แทนรักที่ปลายฟ้า ตอนที่ 2

“ขอเด็กใหม่ ถ้าส่งเธอไปฉันก็เสียชื่อสิ ไปดูโต๊ะอื่นเถอะ”

หญิงสาวทำหน้าผิดหวัง ก่อนจะผละออกไป ทิ้งให้อ้อยจันทร์ยืนครุ่นคิดอยู่หน้าห้อง

สักพักเธอหันไปสั่งเสียงเรียบแต่หนักแน่น “ไปบอกปลายฝนให้เตรียมตัว ดูแลลูกค้าสองคนนั้นให้ดี อย่าให้เสียชื่อ เข้าใจไหม?”

“ครับ เจ๊!”

แทนตะวันนั่งไขว่ห้างบนโซฟาหนังสีดำ กิตติชัยนั่งข้าง ๆ ห้องรับรองหรูหราตกแต่งในโทนสีทองและน้ำตาลเข้ม

ผนังติดวอลเปเปอร์ลายดอกไม้แบบคลาสสิก แสงจากโคมไฟคริสตัลทอดเงาสลัว เติมความโรแมนติกให้บรรยากาศ พื้นปูพรมแดงเข้ม ตรงกลางห้องมีเตียงคิงไซส์ตั้งเด่นเป็นสง่า ส่งให้นักธุรกิจหนุ่มรู้สึกอึดอัดยิ่งกว่าเดิม

“แกจะทำอะไรอีกวะ กิต”

“น่าแทน… รอแป๊บ เดี๋ยวก็รู้เอง”

ไม่นาน ประตูถูกเปิดออก หญิงสาวร่างบางก้าวเข้ามาในชุดเดรสสีฟ้าอ่อนเข้ารูป ผิวขาวเนียนละเอียด ใบหน้าเรียว ดวงตากลมโตแฝงแววเศร้า แม้ท่าทางดูบอบบาง ทว่ากลับซ่อนความเข้มแข็งไว้ภายใน

เธอนั่งลงฝั่งตรงข้าม ลอบมองชายสองคนอย่างพินิจ

คนหนึ่งแต่งตัวสบาย ๆ ท่าทางเป็นกันเอง จ้องเธออย่างเปิดเผย แววตาอบอุ่น ประดับรอยยิ้มอ่อนโยนตลอดเวลา

อีกคนดูเคร่งขรึม แต่งกายภูมิฐาน แววตาคมดุ ไร้รอยยิ้ม

“น้องชื่ออะไรครับ” กิตติชัยเอ่ย พร้อมโปรยยิ้มทรงเสน่ห์

ผู้ถูกถามแทบสะดุ้ง ตอบเบา ๆ โดยไม่กล้าสบตา

“เอ่อ...ปลายฝนค่ะ”

“ปลายฝน… น้องน่ารักมาก ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

“ขอบคุณค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” ผู้มาใหม่ยิ้มละมุน แม้จะดูฝืนเต็มที

“น้องทำงานที่นี่นานหรือยังครับ”

“เพิ่งมาค่ะ”

ขณะที่เพื่อนสนิทพูดคุยกับหญิงสาว นักธุรกิจหนุ่มเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่ชอบอะไรแบบนี้ รู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจผิดที่ยอมตามมา พอคิดจะขอตัวออกไป ทว่าเหมือนกิตติชัยจะรู้ทัน

“งั้นพี่ขอตัวไปหาสาว ๆ บ้างนะครับ น้องปลายฝนช่วยดูแลเพื่อนพี่หน่อย ชื่อแทนตะวัน เรียกว่าแทนก็ได้ เปย์ไม่อั้นเหมือนกัน ฮ่า ๆ”

แทนตะวันหันขวับ จ้องเพื่อนสนิทเขม็ง อีกฝ่ายเพียงยักคิ้ว ตบบ่าเบา ๆ

“เฮ้ย เดี๋ยวฉันมานะเว้ย คุยกับน้องไปพลาง ๆ ก่อน”

พูดจบ หนุ่มเจ้าเสน่ห์ก็ลุกออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่เปิดโอกาสให้ค้าน

แทนตะวันมองตามหลัง ทบทวนตัวเองว่าเหตุใดยอมมา ทั้งที่เกลียดการเสแสร้งในสถานที่แบบนี้ แต่ก็ปฏิเสธเพื่อนสนิทไม่ลง ท้ายที่สุดจึงหันมาสบตาปลายฝนที่ยังนั่งสงวนท่าทีอยู่ฝั่งตรงข้าม ดวงตาเศร้าของเธอทำให้หัวใจสะท้านอย่างประหลาด

ราวกับเห็นเงาสะท้อนความอ้างว้างของตัวเอง

แต่แล้ว เขาก็เลือกจะปล่อยผ่าน

ทว่า—ค่ำคืนนี้… กำลังจะเปลี่ยนชีวิตของ แทนตะวัน ไปตลอดกาล

ห้องรับรองเงียบสนิท บรรยากาศยิ่งอึดอัดเมื่อขาดเสียงหัวเราะและบทสนทนาของกิตติชัย

ปลายฝน ขยับตัวเล็กน้อยด้วยความประหม่า ก่อนเอ่ยเสียงเบา

“เอ่อ… คุณแทนตะวันต้องการเครื่องดื่มหรืออยากได้อะไรไหมคะ”

แทนตะวันเพิ่งมองเธออย่างจริงจังเป็นครั้งแรก ใบหน้าหวานก้มต่ำ ดวงตากลมโตแฝงแววหวาดหวั่น

มุมปากหยักเผยรอยยิ้มเยาะหยัน...

ผู้หญิงคนนี้… ก็คงไม่ต่างจากใคร ๆ ที่เคยเจอ ต่างก็หวังผลประโยชน์กันทั้งนั้น

เดรสสีฟ้าอ่อนที่ดูเรียบร้อย กลับกลายเป็นสิ่งเร้าในสายตา กลิ่นกายหอมจาง ๆ เส้นผมยาวสลวย ทุกอย่างล้วนถูกจัดเตรียมมาเพื่อดึงดูดผู้ชาย เขาเชื่อเช่นนั้น และเกลียดผู้หญิงในสถานที่แบบนี้

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมา ทว่าวาจากลับเต็มไปด้วยความดูแคลน

“อยากได้อะไรอย่างนั้นเหรอ? ฉันว่าฉันควรเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่า แต่ดูจากท่าทางแล้วไม่ต้องเสียเวลาถาม… เงินใช่ไหม? ถ้าเธอถูกใจฉัน ฉันก็จ่ายไม่อั้น”

ปลายฝนส่ายหน้า ริมฝีปากเม้มแน่น คล้ายไม่รู้จะตอบอย่างไร

ท่าทางนั้นกลับยิ่งทำให้แทนตะวันหงุดหงิด เขาตีความว่าเธอกำลังเสแสร้ง แววตาหวาดกลัวนั่นเหมือนจะมองว่าเขาเป็นเหยื่อที่หลอกง่าย…

ร่างสูงลุกพรวด คว้าข้อมือบอบบาง ดึงร่างเล็กให้ล้มลงบนเตียง

“คุณแทนตะวัน!” ปลายฝนร้องเสียงหลง ดิ้นรนสุดกำลัง แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดไม่อาจต้านมือแข็งแรงที่ตรึงเธอไว้ได้ ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

เสียงทุ้มกระซิบใกล้

“หึ… แสดงละครเก่งจริงนะ อยากให้ฉันเชื่อว่าเธอไร้เดียงสางั้นเหรอ? อยู่ในที่แบบนี้ กับผู้ชาย ก็น่าจะรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

“คุณแทนตะวัน...ปล่อยฉันเถอะ...ฉัน...ฉันไม่...!” ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบ แทนตะวันก็ทำสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำกับผู้หญิงคนไหน ประกบริมฝีปากลงบนปากบางทันที ความพลุ่งพล่านที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแล่นวาบในใจ ความโกรธเคืองต่อโลกธุรกิจจอมปลอมและผู้คนที่หวังแต่ผลประโยชน์ ประกอปรกับความดูหมิ่นผู้หญิงในสถานที่แบบนี้ ทำให้บดขยี้ริมฝีปากอย่างไม่ปรานี

จูบร้อนแรงและหยาบคายนี้ทำให้เธออยากจะกรีดร้อง แต่ทำไม่ได้เพราะปากถูกปิดสนิท ลิ้นหนาสอดเข้าไปในโพรงปากเล็กอย่างไม่ถนอม ลิ้นเล็กพยายามเลี่ยงหลบ ทำให้ยิ่งคิดว่าเธอกำลังตอบสนอง จึงเพิ่มสัมผัสให้ลึกซึ้งมากขึ้น ด้วยการเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นในโพลงปากบางอย่างไม่หยุดหย่อน

มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วร่างกายบอบบาง ชุดเดรสสีหวานถูกร่นขึ้นจนสัมผัสได้ถึงผิวเนื้อนวลเนียน ความหวาดกลัวทวีขึ้นตามเวลาที่เลยผ่าน แรงของเธอเริ่มถดถอยลงทุกที ทรวงอกส่ายไหวไปมาเมื่อถูกมือใหญ่กอบกุมบีบเคล้นหนักหน่วง ความอบอุ่นนุ่มนวล มาพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงของคนใต้ร่าง ทำให้ทั้งโกรธและปรารถนาเธอในเวลาเดียวกัน

ปลายฝนต่อต้านสุดกำลัง น้ำตาไหลไม่หยุด ความหวาดกลัวและอับอายถาโถมเข้าใส่ ร่างกายสั่นเทาจนแทนตะวันสัมผัสได้ถึงความชื้นที่รินจากดวงตาคู่งาม

เขาชะงัก เงยหน้าขึ้น ใช้แขนยันเตียง ไม่ให้ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไปบนตัวอีกฝ่าย

“เธอ… ร้องไห้ทำไม”

น้ำเสียงยังคงเข้ม ทว่าอ่อนลงมากเมื่อเห็นน้ำตา

หมายเหตุผู้เขียน:

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ! หากชอบตอนนี้ ฝากรีวิวและคอมเมนต์ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ ❤️