บทที่ 215: ท่านพ่อไล่เสี่ยวเหยา

“หลงโม่ ข้าจะไปดูรั้วกระต่าย ฝากเจ้าจัดการกับเหยื่อให้หน่อยนะ”

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวไหว้วานหลงโม่เสร็จสรรพแล้ว เธอกับภูตคนที่มาเรียกตนก็มุ่งหน้าไปหาหัวหน้าเผ่า

 

ปัจจุบันการเพาะปลูกผลไม้ดินรวมถึงหัวไชเท้าประสบความสำเร็จอย่างมาก ดังนั้นในปีต่อ ๆ ไปขอแค่มีพื้นที่สำหรับเพาะปลูกเพิ่มขึ้นก็สามารถการันตีได้ว่าคนในเผ่าจะมีเสบียงอาหารเพียงพอ

 

การกินผลไม้ดินอาจเป็นทางเลือกอื่นสำหรับภูต ทว่าการกินเนื้อสัตว์เท่านั้นที่สามารถรับประกันสุขภาพและความแข็งแรงของพวกเขาได้

 

นี่เป็นเรื่องธรรมชาติ เช่นเดียวกับแมวหรือสุนัขที่เป็นสัตว์กินเนื้อแทบทุกชนิด

 

เพื่อปรับปรุงคุณภาพชีวิตของคนในเผ่า แผนการขยายพันธ์ุสัตว์ยังต้องดำเนินต่อไป

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นว่าฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะสิ้นสุดลง เธอยังคงกังวลว่ารั้วจะสร้างไม่เสร็จก่อนฤดูหนาว ดังนั้นเธอจึงไม่ได้วางแผนสำหรับขั้นตอนต่อไป

 

ทางด้านหลงโม่ เขามองตามแผ่นหลังบอบบางของภรรยาสาวจนหายลับตาไป จากนั้นเขาก็เม้มริมฝีปากแล้วเอามือออกจากกระเป๋ากางเกง

 

ต่อมา ชายหนุ่มแบกหมูป่าขึ้นบ่าก่อนจะเดินไปที่แม่น้ำเพื่อทำความสะอาดเหยื่อ

 

…

 

อีกด้านหนึ่ง

 

หูเจียวเจียวใช้เวลาไม่นานก็มาถึงทุ่งหญ้าที่แห้งแล้ง

 

“เจียวเจียว เจ้ามาแล้ว มาดูสิว่ารั้วสร้างถูกต้องไหม ถ้ามีส่วนไหนทำได้ไม่ดี เจ้าบอกข้ามาได้เลย แล้วข้าจะให้พวกเขาแก้ไขมัน”

 

ทันทีที่หัวหน้าเผ่าเห็นจิ้งจอกสาว เขาก็ยิ้มทักทายเธอด้วยรอยยิ้มที่เผยให้เห็นฟันขาว

 

ไม่นานมานี้เผ่ามีการเก็บเกี่ยวที่ดี เขาจึงกำลังอารมณ์ดีมาก

 

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ชายชราฝันว่าในฤดูหนาวมีอาหารอยู่เต็มเผ่า และเขาก็ต้องตื่นจากความฝันหลายครั้ง

 

ด้านหลังผู้นำสูงสุดของเผ่ามีภูตนับสิบคนยืนอยู่ ซึ่งพวกเขาทั้งหมดมีส่วนร่วมในการสร้างรั้วกระต่าย

 

ยามนี้เหล่าชายรูปร่างสูงกำยำยืนอยู่ด้านหลังชายสูงวัยเหมือนนักเรียนประถมที่ถูกครูตรวจระเบียบ ระหว่างนั้นพวกเขาก็มองไปที่จิ้งจอกสาวอย่างกระตือรือร้น โดยคาดหวังว่าเธอจะพึงพอใจกับรั้วที่พวกตนสร้าง 

 

“ตกลง”

 

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินเช่นนี้ก็ผงกหัวตอบรับ แล้วไปตรวจสอบรั้วกับท่านผู้เฒ่า

 

หลังจากการทำงานมากว่า 20 วัน ทุ่งหญ้าแห้งแล้งทั้งหมดก็ถูกล้อมรอบด้วยรั้วสูงทั้ง 4 ด้าน ซึ่งรั้วที่นี่สูงกว่ากำแพงของเผ่าเสียอีก และพวกมันก็แข็งแรงมาก

 

อีกทั้งยังมีการปลูกต้นหนามแดงไว้เป็นวงนอกรั้วตามคำขอของเธอด้วย

 

ต้นหนามแดงเป็นพืชที่เติบโตได้รวดเร็วมาก เพียงแค่ภูตตัดต้นหนามแดงต้นเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนมาเสียบไว้ที่ขอบรั้ว ตอนนี้ครึ่งหนึ่งของรั้วก็ถูกพวกมันปกคลุมไปแล้ว

 

ส่วนที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งของรั้วถูกสร้างขึ้นล่าช้า ต้นหนามแดงจึงถูกปลูกช้าตามไปด้วย แล้วบางส่วนก็เลื้อยขึ้นไปพันรั้วไว้ครึ่งหนึ่งแล้ว

 

พืชชนิดนี้ไม่กลัวความหนาวเย็นและสามารถเติบโตได้ในฤดูหนาว

 

หญิงสาวคาดว่าอีกไม่นานรั้วทั้งหมดจะถูกปกคลุมด้วยต้นหนามแดง

 

หากมองจากภายนอก มันไม่มีใครดูออกเลยว่านี่คือรั้ว ในทางกลับกัน มันดูเหมือนกลุ่มต้นไม้สูง ๆ มากกว่า

 

ขณะนี้หูเจียวเจียวกวาดตามองสำรวจไปรอบ ๆ พอไม่พบสิ่งผิดปกติ เธอก็หันไปพูดกับหัวหน้าเผ่า

 

“ท่านผู้เฒ่า รั้วสร้างได้ดีมาก ขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันสร้างมันขึ้นมา”

 

จิ้งจอกสาวยิ้มพลางพยักหน้าให้ชายชรากับภูตที่ยืนอยู่ข้างหลัง

 

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของเธอ ในที่สุดลมหายใจของแต่ละคนก็ผ่อนคลายลง ทำให้พวกเขาหายใจได้โล่งขึ้นทันที

 

“ถ้าอย่างนั้นเราเอากระต่ายมาไว้ได้หรือยัง?” ผู้อาวุโสของเผ่าถามอย่างกระตือรือร้น

 

“เราเอากระต่ายเข้ามาไว้เลยก็ได้” หูเจียวเจียวพยักหน้า

 

แม้ว่าในฤดูหนาวจะมีอากาศเย็นสุดขั้ว แต่กระต่ายเหล่านี้อยู่รอดได้ในป่าซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกมันมีความสามารถในการต้านทานความหนาวเย็นและยังสามารถขุดโพรงเพื่อให้ความอบอุ่นกับตัวเองได้ พวกเธอไม่ต้องกังวลกับการเจ็บป่วยหรือหนาวตายเหมือนกระต่ายบ้านทั่วไป

 

หัวหน้าเผ่าพยักหน้าซ้ำ ๆ พลางนับนิ้ว

 

“ข้าบอกให้ทุกคนไปจับกระต่ายมาแล้ว ตอนนี้ในเผ่ามีกระต่ายทั้งหมด 231 ตัว เจียวเจียว เจ้าคิดว่ามันเพียงพอหรือไม่?”

 

ปัจจุบันประชากรในเผ่ามีมากกว่า 100 คน

 

ขณะนี้ภูตแต่ละบ้านจับกระต่ายมาได้ 1-2 ตัว ทำให้มีกระต่ายมากกว่า 200 ตัวอยู่ในเผ่า

 

“เพียงพอแล้ว” จิ้งจอกสาวตอบ “ข้ายังมีกระต่ายอีก 19 ตัวอยู่ที่บ้าน ไว้ข้าค่อยเอามาให้ทีหลัง”

 

แต่เดิมนี่เป็นเพียงการทดลองเลี้ยงกระต่ายเท่านั้น หากจับกระต่ายในป่ามาทั้งหมด พวกมันก็จะสูญพันธุ์

 

“ทั้งหมดก็เป็นกระต่าย 250 ตัว!” คนเป็นหัวหน้าเผ่าคำนวณเสร็จแล้วก็พูดด้วยรอยยิ้ม

 

มุมปากของหญิงสาวกระตุกหลังจากได้ยินจำนวนกระต่ายโดยรวม เธอคิดว่าตัวเลขนี้เป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ

 

“ท่านผู้เฒ่า เป็นการดีที่สุดที่จะจัดให้ภูตมาลาดตระเวนในพื้นที่นี้ตอนฤดูหนาว” หูเจียวเจียวพูดย้ำ “หากกระต่ายตัวใดตาย ให้พวกเขามาแจ้งให้เราทราบโดยเร็วที่สุด”

 

แม้ว่าจะเป็นฤดูหนาวที่แสนหนาวเหน็บ แต่หากภูตชายคนใดมีสภาพร่างกายที่แข็งแรงก็สามารถออกมาข้างนอกได้ปกติซึ่งต่างจากภูตหญิงที่มีร่างกายอ่อนแอกว่า 

 

หากในตอนนั้นเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น เธอยังสามารถคิดหาวิธีแก้ปัญหาได้ทันท่วงที

 

“ไม่มีปัญหา”

 

หัวหน้าเผ่าตบหน้าอกตัวเองและตอบตกลงโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา 

 

“ท่านผู้เฒ่า ถ้าอย่างนั้นข้าจะกลับไปเอากระต่ายก่อน” จิ้งจอกสาวพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม 

 

ทันทีที่เธอพูดจบ ชายคนหนึ่งก็เดินออกมาจากด้านหลังชายสูงวัย พร้อมกับแก้มที่แดงระเรื่อทว่าสังเกตเห็นได้ยากเนื่องจากเขามีผิวสีเข้ม “หูเจียวเจียว ให้ข้าพาเจ้าไปส่งเถอะ ข้าจะไปเอากระต่ายมาที่นี่ให้เจ้าเอง…”

 

แม้ว่าท่าทีปฏิเสธของหูเจียวเจียวจะชัดเจน แต่ผู้ชายในเผ่าก็ไม่ได้หยุดแสดงความรักต่อเธอเลยสักนิด

 

ยามนี้หญิงสาวมองชายผิวดำร่างใหญ่ แล้วภาพที่หลงโม่จระเข้ฟาดหางใส่ชายคนนั้นจนหน้าทิ่มลงไปในดินเมื่อไม่กี่วันก่อนก็ปรากฏขึ้นในใจตัวเองทันที

 

เธอคิดด้วยว่าพละกำลังของมังกรหนุ่มดีเป็นพิเศษในตอนกลางคืน ซึ่งมันทำให้เธอต้องเจ็บปวดทั้งตัวไปตลอดวัน

 

นี่ฉันไม่ไม่ได้พูดให้ขำกันนะ!

 

“ไม่ต้อง ข้าไปเอาเองได้” เธอส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเย็นชาเพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายมาตามตอแยตนอีก 

 

“เอ่อ…”

 

ชายคนนั้นอยากจะลองเร้าหรือสาวที่เขาหมายปองอีกครั้ง แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร เขาก็ถูกหัวหน้าเผ่าเข้ามาขัดจังหวะ

 

“เจียวเจียว เจ้ากลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจัดการที่นี่เอง”

 

ชายสูงวัยโบกมือให้จิ้งจอกสาวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนพลางส่งสัญญาณให้เธอกลับไปแบบความสบายใจหายห่วง

 

แต่วินาทีที่เขาหันหลังกลับ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นถมึงทึงทันที แล้วเขาก็ยกมือขึ้นบิดหูภูตหนุ่มเพื่อลากอีกฝ่ายไปที่พงหญ้า

 

“โอ๊ย! ท่านผู้เฒ่า ท่านดึงหูข้าทำไม…” ชายผู้นั้นแยกเขี้ยวอย่างไม่พอใจแต่ไม่กล้าขัดขืนคนตรงหน้า

 

“มากับข้า ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า” หัวหน้าเผ่าพูดเสียงเย็นชาโดยที่ไม่หยุดฝีเท้า

 

เมื่อภูตที่เหลือเห็นอย่างนี้ก็แอบหลบไปทางอื่นอย่างชาญฉลาด 

 

ไม่นานหลังจากที่ทั้ง 2 คนหายไปอีกทาง พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องน่าสมเพชดังมาจากพงหญ้า

 

เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้ภูตชายพากันตัวสั่น พร้อมกับเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

 

ในเวลาเดียวกัน ตอนที่เด็ก ๆ ในเผ่าอยู่ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ พวกเขาตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวเมื่อได้ยินเสียงร้องโหยหวนจากในป่าหญ้าข้างเผ่า

 

ตั้งแต่นั้นมาก็มีตำนานสยองขวัญที่เล่าต่อ ๆ กันในหมู่เด็กของเผ่าว่ามีจิงหลิง*กินภูตในป่าหญ้า ทำให้ไม่มีเด็กคนไหนกล้าแอบเข้าไปเล่นที่นั่นอีก

*จิงหลิง หรือเอลฟ์ คือสิ่งมีชีวิตในตำนานที่อาศัยอยู่ในป่า ในถ้ำ หรือใต้พื้นดิน

 

ทว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ช่วยหลีกเลี่ยงความเสี่ยงที่กระต่ายจะถูกขโมยไปกินได้ด้วย

 

เมื่อหูเจียวเจียวกลับถึงบ้าน หลงโม่ได้ทำความสะอาดเหยื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขากำลังย้ายเนื้อส่วนต่าง ๆ ไปจัดเก็บที่ห้องครัว

 

สำหรับเด็ก ๆ ที่ออกไปเล่นระหว่างวัน ตอนนี้พวกเขาก็กลับถึงบ้านแล้วเช่นกัน

 

พอทุกคนเห็นแม่จิ้งจอกกลับมา หลงเหยาก็วิ่งไปดึงขากางเกงของเธอแล้วฟ้องทันทีว่า

 

“ท่านแม่ ท่านพ่อซ่อนของไว้ในกระเป๋า!”

 

หูเจียวเจียวก้มตัวลงลูบหัวน้อย ๆ ของลูกชายคนเล็กด้วยรอยยิ้ม และถามอย่างขบขันว่า “หืม? พ่อของเจ้าซ่อนอะไรอยู่ในกระเป๋าหรือ?”

 

เมื่อหลงเหยาถูกถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ทำหน้ามุ่ยแบบไม่สบอารมณ์

 

“ไม่รู้เหมือนกัน ท่านพ่อไม่ให้เสี่ยวเหยาดู”

 

จากนั้นเขาก็ทำหน้าเศร้าหมอง “เสี่ยวเหยาถามท่านพ่อว่ามันคืออะไร แต่ท่านพ่อกลับไล่เสี่ยวเหยาออกไปซะงั้น”

 

“ฮ่า ๆๆ!”

 

จิ้งจอกสาวที่ได้ฟังกลั้นหัวเราะไม่ได้อีกแล้ว

 

พ่อลูก 2 คนนี้เวลาอยู่ด้วยกันมักจะมีเรื่องให้ขำขันอยู่เสมอ แถมไม่มีใครน้อยหน้าใครด้วย

 

“แล้วเหยาเอ๋อยินดีที่จะบอกความลับทั้งหมดของเหยาเอ๋อให้ท่านพ่อฟังไหม?” แม่จิ้งจอกถามพร้อมเผยรอยยิ้มอ่อนโยน

 

เด็กน้อยใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัวตอบ

 

ถ้าเขาบอกท่านพ่อเรื่องการขโมยอาหาร อีกฝ่ายจะต้องบอกท่านแม่อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่อยากบอกอะไรให้พ่อมังกรรู้

 

“ทุกคนมีความลับของตัวเอง เหยาเอ๋อเข้าใจท่านพ่อใช่ไหม?” หูเจียวเจียวพูดโน้มน้าวใจเจ้าตัวเล็ก 

 

หลงเหยาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

 

ในเวลานี้ หลงจงที่ยืนมองทั้งคู่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะเปิดโปงเจ้าน้องชายตัวแสบ “เสี่ยวเหยาไม่สนใจความลับของท่านพ่อหรอก เขาแค่คิดว่าท่านพ่อซ่อนของกินไว้ แล้วไม่ยอมแบ่งให้เขากินต่างหาก”