ตอนที่ 81

ตอนที่ 81

แซนวิชผมอย่างเห็นแก่ตัว, ริกกะเป็นแนวหน้าและคาซะฮานะเป็นแนวหลัง, เรารุกรานเข้ามาในบ้านที่ผู้ใชแมลงอยู่

「ไกลจากไม่มีแมลงเก็บข้อมูล, มันไม่มีอุปกรณ์เฝ้าดูเลยซักนิด」

ข้อดีของการควบคุมแมลงที่เล็กมากเหมือนแมลงวัน หรือยุงเพื่อโจมตีหรือเก็บข้อมูลอยู่ไหนล่ะ? หรือความสามารถของเธอทื่อขนาดนั้น? แม้ว่าเธอสามารถควมคุมแมลงขนาดใหญ่ที่มีพลังการโจมตีสูง, เธอไม่เก่งในการควบคุมแมลงเล็กๆเหรอ? ในแมลงที่ผมเห็นมา, ตัวที่เล็กที่สุดคือที่เหมือนมดที่กัดหัวใจของคาซะฮานะ แต่แมลงตัวนั้นแทบไม่ขยับ
มันไม่ใช่ไม่ขยับ, มันขยับไม่ได้
คิดเกี่ยวกับมัน, ผมเดาว่าเธอไม่เก่งในการควบคุมแมลงตัวเล็กอาจจะไม่ผิดทั้งหมด
แต่, มันเป็นแค่การคาดเดา มันอันตรายที่จะสมมติ
แล้วก็, แม้มันขาดความละเอียดอ่อน ความจริงที่ว่าเธอควบคุมแมลงตัวเล็กได้มันก็เป็นภัยพอแล้ว

「มีประตูซ่อนอยู่หลังชั้นวางหนังสือนั่น」
「มันนำไปชั้นใต้ดินเหรอ?」
「ใช่」

ผมพยักหน้ากับคำถามคาซะฮานะ
เท่าที่ผมเห็น, นั่นเป็นแค่ประตูเดียวที่นำไปชั้นใต้ดิน
อย่างที่คาด, ผู้ใช้แมลงเตรียมแมลงสำหรับสกัดกั้นอีกฝั่งของประตู
มีหนอนผีเสื้อแบบเดียวกันเตรียมพร้อมอยู่ที่ทางเข้า
เราใช้วิธีเดียวกันกำจัดหนอนผีเสื้อนั่นไม่ได้ เหตุผลก็คือ ประตูที่อยู่ข้างหลังชั้นวางหนังสือทำจากเหล็ก
เพราะประตูทางเข้าเป็นไม้, กระสุนตะปูมันผ่านได้ แต่มันจะยากที่จะเจาะทะลุประตูเหล็กแม้ว่าจะเป็นริกกะ
แต่, นั่นเป็นแค่ประตูเดียวที่จะลงไปใต้ดิน
นั่นใช่แล้ว, นั่นคือประตูเดียว

「ริกกะ」
「ค่ะ!」

เรียกริกกะที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม, ริกกะตอบระหว่างที่มองชั้นวางหนังสือ, จากนั้นผมถอย

「ขุดตรงนี้ได้มั้ย?」

ผมถามริกกะที่เข้ามาขณะที่ผมถอย, ผมจิ้มพื้นด้วยเท้าของผม

「พื้นเหรอ?」
「ใช่มันมีช่องไว้ระบายอาการใต้นี่ จากนั้นบันไดที่มันลึกเข้าไปข้างใน มันดีที่สุดที่จะขุดที่นี่」
「รับทราบ!」

ริกกะเอียงหัวของเธอเมื่อผมบอกให้เธอขุดพื้น แต่เมื่อเธอได้ยินคำอธิบายของผม, เธอพยักหน้า
ขอโทษ เจ้าแมลงที่อยู่อีกฝั่งของประตู แต่ผมเป็นมนุษย์ธรรมดาที่เปราะบางยกเว้นความสามารถของผม ผมอ่อนแอ
ดังนั้น ผมใช้หัวของผม
อย่างไรก็ตาม, ผมจะตรงไปข้างหน้า

「เส่อรย้า!!」

คุกเข่าอยู่บนพื้น, เธอต่อยหมัดของเธอไปที่พื้นกระดานพื้นเด้งออกมาโดยหมัดของริกกะ

「ริกกะ ขึ้นชั้นบน และหนอนผีเสื้อมันยืนอยู่ตรงหน้าประตูเหล็ก จัดการหนอนผีเสื้อด้วยกระสุนตะปู จากนั้นเปิดประตูจากข้างหลัง ประตูควรจะเปิดโดยการสับคันโยกข้างมัน」
「เข้าใจแล้ว」

ริกกะรับคำสั่งของผม คลานเข้าไปในรูในพื้นที่เธอสร้างโดยการต่อยมันออกมา
จากนั้นー
เสียงของเหล็กกระทบกับเหล็กถูกได้ยินต่อเนื่องและไม่นานหลังจากนั้น, ชั้นวางหนังสือข้างหน้าผมขยับ ริกกะจัดการกับหนอนผีเสื้อ และสับคันโยก
หนอนผีเสื้อ, มันสามารถแสดงพลังมากขึ้นอยู่กับว่าคุณจะใช้มันยังไงแต่นายของมันโง่ และมันตายอย่างไร้ประโยชน์, ผมรู้สึกสงสารมัน
ประตูเหล็กปรากฏจากชั้นวางหนังสื้อที่ขยับไปข้างๆ ประตูได้เปิดและริกกะได้ออกมา

「มีแค่แมลงตัวเดียวจริงๆ มันคือกับกับดักเหรอ?」

ริกกะจัดการกับแมลงที่พร้อมที่จะสกัดกั้น เหมือนกับที่ผมบอกเธอ แต่มันดูเหมือนเธอตั้งคำถามกับการที่มันมีแค่ตัวเดียว

ーมาซี่ ชั้นจะจัดการแกด้วยตัวของฉันเองเลย

ใจของผู้ใช้แมลงที่ได้รอเราไปหาอยู่ที่ใต้ดิน ได้ใจร้อน

และ, มีแมลงหลายตัวซุ่มซ่อนอยู่ในตัวเธอ
ดูจากพฤติกรรมของแมลงที่เราเห็นมา, มันดูเหมือนจำนวนของแมลงที่เธอบังคับได้ในเวลาเดียวกัน จำกัดอยู่ที่สาม แต่, นั่นคือจำนวนของแมลงที่เธอบังคับได้อย่างอิสระที่ระยะไกล
แมลงที่ฝังตัวอยู่ในตัวของคาซะฮานะ, และแมลงที่ฝังตัวอยู่ในคามูโระ ฮิซูกิ จากนั้น, แมลงหลายตัวที่ซุ่มซ่อนอยู่ในตัวของผู้ใช้แมลง
แม้ถ้าขีดจำกัดของแมลงที่เธอสามารถควบคุมได้นั้นเป็นสาม, ถ้าเธอมีวิธีใช้อื่น, คุณสามารถพูดว่าเธอควบคุมได้แค่ทีละตัว
มันปลอดภัยที่จะคิดว่าจำนวนของแมลงที่ควบคุม จะลดลงไปตามการควบคุมของแมลงที่ละเอียดอ่อนและแม่นยำ, และจำนวนที่ควบคุมได้เพิ่มขึ้นเมื่อคุณควบคุมมันแค่หยาบๆ
มันเหมือนกับที่คาซะฮานะพูด, คู่ต่อสู้ค่อนข้างมีพลัง เธอเป็นจำพวกที่จะหนีแล้วโจมตีลับหลัง, มันควรจะมีปัญหาที่จะซัดเธอ

「มันดูเหมือนคู่ต่อสู้นั้นมั่นใจที่จะเผชิญหน้าแล้วชนะ มันดูเหมือนว่าความสามารถเธอและนิสัย มันไม่เข้ากันเลย」

ความสามารถควบคุมแมลงเพื่อฆ่าหรือโจมตีเป้าหมาย ความสามารถของผมมันก็อย่างเดียวกัน แต่มันแสดงค่าของมันเมื่อคุณใช้มันอย่างไม่แฟร์ แต่กระนั้น, เผชิญหน้าตรงๆ

「มันเป็นศัตรูที่น่าผิดหวังมากกว่าที่ชั้นคาด ชั้นไม่รู้สึกตื่นเต้นกับความตาย เหมือนที่ชั้นเผชิญหน้ากับริกกะเลย」

เมื่อผมสู้ริกกะเป็นครั้งแรก, ผมสามารถใช้ความสามารถของผมได้เต็มที่ แต่, เพราะความสามารถและนิสัยของเธอได้แข็งแกร่งขึ้น, มีความเป็นไปได้มากที่จะพลิกสถานการณ์ในทีเดียว
ในการแลกเปลี่ยน, ศัตรูครั้งนี้ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง

พวกเราผ่านประตูเหล็กที่ริกกะเปิด และลงบันไดที่นำทางไปห้องใต้ดิน

ーคุคุ, มาซี่, ไวๆ ฉันจะไม่ฆ่าแกทันที ฉันจะเอานรกให้แกดู เสียใจซะที่สร้างศัตรูกับผู้ใช้แมลง ระหว่างที่แกทุกข์ทรมานโดยการถูกย่ำยีไปด้วยแมลงในตัวของแก

ผู้ใช้แมลงสนุกสนานอย่างชัดเจน เธออยากจะสู้กับเราเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้
เธอน่าจะไม่เคยแพ้หรือหนี

「ริกกะ เมื่อเธอเปิดประตูไปที่ห้องใต้ดินー」
「ค่ะ, ชั้นรู้」

ถามริกกะที่เดินนำหน้า, เธอตอบโดยไม่ลังเล
ศัตรูรู้สึกปลอดภัยที่มีคามูโระ ฮิซูกิเป็นตัวประกัน เธอเชื่อว่าเธอเหนือกว่าและไม่สงสัยมัน
เธอเจตนาจะหยอกและฆ่าเราอยู่ฝ่ายเดียวโดยใช้ตัวตนของคามูโระ ฮิซูกิเป็นโล่

ริกกะที่ไปถึงประตูที่จะเข้าไปที่ห้องใต้ดิน ได้ถือตะปูที่สองมือ จากนั้นในเวลาเดียวกันกับที่เธอเปิดประตูー

「ชั้นได้รอแกー!?」

ริกกะได้ยิงกระสุนตะปูผ่านแขนของผู้ใช้แมลง ในเวลาเดียวกันกับที่เธอพูด
อีควาย

「กุ…คุคุ, คุคุคุคุ, แกทำมันแล้ว」

ผู้ใช้แมลงที่ใส่เสื้อคลุมสีดำที่น่าสงสัย ที่แขนของเธอได้ถูกแทง โซเซชั่วคราว แต่, เธอหัวเราะอย่างไร้ความกลัวระหว่างที่เลือดได้หยดจากมือของเธอ

「เธอเก็บแมลงไว้ในตัวเพื่อรักษาเธอใช่มั้ย?」
「โอ้」

ได้ยินสิ่งที่ผมพูด, ผู้ใช้แมลงส่งเสียงที่ชื่นชม จากนั้นหัวเราะ

「แกเป็นพวกมีญาณทิพย์ มันเป็นความสามารถที่ปลอดภัยแต่หายาก นอกจากมันเป็นความสามารถที่มีประวัติดี, มันหายากสำหรับมันที่จะพัฒนา แต่, ความสามารถของนายดูเหมือนจะยังไม่สมบูรณ์」

แม้ว่ามือของผู้ใช้แมลงได้มีเลือดหยดอยู่, แผลมันอุดตันระหว่างที่เธอได้พูด
ผมไม่รู้ว่ามันเทียบได้กับรักษาขั้นสูงของริกกะหรือคาซะฮานะมั้ย แต่ไม่ต้องสงสัยว่ามันรักษาแผลในทันที

「สำหรับแกที่มาถึงที่นี่นั้นหมายถึงระยะที่มีผลของแกนั้นแคบ แม้ว่าญาณทิพย์นั้นน่ากลัวขึ้นอยู่กับระยะการมีผลของมัน แต่มันเป็นแค่เมื่อมันกว้าง ถ้าพูดว่าระยะการมีผลของแกนั้นแคบ นั่นมันก็สิ้นหวังแล้ว」

ผู้ใช้แมลงบอกข้อเสียเปรียบของความสามารถผม
ช่างมีเมตตา ผมประทับใจจนเกือบจะร้องไห้
พูดอย่างนั้น, ช่างเป็นห้องที่ไร้รสชาติ มันฟอร์มาลินเหรอ? ข้างในที่โหลที่เต็มไปด้วยน้ำมีแมลงที่พิลึก ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนได้เรียงรายอยู่
แล้วก็, นั่นน่าจะเป็นมนุษย์ ก้อนเนื้อที่ไม่สามารถบรรจุต้นแบบได้ม้วนอยู่ บนโต๊ะตรวจสอบตรงกลางห้อง
มันเป็นผู้หญิงเพราะมีบางอย่างได้เหลืออยู่ที่นั่น เธอทำบางอย่างดีๆเสียของ
พูดสิ่งนั้น, คามูโระ ฮิซูกิถูกขังอยู่ในห้องอื่น, เธอดูเหมือนจะโอเค แต่, เธอขยับไม่ได้เพราะเธอถูกมัด นอกจากนั้น, ผมอ่านใจเธอไม่ได้
มันดูเหมือนแมลงที่อยู่ข้างในตัวเธอยืดหนวดของมันไปที่สมองของเธอ
อย่างที่คาด, มันเป็นไปไม่ได้นอกจากมันจะเป็นการโจมตีซึ่งหน้า

「มีข้อจำกัดมากบนความสามารถของแก แต่ของชั้นมันเป็นเพื่อทุกอย่างและระยะไกล แล้วก็, แมลงที่อยู่ในตัวของชั้นแข็งแกร่งมากพวกมันเทียบกับแมลงระยะไกลไม่ได้ー」
「ริกกะ」

เมินที่ผู้ใช้แมลงพูดอย่างโง่ๆ, ผมส่งสัญญานให้ริกกะ
ริกกะเหวี่ยงแขนของเธอโดยไม่ลังเล
ปล่อยกระสุนตะปูทะลุเข้าไปในตัวของผู้ใช้แมลง และแม้แต่กำแพงข้างหลังเธอ

「กุห์」

รับกระสุนตะปูของริกกะ, ผู้ใช้แมลงถอย, เลือดสีแดงหยดจากขอบของปากเธอ จากนั้นเธอจ้องผม
โอ้, เธอไม่ตายแม้ว่าริกกะยิงกระสุนตะปูเข้าไปในหัวใจเธอ
มันดูเหมือนความสามารถรักษาขั้นสูงของเธอ นั้นพลังเยอะกว่าของริกกะและคาซะฮานะ

「แกไอ้เด็กเวร, อย่ามาหยิ่งเกินไปนะ」

ผู้ใช้แมลงพูดถึงผมอย่างรุนแรง พูดว่าผมเป็นเด็กเวร ระหว่างที่เลือดหยดจากขอบขอบริมฝีปากของเธอ
ใครเป็นเด็กเวรที่นี่วะ? โลลิเริ่มหยิ่ง
หืม? เดี๋ยว? เป็นไปได้มั้ยว่าー

「เป็นไปได้มั้ยว่าเธอดูเหมือนโลลิ แต่จริงๆแล้วเธอเป็นอีแก่?」
「อ๋า?」

เส้นเลือดของผู้ใช้แมลงปูดขึ้นเมื่อผมถามเธอ

「ระวังปากของแกไว้นะ ชั้นยัง20กว่าอยู่เลย ชั้นแก่กว่าแกแต่ชั้นไม่ใช่อีแก่」

ผู้ใช้แมลงดูเหมือนจะรำคาญเมื่อผมเรียกเธอว่าอีแก่ จากนั้นเธออ้างอย่างสุภาพ
ยีสิบกว่า? ผมคิดว่าเธอควรจะเป็นโลลิบาบะ*แต่มันดูเหมือนมันจะละเอียดอ่อน
TLN* โลลิบาบะ lolibaba โลลิที่จริงๆแล้วอายุมากๆ

「รูปร่างนี้เป็นข้อเสียของความสามารถนี้ แม้แต่ชั้นที่เป็นอัจฉริยะ ก็มีความเสี่ยงมากมาที่จะเก็บแมลงไว้ในตัวชั้น เพราะสิ่งนั้นชั้นเลยดูเป็นแบบนี้ แต่ชั้นได้ถือพลังที่ยิ่งใหญ่」

พูดสิ่งนั้น, ผู้ใช้แมลงเช็ดเลือดจากขอบของริมฝีปากเธอ จากนั้นยกชายเสื้อของเสื้อคลุมสีดำของเธอ
ต้นขาที่เด็กของเธอได้ถูกเปิดเผย เธอได้อายุยี่สิบกว่าแแต่ต้นขาของเธอยังอ่อนเยาว์ จากนั้น, หีลื่นๆขอนเธอได้ถูกเปิดเผย

「แกเป็นผู้มีญาณทิพย์, ดังนั้นแกเห็นแมลงที่อยู่ในมดลูกชั้นได้, ใช่มั้ย? เพราะแมลงตัวนี้, มันเป็นไปไม่ได้ที่ชั้นจะตั้งท้องตลอดชีวิต มันทำให้ชั้นเป็นอมตะแทน และชั้นได้มีแมลงสามตัวข้างในตัวนี้ สนับสนุนเจ้าตัวนี้」

แสดงหีโลลิของเธอให้ดู, เธอบอกเกี่ยวกับจุดอ่อนของเธออย่าภาคภูมิใจ
ทำไมเธอพูดให้ตัวเธอเองอยู่ในข้อเสียเปรียบ
นั่นมีเพียงคำตอบเดียว
เธอไม่ได้คิดว่าเธอเสียเปรียบอยู่

「ริกกะ, คาซะฮานะ, มันมาแล้ว」

ได้ยินคำพูดของผม, ริกกะดึงมีดใหญ่ออกมาจากหลังเธอ จากนั้นกระโดดดั่งกระสุน
ต่อมา, เสียงของโลหะปะทะกัน

「เธอมีความมั่นใจที่ผิดปรกติมากขนาดนั้นเลย?」

ริกกะพุ่งเข้าไปด้วยความเร็วที่มหาศาล และโจมตีผู้ใช้แมลงด้วยมีดขนาดใหญ่ แต่เธอรับการโจมตีของริกกะ
มากกว่านั้น, มันแค่มือเดียว
ริกกะปล่อยการโจมตีต่อเนื่องออกไปโดยไม่เว้นระยะใด้ๆ เธอปล่อยกระสุนตะปูระหว่างโจมตีด้วยมีดของเธอ
เธอตัดสินว่ามันเป็นไปไม่ได้ทีจะยิงกระสุนตะปูเหรอ, ผู้ใช้แมลงรับกระสุนตะปูจากนั้นเลือดพุ่งออกมา แต่, เธอเลี่ยงการโจมตีด้วยมีดของริกกะ จากนั้นแสดงรอยยิ้มบางๆ
เข้าใจแล้ว มีแมลงที่เพิ่มความแข็งแกร่งให้ร่างกาย

「ก-เก่งมาก…」

คาซะฮานะพูดในเสียงที่สั่น ขณะที่เธอดูการต่อสู้ระหว่างผู้ใช้แมลงและริกกะ

ーแม้ว่าฮิซูกิไม่ได้เป็นตัวประกัน, ฉันคงจะแพ้แม้ว่าฉันสู้ตรงๆ

ความเป็นจริงที่คาซะฮานะรู้พังทลายลงไประหว่างที่ช็อก

「คุคุคุ, เธอเข้มข้นจังเลย, กึ่งมนุษย์หมาป่า หายากที่ชั้นจะเป็นสินค้าดีๆอย่างนี้ ผลิตภัณฑ์ที่ตายยาก ขายได้แพง」

แม้เธอได้สูสีตอนแรก, ผู้ใช้แมลงได้ถูกดันไปข้างหลังอย่างช้าๆ แต่เธอยังพึมพำด้วยรอยยิ้ม

「ช่างโชคร้าย, แกไม่มีหูหรือหางสัตว์ ชั้นขายแกได้ราคาสูงสำหรับลูกค้าที่ซื้อพวกไร้ความสามารถ」

แม้ว่าเธอถูกดันไปข้างหลังโดยริกกะ, ผู้ใช้แมลงดูไม่เหมือนว่ามีเจตนาจะแพ้, เธอมองคาซะฮานะยืนอยู่ข้างผม จากนั้นยิ้มและเลียปากของเธอ
คาซะฮานะรูสึกกลัว จากความเย็นชา แต่เธอยืนอยู่ตรงหน้าผมเพื่อปกป้องผม จากนั้น, เธอจับมีดด้วยสองมือโดยใช้หลังมือ

「แกเป็นพี่สาวแกเหรอ? แกน่ารักแต่มันน่าเสียดายที่แกดูไม่ต่างจากมนุษย์ แต่, เซ็ทพี่สาวน้องสาวจะมีมูลค่าที่พิเศษ ไอ้ญาณทิพย์, หืมม, แกดูขาดไปเยอะ ถ้าแกขายไม่ได้งั้นแกก็เป็นแค่ภาระ ชั้นควรจะฆ่าแกซะ」

ผมขายไม่ได้เหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอเพิ่งพูดว่าความสามารถผมหายากเหรอ?
ไม่ว่าแบบไหน, ขายผมราคาสูงซี่
จริงๆเลย, หน้าตาเป็นทุกอย่างในโลกนี้
มีดของริกกะเฉี่ยวแก้มของผู้ใช้แมลง จากนั้นรอยแผลได้ปรากฏอยู่บนแก้มเธอ

「งั้นตอนนี้」

ผู้ใช้แมลงเลียเลือดสีแดงที่หยดไปกับแก้มเธอ จากนั้นห้อยมือของเธอ

「เวลาเล่นจนแล้ว ถ้าแกเห็นค่าของสาวที่อยู่ข้างในー」

เธอพอใจกับการสู้กับริกกะ ผู้ใช้แมลงเจตนาจะใช้คามูโระ ฮิซูกิเพื่อการข่มขู่
แต่ー

「ก่ะห์!?」

มีดที่ริกกะเหวี่ยงได้ฟันลงไปที่ไหล่ของผู้ใช้แมลง

「อ๋า?」

มีดของริกกะรุกรานไหล่ในแนวเฉียงจากนั้นไปถึงที่ท้องของผู้ใช้แมลง ผู้ใช้แมลงอยู่ในความตกใจที่โง่เง่า

「ก-แก แกไม่สนว่าอะไรจะเกิดขึ้นー」
「ขอโทษ ชั้นไม่ได้มาที่นี่เพื่อช่วยคามูโระ ฮิซูกิ ชั้นมาที่นี่เพื่อเจอเธอ」

ผมตอบผู้ใช้แมลงที่จ้องริกกะด้วยตาที่แดงก่ำ และเลือดจำนวนมากได้ออกมาจากปากเธอ

「กุอ้า!?」

ริกกะเตะผู้ใช้แมลงที่ตกตะลึง จากนั้นตามเธอที่กระเด็นไปด้านข้าง, จากนั้นเหวี่ยงมีดของเธอไปด้านข้าง
ผู้ใช้แมลงได้ถูกแบ่งเป็นสอง จากการโจมตีด้านข้างของริกกะ จากนั้นเธอแยกตัวที่ถูกตัดออกมา, จากนั้นโยนมันไปที่พื้น

「ก-ก-แก…หยุดนี่นะ ช-ชั้นจะฆ่าผู้หญิงคนนั้น」

ผู้ใช้แมลงที่มีตัวท่อนบนและท่อนล่างแยกกัน แต่เธอยังมีชีวิตอยู่ มันดูเหมือนมันจะไม่ใช่การโกหกที่จะพูดว่าเธอนั้นเป็นอมตะ
แต่ー
ฆ่าคามูโระ ฮิซูกิเหรอ? งั้นทำมันได้แล้ว ทำได้มั้ย? งั้นทำมันให้ไวกว่านี้ซี่
ผมเห็นแมลงให้ตัวของคามูโระฮิซูกิ และแมลงที่ซุ่มซ่อนอยู่ในตัวเธอได้

「เธอไม่คิดว่ามันแปลกที่ชั้นมาที่นี่ตรงๆเหรอ」
「อ๋า?」

ระหว่างที่ยืนกรานว่าเธอจะฆ่าคามูโระ ฮิซูกิ, ผู้ใช้แมลงไม่ได้พยายามจะขยับแมลงในตัวของคามูโระ ฮิซูกิ ถามผู้ใช้แมลง, เธอสงเสียงที่โง่เขลา
แม้ว่าตัวที่แยกออกนั้นเลือดออกมาก, มันดูไม่เหมือนว่าจะเป็นอันตรายถึงตาย
「ทำไมเธอควบคุมแมลงได้ล่ะ? มันคือการฝึกเหรอ? หรือเธอทำมันได้อยู่แล้ว แต่ชั้นไม่คิดว่าเธอทำมันได้ด้วยแค่การฝึกนะ」
「ก-แกพูดอะไรน่ะ」

ผู้ใช้แมลงที่หันสติมาที่ผมน่าจะเข้าใจบรรยากาศที่ข่มขู่ ผมเห็นความไม่สงบใจใจเธอ ระหว่างที่เธอแกล้งทำเป็นใจเย็น
เธอคิดว่าผมจะระวังกับดักและมาเพื่อชิงตัวประกัน

「เธอรู้เกี่ยวกับตัวเธอมากแค่ไหนกัน?」
「อ๋า?」
「เธอเป็นมนุษย์ปรกติมั้ย? เพราะมีแมลงอยู่ข้างในเธอ, เธอพูดไม่ได้ว่ามันปรกติ แต่, คาซะฮานะและริกกะมีโครงสร้างตัวที่เหมือนกับมนุษย์」
「ก-แกหมายความว่ายังไง?」
「อย่างที่คาด เธอไม่รู้」

ผู้ใช้แมลงไม่เข้าใจที่ผมพูด
ผมคิดว่านั่นอาจจะเป็นอย่างนั้น แต่อย่างที่คาดเธอไม่รู้มัน
ตาของผมเห็นได้
ทุกอย่างข้างในตัวเธอ

「ส่วนหนึ่งของสมองเธอ แล้วก็, เครื่องในที่เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ในตัวมนุษย์ นี่เป็นการคาดเดาของชั้น แต่ชั้นคิดว่าเครื่องในนั้นเป็นต้นกำเนิดในความสามารถที่จะควบคุมแมลง」

ได้ยินคำพูดของผม, ผู้ใช้แมลงที่ดูตะลึงได้เปลี่ยนเป็นซีดในทันที
แม้ว่าเธอเลือดออกมาก, เธอไม่ได้เปลี่ยนเป็นสีฟ้า

「เธอดูเหมือนจะสังเกตมัน เธอไม่ได้เป็นอมตะ เธอมีระเบิดอยู่ในตัวเธอ ถ้าเครื่องในนั้นทีดูจำเป็นที่จะใช้ควมคุมแมลงได้ถูกทำลาย, เธอจะไม่สามารถควมคุมแมลงได้」

ผู้ใช้แมลงสั่นจากคำพูดผม
เธอจะไม่สามารถควบคุมแมลงได้อีกต่อไป นั่นคือที่หมายถึง
ถ้าเธอแค่ควบคุมแมลง, เธอจะเป็นพวกไร้ความสามารถ
แต่, มันจะเป็นเรื่องอื่นไปเลยเมื่อมันมาถึงแมลงที่อยู่ในตัวของเธอ
ถ้าเธอมีเลือดเนื้อที่เป็นอมตะจากการใช้แมลง, อะไรจะเกิดขึ้นถ้าเธอไม่สามารถควบคุมแมลงนั้นได้แล้ว

「จุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของความสามารถของเธอ ก็คือเธอ วิธีที่เธอเสริมความแข็งแกร่งตัวเธอนั้นไม่ได้แย่ แต่เธอไม่ควรจะใช้มันในการต่อสู เธอควรจะซุ่มซ่อนอยู่ในเงามืด เลี่ยงการพบปะซึ่งหน้ากับศัตรู จากนั้นถ้าเธอถูกเจอ, หนีด้วยตัวที่เสริมความแข็งแกร่ง นั่นคือวิธีที่ถูกที่จะใช้ความสามารถของเธอ」

ได้ยินคำอธิบายของผม, ผู้ใช้แมลงใส่สีที่กลัวที่เห็นได้ชัดในตาของเธอ จากนั้นเธอสั่น ระหว่างที่เลือดกระเด็นออกมาจากปากของเธอ
ดูเหมือนเธอจะเข้าใจมัน ว่าเธอจะตาย

「ถ้าชั้นทำลายเครื่องในที่ควบคุมแมลง, เธอจะไม่สามารถควบคุมแมลงได้อีกต่อไป จากนั้น, เธอคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้น? แมลงจะหยุดกิจกรรมของมัน หรือมันจะวิ่งหนี? เมื่อพวกมันอยู่เคลื่อนไหว, แมลงจะเป็นสิ่งแปลกปลอมในตัวของเธอ ถ้าเธอเสียแมลงที่สนับสนุนระบบที่จำเป็นในการใช้ชีวิตของเธออยู่, เธอจะตาย มันจะอยู่เหนือการควบคุม, กินเครื่องในของเธอ, และอย่างที่คาด, เธอจะตาย แทนที่จะเป็นอย่างนั้น, ในสถานการที่ท่อนบนกับท่อนล่างของเธอแยกกัน, มันจะถูกกำหนดว่าเธอจะตายเพราะเธอไม่สามารถควบคุมแมลง นั้นเป็นการเดาของชั้น แต่เฮ้, เธอคิดว่ายังไงละ?」

ผมพูดกับผู้ใช้แมลงระหว่างที่ไม่มีวันเข้าไปหาเธอ
ผู้ใช้แมลงหมดคำพูด
ถ้าคุณทำลายเครื่องในที่ไว้ควบคุมแมลง, คุณจะตาย
เข้าใจสิ่งนั้น, ผู้ใช้แมลงพูดอะไรไม่ได้จากนั้น, ผมพูดมันแทน

「อย่ากังวล ชั้นเจอคำตอบถึงเรื่องนั้นแล้ว」
「...เอ๋?」
「ชั้นสงสัย ชั้นสงสัยจริงๆ ความสงสัยของชั้นและจิตวิญญานของการสอบถาม นั้นเพิ่มขึ้นมา ชั้นมาที่นี่เพื่อทดลอง ชั้นจะทดลองเธอ มันน่าสนใจกว่าเมื่อเธอพูดว่าเธอเป็นอมตะ แต่, ชั้นไม่ใช่นักวิจัย ถ้าเธอตาย งั้นชั้นจะพูด “เข้าใจแล้ว” จากนั้นนั่นคือจุดจบ แต่นั่นโอเค มันสดชื่นเมื่อชั้นเจอคำตอบ」
「ด-เดี๋ยว เดี๋ยว」

ผู้ใช้แมลงตระหนกจากคำถามผม, เธอคลานกับพื้นและร้องขอชีวิตของเธออย่างสิ้นหวัง

「คาซะฮานะ, ขอโทษทีแต่ยอมแพ้กับคามูโระ ฮิซูกิซะ ความสำคัญของชั้นตอนนี้อยู่กับการกำจัดความสงสัย ชั้นอยากจะรู้ไม่ว่ายังไง ชั้นอยากจะยุ่งกับมันและตรวจสอบมัน ถ้าชั้นไม่ทำอย่างนั้น, วิญญานของชั้นจะร้องไห้」
「เอ๋? อ้า, ไม่, นั่น…ถ้านั้นคือที่ซูซูฮาระ-ซามะต้องการ」

ถ้าคาซะฮานะที่ยืนอยู่ต่อจากผม, คาซะฮานะเห็นด้วยระหว่างที่สับสน
แม้ว่ามันเป็นแค่บทพูด, มันดูเหมือนว่าหัวใจเธอยังเจ็บปวดกกับการพูดที่จะทิ้งมาสเตอร์ของเธอไป

「ริกกะ, ตัดแขนทั้งสองของเธอตอนนี้ก่อน แล้วก็, ไหนดูซิ้ แม้ว่ามันถูกหั่น, ตัดเท้าทั้งสองเธอออกด้วย อย่าไปข่วนหัวเธอกับเครื่องในที่เฉียงขวาลงไปใต้หัวใจเธอ มันจะเป็นปัญหาถ้าเธอตายง่ายๆ」

“ง่ายๆ” ผมเน้นคำที่อยู่ในคำสั่งผม
ผมฆ่าผู้ใช้แมลงตอนไหนก็ได้ อยู่ในสถานการณ์ที่ได้เปรียบอย่างท่วมท้น, ผมมุความสุขกับการแยกชิ้นส่วนผู้ใช้แมลงได้
และ, ผมจะฆ่าเธอเมื่อผมเบื่อ
ดังนั้น, มันช่วยไม่ได้ถ้าคามูโระ ฮิซูกิตายเพื่อให้ผมมีความสุขและพอใจได้
การเจรจาจะไม่มีผลกับศัตรูแบบนั้น
นั่นคือบทพูดของผม
ถ้าตัวประกันไม่มีค่า, งั้นคุณก็ขู่ด้วยตัวประกันไม่ได้ พูดสิ่งนั้น, ตัวประกันคือความหวังเพียงอย่างเดียวที่จะรอดของเธอ
งั้น, ไม่มีทางเลือกนอกจากฆ่า
เรายังมีเวลา มาทำนี่ช้าๆเถอะ
จนกว่าใจของผู้ใช้แมลงจะแตกสลาย

「ด-เดี๋ยว! ชั้นจะปล่อยเธอ! ชั้นจะเอาแมลงที่อยู่ในตัวเธอออก! ชั้นจะจ่ายเงินแก, แกอยากได้เท่าไหร่!? ชั้นจายเงินแกมากเท่าไหร่ก็ได้นะ! นั่นทำไมได้โปรดรอเดี๋ยว! ฟังชั้น!」
「คาซะฮานะ, กินข้าวมารึยัง?」
「เอ๋?...เอ๋!?」
「ข้าว เธอกินเหมือนคนโง่ใช่มั้ยละ? ถ้าผู้ใช้แมลงช้า, อยากจะกินอะไรมั้ย? ชั้นก็อยากจะให้พลังงานของชั้นเต็มๆไว้」

คาซะฮานะสับสนกับคำถามผม ผมพึมพำกับคาซะฮานะ จากนั้นหว่างขาผมบวมขึ้นระหว่างที่ผมหัวเราะ
ผมต้องเติมพลังงานเพื่อที่ผมจะเย็ดริกกะได้เยอะๆภายหลัง

「มาสเตอร์! เนื้อย่าง!?」

แทนคาซะฮานะที่สับสน, ริกกะที่ตัดแขนของผู้ใช้แมลงสงเสียงของเธอพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า
เนื้อย่าง?

「ที่นั่นหรอ? ร้านอาหารยากินิกุกินได้ไม่อั้นเหรอ? ยังไงซะ นั่นโอเค, แต่ร้านมันจะล้มละลายถ้าเธอไปกับพี่สาวเธอนะ」

เมื่อผมพาริกกะไปที่นั่นครั้งที่แล้ว, พนักงานได้จ้องริกกะที่กินทุกอย่าง
ถ้านี่มันไปได้ไม่ดี, เราอาจจะถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าร้าน

「ได้โปรด! ฟัง! ฟังชั้น! ชั้นจะทำทุกอย่าง! ชั้นจะทำทุกอย่าง! ดังนั้นไว้ชีวิตชั้นนะ!」

ไกลจากไม่เคยแพ้, ผู้ใช้แมลงกลัวความตายจากการไม่สามารถควบคุมแมลง
แต่, เธอรู้ว่าเธอจะตาย
แม้ตัวของเธอได้ถูกตัด, เธอดูไม่เหมือนว่าเธอบ่นเกี่ยวกับความเจ็บปวด, แม้ว่าทังสองแขนของเธอได้ถูกตัดโดยริกกะ, เธอร้องขอชีวิตอย่างสิ้นหวังแทน
ต้องมีแมลงที่ฆ่าความเจ็บปวดในตัวของเธอ
งั้น, การทรมานที่จะให้เจ็บปวดจะไม่มีความหมาย

「ริกกะ, เพราะมันหายาก เธอควรจะฝึกด้วยกระสุนตะปู」
「ค่ะ!」
「แทงผู้ใช้แมลงไว้กับกำแพงแล้วให้เธออยู่กับที่ คาซะฮานะ, ฝึกด้วย ไม่มีข้อเสียที่จะเรียนรู้การโจมตีระยะไกลนี่ ใช่มั้ย?」
「เอ๋? อ้า, ใช่」
「งั้น, มันจะไม่สนกที่จะเล่นปรกติ สาวๆมีตาที่ดี, แต่หูและจมูกก็ดีด้วย แล้วก็, การหยั่งรู้ของเธอนั้นดีด้วย มาปิดตาแล้วฝึกกระสุนตะปูเป็นไง?」

ได้ยินคำพูดผม, ริกกะกดผู้ใช้แมลงที่เสียแขนของเธอไว้กับกำแพง แล้วหยิบท่อเหล็กบนพื้นขึ้นมา

「ชั้นควรตะแทงเธอตรงไหน?」

ริกกะถามระหว่างที่ดันผู้ใช้แมลงไปที่กำแพง มันเป็นไปได้ที่ผู้ใช้แมลงจะตายถ้าเธอแทงบางที่โดยความผิดพลาด เธอเลยถามมันเผื่อไว้
ไม่ใช่ว่าเธอคิดถึงความคิดคนอื่นเหรอ?

「อย่าทำสมอง และสำหรับเครื่องในของเธอ, เครื่องในที่เกี่ยวกับการควบคุมแมลง มันเอียงขวาลงไปใต้หัวใจ ไม่มีปัญหาเมื่อกระสุนตะปูได้ทะลุหัวใจเธอเมื่อกี้นี้ เธอแทงได้แม้แต่หัวใจเธอ」
「รับทราบ!」
「ด-เดี๋ยว, เดี๋ยวーก่ะฮ่ะ」

ริกกะรับคำสั่งผม เมินคำร้องขอของผู้ใช้แมลงจากนั้นแทงไม้เหล็กเข้าไปในหัวใจของผู้ใช้แมลง จากนั้น, เธอได้ถูกแทงติดอยู่กับกำแพง

「ก่ะฮ่ะ, เก่ะโฮ่ะ, เก่ะฟุ่, โออ」

หัวใจของผู้ใช้แมลงได้ถูกทำลาย, น้ำตกของเลือดได้ออกมาจากปากของเธอและเธอกระตุก
เธอเลือดออกมากเกินไปแล้วตายเหรอ? ผมสงสับว่าแมลงข้างในตัวเธอจะทำอะไรเกี่ยวกับมันมั้ย มีขีดจำกัดสำหรับมันนะผมเดาว่า
เมื่อผมคิดอย่างนั้น, ผู้ใช้แมลงที่เลือดไหลได้ฟื้นคืนชีพอย่างช้าๆ
มันดูเหมือนหัวใจของเธอได้ฟื้นฟูกลับมาแม้ว่าเมื่อแท่งเหล็กได้แทงมัน ในเวลาเดียวกัน, แผลที่อยู่ทั้งสองแขนที่โดนตัดก็เริ่มฟื้นฟูกลับมาด้วย
ช่างเป็นความสามารถที่น่ากลัว นั่นคือแมลงที่อยู่ข้างในตัวเธอแข็งแกรงแค่ไหนเหรอ
บางที, นั่นเป็นส่วนใหญ่ของความสามารถของแมลงข้างในตัวเธอ

「ถ้าแผลของเธอรักษา, เราติดแขนและท่อนล่างไม่ได้อีกแล้วเหรอ?」

หืม, คำถามผมเพิ่มขึ้น
ยังไงซะ โอเค มันไม่ใช่ตัวของผม

「โอเค, มันพร้อมแล้ว งั้น, ฝึกกระสุนตะปูระหว่างที่ปิดตา ฟังดีๆนะ อย่าไปโดนข้างบนคิ้วซ้ายเธอ และเอียงขวาใต้หัวใจเธอ อย่าไปโดนมัน นั่นคือทั้งหมด นั่นคือทั้งหมดโอเคมั้ย? เธอจะตายถ้าเธอทำ」
「ชั้นจะทำเต็มที่!」
「...ช-ชั้นจะทำเต็มที่」

ริกกะตอบคำสั่งผมในกำลังใจที่ดี และคาซะฮานะตอบด้วยหน้าที่เกร็ง

ーอย่างที่คาด, มาสเตอร์แข็งแกร่งที่สุด ♥ แล้วก็, ยากินิกุ♥
ーชั้นต้องเลี่ยงที่จะทำให้เป็นศัตรูของซูซูฮาระ-ซามะอย่างแน่นอน

ผมเข้าใจมันได้ด้วยสีหน้าของพวกเธอ แต่พวกเธอสองคนนั้นสุดขีดทั้งภายในและภายนอก
สองคนที่ปิดตาด้วยผ้าที่อยู่ข้างในห้อง, เริ่มฝึกปากระสุนตะปูไปบนผู้ใช้แมลงบนกำแพง

「ด-ได้โปรด ถ้านายอยากจะเล่นงั้นเล่นตามที่นายต้องการ เพื่อแลกเปลี่ย, ชีวิตของชั้น…」

ทุกครั้งที่กระสุนตะปูโดน, ผู้ใช้แมลงเลือดออก, เธอได้ร้องขอชีวิตของเธอระหว่างที่ร้องไห้ต่อไป
มันดูเหมือนว่าผู้ใช้แมลงได้ใช้ชีวิตในฐานะมนุษย์ธรรมดาตรงๆในสายตาสาธารณะ มันมีปัญหาที่จะฆ่าเธอ
แต่, ยังไงซะ, ถ้ากระสุนตะปูได้ไปโดนจุดอ่อนเธอโดยบัญเอิญแล้วเธอตาย, มันแค่เลี่ยงไม่ได้
มาพูดว่ามันเป็นอุบัติเหตุที่โชคร้ายแล้วให้เธอหลับลึกลงไปในภูเขาบางลูกเถอะ

「ช-ช่วยชั้นด้วย…」

ผู้ใช้แมลงร้องขอชีวิตของเธอระหว่างที่เลือดกระจาย จากนั้นเสียงของเธอได้ก้องไปในห้อง

「เฮ้, เธอใช้แมลงที่อยู่ในห้องได้」
「ช-ช่วยชั้นด้วย…」
「เฮ้ เฮ้, ชั้นให้โหกาสเธอสู้กลับ ทำเต็มที่นะ」
「ด-ได้โปรด, ชั้นไม่อยากจะตาย, ชั้นยังไม่อยากจะตาย…」

มีแมลงซุ่มซ่อนอยู่ในห้อง แม้ว่าเธอโจมตีโดยใช้นั่นได้, ผู้ใช้แมลงร้องขอชีวิตเธอ
กระสุนตะปูโดนผู้ใช้แมลงทีละอันทีละอัน
ริกกะได้ชินกับมันโดยสิ้นเชิงแล้ว? เธอค่อนข้างแม่นยำ
คาซะฮานะอย่างไรก็ตาม, แม้พลังของเธอได้ด้อยกว่าริกกะ, แต่กระสุนทั้งหมดของเธอโดน
อย่างที่คาด, ผลงานของจมูกและหูนั้นน่าทึ่ง
แม้ว่าเธอตาบอด, ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน
ผลงานและสัมผัสทั้งห้าของคาซะฮานะนั้นดีกว่า หูสัตว์ของเธอไม่ได้แค่มีไว้โชว์
หืมม, เธอทำมันได้ดีกว่าที่ผมคิด ด้วยสิ่งนี้, อุบัติเหตุที่โชคร้ายจะไม่เกิด
คิดอย่างนั้น, ผมรู้สึกถึงความเยือกเย็นวิ่งผ่านสันหลังผม

ーซูซูฮาระ-คุง ♥ ชั้นมาแล้วตอนนี้ ♥

ผมได้อ่านใจกระทันหัน

「ช-ชั้นปล่อยเธอแล้ว ชั้นปล่อยสาวจากแมลงแล้ว ด-ดังนั้น, ดังนั้น, ได้โปรด, ไว้ชีวิตชั้น…」
「...น-นั่นเห็นแก่ตัว」

เธอปล่อยใคร? ใครบอกให้เธอปล่อยเธอ? แม้ว่าเธอทำ, มันควรจะเป็นหลังจากที่ผมได้ออกจากห้องนี้ไปแล้ว

ーอุฟุ ♥ อุฟุฟุ ♥ อุฟุฟุฟุ ♥ ซูซูฮาระ-คุงมาที่นี่เพื่อช่วยฉัน ♥ แม้ว่าฉันสาบานในหัวใจว่าจะไม่ไปเจอเขาอีก, ซูซูฮาระ-คุงมาเพื่อเจอฉัน ♥ งั้นมันโอเคสำหรับเราที่จะเจอกัน ♥ เจอเขา ♥ เจอเขา ♥ รัก*
TLN* รัก กับ เจอเขาอ่านว่า ไอ ai

สาวคนหนึ่งเห็นได้จากข้างหลังประตู
แม้ว่าผมอ่านใจไม่ได้จนถึงตอนนี้, ผมได้เริ่มเห็นมันกระทันหัน
แม้ว่าแมลงข้างในคามูโระ ฮิซูกิฆ่าจิตใจเธอ, เธอได้ถูกปล่อย
ผมรู้ ผมรู้ว่านั่นมันจะเป็นอันตราย แต่, ผมสัญญากับคาซะฮานะไว้ดังนั้นมันช่วยไม่ได้, นั่นคือที่ผมคิดแต่ー

ーลืม ♥ ฉันจะถูกลืม ♥ ฉันจะถูกลืมเข้าบางวัน ♥ จากนั้น, ฉันจะเสียซูซูฮาระ-คุงไป ♥ แม้ว่าเขามาที่เพื่อพบฉัน ♥ อ้าาา ♥ งั้น ♥ อ้าาา ♥ งั้นมันโอเคที่จะกินเขาใช่มั้ย? ♥ ถ้าฉันกินตัวและเลือดของเขา ♥ งั้นฉันจะอยู่กับซูซูฮาระ-คุงได้ตลอดไป ♥ ตลอดไป ♥ แม้ว่าฉันตาย, ตลอดไปและตลอดกาล ♥

เหงื่อเย็นได้ออกมาจากตัวผม
น่ากลัว มันเป็นครั้งแรกของผมที่เห็นใจที่น่ากลัวแบบนี้
ไม่มีอะไรนอกจากผม หัวใจของคามูโระ ฮิซูกิไม่มีอะไรนอกจากผม เธอได้กำจัดทุกอย่างยกเว้นผม
คามูโระ ฮิซูกิผู้ที่รู้ว่าผมมาที่นี่เพื่อชวยได้เปลี่ยนเป็นบ้าคลั่งโดยสิ้นเชิง
ผมรู้สึกวิงเวียน ผมรู้สึกคลื่นไส้ เย็น, การสั่นและเหงื่อเย็นของผมไม่หยุด
ผมรู้, ผมเข้าใจมัน

เธอจะไม่หยุดนอกจากเธอจะถูกฆ่า

ตอนนี้ผมคิดว่าผู้ใช้แมลงที่ร้องขอชีวิตของเธออยู่นั้นน่ารัก นั่นคือที่เธอบ้ามากเท่าไหร่
คามูโระ ฮิซูกิอยากจะกินเลือดและเนื้อของผมจริงๆ และนั่นมันไม่สำคัญแม้ว่าเธอตาย
เธอได้มั่นใจว่าเธอจะอยู่กับผมตลอดไปเมื่อเธอกินเลือดและเนื้อของผม เธออยู่ภายใต้ความประทับใจว่านั่นถูกต้อง

นี่มัน…อันตรายมากกว่าที่ผมคิดไว้มากๆ

แต่, ตัวของคามูโระ ฮิซูกิถูกมัดอยู่โดยแมลง นั่นทำไมมันจะโอเค, แต่เมื่อผมคิดสิ่งนั้น, แมลงได้เริ่มแก้มัดคามูโระ ฮิซูกิ

「ช-ชั้นเอาที่มัดเธอไว้ออก, ชั้นจะไม่กลับมาที่นี่อีกดังนั้นได้โปรด, ได้โปรดไว้ชีวิตชั้น…」

เฮ้, หยุดมันอีโง่, อย่าทำอะไรที่ไม่จำเป็นสิ

「เหี้ย, เปลี่ยนแผน! เธอกำลังมา! ถอยตอนนี้เลย!」
「เอ๋?」
「เอ๋?」

ได้ยินคำพูดของผม, สองคนที่ได้ปล่อยกระสุนตะปูใส่ผู้ใช้แมลงเอียงหัวของพวกเธอ
อ้าา, เห้อ, ทำไมพวกสาวๆปิดตาละ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเล่นนะ
ไม่ เดี๋ยว เราหนีได้จริงๆถ้าเราวิ่งตอนนี้เหรอ?
มันง่ายที่จะเอาชนะคามูโระ ฮิซูกิ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา
มันเป็นแผนเดียวกับที่ผมใช้กับผู้ใช้แมลง
การเจรจาจะไม่มีผลกับคู่ต่อสู้
เพื่อหยุดคามูโระ ฮิซูกิ, ไม่มีทายเลือกนอกจากฆ่าเธอ แต่, คามูโระ ฮิซูกิคือนักเรียนที่ปรกติไปโรงเรียน มันจะเป็นความเสี่ยงใหญ่ถ้าผมฆ่าเธอ พูดสิ่งนั้น, มันชัดเจนว่าผมพูดมันออกไม่ได้
ผมควรทำยังไงดี? ผมควรทำยังไงดี?

อ้า

มันแค่พริบตาเดียวที่ผมคิดออก ผู้ใช้แมลงสามารถฆ่าหัวใจของคามูโระ ฮิซูกิได้สำเร็จโดยการแอบเอาแมลงเข้าไปข้างในตัวเธอ
มันเป็นไปได้ที่จะควบคุมสมองเธอถึงจุดหนึ่งด้วยหนวดไปถึงสมองเธอ

「ริกกะ! มันเป็นตอนนี้ที่จะมีปัญหาถ้าเธอตาย! เอาชิ้นส่วนของผู้ใช้แมลงนั่นเข้าไปในกระเป๋า! นำนั่นมาแล้วหนี! คาซะฮานะ, มันเป็นการพบกันใหม่กับมาสเตอร์ของเธอ! ซื้อเวลาให้พวกเราด้วย!」
「ค-ค่ะ!」
「เอ๋? อ้า, ค่ะ…เอ๋?」

ริกกะทำผ้าปิดตาของเธอออกหลังจากได้รับคำสั่งผมและเริ่มกระทำทันที แต่, คาซะฮานะที่กลืนสถานการณ์ไม่ได้ เอียงหัวของเธอพร้อมหูสัตว์ของเธอกระตุกอยู่
อ้าาา, เห้อ, เราไม่มีเวลา การผนึกของเธอกำลังจะถูกนำออก

「ชั้นจะใช้หีเธอทีหลัง! ชั้นจะเทน้ำว่าวเข้าไปในมดลูกเธอ! นั่นทำไมหยุดมาสเตอร์ของเธอแม้ว่าจะแค่นิดเดียว!」
「เอ๋!? ร-รับทราบ!」

เมื่อคาซะฮานะได้ยินว่าผมจะเทน้ำว่าวเข้าไปในมดลูกเธอ, เธอได้กลับมามีสติ และนำผ้าปิดตาของเธอออกในความรีบ ระหว่างที่ตอบ

「ที่นั่น! เธอมาจากประตูนั้น! รอตรงนั้นแล้วกระโดดทันทีที่เธอออกมา! อย่าบังคับตัวเอง! หนีถ้าเธอคิดว่ามันอันตราย! เธออันตรายมากกว่าเมื่อเทียบกับเธอก่อนหน้านี้มาก」
「ข-เข้าใจแล้ว! ม-มันเป็นมาสเตอร์ของชั้นเอง ดังนั้นชั้นจะทำเต็มที่! แต่, มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?」
「แย่ขนาดนั้น!」

ตอบคำถามของคาซะฮานะด้วยการพยักหน้า, คาซะฮานะกลืนน้ำลายแล้วหน้าของเธอได้ซีด

「ม-แม้ว่าชั้นเป็นคนที่ขอมัน, ชั้นขอโทษในนามของมาสเตอร์ของชั้นที่สร้างปัญหาให้กับนาย」

เธอคำนับหัวของเธอและขอโทษจากก้นบึ้งของหัวใจเธอ

「มาสเตอร์! ชั้นเก็บชิ้นเล็กๆไม่ได้ แต่ชั้นได้รวมส่วนใหญ่มาในกระเป๋าแล้ว!」

ริกกะที่แบกกระเป๋าพลาสติกสีดำใหญ่บนไหล่ของเธอวิ่งมาหาผม
โอเค, ทำได้ดีมาก!
ผู้ใช้แมลงสามารถที่จะทำให้คามูโระ ฮิซูกิไร้พลัง ผมต้องการพลังของเธอ

「ถอยทันที! คาซะฮานะ! อย่าบังคับตัวเองนะ! ถ้าเธอคิดว่ามันเริ่มอันตราย ถอยออกมาแล้วมาที่บ้านของชั้น!」
「ข-ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ! แต่, ชั้นจะทำเต็มที่เพื่อรั้งมาสเตอร์ไว้!」

คาซะฮานะไม่เข้าใจมัน แค่ว่าคามูโระ ฮิซูกิปัจจุบันอันตรายแค่ไหน
อย่างที่คาด, ผมควรจะวิ่งหนีไปด้วยกันกับคาซะฮานะ
นั่นคือที่ผมคิดแต่ผมไม่ได้ทำมัน
คามูโระ ฮิซูกิได้อยู่ถัดจากประตูไปแล้ว คาซะฮานะยิ้มขณะที่เธอจ้องไปที่ประตู นั่นไม่ใช่ทั้งหมด, หูของเธอได้กระตุกและหางของเธอได้กระดิก

ーฮิซูกิ, ฉันอยากจะขอโทษสำหรับการทิ้งเธอไว้คนเดียว แล้วก็, ถ้าเธออยากจะฆ่าฉัน งั้นฉันจะไม่คัดค้าน ฉันแค่ดีใจที่เห็นเธออีกครั้ง

คาซะฮานะคือหมาของคามูโระ ฮิซูกิ
แม้ว่าผมบอกคาซะฮานะให้วิ่งหนีไปด้วยกัน, เธอจะไม่พอใจ
แม้ว่าผมไม่ได้สั่งเธอ, คาซะฮานะจะอยู่ที่นี่

「คาซะฮานะ, ชั้นให้สัญญาว่าจะเทอสุจิเข้าไปในมดลูกเธอ นั่นทำไม, มีชีวิตอยู่ต่อแล้วกลับมานะ」
「ฟุฟุ ชั้นรอคอยวันที่ชั้นได้เจอนายอีกครั้งนะ」

คาซะฮานะไม่ได้พูดว่าเธอจะกลับ
แม้ว่าหัวใจของเธอแกว่งจากกระดอของผม, ใจของเธอตอนนี้สงบเหมือนตอนเย็น
เธอมีชีวิตและเจอมาสเตอร์เธออีกครั้ง หัวใจของคาซะฮานะเต็มไปด้วยความสุข
จริงๆเลย, มันเสียของสำหรับเธอที่จะเป็นหมาของคามูโระ ฮิซูกิ

「ไปกันเถอะ, ริกกะ!」
「ค่ะ! เจอกัน, เน่-ซัง! ลาก่อน!」
「โอ้, ริกกะ, ดูแลมาสเตอร์ของเธอด้วยนะ」
「อึน! เน่-ซังก็ด้วยนะ!」
「ได้, ชั้นจะไม่ออกจากข้างเธออีกแล้ว」

นี่อาจจะเป็นการสนทนาสุดท้างของพี่สาวน้องสาว, มันอ่อนมากแต่โล่งใจ
พวกเราทิ้งคาซะฮานะที่ยืนอยู่กับที่และริกกะและผมหนีจากบ้านของผู้ใช้แมลง

 

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord