเดียวกัน ร่างของลูกทั้ง 2 แข็งทื่อโดยที่พวกเขามองไปยังหูเจียวเจียวด้วยความประหลาดใจ

 

รักษาแผลเป็น...และดวงตา?

 

ทั้งคู่ไม่ได้ตาดหวังว่านางจะทำตามที่เคยสัญญาไว้ แต่ปรากฏว่านางใส่ใจเรื่องนี้จริง ๆ...

 

“มัวทำอะไรกันอยู่? มาให้แม่ใส่ยาเร็ว”

 

เมื่อจิ้งจอกสาวเห็นว่าลูกชาย 2 คนไม่ยอมขยับเข้ามาหาตัวเอง เธอจึงเข้าไปดึงอีกฝ่ายมาใกล้ ๆ ก่อนจะนั่งคุกเข่าลงแล้วหยอดตาให้หลงเซียวก่อน

 

ยามนี้เด็กหนุ่มผู้มองไม่เห็นกำมือบีบต้นขาตัวเองแน่น เขาไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหนในระหว่างที่ถูกคนเป็นแม่ลากไปข้างหน้าและเชิดคางเขาให้เงยหน้าขึ้น

 

พอหลงเซียวลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาก็มืดสนิทไร้ชีวิตชีวา ไม่นานเขาก็รู้สึกว่ามีของเหลวเย็น ๆ หยดลงในลูกตา ก่อนจะเกิดอาการปวดชา ๆ ราวกับว่าเขาถูกมดกัดและมันก็หายไปอย่างรวดเร็ว

 

“เป็นยังไงบ้าง รู้สึกระคายเคืองบ้างหรือเปล่า?” หูเจียวเจียวเอ่ยถามเสียงเบา หลังจากที่ดวงตาทั้ง 2 ข้างของลูกชายคนรองมีหยดน้ำกลิ้งไปมา

 

คำแนะนำของยาหยอดตาบอกว่านี่เป็นยาหยอดตาพิเศษสำหรับการรักษาโรคตาและควรใช้ทุกวัน

 

“ข้าไม่รู้สึกอะไรเลย” หลงเซียวส่ายหัวโดยไม่ได้บอกอีกฝ่ายเกี่ยวกับความเจ็บปวดเล็กน้อยที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้

 

ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเจ็บปวดที่ดวงตามาก่อน

 

แม้ว่าเด็กหนุ่มจะไม่รู้ว่ามันดีหรือไม่ดี แต่การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี้ทำให้เขามีความหวังเกิดขึ้นในใจ

 

“ดีมาก” แม่จิ้งจอกรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินเช่นนั้น ต่อมา เธอหันไปหาหลงจงเพื่อทาครีมรักษารอยแผลเป็นให้กับเขา

 

ทันทีที่เธอเสยผมที่ปิดหน้าลูกชายขึ้น เขาก็ถอยหลังไป 2 ก้าวอย่างกะทันหัน พร้อมกับยกมือปิดใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นข้างนั้นไว้

 

“ข้า… ข้าจะทาเอง...”

 

นั่นเป็นเพราะว่าเด็กหนุ่มไม่อยากให้คนอื่นเห็นใบหน้าอัปลักษณ์ของตน

 

“เด็กโง่ เจ้าจะเห็นไหมล่ะถ้าเอาไปทาเอง” หูเจียวเจียวดึงลูกชายหัวรั้นกลับมา ก่อนจะผลักมือเล็กออกเบา ๆ พลางพูดปลอบว่า “แม่จะทาให้เจ้าเอง”

 

ร่างกายของหลงจงแข็งราวกับหินเมื่อได้ยินคำพูดของคนเป็นแม่ เขาจึงไม่หลบหลีกอีก โดยทำเพียงแค่วางมือลงบนต้นขาอย่างประหม่า ขณะที่เขาจ้องมองคนตรงหน้าเขม็ง

 

ถ้านางรู้สึกไม่ชอบใบหน้าที่น่าเกลียดนี้แม้แต่น้อย เขาจะวิ่งหนีไปทันที!

 

ครู่ถัดมา หูเจียวเจียวปัดผมของเด็กหนุ่มไปด้านหลังก่อนจะเห็นใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นน่ากลัว มันเหมือนกับตะขาบน่าเกลียดที่คลานอยู่บนพื้นคอนกรีตไม่เรียบ

 

สภาพของลูกชายคนที่ 3 ส่งผลให้หญิงสาวรู้สึกทุกข์ใจอยู่ชั่วขณะ การเคลื่อนไหวของเธอจึงระมัดระวังและนุ่มนวลมากขึ้น

 

ครีมลดรอยแผลเป็นสีขาวขุ่นจากมิติขวดนี้มีกลิ่นสมุนไพรจาง ๆ

 

จิ้งจอกสาวบรรจงทาครีมนวดวนซ้ำ ๆ เพื่อให้เนื้อครีมซึบซาบเข้าสู่ผิว

 

ทางด้านหลงจง เขาเกร็งตัวและตึงเครียดอยู่ตลอดจนกระทั่งเสียงที่อ่อนโยนของหูเจียวเจียวดังมาจากข้างหู

 

“เรียบร้อยแล้ว”

 

“จากนี้ไป หลังจากกินข้าวเสร็จทุกวัน แม่จะใส่ยาให้พวกเจ้า”

 

ขณะที่พูดคุย แม่จิ้งจอกเก็บครีมลดรอยแผลเป็นกับยาหยอดตากลับเข้าที่ เสร็จแล้วเธอก็ช่วยหลงจงจัดทรงผมให้กลับคืนสู่สภาพเดิม

 

ระหว่างการกระทำทั้งหมดของเธอ เด็กหนุ่มยังคงยืนตัวแข็งอยู่กับที่เหมือนรูปปั้น

 

นางไม่คิดว่าเขาน่าเกลียดน่าขยะแขยง แถมนางยังทาครีมให้เขาด้วย...

 

เขาไม่เคยใกล้ชิดแบบนี้กับนางมาก่อน

 

ในตอนนั้นเอง หลงจงเข้าใจทันทีว่าทำไมหลิงเอ๋อและเสี่ยวเหยาถึงชอบมาวอแวอยู่ใกล้ ๆ นางขนาดนั้น...

 

“เอาล่ะ พวกเจ้ากลับไปนอนกันเถอะ แม่จะไปบ้านท่านยายแล้ว” หูเจียวเจียวกล่าวพลางลุกขึ้นเตรียมจัดข้าวของ

 

“เดี๋ยว!”

 

เด็กหนุ่มผู้มีแผลเป็นบนใบหน้ารีบรั้งอีกคนไว้ แต่คำว่า ‘ท่านแม่’ ที่ตนต้องการพูดนั้นกลับติดอยู่ในลำคอจนเขาไม่สามารถเอ่ยออกมาได้

 

“ขอบคุณ” เขาก้มศีรษะลงแล้วพูดเสียงเบา

 

หลงเซียวเองก็เม้มริมฝีปาก ก่อนจะพูดขอบคุณผู้เป็นแม่ด้วยเช่นกัน 

 

หูเจียวเจียวยิ้มพลางลูบหัวลูกชายตัวเล็กทั้ง 2 ซึ่งน้อยครั้งนักที่หลงจงจะไม่ปัดมือเธอออกและปล่อยให้เธอขยี้ผมของเขาแบบนี้

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวบรรจุอาหารลงกล่องให้เรียบร้อยแล้วมุ่งหน้ามาถึงบ้านของหูหมินก็เป็นเวลามืดค่ำแล้ว พอเธอเข้าไปในบ้านก็เห็นว่าข้างในมืดมิดจึงหยิบเทียนออกมาจากมิติเพื่อจุดไฟ ไม่นานแสงสีส้มก็ส่องสว่างทั่วทั้งห้อง

 

ขณะนี้คนป่วยหลับสนิทไปแล้ว

 

ต่อมา หญิงสาววัดอุณหภูมิของนางและพบว่าไข้ของอีกฝ่ายลดลงแล้ว อีกทั้งนางกำลังหลับสนิท เธอเลยไม่อยากรบกวนเพราะเกรงว่าจะทำให้นางตื่น เธอจึงตัดสินใจวางอาหารไว้ข้างเทียนก่อนจะนั่งพิงเตียงหลับตามไป

 

…

 

เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนที่หูเจียวเจียวตื่นขึ้นมา เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง ส่วนหูหมินได้หายตัวไปแล้ว

 

นั่นทำให้เธอผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พลางมองไปรอบ ๆ และพบว่าเทียนเมื่อวานละลายหมดแล้ว โดยเหลือแต่ขี้ผึ้งที่จับตัวเป็นก้อน มิหนำซ้ำอาหารที่ตนนำมาจากบ้านก็หายไปเช่นกัน

 

“เจียวเจียว เจ้าตื่นแล้วหรือ? มาเร็ว แม่ทำเนื้อย่างไว้ให้เจ้า”

 

ทันใดนั้นเสียงของหญิงวัยกลางคนก็ดังมาจากนอกประตู หญิงสาวจึงหันไปมองก่อนจะเห็นว่าแม่จิ้งจอกกำลังยืนถือกล่องอยู่ที่ประตู ซึ่งเป็นอันเดียวกับที่เธอใส่ข้าวต้มมาเมื่อวาน

 

“แม่จะอุ่นอาหารที่เจ้าเอามาให้ เจ้าเองก็ลุกขึ้นมากินข้าวได้แล้ว”

 

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินคำพูดของผู้เป็นแม่ จมูกของเธอก็ร้อนผ่าวเล็กน้อย

 

ในโลกนี้ไม่ใช่แม่ทุกคนที่รักลูก

 

โลกแห่งความเป็นจริง เธอไม่เคยรู้สึกถึงความอบอุ่นจากพ่อแม่ของตัวเองมาก่อน และเธอไม่เคยคาดคิดว่าในโลกของภูต แม่ที่ยังมีไข้สูงอยู่เมื่อวานนี้จะตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำอาหารให้ตนกิน

 

เห็นได้ชัดว่าเมื่อวานหญิงสาวเพิ่งเป็นฝ่ายดูแลแม่ของตัวเอง แต่ตอนนี้กลายเป็นแม่ที่มาดูแลเธอ

 

“ท่านแม่ ไข้ท่านลดแล้วหรือ? มาให้ข้าจัดการเองดีกว่า” หูเจียวเจียวชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วรีบลุกขึ้นไปช่วยอีกฝ่าย

 

ทีแรกหูหมินตั้งท่าจะปฏิเสธ แต่นางกลับพบว่าการเคลื่อนไหวของลูกสาวนั้นว่องไวกว่าของตนเอง ประหนึ่งกับว่าอีกคนทำงานพวกนี้มา 10 ปีแล้ว

 

ภาพนี้ยิ่งทำให้ผู้เป็นแม่รู้สึกทุกข์ใจ

 

เจ้ามังกรดำนั่นมันไม่ได้ความ! เขาทำผิดต่อเจียวเจียว นางต้องใช้ความพยายามมากแค่ในการทำงานเลี้ยงลูกคนเดียวมาหลายปี!

 

ไม่! นางต้องสั่งสอนบทเรียนให้หลงโม่สักวัน และทำให้เขารู้ว่าลูกของนางสมควรได้รับการปรนเปรอ

 

ในฐานะแม่ นางจะไม่ปล่อยให้ลูกสาวต้องทนทุกข์ทรมานจากการทำงานหนักเด็ดขาด!