ลิขิตรักเจ้าฟาร์มธัญกาล chapter1

Chapter1  เชียงใหม่ที่รัก

สิบสองปีแล้วที่ผมจากมหานครที่ได้ชื่อว่าเป็นเมืองหลวงลำดับสองของประเทศไปทำงานในต่างแดน

เครื่องบินขาเข้านำผมมาลง ณ สนามบินเชียงใหม่

ชายร่างสูงร้อยแปดสิบเจ็ดเลยมาตรฐานชายไทยไปนิดหนึ่ง ในชุดลำลองสีขาวอ่อนพร้อมกระเป๋าเดินทางสีดำ เก้าออกมาสู่แสงแดดอ่อนยามบ่ายสามกว่าๆ

สถานที่ที่ผมพึ่งจากมา มันยังมีผืนฟ้าที่มืดมิดอยู่เลย

ผมมองดูบรรยากาศที่คุ้นเคย สังคมที่วุ่นวาย ผู้โดยสารทั้งขาเข้าและขาออกเดินสวนกันขวักไขว่เข้าไปอยู่ในที่ของตนเอง

ขายาวๆ พาร่างของผมออกมายืนนิ่งอยู่หน้าสนามบินที่ข้อนข้างพรุกพล่านเต็มไปด้วยเสียงเรียกลูกค้าของรถโดยสารสีแดง รถสามล้อเครื่องหรือแม้แต่รถแท็กซี่

“สวัสดีครับ คุณดอมกลับจากแคนาดาทำเอาลุงจำแทบไม่ได้เลยน้ะครับ?”

รถสปอร์ตคันหนึ่ง โฉบเข้ามาชะลอตรงหน้าชายหนุ่มที่เดินลากกระเป๋าเดินทางจ้องมองภาพทุกอย่างอย่างคิดถึงและโหยหาถึงบรรยากาศความสวยงาม และความโรแมนติกที่เขาเคยเติบโตกับมันขึ้นมาในบ้าน ผืนแผ่นดินนี้

“สวัสดีครับลุงวี” ชายวัยกลางคนส่งยิ้มให้ชายหนุ่มที่กำลังเดินลากกระเป๋า

“เชิญขึ้นครับ เดี๋ยวอาจจะกลับไปถึงที่ฟาร์มช้าครับ” ดอมไม่พูดมากอะไรอีก ชายหนุ่มส่งกระเป๋าเข้าไว้หลังรสปอร์ตคันงามและขึ้นไปหย่อนตัวนั่งลงบนเบาะนุ่มหุ้มขนสัตว์เพื่อป้องกันความหนาวและความชื้น

“คุณดอมกลับมาคราวนี้จะอยู่นานรึเปล่าครับ เจ้าพวกสัตว์กับคนที่ฟาร์มคิดถึงคุณกันมากเลย ขอบคุณนะครับกับของขวัญที่ให้พวกเราตอนต้นปี”

ดอมไม่ได้ตอบอะไรลุงวี ซึ่งเป็นคนฟาร์มเก่าแก่หลายปี แต่เมื่อรถเลี้ยวออกจากเมืองมุ่งหน้าลงไปในทิศทางที่ไม่ใช่ฟาร์มของเขาชายหนุ่มจึงอดปรายตาถามไม่ได้

“จะไปไหนเหรอครับ?”

 แม้เขาจะเป็นเจ้านายของพนักงานนับพันคน แต่เขาก็ไม่เคยสร้างกฎเรื่องจะนำพาหนะของฟาร์มออกไปใช้ในธุระส่วนตัว

“เอ้ออ คือ ผมต้องไปรับคุณหนูคู่หมั้นคุณซันด้วยนะครับ พอดีวันนี้คุณซันไปทำงานวิจัยที่สวนแล้วเห็นผมจะออกมาข้างนอก คุณซันเลยฝากให้มารับคุณหนูคนนั้นด้วย”

ดอมพยักหน้าเข้าใจก่อน ลุงวีจะตั้งใจขับรถแล้วมุ่งหน้าลงสู่ถนนเรียบคันครองลงไปเรื่อยๆ

“ลุงวีครับ ช่วงนี้ยังมีนักข่าวหรือว่านักเขียนมาทำงานที่ฟาร์มเราอยู่ไหม?”

ลุงวียิ้มแห้งๆ แล้วละมือจากพวงมาลัยยกขึ้นมาบีบขมับ

“ก็มีแหละครับ คุณหนูคนนั้นแหละ คนที่เมื่อสามปีที่แล้ว หลังจากสามปีแล้วเธอก็ทำเหมือนที่นั่นเป็นบ้านเลย ทั้งเธอก็เป็นเพื่อนคุณซันด้วย พวกเราก็ไม่กล้าจะไล่เธอแถมคุณผู้จัดการยังไม่ว่าไงอีกผมเลย...ไม่รู้ว่าควรทำไง”

ดอมทำเสียงบางอย่างตอบรับในคอ

“และช่วงหลังๆ มาเนี่ยครับ ทางค่ายละครหรือภาพยนตร์พวกแนวรักโรแมนติกยังเข้ามาในฟาร์มเรามากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าผมจะบอกว่าฟาร์มของเรากลายเป็นเหมือนสถานที่ท่องเที่ยวติดท็อบหนึ่งในสามของจังหวัดก็คงไม่ได้ผิดไปนัก”

ชายหนุ่มทำเสียงแปลกใจขึ้นมาจริงๆ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าสภาพสามปีของฟาร์มที่เขาจากไปนั้น มันจะเป็นไงบ้าง ไม่รู้ว่าผู้จัดการและเพื่อนสนิทจะเนรมิตสิ่งใดให้ดึงดูดนักท่องเที่ยวมากกว่าเดิม ไหนจะคนที่สนใจเข้ามาดูงานภายในฟาร์มอีก

   ในส่วนตัวฟาร์มนั้นสร้างคล้ายกับฟาร์มในต่างประเทศแต่ผสมผสานแนวพระราชดำริเศรษฐกิจพอเพียงได้อย่างกลมกลืน เพราะเหตุนี้ฟาร์มแบบน่าอยู่สไตล์ธรรมชาติผสมกับแนวเศรษฐกิจอย่างลงตัว จึงเป็นต้นแบบสถานที่ และต้นแบบแนวคิดที่สามารถนำไปพัฒนาหลายๆ ด้านภายในประเทศได้

“ถึงแล้วครับ รบกวนรอแป๊บนะครับ”

 ลุงวีเก้าลงจากรถหรูราคาเกินหลักล้านพร้อมกดกริ่งหน้าบ้านที่เป็นแบบรั้วคอลลอยด์ เสียงกริ๊งดังกังวานภายในบ้านสตายโมเดิลขนาดสามชั้นสวยงามและโดดเด่นเหนือบ้านของใครในละแวกนี้ทั้งหมด ไม่นาน ก็มีเงาร่างปรากฏตัวขึ้นในกรอบสายตาและเคลื่อนเข้าใกล้เรื่อยๆ

หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีฟ้าน้ำทะเลเล่นชายด้วยแถบสีดำขาวเข้ารูปกับกางเกงยีนขายาวสีน้ำเงินซีดที่แต่งตัวตามสมัยวัยรุ่นนิยม เรือนผมสีดำสนิทปล่อยยาวไม่ได้สนใจ ใบหน้าคมที่ประกอบด้วยเครื่องหน้าอย่างละนิดอย่างละหน่อยทอแววเรียบไร้อารมณ์ ดวงตาสีดำนิ่งเหลือบมองลุงวีแล้วรีบออกวิ่งทำให้รองเท้าผ้าใบยี่ห้อแพงลิบลิ่วกระทบพื้นอย่างรวดเร็ว

“โทษนะค้ะลุง ให้รอนานไปหน่อย”

เสียงใสหวานตะโกนบอกตั้งแต่ยังเข้ามาไม่ถึงตัว หญิงสาวรีบเปิดประตูและเก้าขึ้นมานั่งบนที่นั่งข้างคนขับอย่างรีบเร่งโดยไม่ได้สนใจเลยว่า มีใครอีกคนนั่งเอนตัวตามสบายอยู่ในรถพิงพนักและจ้องเธอเงียบๆ

“ไม่เป็นไรครับ คุณเหมียว ว่าแต่ไม่เอาอะไรไปเลยเหรอครับ?” ลุงวีรีบเข้าประจำตำแหน่งคนขับแล้วถามหญิงสาวคราวลูกด้วยความสงสัยและจ้องด้วยแววตาเจือแววเอ็นดู

“ไม่หละค่ะลุง เดี๋ยวไปที่ฟาร์มก่อน ที่นั่นก็มีพร้อมแล้วแหละ แค่จะไปอยู่ไม่ถึงสัปดาห์”

หญิงสาวชื่อเหมียวตอบชายวัยกลางคนที่ถอยรถกลับเข้าสู่ถนนของตัวเมือง แล้วพารถเครื่องยนต์ติดเทอโบทะยานสู่เส้นทางหางดงสะเมิงด้วยความเร็วสูงทันที

ตลอดทางการขับรถไปนั้น ลุงวียังคงสนทนาเบาๆ กับคนที่นั่งข้างๆ แต่ก็อดเหลือบตากลับมามองด้านหลังบ่อยครั้งไม่ได้

รถแล่นทะยานขึ้นสู่เส้นทางแยกสามอำเภอคือ สะเมิง แม่ริม และหางดง เพื่อตรงขึ้นสู่ฟาร์มบนที่ราบสูงอันกว้างใหญ่

ป้ายตัวอักษรแสงสีน้ำเงินสลับชมพูเปร่งประกายใต้แสงนีออนสว่างบนเส้นทางลูกรังที่ถูกปรับให้เรียบที่สุด เพราะต้องการความเป็นธรรมชาติและความลงตัวอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด

ไหล่ทางด้านซ้ายเป็นแม่น้ำสายใหญ่ที่มีหาดทรายทอดเคียงไปตลอดทาง เมื่อขับรถขึ้นวนเป็นรูปโค้งขึ้นสู่เบื้องบน จะพบน้ำตกขนาดใหญ่ที่สร้างสรรค์ด้วยแรงงานธรรมชาติบวกมนุษย์บางส่วนปรากฏในกรอบสายตา ใต้แสงตะวันเย็น เสก็ดน้ำเป็นประกายลดหลั่นกันไปหลายสิบชั้นทอประกายม่านรุ้งฟุ้งไปรอบข้าง

ไหล่ทางด้านขวาเป็นสวนดอกไม้ขนาดใหญ่สลับกับพื้นที่พักผ่อนของคนงานและตัดเล็กตัดน้อยด้วยลำธารสายเล็กที่สร้างสะพานเดินให้คนเข้าชมได้เพลิดเพลินไปกับความตื่นตาตื่นใจและไม่มีวันลืม ฟาร์มที่งดงามที่สุดในประเทศในช่วงเวลานี้

ฟาร์มธัญกาล

ตลอดสองข้างทางขึ้นสู่ฟาร์ม ปลูกประดับเรียงรายด้วยต้นไม้ใหญ่คู่ขนานไปทั้งสองข้างทาง ยามค่ำๆ ห้าโมงเย็นเกือบหกโมงแบบนี้ แสงไฟสีเหลืองดวงเล็กที่ติดเป็นสายยาวไปตลอดทางบนต้นไม้สองฟากข้างเริ่มเปิดสว่างไล่ไปจนทำให้ถนนนั้นสว่างไสวขึ้นมาทันที

ในช่วงเทศกาลพิเศษหรืองานสำคัญๆ ทั้งของจังหวัดและของฟาร์มเอง จะมีการจัดมหกรรมต่างๆ หรือตลาดนัดวันศุกร์ทุกๆ เย็นวันศุกร์ เหล่าคนในฟาร์ม ชาวบ้านแถบใกล้เคียงและนักท่องเที่ยวจะนวนมหาศาลจะหลั่งไหลเข้ามาในถนนเส้นนี้ จนทำให้พื้นที่ อันเงียบเหงาแห่งนี้กลายเป็นคึกคัดครึกคลื้นไปเลยทีเดียว

ตามถนนยาวกว่าห้ากิโลนี้ มากกว่าสามในห้าจะมีของสารพัดที่มาวางขายยาวไปตลอดสองข้างทาง

ทางฟาร์มสนับสนุนเทศกาลตลาดนัดวันศุกณ์ด้วยการรณรงให้ชาวบ้านขายของทำมือ และช่วยกันรักษาสภาพแวดล้อมอันอุดมสมบูรณ์ เพื่อไม่ให้สูญเสียความงดงามของสถานที่นี้ไปในวันข้างหน้าของลูกหลาน

ในแม่น้ำสายยาวจนกระทั่งถึงน้ำตกก็ได้รับความนิยมตลอดปีจากนักท่องเที่ยวและบุคคลหรือองค์กรที่ต้องการเข้ามาศึกษาดูงาน สายน้ำที่นี่คงมีตลอดปี ธรรมชาติได้มอบของขวัญอันล้ำค่าให้กับฟาร์มธัญกาล ทั้งแม่น้ำที่ใสเย็นจนเห็นพื้นทราย และฟ้าใสสีครามตลอดทั้งปี

ละครหรือหนังระดับประเทศที่ได้รับความนิยมอย่างสูงจนมีชื่อเสียง ได้รับความนิยมก็มีมากมายที่ใช้ฉากหลังของฟาร์มในเชียงใหม่แห่งนี้เป็นพื้นหลังในการถ่ายทำ

ฟาร์มธัญกาลนั้นเน้นการปลูกพืชไร่ พืชสวน หรือแม้แต่นาข้าวแบบประยุคต์รวมไปถึงเลี้ยงสัตว์แบบซาฟารีหรือแบบปล่อยให้เห็นกันทั่วๆ ไป

หากคุณมาเที่ยวที่นี่ คุณอาจจะเห็นแพะแกะเดินเล็มหญ้าอยู่กลางทุ่ง วัวลงกินน้ำในหนองกลางฟาร์ม ม้าวิ่งทะยานไปทั่วทุ่งอันกว้างใหญ่ เหมือนดั่งอยู่ในธรรมชาติไม่ได้อยู่ในฟาร์มอันยิ่งใหญ่

สูงขึ้นไปบนภูเขาหลายลูกที่ต้องใช้รถสมรรถนะสูงนั้น ผลไม้เมืองหนาวและพืชพันธุ์ต่างๆ มากมายถูกปลูกเพื่อหล่อเลี้ยงมหานครในภาคเหนือของประเทศ

หลังเขาทั้งหกลูก กังหันลมและเขื่อนน้อยใหญ่ทำการสร้างไฟฟ้าเพื่อการใช้ภายใน กระทำเสมือนอาณาจักรที่แยกตัวอิสระ

ความไพศาลของพื้นที่ ความยิ่งใหญ่ของฟาร์มแห่งนี้ในเชียงใหม่ กว่าจะได้มานั้นไม่ได้ง่ายดายเลย เพราะต้องใช้กำลังคนมากกว่าหมื่นคนกำลังทรัพย์เกินหลักพันล้าน และการประสานงานอีกมากมายของสถานที่แห่งนี้

แต่เสมือนฟาร์มได้รับพรจากพระเจ้า ฟาร์มแห่งนี้มีบุคลากรที่ทรงคุณภาพมากมายเข้ามาบริหารในด้านต่างๆ จนคนที่มีชื่อเป็นเจ้าของฟาร์มแทบไม่ต้องทำอะไร

ฟาร์มธัญกาล เป็นผู้กุมธุรกิจไม้ผล พืชไร่ และสินค้าทางการเกษตรอีกมากมายของประเทศ รวมไปถึงการช่วยเหลือในเรื่องไฟฟ้าที่สร้างได้อย่างไม่ยากเย็น และการให้การสนับสนุนองค์กรน้อยใหญ่มากมายทั่วประเทศ

หากจะใช้คำนิยามง่ายๆ ก็แค่เพียงว่า แม้แต่นายก ยังต้องเกรงใจ.

…………………….***