2 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

2 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, ตื่นแล้วเหรอ”

ระหว่างที่ผมกำลังเหม่อคิดถึงเรื่องอื่น, ใครบางคนได้ผูดกับผม

ผู้ชายสดชื่นสุดหล่อ, ผู้มีสาวสวยสองคนอยู่ข้างกาย, มาอยู่ตรงหน้าผม

เขาคือเพื่อนร่วมชั้นของผม

ซากุไร เรียวซูเกะ

ตัวตั้งตัวตีของชั้นเรียนและเป็นเอซของทีมฟุตบอลโรงเรียน

คนทั่วไป*โดยเนื้อแท้

*TLN normie คนทั่วไปที่เข้าไม่ถึงคนเล่นเกมหรือเล่นเวปบอร์ด

“ซากุไร-คุง, หือ, อ่า ใช่”

“นั่นโล่งใจหน่อย ชั้นได้ยินว่านายยังไม่ฟื้นชั้นเลยเป็นห่วงน่ะ” (ซากุไร)

“ออาห์, ขอบคุณ ที่เป็นห่วง”

ผมไม่รู้จะคุยกับเขายังไงจริงๆ

เข้านั้นตรงข้ามกับผมทุกอย่าง

“นายได้ยินเกี่ยวกับสแตทและสกิลรึยัง” (ซากุไร)

“อ่า, อืม”

ผมบอกเขาเรื่องสกิลผมอย่างง่ายดาย

เขาบอกผมด้วยว่า

ซากุไร-คุงมีสกิล ฮีโร่แห่งแสง

สาวสองคนข้างหลังมีนักปราชญ์และอัศวินศักดิ์สิทธิ์

พวกเขาได้แจ็คพอต

“ว่าแต่ว่า, อยากเข้าปาร์ตี้พวกเรามั้ย?” (ซากุไร)

“หา?”

จู่ๆก็อะไรล่ะนี่

“เออ๋, ทากัตซูกิ-คุง?” คนที่พูดคือ คาวาโมโตะ เอริส-ซัง

“ทากัตซูกิ-คุงมีปาร์ตี้อื่นแล้ว, ใช่มั้ย?”, สาวอีกคน โยโกยามะ ซากิ-ซัง

ทั้งสองคนงดงาม

“จริงๆแล้ว, ชั้นจะออกจากที่นี่พรุ่งนี้น่ะ มีหลายคนมาชวนชั้น” (ซากุไร)

“พรุ่งนี้แล้วหรอ? มันไม่เร็วไปหรอ?”

เราทุกคนควรจะเรียนอยู่ที่นี่ไม่ใช่เรอะ?

“เรียวซุเกะเป็นฮีโร่แห่งแสง, เค้าเลยไม่ต้องฝึกน่ะ”

“เค้าได้แนะนำเป็นผู้สมัครกัปตันอัศวินของประเทศแห่งแสง”

คาวาโมโตะ-ซัง และ โยโกยามะ-ซังพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข

“ถ้าอย่างงั้น มาด้วยกันกับเรามั้ย, ทากัตซูกิ-คุง?” (ซากุไร)

ชวนเข้าปาร์ตี้เหรอ, หื้อ…

“มีคนไม่รู้จักอยู่รอบๆเต็มไปหมด, ดั้งนั้นมันจะดีกว่าถ้าเรามาช่วยกัน” (ซากุไร)

ซากุไรพูดด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสา

“หืมม”

ผมครุ่นคิด

มันฟังดูไม่แย่

ไม่ เดี๋ยว แม้ว่าผมจะไปกับเขา, ผมตอนนี้คงจะเป็นได้แค่คนแบกของ

ที่แย่ที่สุด, เป็นเบ๊

ซากุไรดูเป็นคนดี, เขาคงจะไม่ทำแบบนั้น แต่สาวสวยสองคนข้างเขามองมาทางผมและบอกผมด้วยสายตา: ((ปฏิเสธไปได้แล้ว))

“ขอบคุณที่ชวน, แต่ชั้นจะเรียนรู้อยู่ที่นี่ซักพักน่ะ”

“เข้าใจแล้ว, น่าเสียดาย แต่มันช่วยไม่ได้แหะ” (ซากุไร)

เขาพูดด้วยความผิดหวัง

“ถ้าทากัตซูกิ-คุงพูดอย่างนั้น, มันช่วยไม่ได้ อ่า ใช่, งั้นเธอมาสอนวิชาดาบเถอะ, ซากิ-จัง? อยู่ที่นี่อีกซักพัก”

คาวาโมโตะ-ซังพูดอะไรประหลาด

“งั้น, มันจะไม่ดีกว่าเหรอถ้าเธอสอนเวทมนตร์เค้า, เอริ-จัง?”

โยโกยามะ-ซัง โต้กลับทันที

“อะไรน่ะ, อย่าไปพูดอะไรโง่ๆซิ”

“เธอนั่นแหละ”

“”ฟุฟุฟุฟุ””

คาวาโมโตะ-ซัง และ โยโกยามะ-ซัง ดูผิวเพินอาจจะดูเหมือนเขาเข้ากันได้ดี แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างยุ่งยาก

ผู้ชาย, ผู้ที่เป็นสาเหตุของเรื่อง, ไม่ได้สังเกตุบรรยากาศเลย

“งั้น, ถ้านายเปลี่ยนใจ, บอกชั้นได้ตลอดนะ, โอเค้?” (ซากุไร)

เขาจากไปอย่างดูดีเหมือนตอนเขามา

คาวาโมโตะ-ซัง และ โยโกยามะ-ซัง ไม่พูดอะไร

อา, สาวสองคนจ้องมาที่ผมสักครู่หนึ่ง

ผมคิดว่าผมได้ยินพวกเธอคลิกลิ้น

ผู้หญิงตีกันช่างน่ากลัว

ซากุไร-คุง, นายอาจโดน แทงเข้าที่หลัง

ผมเป็นห่วงนิดหน่อย

◇◇

“เฮ้ ว่าไง, ทากัตซูกิ”

ผ่านไปซักพัก, อีกกลุ่มหนึ่งได้มาคุยกับผม

“ชั้นได้ยินว่านายได้ธาตุที่อ่อนแอที่สุด, ธาตุน้ำ”

“ที่สำคัญ, เกรดประถม? ฟุ่ฟุ่”

“ไม่, ที่แย่กว่าคือสแตท เค้านี่คนธรรมดาจริงๆ”

ผู้ชายที่ฉูดฉาดที่เป็นเพื่อนกับคิตายามา, โอกาดะ; และเกียรุชื่อ คาวาคิตะ-ซัง

*TLN gyaru เทรนด์สตรีทแฟชั่นของญี่ปุ่น ผิวแทนผมสีแต่งตัวจัด

แล้วยังมีคิตะยามะ

สามคนนี้ธรรมดาจะอยู่ด้วยกัน ที่โรงเรียนก็เช่นกัน

เมื่อสามคนรวมด้วย, พวกเขาดูเหมือนกลุ่มแยงกี้

พูดอีกอย่าง, คนที่ผมไม่รู้จะรับมือยังไง

“เฮ้ เฮ้, นายจะทำอาชีพอะไรล่ะ?”

โอกาดะพูดระหว่างยิ้มเยาะ

“ชั้นยังไม่ได้ตัดสินใจ นายล่ะ, โอกาดะ-คุง?”

“ชั้นเรอะ? ชั้นจะเป็นนักรบ! ชั้นจะชำแหละมอนสเตอร์ด้วย [ดาบใหญ่: เกรดเหนือกว่า]!”

“ชั้นมีสกิล[นักเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่] ชั้นใช้ ไฟ, น้ำ, ไม้, และดินเกรดสูงได้! ประทับใจมั้ยล่ะ?”

ชั้นไม่ได้ถามนาย, คาวาคิตะ-ซัง, คือสิ่งที่ผมคิด, แต่อย่างน้อยผมก็พูดกับว่า: “ว้าว, นั่นสุดยอดเลย”

งั้น พวกเขาแค่มาคุยโว

“นั่นดีจัง, พวกนายมีสกิลที่ใช้ได้เลย ชั้นเป็นอัศวินมังกร, ดูเหมือนว่าชั้นต้องเริ่มด้วยการจับมังกรบินก่อน ลำบากจริงๆ”

คิตะยามะพูดแบบนี้, แต่เขาดูมีความสุข

“นายมี [ผู้ใช้หอก: เกรดสูง] และ [ความเร็วสวรรค์]! มีแต่ของดี!”

“เฮ้, ถ้านายจับมังกรได้, ให้ชั้นขี่มั่ง, เคป่าว?”

“ได้, ปล่อยให้เป็นหน้าที่ชั้นเลย”

“เฮ้ย เฮ้ย, อย่าได้เที่ยวมายั่วผู้หญิงชั้นซิ”

“ชั้นป่าวนะ”

โอกาดะ และ คาวาคิตะ-ซัง เป็นคู่กันหรือ, หือ

ผมไม่รู้เลย

ในท้ายที่สุด, พวกเขาก็ไม่ได้ถามอะไรผม, และมันจบแค่ที่เขามาคุยโว

◇◇

หนึ่งเดือนตั้งแต่มาที่โลกนี้

⅓ของชั้นเรียนผมถูกตามตัวไปโดยคนตำแห่งสูงของบางประเทศ

คนที่หายไปทันทีคือคนที่มีสกิลแสนเข็งแกร่งอย่างฮีโร่แห่งแสน

มันดูเหมือนเวลามาตามตัว คนที่เร็วกว่าจะชนะ มีผู้คนหลากหลายผ่านมาและผ่านไป

ฟังจากที่คนพูด, พวกเราก็มองเห็นสถานะของทวีป

ทวีปที่เราอยู่เรียกว่าทวีปตะวันตก, และมีหกประเทศอยู่ในนั้น

สรุปมันคือ…

ประเทศแห่งแสง*, ไฮแลนด์: มหาอำนาจแห่งทวีป เป็นชาติที่มีอำนาจสูงสุด, ด้วยจำนวนคน, กำลังทหาร และกิจการทางการเงินอยู่ในอันดับต้นๆ

TLN* เปลี่ยนจากซันคันทรี่เป็นประเทศแห่งแสง

ประเทศแห่งไฟ, เกรท คีธ: ครึ่งหนึ่งของประเทศเป็นทะเลทราย มีศิลปะการต่อสู้ที่โด่งดัง, มีกึ่งมนุษย์และทหารรับจ้างมากมาย

ประเทศแห่งน้ำ, โรเซส: ประเทศที่เราอยู่ตอนนี้ ธุรกิจทัวร์ของพวกเขาเจริญรุ่งเรืองและพลังของโบสถ์นั่นสูงส่ง

ประเทศแห่งไม้, สปริง ล็อก: พื้นที่ของประเทศส่วนใหญ่เป็นป่า พลังของพวกเอลฟ์นั้นสูง และยังมีกึ่งมนุษย์, ด้วย

ประเทศแห่งการค้า, คาเมลอท: คาสิโนและธุรกิจกู้ยืมเงินรุ่งเรือง

ประเทศแห่งดิน, การิลัน: ประเทศใต้ดิน เผ่าดวอร์ฟมีอานาจสูง ธุรกิจโลหะเจริญรุ่งเรือง

อะไรแบบนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างหกประเทศนั้นดี

อย่างน้อยๆ มันก็ไม่มีสงคราม

และยังมีประเทศที่เรียกว่าลาฟิล็อกเป็นเวลานานแล้วที่ประเทศนี้ล่มสลาย

เพื่อนร่วมชั้นผมแยกย้ายกันไปประเทศต่างๆ แล้วแต่เงื่อนไขของแมวมอง

ไม่มีแมวไหนมามองผม

ฮ่าาห์

ผมกำลังอยู่ในชั้นเรียนเวทมนตร์?

ไม่มีเพื่อนร่วมชั้นซักคนจากโลกที่แล้ว

ผมเรียนไปพร้อมกับเด็กในชั้นเรียนประถม

“ทากัตซูกิ-ซังเพิ่งมานี่โลกนี่ ทุกคน, สนิทกับเขาด้วย, โอเคมั้ย?”

“”””คร้าาบ””””

เด็กๆ พูดพร้อมกัน

นักเรียนมัธยมหนึ่งคนในชั้นนักเรียนประถม

พูดจากใจ, มันน่าอาย

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้, วันนี้เรามาเรียนเรียนเรื่องธาตุ โลกนี้มีทั้งหมดเจ็ดธาตุ, และทั้งหมดมีข้อดีข้อเสีย”

ผู้หญิงแก่เขียนคำอธิบายบนกระดาน

แสง: ควบคุมเช่น แสง, สายฟ้า, และลม

มืด: ควบคุมเช่น ความมืด, และความตาย

ไฟ: ควบคุมเช่น ไฟ, ความร้อน

น้ำ: ควบคุมเช่นน้ำ, น้ำแข็ง, หมอก

ไม้: ควบคุมเช่นสัตว์, และพิษ

ทอง: ควบคุมเช่นดวง, และโชคชะตา

ดิน: ควบคุมเช่นดิน, หิน, และโลหะ

“ธาตุทั้งเจ็ดมีเทพธิดาประจำธาตุ ยกเว้นธาตุมืด, ธาตุทั้งหกนั้นมีคนเคารพทั่วทวีป, อย่างที่เธอรู้กันอยู่แล้ว ธาตุมืดปกครองความมืดและความตายพวกเธอห้ามบูชานะ, โอเคมั้ย

“””คร้าาาบ”””

“เมื่อใช้เวทมนตร์อะไรก็ตาม, เธอจะต้องการมานา เมื่อใช้เวทย์ที่พลังสูง, จะต้องใช้มานาเยอะ, เพราะเหตุนี้, พวกเธอต้องเพิ่มเลเวลของเธอนะ…”

ชั้นเรียนดำเนินต่อไป

อย่างแรก, ผมควรจะตั้งใจเรียน

◇◇

สามเดือนตั้งแต่มาที่โลกนี้

“ท่าน-ทักกิ, ดูแลตัวเองด้วย” (ฟูจิวาระ)

“ได้, นายก็ด้วย, ฟูจิ-ยัง”

ฟูจิ-ยังโดนแมวมองตามตัว

มันไม่ใช่ปาร์ตี้นักผจญภัย, แต่เป็นบริษัทพ่อค้า

ดูเหมือนว่าเขาจะสร้างคอนเนคชั่นกับพ่อค้าที่มาวอเทอร์เท็มเพิล

ฟูจิ-ยังนั้นมีหัวที่ดีอยู่บนไหล่

“ชั้นวางแผนว่าจะไปทำงานที่มักกาเรน ซึ่งใกล้ที่สุดกับวอเทอร์เท็มเพิ่ล ถ้านายได้ไปที่นั่น โปรดเรียกชั้นด้วย” (ฟูจิวาระ)

“เข้าใจแล้ว ถ้าชั้นไป, ชั้นจะมองหานาย”

“งั้น,ขอให้ฝึกให้ดีที่สุดนะ” (ฟูจิวาระ)

“อืม, โชคดีเช่นกันนะ”

ฟูจิ-ยังและผมจับมือกันอย่างแน่นแฟ้น และแยกจากกัน

ผมไม่ได้มีเพื่อนมากมายตั้งแต่เริ่ม, แต่ถ้าฟูจิ-ยังไป, โอกาศจะคุยกับเพื่อนร่วมชั้นก็ไม่มีเลย

มากกว่าครึ่งของจำนวนเริ่มต้นได้จากไป

ผมรู้สึกเหงานิดหน่อย

“พีชาย-มาโกโตะ, ใช้เวทย์น้ำได้ดีแล้วยังครับ?”

หลังๆ, เด็กผู้ชายและผมก็ได้เริ่มสนิทกันเมื่อผมเริ่มคุยเกี่ยวกับโลกที่แล้ว เป็นคู่สนทนาคนเดียวของผม

มันดูเหมือนเขาเป็นลูกชายที่สามของชนชั้นสูงที่ไหนซักแห่ง

“[วอเทอร์ บอล]”

เมื่อผมพูดแบบนี้ ลูกบอลน้ำขนาดเท่าลูกซอฟต์บอลก็มาอยู่บนมือของผม

กระบวนการทำงานของเวทมนตร์คือ: สร้าง → ควบคุม

และกระบวนการทำงานเพื่อเปิดใช้งานวอเทอร์บอล คือ สร้างน้ำ → ควบคุมน้ำ (ขึ้นรูปในรูปร่างของลูกบอล)

ความแข็งแรงของการสร้างน้ำขึ้นอยู่กับมานาของผู้ใช้

การควบคุมน้ำขึ้นอยู่กับความสามารถของเวทมนต์

มานาของผมอยู่ระดับประถม, มันจึงอ่อนแออย่างน่าใจหาย

มันต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อสร้างลูกบอลน้ำนี้

โชคดีที่, ความสามารถจะเพิ่มขึ้นเมื่อใช้เวทมนตร์, ดังนั้นผมจึงใช้เวทมนตร์ทุกวัน

“ว้าว! พี่ทำได้ในเวลาแค่สามเดือน?! ผมใช้เวลาตั้งสองปี [ไฟบอล]!”

ลูกบอลไฟขนาดเท่าลูกบาสปรากฏขึ้นบนมือน้อง

ใหญ่

มันประมาณห้าเท่ามากกว่าของผม

ผมรู้สึกเหมือนจะร้องไห้

เด็กผู้ชายมี [เวทมนตร์ไฟ: ระดับกลาง], [นักดาบ: ระดับกลาง] เขาพูดตลอดเวลาว่าเขาจะเป็นนักดาบเวทมนตร์

ผมก็อยากเป็นนักดาบเวทมนตร์เหมือนกัน

เพราะผมไม่มีสกิลนักรบ, ผมไม่สามารถเลือกอาชีพที่เกี่ยวกับนักรบได้

ผมไม่มีทางเลือกนอกจากฝึกหนักเป็นนักเวทย์

“พี่ชาย-มาโกโตะ, มาพยายามเข้ากันเถอะ!”

“อื้ม”, ผมพยักหน้าอย่างอ่อนแอ

◇◇

ครึ่งปีผ่านไปหลังจากมาที่โลกนี้

แทบไม่มีแมวมองมาที่วิหารอีกแล้ว

เพื่อนร่วมชั้นที่เหลือรวมถึงผมได้คิดว่าจะทำอะไรต่อไปด้วยตัวเอง

หรือพูดอีกทาง, แต่พวกเขามีคนที่มีสกิลอย่าง [นักดาบ: ขั้นสูง] และ [นักเวท: ขั้นสูง], ดังนั้นจึงไม่ต้องมีอะไรให้หดหู่ใจมากนัก

นอกจากผม

ปัจจุบัน, ผมได้เริ่มฝึกสกิลนอกเหนือจากนักเวทย์, เช่น นักเดินทาง และ โจร

ผมเรียนพวกนี้ได้เพราะต้องขอบคุณสกิล [ผู้เล่นอาร์พีจี]

สกิลของนักเดินทางคือ [เปลื้อง], [ทำอาหาย], [รักษาฉุกเฉิน] และ [จุดไฟ] มีสกิลมากมายสำหรับการเดินทาง

สกิลโจรคือ [ตรวจจับ], [ปิดกับดัก], [หลบเลี่ยง] และ [หลบหนี] สกิลส่วนใหญ่มีประโยชน์ในการตรวจจับภัยก่อนหน้า, และเพื่อหนีจากศัตรู

มันจำเป็นสำหรับผมที่มีแผนจะลุยเดี่ยว

◇◇

เก้าเดือนผ่านไปตั้งแต่มาที่โลกนี้

เพื่อนร่วมชั้นที่เหลือมีสามคนรวมถึงผม

พวกเราไม่มีโอกาศได้เจอกัน

ผมทุ่มเทเวลาของผมทั้งหมดไปกับการฝึกฝนและห้องสมุด

มันเพื่อจะเรียนภาษาของโลกนี้

ถ้าผมอ่านตัวหนังสือได้, ผมก็สามารถอ่านหนังสือได้

ผมไม่มีความรู้เกี่ยวกับโลกนี้

ประวัติศาสตร์ของโลกนี้, เผ่าพันธุ์, มอนสเตอร์, ภูมิศาสตร์, โรคร้าย, และอื่นๆ

ผมต้องจากที่นี่ไป ในอีกสามเดือน

ผมต้องเพิ่มความรู้เกี่ยวกับโลกนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ผมต้องสืบประวัติศาสตร์เกี่ยวกับโลกนี้เล็กน้อย

ชื่อของยุคสมัยในโลกนี้คือยุคหลุดพ้น

ปัจจุบัน, มันคือปี 1001 ของยุคหลุดพ้น

ปี 0 ของยุคหลุดพ้นคือเวลาที่ ผู้กอบกู้อาเบลเอาชนะเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

ผู้กอบกู้อาเบล

ตามประวัติศาสตร์, เขาคือฮีโร่ซึ่งมีสองสกิล ฮีโร่แห่งแสงและฮีโร่แห่งสายฟ้า

ตัวโกงเดินได้

ผู้กอบกู้อาเบลเป็นผู้คนพบอาณาจักรที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป, ไฮแลนด์

เอาชนะเจ้าปีศาจและสร้างประเทศ

ฮีโร่คลาสสิค

พวกพ้องของผู้กอบกู้อาเบลไปสร้างประเทศของตัวเองเช่นประเทศแห่งไฟ และ ประเทศแห่งน้ำ

ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของเวลานั้นอย่างละเอียดด้วยหนังสือของห้องสมุด

แต่ประวัติศาสตร์ก่อนปี 0 นั้นกระจัดกระจาย

เมื่อเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ยังมีชีวิต ดูเหมือนมันจะเป็นยุคมืดที่ทวีปอยู่ภายใต้การปกครองของเขา

ต้องขอบคุณผู้กอบกู้, เราอยู่ในนี้แล้ว

◇◇

หนึ่งปีผ่านไปหลังจากมาที่โลกนี้

ไม่มีเพื่อนร่วมชั้นเหลืออีกแล้ว

{ผมคือคนสุดท้ายของชั้น 1-A}

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน