บทที่ 35: ไม่รู้สึกขนลุกบ้างหรือไง?

เมื่อหลงเหยาได้ยินคำพูดของหลงจง เขาก็ดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมแขนของหลงหลิงเอ๋อเพื่อบินไปขวางหน้าหูเจียวเจียว และแยกเขี้ยวใส่คนพูดจาไม่ดีด้วยความไม่พอใจ

 

“แฮ่!”

 

ปากเล็กของเจ้ามังกรน้อยอ้ากว้างแสดงถึงการข่มขู่

 

ท่าทางนั้นมันไม่ต่างจากสัตว์เลี้ยงที่หญิงสาวเคยเลี้ยงในเกมออนไลน์ที่กำลังพยายามขู่ผู้คนให้กลัวเลยสักนิด 

 

สถานการณ์ ณ ตอนนี้ทำให้หูเจียวเจียวรู้สึกปวดหัวแทบจะระเบิดเนื่องจากเรื่องมันเริ่มบานปลายไปกันใหญ่แล้ว 

 

เธอจำได้ว่าวายร้ายตัวน้อยทั้ง 5 ในหนังสือมีความสามัคคีมีใจเป็นหนึ่งเดียวกัน 

 

แล้วจู่ ๆ เหตุใดหลงเหยาถึงกัดหลงจงที่เป็นพี่ชายของตัวเอง? 

 

มันจะเป็นได้ไหมว่าในโลกที่เธอเข้ามาอยู่นี้มีอะไรแตกต่างไปจากสิ่งที่เขียนลงในหนังสือ?

 

ถัดมา แม่จิ้งจอกจับหางของหลงเหยาแล้วดึงมาตรงหน้าเธอ ถึงแม้ว่าการกระทำนั้นจะดูอุกอาจไปหน่อย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เจ้าตัวเล็กได้รับบาดเจ็บ

 

“เหยาเอ๋อ อย่ากัดคนอื่นแบบนั้นสิลูก!” เธอดุมังกรน้อยจอมเกรี้ยวกราด

 

หลงเหยาที่โมโหจนขาดสติก่อนหน้านี้หันมากะพริบตามองผู้เป็นแม่ด้วยท่าทางโศกเศร้า พร้อมกับกระดิกหางประหนึ่งว่าเขาไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด

 

ก็ในเมื่อแม่คอยปกป้องเขาอยู่เสมอ เขาก็ต้องการปกป้องแม่ด้วยเหมือนกัน

 

ไม่เห็นมีอะไรผิดตรงไหนเลยนี่นา?

 

ถ้าจะหาคนทำผิด คนที่ผิดควรจะเป็นพี่สามที่มาต่อว่าแม่ก่อน เขาเลยเอาคืนอีกฝ่ายด้วยการกัดก็แค่นั้น!

 

ยามนี้สายตาเว้าวอนที่ถูกส่งมาจากมังกรตัวเล็กทำให้หูเจียวเจียวใจอ่อนยวบ เธอจึงเปลี่ยนทิศเดินไปหยุดยืนด้านข้างหลงอวี้ ก่อนจะจับมือของหลงจงไว้แน่นโดยไม่ให้อีกฝ่ายสะบัดออก

 

“ท่านจะทำอะไรน้องสาม?”

 

เมื่อพี่ชายคนโตเห็นการเคลื่อนไหวของแม่ใจมาร สีหน้าของเขาก็เย็นชาพลางรีบพุ่งไปขวางตรงหน้าอีกฝ่ายทันที

 

ตอนนี้นางกำลังจะแสดงธาตุแท้ของตัวเองออกมาใช่ไหม นางคงทนไม่ไหวแล้วจึงจะตีหลงจงที่ชอบต่อต้านนางเสมอ!

 

“นังชาติชั่ว ปล่อยข้านะ! ถ้าอยากฆ่าข้าก็รีบฆ่าซะ ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเจ้าแน่ พี่ใหญ่ พาพวกเขาหนีไป!”

 

หลงจงตะโกนออกมาเสียงดัง ในขณะที่เขารู้สึกว่าหูเจียวเจียวนั้นแรงเยอะมากจนเขาสะบัดมือตัวเองให้หลุดพ้นจากมือของนางไม่ได้เลย ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงหันไปบอกให้หลงอวี้พาพี่น้องคนอื่นหนีไปก่อน

 

ปล่อยให้เขาถูกตีคนเดียวก็พอแล้ว!

 

ในขณะนี้เด็กชายผู้มีแผลเป็นครึ่งใบหน้าพยายามหนีออกห่างจากถังน้ำ แต่แม่จิ้งจอกก็ดึงเขากลับมาแล้วใช้น้ำล้างแผลที่มือ จากนั้นเธอก็ดึงเขาเข้าไปในบ้านอีกครั้งโดยใช้โอกาสในตอนที่หนุ่มน้อยไม่ทันสังเกตเห็นหยิบแอลกอฮอล์ล้างแผลกับยาออกมาจากมิติผ่านความคิดเพียงเท่านั้น 

 

ปัจจุบันหูเจียวเจียวยังคงไม่สนใจเสียงตะโกนโวยวายของหลงจง เนื่องจากเด็กคนนี้ขาดสารอาหารมานานจนมีร่างกายที่ผอมแห้ง เธอถึงขั้นสามารถอุ้มอีกฝ่ายได้ด้วยมือเดียว เพราะแรงเพียงน้อยนิดของเขานั้นไม่สามารถทำอะไรเธอได้หรอก

 

ต่อมา หญิงสาวหยิบแอลกอฮอล์มาเช็ดล้างแผลของลูกชายอย่างระมัดระวัง

 

“โอ๊ย…”

 

หลงจงร้องด้วยความเจ็บปวด และรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาก็ย่นเข้าหากัน

 

หูเจียวเจียวชำเลืองมองเด็กหนุ่มจอมดื้อรั้นพลางแอบขำในใจ

 

“เมื่อกี้เจ้ายังทำเป็นเก่งอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงเจ็บแล้วล่ะ?”

 

พอสิ้นเสียงคนเป็นแม่ หลงจงก็ตวัดตามองคนพูดด้วยสายตาโกรธเคือง พร้อมกับที่ทั่วทั้งใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ข้าไม่ได้เจ็บ ไม่เลยสักนิด!”

 

ผู้หญิงสารเลวอยากจะเยาะเย้ยเขา เพราะฉะนั้นเขาจะปล่อยให้นางทำสำเร็จไม่ได้!

 

“เอ๋? ที่แท้จงเอ๋อแข็งแกร่งมากจนไม่กลัวความเจ็บปวด ถ้าอย่างนั้นแม่ก็ไม่ต้องอ่อนโยนด้วยใช่ไหม?”

 

หูเจียวเจียวถามหนุ่มน้อยด้วยสีหน้าครุ่นคิด 

 

เธอจำได้ว่าในหนังสือเคยเขียนอธิบายว่าภูตมังกรเป็นราชาโดยกำเนิด แม้ว่าพวกเขาจะกัดเบา ๆ แต่ฟันที่แหลมคมก็มีน้ำลายที่สามารถเพิ่มความเจ็บปวดได้ เช่นเดียวกับพิษที่สามารถทำให้เส้นประสาทเป็นอัมพาต ใครก็ตามที่ถูกมังกรกัดจะทุกข์ทรมานกว่าปกติถึงร้อยเท่าพันเท่าเลยทีเดียว

 

ประกอบกับการใช้แอลกอฮอล์สัมผัสกับบาดแผล เด็กคนนี้ต้องรู้สึกปวดแสบปวดร้อนอยู่แล้ว

 

อีกทั้งพิษจากน้ำลายมังกรของหลงเหยาก็ค่อนข้างออกฤทธิ์นาน

 

ขณะที่หูเจียวเจียวเอ่ยถาม เธอรีบเปิดขวดยาก่อนจะเทผงยาลงบนแผลของเด็กหนุ่ม จากนั้นก็พันแผลด้วยผ้าก๊อซแล้วมัดเป็นโบว์สวยงาม

 

การกระทำดังกล่าวข้างต้นเสร็จสิ้นในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ

 

ส่วนหลงจงที่อยู่ข้าง ๆ กำลังมีเหงื่อไหลจากหน้าผากเพราะความเจ็บปวด เขาพยายามกัดริมฝีปากแน่นไม่ให้ตัวเองส่งเสียงอะไรออกไป

 

ผู้หญิงคนนี้ต้องตั้งใจทรมานเขาแน่ ๆ!

 

ใช่แน่นอน!

 

เขาจะไม่ปล่อยให้นางทำสำเร็จ!

 

ครั้นพอเด็กคนอื่นวิ่งเข้ามาในบ้าน หูเจียวเจียวก็เพิ่งพันแผลให้ลูกชายคนที่ 3 เสร็จ

 

เมื่อเด็ก ๆ เห็นหลงจงนั่งอยู่บนพื้นในสภาพที่ไม่บุบสลาย พวกเขาก็พากันชะงักค้างไป

 

ก่อนหน้านี้แม่ใจยักษ์ลากหลงจงเข้ามาในบ้านไม่ใช่เพราะว่านางอยากจะทำร้ายเขาหรือ?

 

แค่ช่วยพันแผลเนี่ยนะ นางจำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นเลยหรือไง?

 

หลังจากที่จิ้งจอกสาวเห็นลูกอีก 3 คนกำลังตกตะลึง เธอก็ยืนขึ้นและโบกมือให้หลงเหยาที่คลานตัวลีบตามหลังพี่น้องคนอื่นมา

 

“เหยาเอ๋อ มานี่สิ”

 

ดวงตาของเด็กที่ถูกเรียกเป็นประกาย แล้วเขาก็บินไปหาคนเป็นแม่ในทันที

 

“เหยาเอ๋อ ไปขอโทษจงเอ๋อเดี๋ยวนี้”

 

“ฮะ?”

 

หลงเหยาที่ได้ยินคำพูดของหูเจียวเจียวรีบหยุดจนตัวโก่งด้วยความตกตะลึง

 

ในเวลาเดียวกัน เด็กที่เหลือก็มองผู้เป็นแม่อย่างสงสัย ตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจว่าเธอกำลังจะทำอะไรกันแน่

 

“ขอโทษเร็ว” หญิงสาวย้ำอีกครั้งด้วยใบหน้าจริงจัง

 

เจ้ามังกรน้อยจึงบินคอตกไปอยู่ด้านหน้าหลงจงอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะย่นจมูก ชี้หางขึ้น แล้วแตะแขนของพี่ชายเบา ๆ จากนั้นก็บินออกมาอีกทางอย่างรวดเร็ว 

 

ถัดมา เขาก็หันไปมองแม่จิ้งจองพลางกะพริบตาราวกับพูดว่า 

 

ข้าขอโทษเสร็จแล้ว ท่านพอใจแล้วใช่ไหม?

 

ตอนนี้ใบหน้าของหูเจียวเจียวอ่อนโยนขึ้น และเธอก้าวไปข้างหน้าเพื่อลูบหัวของเขา “เหยาเอ๋อเป็นเด็กดี แม่รู้ว่าเหยาเอ๋ออยากจะปกป้องแม่ แต่จงเอ๋อเป็นพี่ชายของเจ้า พวกเจ้าเป็นพี่น้องกัน พี่น้องต้องสามัคคีกันไว้ อย่าทำร้ายกันเลยนะ”

 

“ถ้าเจ้ากัดมือพี่ชาย มันจะทำให้เขาเจ็บปวดมาก เหยาเอ๋อไม่อยากให้พี่ชายต้องเจ็บตัวใช่ไหม เหมือนกับที่เหยาเอ๋อเองก็อยากปกป้องแม่”

 

การละทิ้งความรักในครอบครัวเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุดในจุดจบอันน่าเศร้าของวายร้ายตัวน้อยหลังจากเข้าสู่ด้านมืด

 

แม้ว่าพี่น้องทั้ง 5 จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันในช่วงแรก แต่ผลสุดท้ายเด็กพวกนี้ก็เข่นฆ่ากันเอง เธอจะต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

 

อย่าให้มันมีโอกาสได้เติบโต!

 

เมื่อหลงเหยาฟังคำพูดของผู้เป็นแม่แล้ว เขาก็หันไปมองนิ้วที่มีผ้าพันแผลของหลงจง

 

ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กจะเข้าใจในสิ่งที่เธอพูด เขาจึงก้มหัวลงอย่างสำนึกผิดและพยักหน้ารับ

 

ทันใดนั้น เขาก็บินไปที่ด้านข้างของพี่สามอีกครั้ง ก่อนจะใช้หัวเล็ก ๆ ดุนไปที่คอของอีกฝ่าย 

 

ท่าทางนั้นทำให้หัวใจของหลงจงอ่อนลงในทันใด ความโกรธที่ถูกน้องชายหักหลังก็หายไปด้วยเช่นกัน และแม้แต่บาดแผลก็ดูเหมือนจะไม่เจ็บอีกต่อไปแล้ว

 

ทว่าเขายกมืออีกข้างหนึ่งผลักหลงเหยาออก โดยคำพูดที่เอ่ยออกไปก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ “เอาล่ะ เจ้าเป็นผู้ชาย จะเอามาหัวถูอ้อนแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน ไม่รู้สึกขนลุกบ้างหรือไง...”

 

หากเป็นผู้ชายคนอื่น พวกเขาคงจะไม่ใส่ใจกับคำพูดหรือการกระทำของหลงจงมากนัก แต่สำหรับเจ้ามังกรตัวนี้ มันทำให้เขาก้มหน้างุดด้วยความเสียใจ

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นลูกทั้ง 2 กลับมา ‘ปรองดองเหมือนเดิม’ เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

 

เธอไม่แน่ใจว่าจะห้ามไม่ให้เด็ก ๆ เข้าสู่ด้านมืดได้ไหม แต่ตราบใดที่เธอรักษาความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องไว้ได้ อย่างน้อยเธอก็สามารถเปลี่ยนจุดจบอันน่าเศร้าของพวกเขาได้…ใช่ไหม?

 

“เด็ก ๆ ออกมากินข้าวกันเถอะ ไม่งั้นอาหารจะเย็นเอา” แม่จิ้งจอกเอ่ยชวนเด็ก ๆ ไปทานมื้อค่ำ

 

วันนี้หญิงสาวตักข้าวใส่ชามพร้อมกับผัก แล้วหั่นขาแกะย่างด้วยท่าทางปกติราวกับว่าเรื่องก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น

 

ส่วนเหล่าเด็กทั้ง 5 ก็นั่งเรียงกันเป็นแถวรออยู่ในลานบ้าน

 

จากนั้นพวกเขาก็เห็นว่าควันสีขาวลอยมาจากด้านข้างบ้านไม้ ไม่ใช่เพราะบ้านไฟไหม้ และไม่ใช่ว่าหูเจียวเจียวกำลังจะเผาหลงเซียวให้ตายทั้งเป็น

 

“มันคืออะไรหรือท่านแม่ ทำไมเอาเนื้อไปไว้ในควันแบบนั้น เนื้อจะไม่เหม็นเอาหรือ?”

 

หลงอวี้ขมวดคิ้วมองแล้วถามด้วยท่าทางเคร่งขรึม

 

“ท่านแม่อย่าทำให้เนื้อเหม็นเลยนะ ไม่งั้นเราจะไม่มีอะไรกิน!” 

 

หลงหลิงเอ๋อมองไปที่หูเจียวเจียวด้วยสายตาอ้อนวอน

 

ปกติแล้วภูตไม่รู้วิธีถนอมอาหาร ประกอบกับแต่ละครั้งที่พวกเขาออกล่าก็จับเหยื่อได้ไม่มากนัก หากโชคดีจับเหยื่อได้เยอะหรือเก็บอาหารได้ในฤดูหนาว พวกเขาก็ทำได้เพียงปล่อยให้เหยื่อเน่าเปื่อยไปทั้งแบบนี้ แล้วก็เอามันมากินไม่ว่าเนื้อนั้นจะมีกลิ่นไม่พึงประสงค์หรือเนื้อจะเน่าไปแล้วก็ตาม

 

ตั้งแต่เล็กจนโต เนื้อที่เด็กทุกคนได้มาล้วนแต่มีกลิ่นเหม็นหรือกลายเป็นเนื้อเน่าไปแล้ว

 

เมื่อหลงหลิงเอ๋อได้ยินสิ่งที่หลงอวี้พูด นางก็คิดว่าเป็นเพราะหูเจียวเจียวไม่ต้องการให้อาหารดี ๆ แก่พวกนาง