บทที่ 20 ใครกล้ารังแกพี่น้องฉัน

“แกกล้าตีฉันงั้นเหรอ?” กวนต้าไห่ส่งเสียงตะโกนขณะชี้นิ้วไปทางลู่หยาง

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรยังคงถือก้อนอิฐเดินไปหากวนต้าไห่อย่างเย็นชา ก่อนที่จะใช้ก้อนอิฐฟาดหัวชายร่างใหญ่อย่างรุนแรง

เสียง “ผัวะ” ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างของกวนต้าไห่ที่โดนอัดลงไปกองกับพื้น ความเจ็บปวดอันรุนแรงที่ปะทุขึ้นมาทำให้กวนต้าไห่รู้สึกหวาดกลัวลู่หยางอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“แก... แกจะทำอะไร?” กวนต้าไห่หันมาถามด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา เพราะเขายังคงช็อคกับอารมณ์ที่ลู่หยางปะทุออกมา

“แก้แค้นไง” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ชายหนุ่มเคยเจอคนแบบนี้มาเยอะมากในช่วง 5 ปีสุดท้ายของชีวิต ขอแค่เขาอัดคนพวกนี้จนเละอีกฝ่ายก็ไม่กล้าจะเข้ามายุ่งกับเขาอีกต่อไปแล้ว ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ ใช้มือข้างหนึ่งคว้าอกเสื้อของกวนต้าไห่ขึ้นมา ก่อนที่เขาจะเริ่มถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยจิตสังหารอันรุนแรง

“แกกล้าทำร้ายพี่น้องฉันงั้นเหรอ!”

ผัวะ!

โดยไม่รอให้กวนต้าไห่ตอบคำถาม ลู่หยางก็ได้ฟาดออกไปอีกที

“แกกล้าทำร้ายพี่น้องของฉันงั้นเหรอ!!”

ผัวะ!

ลู่หยางฟาดอิฐออกไปอีกครั้ง

…

“ผมกลัวแล้ว! ผมไม่กล้าแล้วครับ!!” กวนต้าไห่พยายามร้องขอความเมตตา

“ไม่กล้าแล้ว?” ลู่หยางถามพร้อมกับชูอิฐขึ้นอีกครั้ง

“จริง ๆ ครับ ไม่กล้าแล้วครับ” กวนต้าไห่พูดอย่างกระวนกระวาย

ลู่หยางหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ ก่อนจะหันไปทางเสี่ยวเหลียงที่นอนขดอยู่กับพื้นด้วยความสับสน

“ไปขอโทษน้องชายของฉันซะ ถ้าเขาให้อภัยเรื่องก็จบเพียงเท่านี้ แต่ถ้าเขาไม่ยอมฉันก็จะฆ่าแกซะ”

กวนต้าไห่รีบกุลีกุจอเข้าไปหาเสี่ยวเหลียงอย่างร้อนรน และถึงแม้ว่าระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่ายจะอยู่เพียงแค่ประมาณ 10 เมตร แต่กวนต้าไห่กลับขาอ่อนล้มลงไปถึงสองครั้ง

เมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเสี่ยวเหลียง ชายร่างใหญ่ก็คุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับพูดขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว

“เสี่ยวเหลียง ผมผิดไปแล้วช่วยยกโทษให้ผมด้วย!”

เหตุการณ์นี้ทำให้เสี่ยวเหลียงยังคงนั่งอยู่บนพื้นด้วยความตกใจ และเขาก็อยากจะลุกหนีไปในตอนนี้เลย อย่างไรก็ตามลู่หยางกลับเดินมานั่งข้าง ๆ เขาเสียก่อน ก่อนที่ชายหนุ่มจะยื่นแขนออกมาโอบไหล่น้องชายของตัวเอง

“น้องชาย เขากำลังขอโทษนายอยู่นะ”

“อา... นี่เขากำลังขอโทษผมอยู่เหรอ?” เสี่ยวเหลียงพูดอย่างตกใจ แล้วเมื่อเขาได้นึกถึงเรื่องที่ตัวเองโดนกวนต้าไห่รังแกตั้งแต่เด็ก มันก็ยังทำให้เด็กหนุ่มไม่กล้าจะเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายเลย

ลู่หยางเหลือบไปเห็นมีดหั่นผลไม้ที่วางอยู่ทางด้านหลังเสี่ยวเหลียงพอดี ชายหนุ่มจึงหยิบมีดมาควงเล่นภายในมือ ก่อนที่จะหยุดปลายมีดห่างจากดวงตาของกวนต้าไห่เพียงแค่เซนติเมตรเดียว

“อ๊าก!” กวนต้าไห่อุทานด้วยความตกใจและพยายามจะถอยหนีไปด้านหลัง แต่ชายร่างใหญ่กลับถูกลู่หยางคว้าปกคอเสื้อเอาไว้ก่อน

“นายจะทำอะไร?!” กวนต้าไห่ถามอย่างหวาดกลัว

“ฉันรู้สึกว่าคำขอโทษของแกมันไม่จริงใจเอาซะเลย แกยังมีความคิดที่จะแก้แค้นอยู่สินะ” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับจ่อปลายมีดเข้าใกล้ดวงตาของกวนต้าไห่มากขึ้นเรื่อย ๆ

เมื่อสักครู่ตอนที่กำลังขอโทษกวนต้าไห่กำลังรู้สึกไม่พอใจอยู่จริง ๆ และเขาก็คิดว่าหากเขาสามารถผ่านเรื่องราวในวันนี้ไปได้ เขาจะกลับไปหาคนมาแก้แค้นอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามเมื่อปลายมีดอยู่ห่างจากดวงตาของตัวเองมากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้ชายร่างใหญ่ก็กำลังรู้สึกหวาดกลัวไปจนถึงขั้วหัวใจแล้ว

“ผมผิดไปแล้ว ผมขอโทษครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว” กวนต้าไห่โวยวายเสียงดังราวกับหมูที่กำลังจะถูกเชือด เพราะเขาสัมผัสได้ว่าลู่หยางกล้าที่จะแทงมีดเข้าไปในดวงตาของเขาจริง ๆ

เสี่ยวเหลียงที่อยู่ใกล้ ๆ กำลังตกตะลึงกับเหตุการณ์นี้เป็นอย่างมาก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยเห็นกวนต้าไห่ตื่นตระหนกขนาดนี้มาก่อน

ลู่หยางสลับมีดจากมือขวามาอยู่ในมือซ้าย ก่อนที่จะใช้มือข้างหนึ่งจ่อตากวนต้าไห่เอาไว้และใช้มืออีกข้างเอื้อมไปกอดคอเสี่ยวเหลียง

“น้องชาย จำเอาไว้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะไม่มีใครกล้ามารังแกนายอีก ถ้าใครมารังแกนายเมื่อไหร่แล้วล่ะก็ฉันจะเป็นคนฆ่ามันเอง!”

“ผมไม่กล้าแล้วครับ ไม่กล้าแน่นอน” กวนต้าไห่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา

“ไสหัวไปซะ!” ลู่หยางกล่าวอย่างเยือกเย็น เมื่อได้เห็นว่าเสี่ยวเหลียงยังไม่กล้ารับคำขอโทษจากกวนต้าไห่

หากเขารั้งให้อีกฝ่ายอยู่ที่นี่ต่อไป กวนต้าไห่ก็อาจจะเลือดออกจนตายได้เลย ลู่หยางเพิ่งจะกลับมาเกิดใหม่อย่างยากลำบาก เขาจึงไม่อยากยุ่งยากมีคดีฆาตกรรมติดตัวตั้งแต่เพิ่งได้ย้อนเวลากลับมาเพียงแค่ไม่นาน

เสี่ยวเหลียงมองไปยังกวนต้าไห่ที่กำลังวิ่งหนีไปด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่เขาจะหันมาถามลู่หยางอย่างสับสน

“ลูกพี่ ทำไมวันนี้คุณดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย ก่อนหน้านี้คุณไม่เคยเผชิญหน้ากับกวนต้าไห่มาก่อนเลยไม่ใช่เหรอ?”

ลู่หยางเผยรอยยิ้มบริเวณมุมปาก ก่อนที่เขาพูดขึ้นมาว่า “น้องชายจำเอาไว้ว่าต่อจากนี้จะไม่มีใครกล้ามารังแกพวกเราอีกแล้ว”

“อือ” เสี่ยวเหลียงพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก ก่อนเขาถามต่อว่า

“ลูกพี่ วันนี้มาหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ช่วงนี้นายยุ่งอะไรอยู่หรือเปล่า?” ลู่หยางถามกลับ

รอยยิ้มที่เพิ่งปรากฏบนใบหน้าของเสี่ยวเหลียงหายวับไปในพริบตา ก่อนที่เขาพูดกับลู่หยางว่า

“ผมจะทำอะไรได้ สอบมหาลัยก็ไม่ติด ที่บ้านก็ไม่มีตังค์จนทำให้ผมไปเรียนอาชีวะไม่ได้ด้วยซ้ำ พ่อกับแม่เลยอยากจะให้ผมไปขายผักที่ตลาด”

“ขายผัก? นายชอบงั้นเหรอ?” ลู่หยางถาม

“ไม่ชอบ” เสี่ยวเหลียงกล่าวพร้อมกับนั่งกอดเข่าอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ถึงผมจะไม่ชอบแล้วมันจะทำอะไรได้ สุดท้ายผมก็ต้องทำงานหาเงินอยู่ดี”

 ลู่หยางตบไหล่เสี่ยวเหลียงเบา ๆ เพราะในชีวิตก่อนตอนที่เขากลับมาเจอเสี่ยวเหลียง อีกฝ่ายก็อยู่ในตลาดจริง ๆ

“รอฉันแป๊บหนึ่ง” ลู่หยางกล่าวก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบกล่องกระดาษและนำมันมาวางไว้ข้างเด็กหนุ่ม

“ลองดูสิว่ามันคืออะไร”

เสี่ยวเหลียงจ้องมองไปยังรูปบนกล่องอย่างตื่นเต้น

“นี่มัน... หมวกเกมเสมือนจริง!?”

“รับไปสิ ฉันให้” ลู่หยางกล่าว

เสี่ยวเหลียงกอดกล่องหมวกเกมเอาไว้ราวกับมันเป็นของล้ำค่าที่สุดในชีวิต ก่อนที่เขาจะมองไปทางลู่หยางอย่างดีใจ

“ลูกพี่ ให้ผมจริง ๆ เหรอ?”

“ใช่สิ” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับพยักหน้า

“ลูกพี่…” เสี่ยวเหลียงนิ่งเงียบไปอย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี เพราะนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีคนให้ของล้ำค่ากับเขาขนาดนี้

เด็กหนุ่มโค้งคำนับลู่หยางอย่างจริงจังคล้ายกับว่าเขาตัดสินใจอะไรบางอย่างได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณครับ”

“นายจะมาเกรงใจอะไร พวกเราเป็นพี่น้องกันนี่นา” ลู่หยางกล่าวโดยที่ภายในใจกำลังคิดว่า

“พี่น้อง ในชาติก่อนฉันปกป้องนายเอาไว้ไม่ได้ ในชาตินี้ฉันจะพยายามตอบแทนนายให้มากที่สุด”

“พี่น้อง…” เสี่ยวเหลียงสับสนไปพักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะจดจำคำ ๆ นี้เอาไว้ในใจ

“เอาล่ะอย่ามัวแต่เพ้อ รีบล็อกอินเข้าไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมของเกมได้แล้ว” ลู่หยางกล่าว

“ได้ครับ ผมจะรีบล็อกอินเดี๋ยวนี้เลย” เสี่ยวเหลียงกล่าวพร้อมกับรีบวิ่งกลับเข้าไปภายในบ้าน

ลู่หยางหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนที่จะพึมพำขึ้นมาว่า

“ไอ้เด็กนี่มันรีบจนลืมแม้กระทั่งจะบอกชื่อตัวละครของมันด้วยซ้ำ”

อย่างไรก็ตามชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้เท่าไหร่ เพราะในหมวกเกมแต่ละชิ้นจะมีรหัสประจำเครื่องอยู่ ขอแค่เขากรอกรหัสประจำเครื่องเข้าไปแค่นี้เขาก็สามารถหาตัวเสี่ยวเหลียงเจอได้แล้ว

หลังกลับมาถึงบ้านลู่หยางก็ยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย ก่อนที่ชายหนุ่มจะทำการสวมหมวกเพื่อกลับเข้าสู่เกมอีกครั้ง

 

 

---

 

โชว์โหดแบบนี้เลยเหรอ?! ว่าแต่เรากำลังจะได้ลูกกะจ๊อกหมายเลข 1 แล้วถูกไหม? 5555