ตอนที่ 165: นักแสดงยอดเยี่ยม

ตอนที่ 165: นักแสดงยอดเยี่ยม

บริเวณรอบนอกของคฤหาสน์แบล็ควอเตอร์

ทะเลสาบแบล็ควอเตอร์อยู่ห่างออกมาจากตัวเมืองไม่ถึง 50 กิโลเมตร โดยสถานที่แห่งนี้เป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงของดาววีนอล 24 

ถึงมันจะได้ชื่อว่าทะเลสาบแบล็ควอเตอร์แต่น้ำภายในทะเลสาบก็เป็นสีฟ้าใส เพียงแต่ว่าก้นของทะเลสาบลึกมากจนแสงสว่างส่องลงไปไม่ถึง มันจึงทำให้เมื่อมองจากระยะไกลทะเลสาบแห่งนี้จึงดูเหมือนเป็นทะเลสาบสีดำ

ทะเลสาบแบล็ควอเตอร์เปรียบเสมือนกับเครื่องปรับอากาศที่อบอุ่นในช่วงฤดูหนาวและเย็นสบายในช่วงฤดูร้อน โดยเฉพาะในฤดูหนาวที่จะมีหมอกสีขาวลอยขึ้นมาบนผิวทะเลสาบเป็นชั้น ๆ จนทำให้ทะเลสาบแห่งนี้ดูคล้ายกับแดนสวรรค์

มีคนที่สามารถซื้อคอนโดในกลุ่มดาวนครหลวงได้เพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้น เพราะที่ดินทุกตารางนิ้วในนครหลวงแห่งนี้มีค่ามากกว่าคฤหาสน์ในดาวเคราะห์ทั่ว ๆ ไป ดังนั้นคนที่สามารถอาศัยอยู่ริมทะเลสาบแบล็ควอเตอร์จึงมีเพียงแต่พวกคนรวยที่เป็นชนชั้นสูงของสังคม

เซี่ยเฟยสวมชุดนอนสีดำเดินออกมาจากห้อง ก่อนที่เขาจะทักทายผางชิงเล็กน้อยและแอบออกไปเพื่อพบกับสามพี่น้องตระกูลหลิง

ช่วงเวลานี้แอวริลเหนื่อยกับการดูแลเซี่ยเฟยตลอดทั้งวัน แต่เนื่องมาจากเธอไม่ค่อยคุ้นเคยกับการดูแลคนอื่นมากนัก มันจึงทำให้เธอเข้าสู่ห้วงนิทราเร็วกว่าเวลาปกติ

แต่ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะยังไม่หลับเซี่ยเฟยก็คงจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังอยู่ดี เพราะมันไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องทำให้เธอรู้สึกกลัว หญิงสาวที่ร่าเริงเหมือนเธอควรจะใช้ชีวิตอยู่ในแสงสว่างส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นในความมืดเขาจะเป็นคนจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง

บริเวณด้านนอกของคฤหาสน์แบล็ควอเตอร์หมายเลข 95 มีถนนสายเล็ก ๆ อยู่ภายในป่า ซึ่งในปัจจุบันมันได้มีรถขนสินค้าขนาดเล็กจอดอยู่ใต้ร่มไม้และรถคันนี้ก็คือเป้าหมายของเซี่ยเฟย

หากมองจากด้านนอกรถขนสินค้าคันนี้ก็ดูเป็นเพียงรถธรรมดา ๆ แต่ในความเป็นจริงแล้วมันคือฐานลาดตระเวนเคลื่อนที่ที่มีเอาไว้สำหรับการทำภารกิจลาดตระเวน

หลิงหยุนเปิดประตูให้เซี่ยเฟยเข้ามาในรถ ก่อนที่เขาจะได้เห็นหน้าจอกล้องวงจรปิดจากมุมต่าง ๆ ทั่วทั้งคฤหาสน์มากกว่า 10 มุม

ไม่น่าเชื่อเลยว่าพี่น้องตระกูลหลิงจะสามารถแอบติดกล้องวงจรปิดทั่วทั้งคฤหาสน์ได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้

เซี่ยเฟยรู้อยู่แล้วว่าหลิงเซียวน่าจะแอบซ่อนตัวอยู่ภายในคฤหาสน์ เพราะท้ายที่สุดมันก็ไม่มีกำแพงไหนที่สามารถหยุดผู้ใช้พลังมิติแบบหลิงเซียวได้

หลิงหยุนพยักหน้าให้เซี่ยเฟยก่อนที่จะส่งหูฟังให้ชายหนุ่มและชี้นิ้วไปที่หนึ่งในหน้าจอนับสิบ

ภาพในหน้าจอคือภาพในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์แบล็ควอเตอร์หมายเลข 95 ซึ่งแบ็ตตี้กำลังนอนเล่นอยู่บนโซฟาโดยมีเด็กชายคนหนึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลจากเขา

แบ็ตตี้ดูเหมือนเดิมทุกอย่างยกเว้นใบหน้าที่มีสีแดงเล็กน้อยเนื่องจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ และเขาก็กำลังหายใจเข้าออกอย่างหนักราวกับกำลังนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

ภาพของเลือดและเครื่องในที่กระจัดกระจายเป็นเหมือนกับเครื่องปรุงรสที่ช่วยทำให้ชีวิตของเขามีชีวิตชีวา ซึ่งไม่เพียงแต่เขาจะรู้สึกชื่นชอบรสชาติแบบนี้เท่านั้น แต่เขายังรู้สึกราวกับว่ารสชาติแบบนี้เป็นรสชาติที่เกิดขึ้นมาสำหรับเขาโดยเฉพาะ

คนปกติคงจะรู้สึกสะอิดสะเอียนกับรสชาติที่แบ็ตตี้ได้จินตนาการถึง และมันก็คงจะมีเพียงแต่คนที่มีบุคลิกบิดเบี้ยวอย่างเขาเท่านั้นที่จะรู้สึกสนุกกับภาพเหตุการณ์เช่นนั้นได้

ขณะเดียวกันเด็กชายที่อยู่ใกล้ ๆ แบ็ตตี้ก็ดูแปลกมาก เพราะถึงแม้ว่าเขาจะยังเด็กแต่มันกลับมีรอยย่นอยู่บนใบหน้า นอกจากนี้รูปร่างของเขายังดูแปลกมากเกินไปคล้ายกับว่าเด็กคนนี้เป็นคนแคระ

ลูกชายของแบ็ตตี้กำลังเล่นรูบิคภายในมืออย่างงุ่มง่าม โดยมีน้ำลายไหลที่มุมปากและการเคลื่อนไหวของเขาก็เชื่องช้า

หลิงหยุนทำการพิมพ์ข้อมูลอะไรบางอย่างออกมาจากแท็บเล็ต ก่อนที่เขาจะทำการส่งข้อมูลนี้ให้กับเซี่ยเฟย

เมื่อชายหนุ่มรับกระดาษขึ้นมาดูเขาก็ได้พบว่ามันเป็นข้อมูลของแม่ลูกที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้

ตามข้อมูลเด็กคนนั้นมีชื่อว่า ‘ปาล์ม’ ถึงแม้รูปร่างภายนอกของเขาจะเหมือนเด็ก แต่ในปีนี้เขาก็มีอายุ 25 ปีแล้ว น่าเสียดายที่ปาล์มเป็นคนสมองพิการตั้งแต่เกิดทำให้เขามีสติปัญญาไม่ต่างไปจากสุนัขและมีอายุอยู่ได้ไม่เกิน 40 ปีเท่านั้น

นอกจากนี้ปาล์มยังทุกข์ทรมานจากสภาวะแคระแกร็นที่หากพบได้ยาก ซึ่งมันก็หมายความว่าถึงแม้เขาจะมีโอกาสอยู่ได้ไปอีก 1,000 ปี แต่เขาก็จะมีน้ำหนักและส่วนสูงเหมือนกับเด็กอยู่เสมอ

ชื่อในทะเบียนราษฎร์ของปาล์มคือโจว ปาล์ม ซึ่งเป็นนามสกุลเดียวกันกับแม่ 

ถ้าหากว่าเขาเป็นลูกชายของแบ็ตตี้จริง ๆ แล้วทำไมเขาถึงต้องใช้นามสกุลของแม่เขาด้วย?

ยิ่งไปกว่านั้นแบ็ตตี้ยังเป็นหมันตั้งแต่อายุ 16 ปีแล้วเขาจะมีลูกชายคนนี้ได้ยังไง?

เซี่ยเฟยขมวดคิ้วด้วยความสับสนก่อนที่เขาจะเปลี่ยนไปอ่านข้อมูลของผู้เป็นแม่

ผู้หญิงบนหน้าจอคอมพิวเตอร์มีชื่อว่าโจว หยูฉิง อายุ 39 ปีแล้วตามข้อมูลคือเธอยังไม่เคยแต่งงาน

ถ้าหากแม่มีอายุ 39 และลูกชายมีอายุ 25 ในปีนี้ มันก็หมายความว่าโจวหยูฉิงตั้งท้องตั้งแต่อายุ 13 ปี ซึ่งในตอนนั้นแบ็ตตี้มีอายุแค่ 15 ปีและยังไม่ใช่คนพิการ!

‘แบ็ตตี้ทำสาวท้องตั้งแต่อายุ 15 แล้วเก็บเรื่องนี้เป็นความลับมาตลอดเลยงั้นหรอ?’ เซี่ยเฟยคิดภายในใจ

หากคิดตามเหตุและผลแล้ว การที่แบ็ตตี้กับโจวหยูฉิงซ่อนเรื่องนี้เอาไว้มันก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลกอะไร เพราะในตอนนั้นพวกเขายังเด็กมาก

แต่พวกเขาสามารถซ่อนเรื่องนี้เอาไว้ได้ 25 ปีโดยที่ไม่มีใครรู้เรื่องเลยเนี่ยนะ?

หลังจากอ่านรายละเอียดแม่ลูกคู่นี้ 2-3 ครั้ง เซี่ยเฟยก็ทำการวิเคราะห์ข้อมูลซ้ำแล้วซ้ำเล่าพร้อมกับพยายามพิจารณาสถานการณ์ต่าง ๆ ที่มีความเป็นไปได้

ในเวลาเดียวกันโจวหยูฉิงก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ชายหนุ่มจึงหยุดคิดเป็นการชั่วคราวพร้อมกับพยายามสังเกตเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

โจวหยูฉิงถือชามที่บรรจุของเหลวสีดำภายในมือข้างหนึ่งและมืออีกข้างหนึ่งของเธอก็ถือถุงน้ำแข็ง

คุณแม่วัย 39 ปีคนนี้ดูแลตัวเองเป็นอย่างดีทำให้ภายนอกเธอดูไม่ต่างไปจากสาววัย 20 กว่า ๆ เลย โดยเธอคนนี้มีผมสั้นสีดำ, ไม่สวมใส่เครื่องประดับใด ๆ และแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสบาย ๆ คล้ายกับว่าเธอเป็นคนติดดิน

เซี่ยเฟยให้ความสนใจกับดวงตาของเธอเป็นพิเศษ เพราะดวงตาคู่นี้เป็นดวงตากลมโตที่ดูมีเสน่ห์ นอกจากนี้เธอยังเดินบิดเอวไปมาเหมือนกับงูคล้ายกับว่าเธอกำลังพยายามยั่วยวนผู้พบเห็นตลอดเวลา

เมื่อโจวหยูฉิงเดินมาจนถึงแบ็ตตี้เธอก็พยายามประคองสามีขึ้นมานั่งพร้อมกับยื่นซุปในมือให้สามีดื่ม

“ดื่มซุปแก้เมาค้างหน่อยไหม? มันจะช่วยให้คุณอาการดีขึ้น” โจวหยูฉิงพูดขึ้นมาเบา ๆ และถึงแม้ว่าเซี่ยเฟยจะฟังผ่านเครื่องดักฟัง แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเสน่ห์อันเย้ายวน

ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้จะเป็นนางจิ้งจอกชัด ๆ!

หลังจากแบ็ตตี้ดื่มซุปแก้อาการเมาค้างเข้าไปแล้ว โจวหยูฉิงก็เอาผ้าประคบน้ำแข็งมาประคบที่หน้าผากของสามีเพื่อให้เขารู้สึกดีขึ้น

“ปาล์มกลับไปที่ห้องของลูกก่อน” โจวหยูฉิงหันไปพูดกับลูกชาย

ปาล์มที่กำลังน้ำลายไหลยืดหันไปมองแม่ของเขาเป็นเวลานานมาก ก่อนที่จะลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มโง่ ๆ และกำลังจะเดินจากไป

“ปาล์มแม่เคยสอนว่ายังไง!” โจวหยูฉิงพูดขึ้นมาด้วยเสียงดุเมื่อเห็นลูกชายกำลังจะจากไปเฉย ๆ

ปาล์มกระพริบตาปริบ ๆ โดยไม่รู้ว่ามารดาของเขากำลังพยายามจะสื่ออะไร เพราะท้ายที่สุดไม่ว่าจะเป็นการตอบสนองหรือการสื่อสารของเขาก็แย่มาก

“พูดว่า ‘ราตรีสวัสดิ์’ ” โจวหยูฉิงกล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว

“รา…ตี…สา…วาด” ปาล์มพูดขึ้นมาอย่างตะกุกตะกักหลังจากใช้เวลาเกาหัวอยู่นาน

“พอเถอะอย่าไปทรมานเขาเลย เธอก็รู้ว่าสมองของเขาไม่ดี” แบ็ตตี้กล่าวขึ้นมาอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย

แม้ว่าโจวหยูฉิงจะเข้มงวดกับลูกชายของตัวเองมาก แต่เธอก็เอาอกเอาใจสามีของตัวเองเป็นอย่างดี 

หากใครได้มามองเห็นภาพนี้พวกเขาก็จะสามารถสัมผัสได้ในทันทีว่าการกระทำของเธอเป็นเพียงแค่การแสดง เพราะมันไม่ใช่การแสดงออกของผู้หญิงตามปกติเลย ดังนั้นการที่เธอทำแบบนี้มันก็หมายความว่าเธอได้มีเจตนาแอบแฝง

หลังจากปาล์มกลับเข้าไปภายในห้องของเขาแล้ว โจวหยูฉิงก็เข้าไปออดอ้อนแบ็ตตี้เหมือนกับลูกแมวและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันมีเสน่ห์ที่เย้ายวน

“เป็นเพราะว่าเขาหัวไม่ดีฉันเลยจำเป็นจะต้องเข้มงวดกับเขา ถ้าหากว่าในอนาคตฉันเป็นอะไรไปปาล์มจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีคนดูแล เด็กคนนั้นช่างน่าสงสารจริง ๆ ตั้งแต่เขาเกิดขึ้นมาเขาก็ไม่เคยมีอะไรเป็นของตัวเองเลย”

เซี่ยเฟยเผยรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยและอยากจะมอบรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยมให้กับหญิงสาวคนนี้จริง ๆ

หากผู้หญิงคนใดฉลาดมากพอพวกเธอจะรู้ว่าอาวุธที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของผู้หญิงไม่ใช่รูปร่างหน้าตาที่สวยงามแต่เป็นการปรนนิบัติสามีเป็นอย่างดี

เห็นได้ชัดเลยว่าโจวหยูฉิงสามารถใช้อาวุธของเธอได้อย่างคล่องมือ ดังนั้นถึงแม้ว่าแบ็ตตี้จะโกรธมากแค่ไหนแต่เขาก็ไม่สามารถจะพาลเข้าใส่หญิงสาวคนนี้ได้

“ฉันซื้อกองทุนเอาไว้ในชื่อของปาล์มแล้วไม่ใช่หรอ เงินในกองทุนนั้นมากพอที่จะทำให้เขาใช้จ่ายหาคนดูแลไปได้ตลอดชีวิต เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอก” แบ็ตตี้กล่าว

จู่ ๆ โจวหยูฉิงก็เปลี่ยนวิธีการแสดงเป็นนางสำออยที่กำลังเรียกร้องความสงสาร

“บางทีแค่เขามีเงินก็อาจจะยังไม่พอ”

“แล้วเธอจะต้องการอะไรอีก?” แบ็ตตี้ถาม

โจวหยูฉิงใช้มือลูบหน้าอกของแบ็ตตี้อย่างเย้ายวนก่อนที่จะพูดกระซิบขึ้นมาเบา ๆ ว่า

“สำหรับฉันขอแค่คุณอยู่กับฉันไปในทุก ๆ วันมันก็พอแล้ว แต่สำหรับปาล์มถึงยังไงเขาก็เป็นทายาทของตระกูลเจี่ยน แล้วคุณสามารถทนดูเขาเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตได้จริง ๆ หรอ?”

ระหว่างบทสนทนาโจวหยูฉิงได้แสดงความสามารถในฐานะนักแสดงออกมาได้อย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นการบีบน้ำตาและการพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือคล้ายกับเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่น่าสงสารและมีความในใจที่ไม่กล้าจะบอกใคร

คำพูดพวกนี้ถึงกับทำให้แบ็ตตี้พูดไม่ออก เพราะการที่เขาไม่สามารถนำสองแม่ลูกเข้าไปในตระกูลเป็นความเจ็บปวดภายในใจของเขาเสมอมา และความเจ็บปวดนี้ยังมีความเกี่ยวข้องกับความพิการของเขาโดยตรง มันจึงกลายเป็นภาพที่ดูเหมือนกับจะสวยงามแต่เบื้องหลังกลับเต็มไปด้วยความหดหู่

หลังจากเงียบไปนานแบ็ตตี้ก็ถอนหายใจก่อนที่จะตอบออกไปว่า

“เรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อน เดี๋ยวพวกเราค่อยคุยกันทีหลัง”

ทันใดนั้นโจวหยูฉิงก็ทำการเคลื่อนไหวที่ทำให้ทุกคนต้องประหลาดใจอีกครั้ง เพราะมันได้มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอก่อนที่เธอคนนี้จะกอดแบ็ตตี้เอาไว้แน่น

“ขอบคุณนะคะที่ตามใจฉันเสมอ ฉันดีใจที่ได้เป็นผู้หญิงของคุณและจะรักคุณตลอดไป”

สำหรับผู้ชายทุกคนแล้วคำพูดพวกนี้ก็เป็นสิ่งที่หาฟังได้ยากมาก และถึงแม้ว่าปัจจุบันแบ็ตตี้จะไม่ใช่ผู้ชายที่สมบูรณ์แต่เขาก็ยังรู้สึกประทับใจกับคำพูดของภรรยาอยู่ดี

“ไม่ต้องห่วง ฉันได้ยินมาว่าอีกไม่นานพ่อจะกลับมาแล้ว เดี๋ยวฉันจะเล่าเรื่องของเราให้พ่อฟัง” แบ็ตตี้กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นพร้อมกับใช้มือลูบศีรษะภรรยาอย่างแผ่วเบา

โจวหยูฉิงร้องไห้หนักมากขึ้นกว่าเดิมราวกับว่าเธอรู้สึกปลาบปลื้มใจกับคำพูดของแบ็ตตี้

เซี่ยเฟยอยากจะปรบมือให้กับฉากแสดงตรงหน้าจริง ๆ เขารู้สึกว่าเขาประเมินผู้หญิงคนนี้ต่ำเกินไปเพราะทักษะการแสดงของเธอมันอยู่ในระดับจักรวาล

แต่ทันใดนั้นเองมันก็ดูเหมือนหลิงหยุนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เขาจึงลุกขึ้นมาจากเก้าอี้และอุทานออกมาเสียงดัง

“แย่แล้ว! น้องสามกำลังตกอยู่ในอันตราย!!”

***************