บทที่ 3 กลับสู่เกมอีกครั้ง

เสินเมิ่งเหยาหน้าแดงทันที เรื่องที่เธอเป็นคนขี้หลงเป็นปัญหาใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอและตอนนี้มันถูกเปิดเผยต่อหน้าลู่หยาง โชคดีที่ตอนนี้เธอเดินมาถึงหอพักหญิงแล้ว

หญิงสาวรีบเดินไปที่ประตูหอพักแล้วหันกลับมามองลู่หยางด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง แสดงออกชัดเจนว่าเธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“ขอบใจนะนายขี้แงที่พาฉันกลับหอพัก” เสินเมิ่งเหยาพูดพร้อมกับยื่นปากอย่างน่ารัก

ลู่หยางรู้สึกอึดอัดใจ “ฉันไม่ได้ร้องไห้นะ แค่มีฝุ่นเข้าตาต่างหาก”

“อืม ๆ ฉันรู้แล้ว” เสินเมิ่งเหยาพูดเชิงประชดพร้อมกับทำหน้าทะเล้นแสดงออกชัดเจนว่าเธอไม่เชื่อ

“เอาเถอะ เธอจะเรียกว่าขี้แงก็ได้ ฉันชื่อลู่หยาง ‘ลู่’ หมายถึงแผ่นดินใหญ่ ‘หยาง’ หมายถึงแสงอาทิตย์”

“ฉันชื่อเสินเมิ่งเหยา ยินดีที่ได้รู้จักนะ วันนี้ฉันต้องไปแล้ว หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก รูมเมทฉันรออยู่ ขอโทษที่ไม่ได้คุยต่อ” เสินเมิ่งเหยาพูดพร้อมกับแสดงท่าทีเสียใจ

“รีบไปเถอะ” ลู่หยางตอบ

ลู่หยางยืนมองเสินเมิ่งเหยาเดินเข้าไปในหอพักด้วยความดีใจพลางคิดว่า “ยัยทึ่ม เราจะได้เจอกันอีกเร็ว ๆ นี้แน่นอน เพราะเราเรียนด้วยกัน อีกไม่นานเธอก็จะมาหาฉันเอง”

ความจริงแล้วจากประตูมหาวิทยาลัยไปหอพักหญิงใช้เวลาเพียง 5 นาที แต่ลู่หยางพาเสินเมิ่งเหยาเดินอ้อมไปครึ่งมหาวิทยาลัย เชื่อว่าเธอคงจะรู้ตัวเร็ว ๆ นี้

ในความทรงจำของลู่หยางชาติก่อน ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเริ่มต้นจากการถามทางและในครั้งนี้ก็เหมือนเดิม ลู่หยางอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่นเพราะครั้งนี้เขาจะไม่ให้มีอะไรต้องเสียใจอีกแล้ว

เมื่อมองดูโทรศัพท์ เวลาที่เกมจะเปิดตัวเหลือเพียงครึ่งชั่วโมง ลู่หยางจึงเดินกลับไปที่ร้านขายหมวกเกมอีกครั้ง

หมวกเกมแบ่งเป็น 3 ระดับ A, B, C ซึ่งต่างกันที่ความคมชัดของภาพ ระดับ C ที่ถูกที่สุดมีความคมชัดเพียง 70% แต่ก็เพียงพอแล้ว ราคาของมันอยู่ที่ 1,000 เครดิต ลู่หยางที่มีเงินไม่มากนักจึงเลือกซื้อระดับ C

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ลู่หยางล็อกประตู, นอนลงบนเตียงและสวมหมวกเกม ภายในพริบตากระแสไฟฟ้าจากหมวกเกมก็เชื่อมต่อกับสมองของเขา

“ระบบกำลังตรวจสอบ...”

“เข้าสู่ระบบครั้งแรก สแกนคลื่นสมอง กำลังบันทึกข้อมูล...”

“กำลังผูกมัดกับบัญชีธนาคาร...”

หลังจากเสียงที่คุ้นเคยในชาติก่อนดังขึ้น ลู่หยางก็เข้าสู่ห้องโถงที่มีแสงสีทองส่องประกายอยู่ทั่ว

หน้าจอขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา และเสียงของเอไอก็ดังมาจากหน้าจอ

“ยินดีต้อนรับผู้เล่นเข้าสู่ ‘เซคคัลเวิลด์’ หมวกเกมของคุณได้ผูกมัดกับข้อมูลพื้นฐานของคุณแล้ว เกมจะเริ่มในอีก 3 นาที คุณต้องการสร้างบัญชีหรือไม่?”

“ใช่”

หน้าจอสั่นและมีปราสาท 3 แห่งที่มีธงเด่นชัดปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา

ระบบ: โปรดเลือกเผ่าพันธุ์ของคุณ

ในเกม “เซคคัลเวิลด์” มี 3 เผ่าพันธุ์หลักคือเผ่ามนุษย์ที่มีธงสีน้ำเงินและขาวตั้งอยู่ที่เมืองเซนต์กอลล์ เผ่าสัตว์ที่มีธงสีเลือดตั้งอยู่ที่ป้อมโดมิเนียน และเผ่าเอลฟ์ที่มีธงสีทองตั้งอยู่ที่เมืองกลอเรียส

“เผ่ามนุษย์”

ภาพของตัวละคร 7 ตัวที่มีลักษณะเด่นชัดปรากฏบนหน้าจอ

ระบบ: โปรดเลือกอาชีพของคุณ: วอริเออร์, โร้ค, ฮันเตอร์, พรีท, เมจ, วอลอคและพาลาดิน(เฉพาะเผ่ามนุษย์)

“เมจ” ลู่หยางตอบ

ชาติก่อนชายหนุ่มเล่นเป็นเมจไฟหรือที่ทุกคนเรียกติดปากว่านักเวทไฟ เขาทุ่มเทให้กับอาชีพนี้มาก เขารู้ทุกทักษะของนักเวทไฟ, ทุกเควส, ทุกเทคนิคและมีความหลงใหลในนักเวทไฟอย่างบ้าคลั่ง เขาจึงยังคงเลือกเล่นอาชีพเดิม

ถึงแม้เกมจะมีชื่ออาชีพเป็นของตัวเอง แต่ท้ายที่สุดผู้เล่นก็มักจะติดคำพูดจากเกมเก่า ๆ มาอยู่ดี วอริเออร์จึงมักจะถูกเรียกว่านักรบ, โร้คมักจะถูกเรียกว่าโจร, ฮันเตอร์มักจะถูกเรียกว่านักธนู, พรีทมักจะถูกเรียกว่านักบวช, เมจมักจะถูกเรียกว่านักเวท ส่วนวอลอคกับพาลาดินยังคงถูกเรียกอยู่เช่นเดิม

ระบบ: เลือกอาชีพเสร็จสิ้น กรุณาตั้งชื่อตัวละคร...

“ลู่หยาง”

ระบบ: ต้องการปรับแต่งรูปลักษณ์หรือไม่?

ผู้เล่นสามารถปรับแต่งรูปลักษณ์ของตัวละครได้ แต่มีเพียงโอกาสเดียว ลู่หยางจึงตัดสินใจใช้รูปลักษณ์ของชาติก่อน เพราะเขาอยากจะลุกขึ้นมาจากตำแหน่งที่เขาเคยล้มลงเมื่อชาติที่แล้ว

ระบบ: การปรับแต่งรูปลักษณ์เสร็จสิ้น

ระบบ: ระบบกำลังสร้างตัวละคร โปรดรอสักครู่...

หลังจาก 3 วินาที หน้าจอขนาดใหญ่ก็แสดงภาพนักเวทฝึกหัดในชุดผ้าฝ้ายที่ถือคทาของผู้ฝึกหัดภายในมือ

ชื่อ ลู่หยาง

อาชีพ เมจ
เลเวล 0
ความอดทน 3
ความแข็งแกร่ง 1
สติปัญญา 10
ความคล่องแคล่ว 3
พลังกาย 4
พลังชีวิต 64
มานา 120
ความเสียหายทางกายภาพ 1-1
ความเสียหายทางเวทมนตร์ 10
พลังป้องกัน 3
อัตราคริติคอลทางกายภาพ 0%
อัตราคริติคอลทางเวทมนตร์ 0.1%
ความเร็วในการฟื้นฟูมานา 1 หน่วย/ 5 วินาที

ระบบ: การสร้างตัวละครเสร็จสิ้น การนับถอยหลังสู่การเปิดเซิร์ฟเวอร์

“5”
“4”
“3”
“2”
“1”
ระบบ: เกมได้เริ่มขึ้นแล้ว ต้องการเข้าสู่เกมหรือไม่?

ลู่หยางตอบอย่างแน่วแน่ “ใช่”

ภาพหน้าจอเปลี่ยนไป ลู่หยางและตัวละครของเขาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวและถูกส่งไปยังเมืองใหญ่ขนาดมหึมา

เมืองเซนต์กอลล์

ภาพที่คุ้นเคยจากชาติก่อนปรากฏขึ้นอีกครั้ง หอคอยนักเวทสีน้ำเงินสูงเสียดฟ้า, มหาวิหารทองคำที่เคร่งขรึม, สนามฝึกนักรบที่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น, ฐานทัพนักฆ่าที่เยือกเย็นและพระราชวังที่ใหญ่โตมโหฬาร

“ว้าว สวยจังเลย”

“เมืองนี้ใหญ่จริง ๆ”

ผู้เล่นหลายคนที่เพิ่งปรากฏตัวในจัตุรัสชื่นชมความงดงามของสิ่งก่อสร้างในเมืองเซนต์กอลล์

เมื่อมองออกไปจากจัตุรัสจะเห็นถนน 4 สายทอดตรงยาวสุดลูกหูลูกตา บนถนนมี NPC ที่ทำหน้าที่เหมือนคนธรรมดายืนคุย, ซื้อขายและทำกิจกรรมต่าง ๆ ให้เห็นอย่างมากมาย

“สมจริงมาก” ผู้เล่นคนหนึ่งพยายามสนทนากับ NPC และพบว่าการสนทนากับ NPC นั้นเหมือนกับการสนทนากับคนจริง ๆ เกือบทุกประการ NPC สามารถตอบคำถามเกี่ยวกับข้อมูลทั้งหมดของเมืองศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างราบรื่น หากไม่มีผู้เล่นคนอื่นอยู่ด้วย เขาอาจคิดว่านี่คือโลกแห่งความเป็นจริงไปแล้ว

เมื่อเห็นผู้เล่นมากขึ้นเรื่อย ๆ และได้ยินเสียงชื่นชมอย่างต่อเนื่อง ลู่หยางก็เผยรอยยิ้มอย่างคิดถึง

“คิดถึงจัง เซนต์กอลล์ ฉันกลับมาแล้ว!”

หลังจากเพลิดเพลินกับความคิดถึงอยู่สักพัก ลู่หยางก็วิ่งไปทางทิศเหนือของเมือง เขารู้จักภารกิจเริ่มต้นและสถานที่ล่ามอนสเตอร์ทั้งหมด แต่ครั้งนี้ลู่หยางไม่คิดจะทำภารกิจพวกนั้น

อุตส่าห์มีโอกาสเริ่มต้นใหม่ทั้งที หากเขายังคงทำภารกิจและเก็บเลเวลเหมือนกับคนทั่ว ๆ ไป มันก็คงจะน่าเสียดายเกินไปหน่อย

ตอนนี้ลู่หยางมีเป้าหมายคือการทำภารกิจหนึ่งที่เขาเสียใจมากในชาติก่อน เขาจำเป็นจะต้องทำภารกิจนี้ให้สำเร็จจึงจะมีโอกาสปกป้องตัวเองและครอบครัวให้หลุดพ้นจากโชคชะตาอันโหดร้ายได้

เมืองเซนต์กอลล์ตั้งอยู่บนทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ทางด้านทิศเหนือของเมืองมีประตูเชื่อมต่อกับทุ่งหญ้าที่มีหุบเหวลึกขนาดใหญ่ที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ลู่หยางวิ่งไปจนถึงขอบหน้าผา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขาก็กระโดดลงไปทันที

หุบเหวลึกที่ไม่รู้จุดสิ้นสุด ถ้ากระโดดลงไปก็ต้องตายแน่นอน แต่ลู่หยางจำได้ว่าช่วงที่เขาตกลงไปไม่นาน กิ่งไม้ที่ยื่นออกมาจากหน้าผาจะรับร่างเขาไว้

“แกร๊ก” กิ่งไม้หัก

-7

แม้กิ่งไม้จะไม่สามารถหยุดลู่หยางได้ แต่มันก็ลดความเร็วในการตกลงของเขาลง เมื่อเขาตกลงไปอีกไม่กี่วินาทีก็ชนเข้ากับกิ่งไม้ใหญ่

-5

-5

...

ทุกครั้งที่ชนกับกิ่งไม้ ลู่หยางจะได้รับความเสียหายหนึ่งครั้ง จนกระทั่งเขากำลังจะตาย เขาจึงตกลงถึงพื้นดินด้วยเลือดที่เหลือเพียงแค่ 1 แต้ม

ลู่หยางอดไม่ได้ที่จะตบหน้าอกของตัวเองและคิดในใจว่า โชคดีที่เขายังจำได้ว่าชาติก่อนเขาตกลงมาจากตรงไหน ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องตายซ้ำ ๆ หลายครั้งกว่าจะลงมาถึง

ระบบ: คุณพบหุบเหวอัสดง

เมื่อมองดูสภาพแวดล้อมของหุบเหว เขาก็ได้พบว่าสถานที่แห่งนี้เหมือนกับชาติก่อนทุกประการ หน้าผาล้อมรอบหุบเหวจากทุกด้าน ใต้หน้าผาด้านหนึ่งมีต้นไม้สีทองขนาดใหญ่เต็มไปด้วยผลไม้สีทอง ผลไม้มีเปลือกบางโปร่งแสง น้ำผลไม้ที่อยู่ภายในมองเห็นได้ชัดเจน แม้คนที่ไม่หิวน้ำก็คงอยากจะลองชิมดู

 

---

ต้องมีของโกง ๆ ซ่อนอยู่แน่นอนว่าไหม?