71 อัศวินสีทอง

71 อัศวินสีทอง

—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】

「กุ่!!」

ไม้เนื้อของผมเต้นเป็นจังหวะขณะที่เมล็ดพันธุ์ของผมหลั่งเข้าไปในสาวที่ถูกกดข้างล่างผม เป็นครั้งที่ห้าหรือครั้งที่หก ผู้หญิงไม่มีการตอบสนองนอกจากสั่นเล็กน้อย หลังจากที่ส่งเสียงของผมออกไปอย่างดังหลังจากการถึงจุดสุดยอดครั้งที่สาม ในที่สุดเธอก็หมดสติ

「อออุ…….ฟฟฟู่」

ขยับเอวของผมทีละนิด การน้ำแตกของผมดำเนินต่อไป ไข่ของผมเกือบจะแห้งแล้วด้วย ผมดึงควยออกจากผู้หญิงที่คว่ำหน้า รูของเธอค่อนข้างแน่นและควยของผมติดอยู่ข้างในเธอ ดังนั้นยกเว้นว่าผมจะใช้กำลังนิดหน่อย ผมดึงมันออกไม่ได้

「อะอุ!」

แค่เมื่อวันก่อนโยกุริยังบริสุทธิ์อยู่ ยังแน่นจากของของผม สาวที่เหม่อลอยดูเหมือนจะตื่นจากการกระตุ้นและความเจ็บเล็กน้อย ระหว่างที่หน้ามุ่ย เธอจ้องผมและขมวดคิ้วของเธอ มองดูเมล็ดพันธุ์จำนวนมากไหลออกมาจากเธอ

「ท่านบอกว่าท่านจะเติมเต็มสัญญา แต่ตั้งแต่ตอนนั้น ท่านยังไม่ทำอะไรเลย ท่านแค่ใคร่กายหนู……ท่านบอกความจริงจริงๆเหรอ? มันอาจจะสายไปแล้ว แต่ไม่ใช่ว่ามันจะมีปัญหาถ้าเราทำเด็กเหรอ?」

「แน่นอนว่าชั้นไม่ได้โกหก แต่มันไม่เหมือนว่าชั้นกระโดดไปที่นั่นบนหลังม้าได้ด้วยตัวเองและพาทุกคนมากับชั้น ใช่มั้ย? ชั้นต้องทำการเตรียมการ」

ผมโอบกอดโยกุริและลูบไล้หน้าอกของเธอ ถ้าคุณทำการลูบไล้หลังเสร็จกิจอย่างทั่วถึง แม้แต่ผู้หญิงที่เย็นชาก็อ่อนโยนได้

「ไม่ใช่ว่ากองทัพอยู่ข้างนอกเมืองเหรอ? ถ้าท่านใช้กองทัพนั้น ลอร์ดศักดินาจะพ่ายแพ้ วางมือเลย!」

ดั่งเธอกังวลเกี่ยวกับพวกพ้องของเธอ โยกุริกระสับกระส่ายและพยายามจะยืนขึ้น แม้ว่าเธอครวญและทรุดไปที่เข่าไม่นานหลังจากนั้น มันดูเหมือนมันยังมีความเจ็บตกค้างอยู่

「เธอโอเคมั้ย?」

「หนูโอเค แม้ว่ามันเป็นความผิดของท่าน เพราะของของท่านมันใหญ่เกินไปมาก! มันค่อนข้างเหมือนท่อนไม้เลย……. ไม่ว่ายังไง! กองทัพได้ฝึกอยู่เป็นประจำ ถ้าท่าน กัปตัน ออกคำสั่งให้พวกเค้า พวกเค้าจะเคลื่อนไหว ใช่มั้ย?」

「ดูนี่…..เธอรู้ว่าลอร์ดศักดินาของหมู่บ้านของเธอมาจากโกลโดเนียเหมือนชั้นใช่มั้ย? ชั้นจะไม่สามารถใช้กองทัพที่เป็นของอาณาจักรกับเค้าได้」

「หนูไม่รู้มากเกี่ยวกับความต่างของกองทัพ…..งั้นท่านจะทำอะไร」

ผมจะใช้ผู้ที่สาบานความภักดีกับผม และไม่ใช่ราชา และไม่เกี่ยวข้องกับอาณาจักร

「เอเกอร์-ซามะ ขออภัย!……แต่หนูดีใจที่มันดูเหมือนจบแล้ว ผู้นำชาติภูเขาได้นำลูกน้องไปที่ตำแหน่งที่วางแผนกันไว้และไปถึงที่นั่นได้อย่างปลอดภัย」

ซีเลียรายงานจะหว่างที่จ้องเพื่อยั่วยุโยกุริ ที่เมล็ดพันธุ์ของผมไหลออกจากหว่างขาของเธอ

ผมได้รอสิ่งนี้ แต่ถึงอย่างไร พวกเขาเร็วกว่าที่ผมคาด; ถ้าผมเทียบพวกเขากับผู้ส่งสาส์นด่วนที่ใช้เวลาสองวัน พวกเขาต้องการแค่สองวันเพื่อทำคนหลายร้อยคนไปที่นั่น
มันดูเหมือนมันไม่ใช่การโกหก เมื่อพวกเขาพูดว่าตราบใดที่ผมออกคำสั่ง พวกเขาจะเคลื่อนไหวอย่างที่ผมต้องการ

「ชาตภูเขาคือ…..คนป่าเถื่อนพวกนั้นเหรอ?」

「อย่าเรียกพวกเค้าว่าคนป่าเถื่อนต่อหน้าพวกเค้านะ เธอจะทำให้ปีปี้เสียความรู้สึก ยังไงซะ มันเป็นอย่างนั้น」

สำหรับพวกคนป่าเถื่อน พวกเขาไม่รู้จักตัวตนของอาณาจักรโกลโดเนีย ไม่ต้องพูดถึงราชาอเล็กซานโดร สำหรับพวกเขา ทุกคนถูกรับรู้ในแบบเดียวกัน – ไม่ว่าพวกเขามาจากประเทศหรือไม่ – และถูกผสมเข้าไปในกลุ่มใหญ่กลุ่มเดียว: คนที่ราบ ทั้งหมดที่พวกเขามี คือความภักดีต่อผม และค่อนข้างเป็นกองทัพส่วนตัวที่ดีที่สุดที่ใครจะมีได้

ดัวยหน้าที่ดูเหมือนจะพูดว่า ‘ให้ตายซี่’ ลีโอโพลต์ปรากฏตัวหลังซีเลีย

「คนป่าเถื่อนจะโจมตีและลักพาตัวชาวบ้าน หลังจากนั้นลอร์ดฮาร์ดเลตต์จะระงับพวกเค้าเมื่อพวกเค้าวิ่งกลับมาที่ดินแดนของเรา และช่วยพลเมือง แต่เมื่อคนป่าเถื่อนลักพาตัวคนมาเป็นจำนวนมาก ‘เราไม่รู้ว่าพวกเค้ามาจากไหนด้วยเหมือนกัน’ ดังนั้นเราต้องคอยดูแลพลเมืองทั้งหมดในดินแดนของเรา โดยไม่แยกแยะ」

แม้ว่านั่นคือแผน
ผมคิดว่าเขาต่อต่านการสู้โง่ๆซะอีก

「แน่นอนว่า ผมต่อต้านเรื่องนี้ ไม่เพียงแต่มันไม่มีประโยชน์ มันมีความอันตรายอยู่กับมัน ตั้งแต่ทีแรก ถ้าปากผู้หญิงคนนี้ถูกปิด การสนทนาจะจบไปแล้ว」

โยกุริจ้องลีโอโพลต์ แต่เมื่อรู้ว่าเธอเปลือย เธอจับผ้าห่มเพื่อนซ่อนกายของเธอ ลีโอโพลต์ ไม่มองหน้าอกที่ถูกเปิดเผยของเธอแม้แต่ครั้งเดียว ชายคนนี้ไร้สมรรถภาพหรือต้องชอบสาวตัวเล็กๆมากแน่ๆ

「แต่ท่านจะทำมันไม่ว่ายังไง ใช่มั้ย? งั้นมันจะดีกว่าที่จะคิดหาภาพที่ดีมากกว่า แทนที่จะซัดพวกเค้าโดยไม่คิด」

「ขอโทษที่สร้างปัญหาให้นาย」

「ได้โปรดอย่าทำอะไรไม่คิดจากตอนนี้ไป」

「ปีปี้จะไปด้วย! หนูก็ถูกบอกโดยผู้นำว่าหนูควรอยู่ข้างท่านตลอด เพื่อที่ซักวันหนึ่ง หนูจะมีเมล็ดพันธ์ของนายปลูกเข้ามาในหนู」

ผมต้องหาชื่อของผู้นำที่สอนเรื่องไร้สาระแบบนี้ให้กับปีปี้ ผมจะไม่คืนปีปี้อีกแล้ว

「งั้น หนูจะเตรียมการด้วย」

「ไม่ ซีเลียและอิริจิน่าจะไม่ไป」

แม้ว่ามันจะทำให้พวกเธอร้องไห้ พวกเธอยังไปไม่ได้ ซีเลียชื่อเสียงโด่งดังในกองทัพก่อนหน้า ถ้ามีแม้แต่คนเดียวในหมู่ทหารของลอร์ดศักดินาที่รู้จักเธอ งั้นพวกเขาจะถูกรู้ทันทีว่าถูกออกคำสั่งโดยใครด้วยเหตุผลเดียวกัน อิริจิน่าก็ไม่เข้าร่วมด้วย

「ไม่มีทางน่า! งั้นตำแหน่งของผู้ช่วยและลูกสาวจะถูกขโมยไปโดยปีปี้…………หรือน่าจะไม่ แต่ถ้าเอเกอร์-ซามะไปเองด้วย มันจะไม่แย่เหรอ?」

เธอพูดถูกแล้ว มีคนมากกว่าที่รู้จักผมและจะสร้างความวุ่นวายมากกว่าซีเลียและอิริจิน่าอีก และถ้าพวกเขาเจอคนที่รับผิดชอบจริงๆ งั้นมันจะไม่มีข้ออ้างอะไร นั่นทำไมผมคิดจะซ่อนหน้า

「แม้ว่าพ่อซ่อนใบหน้า พวกเขาจะรู้เมื่อพ่อขึ่ชวาร์ซและเหวี่ยงหอกใหญ่」

แอ่งคู่นั้นไม่ต้องถามเลย แต่ม้าและหอกก็ด้วย หือห์?......แต่ชาติภูเขาจะไม่เชื่อฟังคนอื่น พวกเขาได้รับการฝึก แต่พวกเขาให้ความร่วมมือภายใต้เจ้าหน้าที่คนอื่นนอกจากผมไม่ได้

และสำหรับการรุกรานครั้งนี้ พวกเขาจะทำตัวเป็นคนป่าเถื่อนในฉากหน้าเมื่อเราทำงานร่วมกัน ดังนั้นทุกคนและทุกอย่างรอบเขาจะถือว่าเป็นศัตรู แม้อย่างนั้น ผมคิดว่ามันดีกว่าที่จะใช้อาวุธที่ผมใช้ได้ถนัดมือ ด้วยกันกับชวาร์ซ ถ้าปฏิบัติการไปได้ดี แต่ผมถูกจับ งั้นมันจะไร้ความหมาย

「ไม่ว่ายังไงเหรอ?......ไม่ว่าชั้นพยายามจะไม่โดดเด่นและพยายามทำตัวให้เหมือนชาติภูเขาเหรอ?」

「เป็นไปไม่ได้ ถ้าคุณเหวี่ยงหอกใหญ่ในหมู่ชาติภูเขา ที่ใช้อาวุธหยาบๆ คุณจะโดดเด่นแน่ๆ」

「ไม่มีความคิดดีๆกับเรื่องนั้นเหรอ?」

ลีโอโพลต์ถอนหายใจ ดูเหมือนจะยอมแพ้

「เพื่อที่จะซ่อนบางอย่าง มันมีสองวิธี อย่างแรกคือซ่อนต้นไม้ในป่า……แต่ในกรณีนี้ ต้นไม้มันโดดเด่นมากและเป็นไปไม่ได้ อีกทางหนึ่งคือซ่อนมันต่อจากทอง แม้ว่าคุณจะเปิดเผยกับทุกคน ทองจะเบี่ยงเบนความสนใจจากทุกคน และพวกเขาอาจจะจบที่การมองข้ามคุณไป」

ผมไม่เข้าใจ เขาหมายถึงอะไร?

「พูดอีกอย่าง เราต้องเตรียมบางอย่างที่โดดเด่นมากจนพวกเขาไม่สนใจม้าและหอกใหญ่」

「ชั้นไม่รู้ว่าชั้นจะหาอะไรแปลกๆแบบนั้นได้ที่ไหน และมันไม่เหมือนว่าชั้นเตรียมมันตอนนี้ได้」

ถ้าผู้หญิงอย่างโยกุริมาที่นี้ด้วยตัวเธอเองแล้ว งั้นมันต้องหมายถึงสถานการณ์มันจวนเจียนแล้ว ถ้าผมบอกเธอให้รออีกหนึ่งเดือน เธอจะ ‘ต่อย’ ผมเหมือนผึ้งแต่ แม้ว่าคนที่ควรจะแทงทุกคนก็คือผม

「เรามีบางอย่างแบบนั้น ไม่ใช่เหรอ? มันเป็นบางอย่างที่เราเตรียมได้ทันที และมันโดดเด่นมาก และบางอย่างที่เป็นทองจริงๆ」

สิ่งที่โผล่เข้ามาในใจของผม และทุกคนต้องจินตนาการอย่างเดียวกันอย่างแน่นอน มันค่อนข้างน่าอาย ของชิ้นนั้นได้ถูกเก็บอยู่ในโกดังอย่างระวัง ที่ที่ไม่มีใครเห็นมัน มันน่าจะส่องแสงในห้องเก็บของที่สลัวๆ ผมจับหัวของผมระหว่างที่จินตนาการถึงของชิ้นนั้น
—————————————————————
「ทุกคน เดินหน้า! ชั้นจะพูดมันตอนนี้ แต่ถ้าพวกนายเจอพ่อค้าเร่หรือทหารบนทางไป เมินพวกเค้า ถ้าพวกนายเจอทีมใหญ่ วิ่งหนี พวกนายควรจะทำมันได้เพราะความคล่องแคล่วของนาย」

ชาติภูเขา 200 คนเรียงกัน นำโดยผู้นำสี่คน ในความเป็นจริง ผมเตรียมได้มากกว่านี้สามเท่า แต่ถ้าเราถูกเข้าใจผิดว่าเป็นกองทัพใหญ่ มันจะเป็นความเสียเปรียบสำหรับเราเมื่อเราต้องวิ่งหนีหรือซ่อน
จากข้อมูลของซีเลีย คนที่มีอำนาจในที่ที่รวมถึงหมู่บ้านของโยกุริ คือบารอนพีดอท คนที่เป็นขุนนางใหม่ใกล้ชิดกับอีริช แม้ว่าผมไม่รู้จักหน้าหรือชื่อของเขา มันดูเหมือนเขาได้รับชื่อมาจากเรื่องไร้สาระ และตำแหน่งของเขามีอิทธิพลกับชื่อตระกูลของเขา แต่ผมไม่รู้เกี่ยวกับมันจริงๆ

ดินแดนของเขาถูกล้อมโดยดินแดนของขุนนางคนอื่น ดังนั้นมันไม่ควรจะมีศัตรู้ต่างชาติเป็นพิเศษ และผมได้ตัดสินว่าเขาไม่ควรจะมีกองทัพใหญ่ขนาดนั้น แทนที่จะอย่างนั้น ที่น่ากลัวกว่า คือเราถูกเจอโดยลอร์ดศักดินาคนอื่นในบริเวณนั้นก่อนที่เราจะไปถึงดินแดน และถูกไล่โดยพวกเขา
ดังนั้น เราต้องกระทำในความลับ แต่เคลื่อนไหวให้เร็วที่สุดเท่าทีจะทำได้

เพิ่มเติมจากนั้น เราให้ชาวบ้านรู้ว่าเราออกเดินทางไม่ได้ ดังนั้นเราจะจากไปอย่างเงียบๆในตอนกลางคืน ไม่นานมานี้ พวกเราได้เรียกชาติภูเขามาฝึกเป็นประจำ ดังนั้นมันไม่ผิดธรรมชาติที่พวกเขาจะอยู่ใกล้กับเมือง และแม้ว่าพวกเข้า 200 คนนั้นจะหายไป มันจะไม่ถูกสังเกตุได้ง่ายๆ

คนที่อยู่ต่อจากผมคือปีปี้และโยกุริ ตอนแรกผมมีแผนที่จะทิ้งเธอไว้ข้างหลัง แต่เพื่อที่เราจะไปถึงที่นั่นได้อย่างรวดเร็ว เราจำเป็นต้องมีสาวที่คุ้นเคยกับดินแดน ความสามารถในการขี่ม้าของเธอทำให้ผมประหม่านิดหน่อย ดังนั้นผมให้เธอนั่งบนรถเกวียน ที่ถูกนำไปเพื่อขนชาวบ้าน

「ปีปี้ เธออยู่ใกล้ๆกับชั้น」

「ปีปี้ก็สู้ได้ด้วยนะรู้มั้ย? หนูเก่งกว่าชายส่วนใหญ่เรื่องธนูและดาบ」

ทักษะธนูของเธอได้ถูกแสดงระหว่างการฝึก ทักษะนั้นเหนือกว่าคาร์ล่า และไม่ต้องพูดถึงว่ามันระหว่างที่เธอขี่ม้า ดังนั้นสิ่งที่พวกเธอพูดไม่ใช่การโกหก อย่างไรก็ตาม หลังจากที่คาร์ล่าได้รับการบาดเจ็บ ผมลังเลที่จะให้ผู้หญิงยืนอยู่ข้างหน้า มีแค่อิริจิน่าที่ดูเหมือนจะไม่ตาย ดังนั้นผมโล่งใจกับเรื่องนั้นได้

「แต่ถึงอย่างไร ปีปี้ควรจะอยู่ข้างชั้น นั่นจะทำให้สิ่งต่างๆง่ายกับชั้นด้วย」

「งั้นหนูจะทำอย่างนั้น ปีปี้จะเคารพหัวหน้า」

ผมลูบปีปี้ระหว่างที่เราเดินหน้า และในทีสุดเราก็ได้ถึงเส้นเขตของดินแดนของผม จากจุดนี้ไป ผมไม่รู้ว่าเราจะไปเจอกับใคร

「…………เอาเกราะมานี่」

ผมตกใจกับตัวเองเมื่อผมส่งเสียงที่ไม่มีแรงจูงใจอยู่ในมัน สิ่งนั้นได้ถูกนำออกมาจากรถม้า…………และผมส่งเกราะเต็มตัวที่คลอเดียวสั่งทำเป็นพิเศษ ที่ส่องสว่าง สีทอง ชาติภูเขาในบริเวณนี้ส่งเสียงเชียร์กับอัศวินที่งดงาม แน่นอนว่า ถ้าผมอยู่ในภาพลักษณ์ที่ฉูดฉาดแบบนี้ ไม่มีใครจะสนเกี่ยวกับหอกหรือม้า

「มันน่ารังเกียจที่มันใส่ได้พอดีแค่ไหน」

คลอเดียน่าจะจำตัวผมได้อย่างสมบูรณ์แบบ มันไม่เหมือนว่าเธอวัดไป แต่ขนาดมันสมบูรณ์แบบกับผมเลย แม้ว่าเราจะอยู่ห่างกัน เธอคิดไว้เผื่อโต; นั่นคือที่มันพอดีมากแค่ไหน

「มากกว่านั้น มันเบาและขยับง่ายอย่างคาดไม่ถึง」

เกราะเหล็กที่ถูกทำมาเป็นพิเศษ เบาอย่างน่าตกใจ และผมเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ และถ้ามันไม่มีเครื่องประดับที่ไม่จำเป็นอยู่กับสิ่งนี้ มันอาจจะเป็นอะไรที่ผมใช้เป็นประจำ

「หัวหน้า มันส่องสว่างและสวย」

「พรื่ดด- ช่างเป็นอัศวินที่งดงาบ」

หยุดมันเลยพวกเธอ ผมอยากจะตาย
—————————————————————
ไม่กี่วันหลังจากนั้น ดินแดนของบารอนพีดอท

มันอาจจะเป็นการตัดสินใจที่ดีที่ใช้ทางที่ห่างไปจากทางหลวง เพราะเราไม่ได้เจอกองทัพหรือทหารของลอร์ดศักดินาคนอื่น แม้ว่าในป่าเขา ความเร็วในการเดินทัพของพวกเขาจะไม่ลดลง อย่างไรก็ตาม ขณะที่เราเข้าหาบริเวณตะวันตกที่จำนวนคนอยู่เยอะ มันมีโอกาสสูงที่เราจะถูกเจอโดยชาวนาหรือนักล่าที่ทำงานอยู่

ถ้าพวกเขาเห็นกลุ่มคนป่าเถื่อนใหญ่มา พวกเขาจะวิ่งหนีในความรีบ ผมคิดว่าพวกเขาจะไปบอกลอร์ดศักดินาของเขา แต่ก่อนนั่นจะเกิดขึ้น พวกเขาจะกลับบ้านก่อน ดังนั้นผมจงใจปล่อยพวกเขาไป แล้วก็ เมื่อเรื่องออกไปว่าพยานได้ถูกฆ่า งั้นมันจะดูเหมือนคนป่าเถื่อนโจมตีจริงๆ

「ไม่ว่ายังไง มันจะแย่ถ้าเราไม่รีบและบรรลุวัตถุประสงค์ของเรา」

มันจะมีปัญหาถ้าลอร์ดศศักดินาแต่ละคนส่งกองทัพระงับบนทางของเรา เราต้องตีผ่านพวกเขาเหมือนลม

「โยกุริ หมู่บ้านของเธออยู่รอบๆนี้มั้ย?」

「ใช่ ถ้าเราผ่านเนินเขาตรงนั้น ท่านควรจะสามารถเห็นนาของเรา แต่ระวังนะ บ้านและที่ดินของลอร์ดศักดินาใกล้กับหมู่บ้านของเรา และมีทหารหลายโหลอยู่ที่นั่น」

บ้านพร้อมที่ดินเป็นที่ดินที่เป็นส่วนหนึ่งของสินทรัพย์ของลอร์ดศักดินา มันไม่ใช่ดินแดนที่ชาวบ้านทำงานและถูกเก็บภาษี แต่ 100% ของการเก็บเกี่ยวเป็นรายได้ของเขา แรงงานในกรณีส่วนใหญ่เป็นหมู่บ้านรอบข้างหรือทาสที่ซื้อมา ในกรณีของบารอนพีดอท มันดูเหมือนจะเป็นอย่างแรก

「แม้ว่านาของเราเละและเราไม่ได้กิน เราต้องไถนาของลอร์ดศักดินา และมันเป็นความรู้สึกที่แย่ที่สุดเลย」

「ไม่ว่ายังไง เรามีทหารม้าอยู่ 200 ยามหลายโหลจะไม่มีปัญหาสำหรับเรา แม้ว่าเขาเป็นขุนนางที่ชั้นไม่รู้จัก การที่ต้องฆ่าพวกเดียวกันทำให้หัวใจของชั้นเจ็บ ดังนั้นชั้นจะซาบซึ้งถ้าเค้าวิ่งหนี」

ระหว่างที่ผมคุยกับโยกุริ เราข้ามเนินเขา เข้าใจแล้ว ดูมันจากบนเนินเขา นาของหมู่บ้านได้กระจายออกไป และมีรั้วที่แบ่งเขต งั้นนั่นก็เป็นบ้านและที่ดิน บ้านที่อยู่ตรงกลางเป็นบ้านหลังใหญ่ มันควรจะเป็นคฤหาสน์ของลอร์ดศักดินา

「หัวหน้า พวกเค้ารู้ตัว」

ขณะที่ปีปี้พูด ระฆังดังขึ้นมาในหมู่บ้านและบ้านพร้อมที่ดิน ถ้าชาวบ้านกระจายไปรอบๆมันจะน่ารำคาญ ดังนั้นมารีบเถอะ

「ทำอย่างที่ชั้นบอกตอนแรก นำชาวบ้านขึ้นมาบนหลังม้าของพวกนาย นำพวกเขาไปที่รถเกวียนที่รอพร้อมอยู่ อย่าฆ่าชาวบ้านถ้าเป็นไปได้อย่างแน่นอน อย่าฆ่าทหารด้วยเหมือนกัน โอเค ไป!!」

ชาติภูเขาขี่ข้างกันบนหลังม้าขณะที่พวกเขาพุ่งเข้าตีหมู่บ้านระหว่างที่ตะโกน ใช่ ไม่ว่าใครจะมองมันอย่างไร พวกเขาเป็นกลุ่มคนป่าเถื่อน

รูปลักษณ์ของพวกเขาต้องถูกเก็บไว้ให้ดูเหมือนคนป่าเถื่อน ดังนั้นพวกเขาใช้อุปกรณ์หยาบๆและเกราะหนัง แต่ธนูของพวกเขาถูกเปลี่ยนเป็นธนูคอมโพสิท และลูกธนูตอนนี้มีสมดุลย์ดีและบินได้ค่อนข้างไกล ตอนแรก พวกเขางงงวยกับความจริงที่ว่าอาวุธของพวกเขาเปลี่ยน แต่หลังจากที่คุ้นชินกับมัน ความสามารถที่อัจริยะของพวกเขาดีใจ ตั้งแต่เวลาที่พวกเขาลงมาจากภูเขาเพื่อทำการโจมตี พวกเขาแข็งแรงขึ้นอย่างแน่นอน

ขณะที่ชาวบ้านที่ทำนาเริ่มวิ่งหนี พวกเขาถูกจับทีละคน ชาวบ้านต้องตกใจกับจำนวนของเราและเสียงของเกือกม้า ขณะที่พวกเขาไม่แสดงการต่อต้านรูปแบบใดๆ และปฏิบัติการของเราดำเนินไปได้อย่างราบรื่น

อย่างไรก็ตาม เมื่อชาวบ้านส่วนใหญ่ที่อยู่ข้างนอกได้ถูกขนสำเร็จ ปัญหาเกิดขึ้น เด็กๆและแม่ที่ไม่ได้มาทำนาเริ่มที่จะวิ่งหนีไปทุกทิศทาง

「จึ-! ทำไมพวกเธอวิ่งหนีล่ะ?!」

ปีปี้ส่งเสียงในความเสียอารมณ์ แต่มันธรรมชาติเมื่อเผ่าต่างถิ่นโจมตีและลักพาตัวชาวบ้านทีละคน พ่อแม่น่าจะเอาเด็กของพวกเขาวิ่งหนีไปยังที่ปลอดภัยอย่างสิ้นหวัง

「แต่นั่นมีปัญหา มันจะใช้เวลาซักพักที่เราจะรวบรวมทุกคนได้」

ถ้าเราใช้เวลานานเกินไป ทหารของลอร์ดศักดินาจะเริ่มรวมกันด้วย
ตอนนี้ มีแค่ยาม ที่น่าจะเมินชาวบ้านเพราะความต่างของจำนวน พวกเขาได้ปิดตัวเองอยู่ในคฤหาสน์ระหว่างสั่น แต่ถ้าพวกเขารวมจำนวนคนได้ พวกเขาอาจจะทำบางอย่างที่ไม่จำเป็น

「หัวหน้า หนูจะยิงขาเพื่อหยุดพวกเธอ ปีปี้จะยิงโดนอย่างแน่นอน」

「หยุดนั่นเลย」

ผมดีดหัวของเธอ ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ถ้าคุณโจมตีชาวบ้าน พวกเขาจะตกอยู่ในสภาพตื่นตกใจ เหตุผลที่เราได้ดำเนินการไปอย่างมั่นคงในการลักพาตัวพวกเรา เพราะเราไม่ได้โจมตีพวกเขาโดยตรง ถ้าเลือดไหล ชาวบ้านจะอาละวาดและต่อต้าน ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้นปฏิบัติการจะช้าลงไปอย่างไม่จำเป็น

「ปล่อยมันให้หนู」

ก่อนผมจะรู้ตัว โยกุริได้มาที่ข้างผม แต่ผมคิดว่าผมให้เธอคอยดูแลเรื่องการทำให้ชาวบ้านที่อยู่บริเวณรถเกวียนใจเย็นนะ

「พ่อหนูมาไม่นานมานี้  หนูก็บอกเค้าว่ามันปลอดภัยดังนั้นมันไม่ควรจะมีปัญหา」

พ่อที่ใช้ลูกสาวของเขา ช่างน่าตลก

โยกุริหายใจเข้าลึกๆและตะโกนออกไปด้วยเสียงดัง ที่คุณจะไม่จินตนาการว่ามันเริ่มมาจากผู้หญิง

「ทุกคนในหมู่บ้าน! นี่คือโยกุริ! คนพวกนี้จะไม่ทำร้ายพวกเธอ! อย่ากังวลและตามพวกเค้า!!」

มันเป็นเสียงที่ดังจริง มันก้องไปทุกมุมของหมู่บ้าน ทำให้เท้าของเด็กและแม่ที่วิ่งอยู่หยุด โยกุริจริงๆแล้วเป็นผู้นำของหมู่บ้านนี้ ชาวบ้านมองมาทางนี้เพื่อยืนยันว่ามันนเป็นโยกุริ หยุดวิ่ง และเริ่มที่จะขึ้นม้าของชาติภูเขาด้วยตัวเอง

「ในทีเดียวเหรอ? ช่างเป็นคนที่เหลือเชื่อ」

「แน่นอน พวกเขาเป็นพวกพ้องที่อยู่ด้วนกับกับหนูไม่ว่ายามทุกข์หรือยามสุข พวกเขาจะไม่ทำบางอย่างเหมือนการสงสัยหนู」

เมื่อพวกเราก่อตั้งหมู่บ้านใหม่ ผมจะสั่งให้โยกุริเป็นนายกของหมู่บ้าน ตาแก่ตอนนี้ไม่เหมาะกับงานเลย

ด้วยความช่วยเหลือจากการกล่อมของโยกุริ ชาวบ้านให้ความร่วมมือ และปฏิบัติการดำเนินไปได้อย่างมั่นคง และชาวบ้านส่วนใหญ่ได้ถูกขนแล้ว อย่างไรก็ตาม รู้สึกถึงบางอย่างไม่ชอบมาพากลกับความจริงที่ว่ามันไม่มีเสียงของการต่อสู้ ยามจากบ้านและที่ดินปรากฏตัวออกมาทีละคน

「จึ มันจะดีกว่าถ้าพวกเขามุดอยู่ในนั้นระหว่างที่สั่น」

เมื่อพวกเขาเห็นชาวบ้านตามเรามาอย่างเป็นธรรมชาติ พวกเขาไม่เห็นว่ามันเป็นการลักพาตัว แต่เป็นชาวบ้านพยายามจะหนี อย่างโง่เขลา พวกเขาเล็กธนูกับชาวบ้านที่หนีอยู่

「ระวัง!」

โยกุริตะโกน แต่มันสายเกินไป ลูกธนูแทงหลังของแม่ที่หนีที่อุ้มลูกของเธอ แม่ยังพยายามจะปกป้องลูกอย่างสิ้นหวังและบังมันด้วยตัวของเธอ แต่ยามยังดึงสายธนูต่อ

「ซามาร์ซ่า! ไม่!」

「ปีปี้ ชั้นจะอนุญาติ ทำมัน」

「ปล่อยหนูได้เลย เป้าใหญ่」

ปีปี้ดึงสายธนูตึงและหลังจากชั่วครู่ของความนิ่ง ปล่อยลูกธนูของเธอ ระยะระหว่างพวกเขาประมาณ 100 ม. โดยมีแม่ที่ล้มอยู่ตรงกลาง ลูกธนูที่ปีปี้ยิงวาดโค้งในอากาศ โค้งกับลมสวนและแทงคอของทหารที่เล็งไปที่แม่

「น่าทึ่ง……」

โยกุริช่วยไม่ได้นอกจากจะส่งเสียงของเธอออกไป กี่คนในอาณาจักรกันที่ยิงอย่างแม่นยำได้จากระยะนี้ โดยที่มีลมสวนพัดมา มากกว่านั้น คนที่ทำมันเป็นสาวน้อย ยังไม่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวเลยด้วยซ้ำ

「ลมสวนยากอ่ะ ถ้าเป้าเป็นกระต่าย งั้นมันจะพลาด」

ผมลูบปีปี้และรีบไปหาแม่ทันที เมื่อเห็นว่าผมสั่งให้เธอยิงออกไป พวกเขาต้องเห็นมันเป็นการอนุญาติการโจมตี ชาติภูเขายิงธนูออกไปทั้งหมดทีเดียว ลูกธนูตกลงใส่ยามเป็นห่าฝน มันไม่เก่งเท่าปีปี้ แต่พวกเขาเล็งธนูอย่างแม่นยำและยามของลอร์ดศักดินาร่วงไปทีละคน ดั่งพวกเขาถูกยิงจากระยะเผาขน ในทางกลับกัน ลูกธนูที่ถูกยิงมาเป็นการต่อต้านส่วนใหญ่ถูกเป่าไปด้วยลม และไปตกอยู่บริเวณอื่นอย่างสิ้นเชิง

ตอนนี้ยามได้ถูกกวาดล้างแล้ว เรามุ่งหน้าไปหาแม่ที่ล้มได้ ผมรีบไปและกอดเธอใกล้ เธอผอม แต่มันดูเหมือนเธอเป็นแม่ที่มีเนื้ออยู่ที่ตูดของเธอ

「......อึก! ลูกของชั้น ได้โปรด ลูกของชั้น……」

เดชะบุญ เด็กไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ลูกธนูแทงเข้าไปในหลังแม่ค่อนข้างลึก ถ้าเราดึงลูกธนูออกด้วยกำลัง เลือดจะไหลออกมาและมันอาจจะเป็นแผลถึงตาย

「เร็วเข้า……เอาเด็กไป……」

「เธอก็มาด้วย」

ผมหยิบทั้งลูกและแม่ในเวลาเดียวกันและอุ้มพวกเธอในแบบที่ผมขี่ชวาร์ซได้

「ไอ้เวรตะไล! พวกแกเป็นแค่คนป่าเถื่อนขยะ ที่ใส่ชุดไร้สาระ!」

คนที่ดูเหมือนจะเป็นกัปตันของยามควบมาข้างหน้า พวกพ้องของเขาร่วงที่ละคน แต่เขายังมีความกล้าที่จะมาหาเราคนเดียว และคนที่รู้มากที่สุดว่ารูปลักษณ์ของเขาไร้สาระมากแค่ไหน ไม่มีใครนอกจากผมเอง

ถ้าเราอยู่แบบนี้ เราจะถูกยิงโดยลูกธนู ดังนั้น ผมปกปิดพวกของผมด้วยมือเพื่อปกป้องพวกเธอ

「ไอ้สิ่งมีชีวิตป่าเถื่อนจะเสียใจที่ทำให้อาณาจักรโกลโดเนียที่รุ่งโรจน์เป็นศัตรูของแก!」

「บางคนที่ยิงลูกธนูใส่หลังของแม่และลูกที่วิ่งหนีไม่ควรจะพูดคำใหญ่ๆแบบนั้น」

เขาไม่คิดว่าคนป่าเถื่อนจะตอบโต้แบบนั้น ชายหยุดไปชั่วครู่ แต่ไม่นานหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและเปลี่ยนเป็นสีแดง

「ไอ้เวรจตะไล! บอกชื่อของแกมา! ชั้นจะสรุปมันด้วยการดวล」

ผมจะไม่ทำบางอย่างที่เหมือนการบอกชื่อของผม

「ข้าไม่มีชื่อ แต่ข้ายอมรับการท้าทายของนาย」

「จึ- แกไม่มีแม้แต่ชื่อเรอะ? ชั้นไปล่ะนะ นักรบสีทอง!」

ชายที่ติดชื่อที่น่าหดหู่ให้ผมชักดาบของเขาและวิ่งมาบนหลังม้า มันไม่เหมือนว่าเขาไม่เห็นหอกใหญ่ของผม ดังนั้นทำไมเขาพุ่งเข้าตีผมตรงๆ? เขามีความกล้าแต่เขาโง่เขลาด้วย ไม่ต้องตกใจที่เขาเป็นไปไรไปมากกว่าผู้นำของยามบ้านและที่ดินไม่ได้

ผมเหวี่ยงหอกของผมลง ตีตัวเขาด้วยด้าม และเขาหลุ่นไปกับพื้น ชายกล้า แต่เขาไม่มีความแข็งแกร่งหรือทักษะที่จะป้องกันการฟันของผม

「กุ่อ่ะะะ!」

ชายส่งเสียงที่ทุกข์ทรมาน ผมไม่คิดว่าผมจำเป็นต้องฆ่าชายที่แค่ทำอะไรไม่คิด ดังนั้นผมใช้ด้ามตีเขา แต่ชวาร์ซกระทืบครึ่งล่างของเขา อย่างที่คาด เขาจะทุกข์ทรมานมากกว่าถ้าผมไม่ปลิดชีวิตเขาระหว่างที่เขาถูกขยี้ตั้งแต่เอวลงไป อย่างน้อยๆ ผมจะไม่ให้เขารู้สึกเจ็บมาก ผมมอบการแทงครั้งหนึ่งไปที่หัวใจของเขา ก่อนที่จะกลับไปที่ม้าของผม

「ชั้นคิดว่าสิ่งต่างๆจะเป็นไปอย่างราบรื่น……แต่สร้างความเสียหายมากกับยามและฆ่ากัปตัน ใช้ให้ใครรู้ไม่ได้อย่างแน่นอน」

ถ้าผมถูกพบเจอ มันจะเป็นการกบฏอย่างไม่ต้องสงสัย ผมต้องนำผู้หญิงไปกับผมและหนี

「หัวหน้าแข็งแกร่งอย่างที่หนูคาดเลย และมากกว่านั้น นายเป็นนักรบสีทอง」

「ซามาร์ซา รีบมาเข้า!......ขอบคุณ นักรบสีทอง」

แม้แต่พวกพ้องของผมพยายามที่จะฆ่าหัวใจของผม
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 20 ปี ฤดูร้อน
(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)
สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ผู้บัญชาการกองทัพอิสระตะวันออก จำนวนทหาร: 2000
ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ กองทัพส่วนตัว: 150
ชาติภูเขา: xxxx
สินทรัพย์: 5020 ทอง (หนี้ 5000 ทอง)
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่
อุปกรณ์: ผ้าคลุมสีดำ, เกราะทอง (หัวเราะออกมาดังๆ)
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), ซู (ลูกสาว), คู, รู,
ริต้า (เลียนแบบแม่บ้าน), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน)
เมืองหลวง: เมลิสซ่า, มาเรีย, แคทเธอรีน, แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย), มิทตี้, อัลม่า, ครอลล์
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการกองทัพส่วนตัว), ปีปี้ (ทูตชาติภูเขา), ลีโอโพลต์ (รองผู้บัญชาการกองทัพอิสระ), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), ชวาร์ซ (ม้า)
คู่นอน: 45, เด็กที่เกิดแล้ว: 7
—————————————————————

 

เป้าหมายเดือน 5/66
ค่าเน็ต 0/200
กาแฟ 0/300
ค่าไฟ 0/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord