224 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาถึง 1,000 ปีก่อนในอดีต

224 ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาถึง 1,000 ปีก่อนในอดีต

{ผมข้ามประตูและการปวดหัวที่รุนแรงโจมตีผม}

ผมจับหัวของผม และเมื่อเวลาที่ผมรู้ตัว ผมอยู่ในความมืดสนิท

ผมไม่เห็นอะไร ไม่ได้ยินอะไร

ผมรู้สึกเหมือนสัมผัสของผมถูกนำไป

ผมไม่รู้ว่าตาผมเปิดหรือปิด

ผมหายใจอยู่ หรือไม่ได้หายใจ?

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่?

มันอาจจะทันที หรืออาจจะเป็นเวลานาน

ผมไม่แม้แต่รู้ตัวว่าผมหมดสติ

◇◇

ทันทีที่ผมตื่นขึ้น มันเป็นที่ที่ผมไม่รู้จัก

มีบาเรียสีรุ้งอยู่รอบๆ

(นี่…เวทย์ของไอรา-ซามะ?) (มาโกโตะ)

ผมดันบาเรียเบาๆด้วยนิ้วของผม และมันพังทลายลงโดยไม่มีเสียง

ดูเหมือนมันถูกตั้งให้มันคลายเมื่อผมตื่นขึ้น

เมื่อผมมองดูรอบๆ ที่สะท้อนกับตาผมคือดินแดนรกร้างที่กว้างเกินควร

มันไม่มีหญ้าพอที่จะเรียกมันว่าทุ่งหญ้า และไม่มีต้นไม้พอที่จะเรียกว่าป่า

ที่รกร้างที่ไม่มีคนดูแล

ผมจำที่นี่ไม่ได้

นี่ 1,000 ปีในอดีตหรือ…?

ผมมองดูท้องฟ้า

มันถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำสนิท

แสงของะพระอาทิตย์ไม่ส่องลงมา และทั้งโลกดูเป็นสีเทา

(เมฆดำสนิท…) (มาโกโตะ)

ภาพของยุคมืดที่ผมเรียนรู้ที่วิหาร แพร่ไปต่อหน้าต่อตาผม

นี่ไม่ต้องสงสัยว่าเป็น 1,000 ปีในอดีต

(...โนอาห์-ซามะ) (มาโกโตะ)

ผมเรียกท่านในใจของผม แต่ไม่มีการตอบ

ผมเปิดโซลบุค

คำว่า [สาวกของเทพธิดาโนอา-ซามะ] หายไปแล้ว

สกิลผู้ใช้สปิริตที่ผมถูกมอบให้ยังอยู่ที่นั่น มีดอยู่ที่เอวของผมเป็นข้อพิศูจน์ว่าผมเป็นผู้ศรัทธาของโนอาห์-ซามะ

(ชั้นไม่มีคนรู้จักในโลกนี้…) (มาโกโตะ)

ความทรงจำของเมื่อเวลาที่ผมออกจากวิหารแห่งน้ำและเริ่มเดินทางคนเดียว

ไม่ ผมกลับไปที่วิหารแห่งน้ำได้ถ้าผมรับมันไม่ได้

แล้วก็ ผมรู้ว่าฟูจิ-ยังอยู่ในมักกาเรน

แต่ที่นี่…ผมไม่มีแม้แต่ที่จะกลับไป

ความไม่สบายใจเริ่มโผล่หน้ามันขึ้นมาอย่างช้าๆ

…[โล่งจิต]

ใจเย็น

“หาผู้กอบกู้อาเบลเถอะ…”

เดินหน้า

หยุดคิดสิ่งที่ไม่จำเป็น

มันโอเค ผมมั่นใจว่าสิ่งต่างๆจะไปได้ดี

◇◇

“แต่ชั้นไม่เห็นซักคนเลยนะ…” (มาโกโตะ)

การพูดคนเดียวของผมมีความถี่บ่อยขึ้น

ผมได้เดินไปทั่วหลายชั่วโมงแล้ว

ผมเห็นสัตว์ป่ะที่นั่นที่นี่ แต่ผมไม่เจอมนุษย์ซักคน

ผมเริ่มหดหู่

หรือเหมือนกับ มันไม่มีเมืองหรือหมู่บ้านหรือ?

ผมอยู่ที่ไหน?

ไอรา-ซามะพูดว่าผมควรจะปรากฏบางที่ในโรเซส แต่ที่นี่ไม่เทียบกับความทรงจำผมเลย

ถ้าอย่างน้อยแค่ผมเจอทะเลสาบชิเมอิที่เป็นแกนกลางของโรเซส ผมจะบอกตำแหน่งของผมได้

ในทันทีนั้น…

“.....?!”

“.....~”

ผมได้ยินเสียงสนทนาจากไกลๆ

เย้ มนุษย์

ผมกำลังจะวิ่งไปที่นั่น แต่ผมหยุดตัวเอง

…ยุคนี้ตอนนี้เป็นยุคมืดที่ปกครองโดยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

มีโอกาสที่มันจะเป็นปีศาจ

แทนที่อย่างนั้น โอกาสนั้นมาก

“[{ซ่อน}]” (มาโกโตะ)

ผมลบตัวตนผมและเจ้าหาต้นทางของเสียงอย่างช้าๆ

โชคดี หญ้าของดินแดนรกร้างมันสูง ดังนั้นผมเข้าไปใกล้ได้โดยแค่ยองตัว

ด้วยเงี่ยหุ ผมฟังการสนทนา

“ฮี่ฮี่~ นี่เป็นเหยื่อของชั้น ชั้นเจอมัน”

“นั่นอะไรน่ะ? อย่าพูดอะไรบางอย่างที่งกแบบนั้นสิ ให้ชั้นครึ่งนึง”

“......อ๊า! …ช-ช่วยชั้นด้วย…”

การสนทนาที่ผมได้ยินเรียกไม่ได้ว่ากลั่นมาไม่ว่ามาตรฐานใดๆ

พลาด หือห์

“[มองไกล]” (มาโกโตะ)

มี 3 คน

สาวอายุน้อย

เธอสั่นน่าจะเพราะความกลัว

สองที่เหลือ…คือมอนสเตอร์

หนึ่งคือคิเมร่า อีกหนึ่งคือกริฟฟอน

พวกมันดูเหมือนมอนสเตอร์ปรกติ แต่พวกมันพูดอย่างคล่องแคล่ว

…มอนสเตอร์พูดได้เมื่อ 1,000 ปีก่อน?

“งั้น ชั้นจะเอาท่อนบน”

“อ้าา ไม่แฟร์เลย ท่อนล่างมันกินยาก

สองมอนส์เตอร์ดูเหมือนจะปรึกษากันเกี่ยวกับว่าจะแบ่งเธอยังไง

สาวขยับไม่ได้ซักนิดจากความกลัวที่บริสุทธิ์

ในทันทีนั้น ตัวหนังสือแสดงขึ้นตรงหน้าผม

[{คุณจะช่วยหญิงสาว?}]

ใช่ ←

ไม่

ในเวลานั้นที่ผมออกจากวิหารแห่งน้ำ และเมื่อผมสู้กับก็อบลินครั้งแรกเข้ามาในใจของผม

ผมไม่ลังเลในตัวเลือกของผม

“XXXXXXXXXXXXXXXXX (สปิริต-ซัง สปิริต-ซัง ให้ผมยืมพลังด้วย)” (มาโกโตะ)

(((((((โอเค~!!!)))))))

เมื่อผมเรียกสปิริต ผมได้รับการตอบที่เลยความคาดหวังของผม

ดั่งพวกเขารออย่างใจร้อนจนถึงเวลานี้

มานาจำนวนมหาศาลรวมกันในทันที

อากาศสั่นและพื้นสั่น

เวร ผมรวมมานามากเกินไป!

“อะไร แกเป็นใคร?!”

“เฮ้ย เฮ้ย มนุษย์มีแผนจะต่อต้านเราเหรอ?”

แน่นอนว่ามอนสเตอร์สังเกตผม

มอนเตอร์สองตัวได้เข้ามาหาผมด้วยความเร็วที่น่าประหลาดใจ

แต่ผมคิดเกี่ยวกับการตีพวกมันด้วยการโจมตีไม่ทันตั้งตัว เหมือนที่ผมทำกับก็อบลินเมื่อนานมาก่อน…

ผมทำเละที่นี่

…ยังไงซะ โอค

“เวทย์น้ำ: [โลกน้ำแข็ง]” (มาโกโตะ)

ผมยิงเวทมนตร์ใส่มอนสเตอร์สองตัว

“ที่อ่อนแออย่างเวทย์น้ำจะ—”

“ก่อนอื่นชั้นจะกัดหัวแล—”

นั่นคือคำพูดสุดท้ายของพวกมัน

ผลของการแช่แข็งแม้แต่ {อากาศเอง} นั้นคือความสำเร็จที่เป็นรูปปั้นมอนสเตอร์สองตัว

ไม่เพียงแค่นั้น ที่ราบที่ผมเห็นได้ทั้งบริเวณไปจนถึงต้นไม้ได้ถูกแช่แข็ง

…หืมม พลังมันมากกว่าที่ผมคาดเดาซักพักแล้ว

แต่ปล่อยรายละเอียดไว้ทีหลัง

ผมวิ่งไปที่ที่สาวน้อยอยู่

“อ-อืม…”

“เราจะวิ่ง” (มาโกโตะ)

ถ้าเราอยู่ที่นี่ โอกาสที่มอนสเตอร์ตัวอื่นจะมานั้นสูง

ผมดึงมือที่สั่นของสาวตัวน้อยๆและออกจากที่นั่น

◇◇

เราวิ่งซักพัก และมันดูเหมือนเราซ่อนในเงาของต้นไม้ได้ ดังนั้นสาวน้อยและผมหยุดที่นั่น

“เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

ผมถามเรื่องนี้กับสาว สาวพยักหน้า

อายุของเธอประมาณ 10-12 ผมคิดว่า

ผมสีดำที่ไม่ได้ดูแล และเสื้อผ้าที่รุ่งริ่ง

แต่เมื่อผมดูใกล้ๆ ผมบอกได้ว่าเธอมีหน้าที่น่ารัก

“อืม…ทำไม…ถึงช่วยชั้น?”

สาวน้อยถามด้วยตาที่หวาดกลัว

แต่ผมไม่มีเหตุผลนะ…

ผมมีปัญหาว่าจะตอบอะไร และสาวน้อยพูดต่อ

“มอนสเตอร์ที่นายกำจัดอยู่ในเครือของกองทัพลอร์ดปีศาจ สหายของพวกมันจะสังเกตความผิดปรกติ และพวกมันจะเริ่มหาคนทำ เมื่อนั่นเกิดขึ้น นายจะโดนทรมาณจนตาย…”

สาวน้อยมีหน้าที่ซีดขาว

เข้าใจแล้ว งั้นพวกมันเป็นส่วนหนึ่งของกองทัพลอร์ดปีศาจ หือห์

“พูดถึงแล้ว มอนสเตอร์ตัวอื่นเก่งกว่านั่นเยอะมั้ย?” (มาโกโตะ)

“ถ้าเราไม่นับห้วหน้า หมวดหนึ่งมีอยู่มากกว่า 20 ถ้าพวกมันโจมตีพร้อมกันทีเดียว จะไม่มีอะไรของมนุษย์เหลือ—”

“พวกนั้นอีก 20 ตัวเหรอ หือห์…ไม่มีปัญหา ถ้างั้น” (มาโกโตะ)

“เอ๋?”

สาวน้อยมีตาเปิดกว้างขณะที่เธอมองผม

“อืม…หมายความว่ายังไงเรื่องนนั้น…?”

“ถ้ามอนสเตอร์ระดับนั้น 20 หรือ 30 ไม่มีปัญหา ชั้นจะแช่พวกมันในทีเดียว” (มาโกโตะ)

เพื่อที่จะไม่ทำให้สาวรู้สึกไม่สบายใจ ผมมอบรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดที่ผมทำได้

ยังไงซะ ความเป็นจริงคือว่ามันน่าจะโอเคถ้าแม้แต่มีมากกว่าร้อยของพวกนั้น

อย่างที่โนอาห์ซามะพูด เวทมนตร์สปิริตพิเศษในเรื่องสงคราม

มันแข็งแกร่งกับจำนวน

“เป็นไปได้มั้ยว่า…นายเป็นฮีโร่-ซามะ?”

ตาของเธอไม่ว่างเปล่าเหมือนที่มันเป็นมาก่อน แสงได้กลับเข้าไปในมัน

แก้มของเธอแดงนิดหน่อย

อุ้ปส์ ผมเพิ่มความหวังของเธอมากไป

“ไม่ ชั้นไม่ใช่ฮีโร่…แต่ชั้นตามหาฮีโร่อยู่” (มาโกโตะ)

“สหายของฮีโร่-ซามะถ้างั้น!!”

เธอมองผมในฐานะที่ผมเป็นพวกพ้องของฮีโร่

“พูดถึงแล้ว ชั้นไม่รู้มากเกี่ยวกับบริเวณรอบๆนี้…เราอยู่ที่ไหน?” (มาโกโตะ)

“เอ๋?”

สาวน้อยมองแบบสงสัยมาที่ผม

ตาที่เหมือนจะพูดว่า ‘คนนี้พูดอะไรน่ะ?’

แม้แต่คนอย่างผมที่อ่านบรรยากาศไม่ได้ก็บอกเรื่องนี้ได้

ดูเหมือนผมถามคำถามที่แปลก

“ย-ยังไงซะ…จริงๆแล้ว ชั้นถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งมาก่อนที่ชั้นมาที่นี่น่ะ และชั้นหัวกระแทก ความทรงจำชั้นขุ่นมัวตอนนี้น่ะ…” (มาโกโตะ)

ผมสร้างข้ออ้างที่แย่

“เข้าใจแล้ว…”

ผมไม่รู้ว่าเธอเชื่อผมหรือไม่ แต่เธอไม่ถามผมมากกว่านั้น

เพราะทั้งหมด ผมช่วยชีวิตเธอ

สาวน้อยตอบผม

“นี่เป็น {ฟาร์มมนุษย์} ของลอร์ดปีศาจไบฟรอน-ซามะ”

“......”

ที่ตอบโต้นั่นได้มีเยอะ แต่…

‘{ชั้นไม่รู้ว่านายจะเทเลพอร์ตไปที่ไหน แต่ที่ที่นายจะเทเลพอร์ตไปจะเกี่ยวข้องอย่างลึกซึ้งกับนาย}’

ผมจำคำพูดของไอรา-ซามะ

ตอนนี้ที่ผมคิดเกี่ยวกับผม ผมได้เจอคน (?) จากยุคมืด

ลอร์ดปีศาจที่ผมได้ฆ่าไป 1,000 ปีในอนาคต

ผมเกี่ยวข้องมากๆ

ดูเหมือนผมได้มาถึงดินแดนของราชาอมตะไบฟรอน-ซัง

 

เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 300/300
ค่าไฟ 100/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: "wayuwayu แปล" Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord